Ο Ισπανός κεντρικός αμυντικός Κάρλες Πουγιόλ (Carles Puyol Saforcada), γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1978, στη Λα Πόμπλα ντε Σεγκούρ, στην επαρχία της Γέιδα, την βορειότερη της Καταλονίας και κατά συνέπεια όλης της Ισπανίας. Κυρίως ένας κεντρικός αμυντικός, μπορούσε επίσης να παίξει σε κάθε πλευρά της αμυντικής γραμμής, κυρίως ως δεξί μπακ και θεωρήθηκε ως ένας από τους Καλύτερους Αμυντικούς της γενιάς του. Ένας παίκτης-σημαία, με τ’ όνομά του συνώνυμο του συλλόγου, υπηρέτησε για πολλά χρόνια, από τον Αύγουστο του 2004 μετά την αποχώρηση του Λουίς Ενρίκε (Luis Enrique), ως αρχηγός της μοναδικής ομάδας που αγωνίστηκε στην καριέρα του, της Μπαρτσελόνα, για να εμφανιστεί σε 593 επίσημους αγώνες για τον σύλλογο και να κερδίσει 21 σημαντικούς τίτλους, κυρίως 6 τίτλους πρωταθλητή της ισπανικής La Liga και 3 Τσάμπιονς Λιγκ. Διεθνής με την ισπανική εθνική ομάδα σε 100 περιπτώσεις, ήταν μέρος της ομάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Στο ημιτελικό της τελευταίας διοργάνωσης, σκόραρε το μοναδικό γκολ του αγώνα κατά της Γερμανίας.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους συμπαίκτες του, δεν ξεκίνησε τη μπάλα από μικρός. Πρωτοφόρεσε ποδοσφαιρικά παπούτσια σε ηλικία 14 ετών, με αφορμή την δημιουργία μιας μικτής ομάδας U-14 από την Pallars Jussá, το ευρύτερο δημοτικό διαμέρισμα μέσα στο οποίο ανήκε το χωριό του, η La Pobla de Segur. Μέχρι τότε η μοναδική του επαφή ήταν στο ποδόσφαιρο σάλας, σε μια αίθουσα που βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το πατρικό του. Ο Κάρλες άρχισε να παίζει πρώτα στο σχολείο και κατόπιν στην τοπική ομάδα. Επειδή η Λα Πόμπλα δεν διέθετε ακαδημίες, ο Πουγιόλ ξεκίνησε να προπονείται τακτικά με την πρώτη ομάδα, η οποία αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος και οι περισσότεροι παίκτες της κόντευαν τα 30.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους συμπαίκτες του, δεν ξεκίνησε τη μπάλα από μικρός. Πρωτοφόρεσε ποδοσφαιρικά παπούτσια σε ηλικία 14 ετών, με αφορμή την δημιουργία μιας μικτής ομάδας U-14 από την Pallars Jussá, το ευρύτερο δημοτικό διαμέρισμα μέσα στο οποίο ανήκε το χωριό του, η La Pobla de Segur. Μέχρι τότε η μοναδική του επαφή ήταν στο ποδόσφαιρο σάλας, σε μια αίθουσα που βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το πατρικό του. Ο Κάρλες άρχισε να παίζει πρώτα στο σχολείο και κατόπιν στην τοπική ομάδα. Επειδή η Λα Πόμπλα δεν διέθετε ακαδημίες, ο Πουγιόλ ξεκίνησε να προπονείται τακτικά με την πρώτη ομάδα, η οποία αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος και οι περισσότεροι παίκτες της κόντευαν τα 30.
Έκανε ντεμπούτο με τους μεγάλους έναν χρόνο αργότερα, ενώ λίγο μετά δημιουργήθηκε μια ομάδα Νέων, στην οποία ο Πούγι άρχισε να ξεχωρίζει, αγωνιζόμενος στη θέση του σέντερ φορ. Στην πρώτη του σεζόν πέτυχε 30 γκολ, ενώ στο μισό της δεύτερης είχε ήδη φτάσει τα 25, ανάμεσά στα οποία και ένα με απευθείας εκτέλεση κόρνερ! Ήταν τόσο καλός που τα "κατορθώματά" του έγιναν πολύ γρήγορα γνωστά στον Οριόλ Τορτ, τον υπεύθυνο της Μασία, ο οποίος πήγε στην Λα Πόμπλα για να δει από κοντά τον νεαρό επιθετικό. Εκείνη τη μέρα, ο αγχωμένος Πουγιόλ, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος ο Τορτ θα τον παρακολουθούσε από την κερκίδα, έπαιξε ένα από τα χειρότερα πρώτα του ημίχρονα. Στο δεύτερο βελτιώθηκε αρκετά, πετυχαίνοντας μάλιστα και το νικητήριο γκολ, όμως στο τέλος του αγώνα ενημερώθηκε ότι ο άνθρωπος της Μασία είχε φύγει από το γήπεδο μόλις ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος.
Ο Κάρλες συνειδητοποίησε ότι είχε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία. Συνέχισε να αγωνίζεται στην Λα Πόμπλα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα δοκιμαζόταν από τη Σαραγόσα, αλλά τελικά του χαμογέλασε η τύχη. Ο Ραμόν Σόστρες, ένας δικηγόρος με έδρα τη Βαρκελώνη, πήγαινε τα Σαββατοκύριακα στο χωριό του Πουγιόλ, όπου είχε ένα εξοχικό σπίτι. Ο Σόστρες τον είδε σε ένα παιχνίδι και αμέσως κινητοποίησε τις γνωριμίες του, πετυχαίνοντας τελικά να πείσει τους υπεύθυνους της Μασία να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον νεαρό από την Λα Πόμπλα. Έτσι λοιπόν, ο Κάρλες, μαζί με τον αδερφό του, Πούτσι, πήγε στη Βαρκελώνη για μια ακόμη δοκιμή. Και οι δυο ήταν μεγάλοι σε ηλικία για τα δεδομένα της ακαδημίας των "μπλαουγκράνα", ο Carles 17 και ο Putxi 19. Στο Mini Estadi εκείνη τη μέρα βρίσκονταν ο Τζουάν Μαρτίνεθ Βιλασέκα και ο "Ταλίν" Αλεσάνκο.
Στο γηπεδάκι του 3Χ3 με τον
τεχνητό χλοοτάπητα, έφτιαξαν ένα διπλό με παίκτες από την ομάδα των Νέων. Ο
Κάρλες έπαιξε στο κέντρο από τα δεξιά, ενώ ο Πούτσι σέντερ φορ. "Από
σωματικής άποψης, ο Κάρλες είναι πολύ δυνατός, με μια σωματική κατασκευή και
αντοχή πραγματικά εντυπωσιακή, χωρίς να είναι ούτε ψηλός, ούτε κοντός. Είναι
ικανός να οργώσει όλη τη δεξιά πλευρά μόνος του. Τεχνικά βρίσκεται στο μίνιμουμ
αποδεκτό επίπεδο. Πάνω απ' όλα ξεχωρίζει η τρελή του διάθεση να πετύχει",
ήταν η πρώτη αναφορά του Τζουάν Μαρτίνεθ, ο οποίος αποφάσισε να τον κρατήσει
δυο εβδομάδες κοντά του, γιατί πίστευε ότι ο νεαρός πρόσφερε κάτι διαφορετικό
στην ομάδα του, πως η παρουσία του μπορούσε να βελτιώσει αυτό που ήδη υπήρχε. Ο
Πούτσι απορρίφθηκε λόγω ηλικίας. Στις επόμενες 15 μέρες έγινε προφανές, πέραν
πάσης αμφιβολίας, ότι ο Πουγιόλ ήταν φτιαγμένος από ξεχωριστό
"μέταλλο".
Ήταν διατεθειμένος να βελτιωθεί
τεχνικά. Ξεχείλιζε από φιλοδοξία. Βρισκόταν πίσω σε σχέση με τους άλλους
παίκτες της Μασία, όμως συμπλήρωνε αυτό το κενό με τα σωματικά του προσόντα.
Την ημέρα του Σαν Τζουάν, στις 21 Ιουνίου του 1995, η Μπαρτσελόνα έπαιξε ένα
φιλικό στο Σαγιέν (πόλη στην επαρχία της Βαρκελώνης) και αμέσως μετά τη λήξη
του ματς, οι άνθρωποι των "μπλαουγκράνα" του ανακοίνωσαν ότι θα τον
κρατούσαν στην ομάδα. Η δοκιμή του είχε κρατήσει έναν ολόκληρο μήνα, η
μεγαλύτερη σε διάρκεια σε όλη την ιστορία της Μασία. Στις 22 Ιουνίου, ο Πούγι
πήγε στα γραφεία της Μπάρτσα για να υπογράψει το πρώτο του συμβόλαιο. Ήταν
παρόντες πολλοί δημοσιογράφοι, επειδή εκείνη τη μέρα θα παρουσιαζόταν επίσημα ο
Βόσνιος επιθετικός, Μέχο Κόδρο, προερχόμενος από τη Ρεάλ Σοθιεδάδ. Μετά τον
Κόδρο, ήρθε η σειρά του Κάρλες να βάλει την υπογραφή του και να ξεκινήσει
επίσημα ένα υπέροχο ποδοσφαιρικό παραμύθι που κράτησε σχεδόν είκοσι χρόνια.
Στο συμβόλαιο υπήρχε μια ρήτρα
από την CF La Pobla de Segur,
σύμφωνα με την οποία, η Μπαρτσελόνα θα έπρεπε να δώσει ένα ποσό στην πρώτη
ομάδα του Πούγι, στην περίπτωση που αυτός συμπλήρωνε δέκα επίσημα παιχνίδια με
την πρώτη ομάδα των "μπλαουγκράνα". Τελικά ο «Ταρζάν» σταμάτησε λίγο
πριν τα εξακόσια. Στην Μασία ο Κάρλες προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα - τον βοήθησε
σαφώς η ηλικία του - και απολάμβανε κάθε στιγμή μην ξεχνώντας ποτέ τα λόγια του
πατέρα του, όταν τον αποχαιρέτησε στο χωριό: "Αν επιστρέψεις, να είναι
επειδή δεν κάνεις, όχι επειδή δεν προσπάθησες". Το ντεμπούτο του με τη
φανέλα της Μπαρτσελόνα δεν θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχημένο. Σε ένα
παιχνίδι στο "Μίνι" με αντίπαλο την Barca B, ο Πούγι (με την ομάδα των
Νέων) σκόραρε πετυχαίνοντας ένα εντυπωσιακό γκολ, με αποτέλεσμα να εισπράξει τα
συγχαρητήρια του προπονητή του, Τζουάν Μαρτίνεθ Βιλασέκα.
Η πρώτη σεζόν του Κάρλες ήταν
γεμάτη επιτυχίες, ολοκληρώθηκε δε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι Νέοι
αντιμετώπιζαν στον τελικό του Κυπέλλου τη Ρεάλ Μαδρίτης, σε ένα ματς που θα
διεξαγόταν στη Σαραγόσα. Επειδή η πόλη βρισκόταν αρκετά κοντά στην Λα Πόμπλα,
οι συντοπίτες του Πούγι ναύλωσαν ένα πούλμαν και πήγαν στο γήπεδο για να
στηρίξουν το αστέρι τους. Και ο δικός τους δεν τους απογοήτευσε. Έκανε ένα από
τα καλύτερα παιχνίδια του, ανοίγοντας μάλιστα το σκορ. Η Μπάρτσα κατέκτησε το
τρόπαιο κερδίζοντας 4-2 και ο Κάρλες ανέβηκε σκαλοπάτι, πηγαίνοντας στην Barca B. Σε εκείνη τη δεύτερη
χρονιά του στον σύλλογο, έφυγε από τη Μασία και νοίκιασε ένα σπίτι μαζί με
άλλους συμπαίκτες του από την αγροικία. Η πορεία της ομάδας, που τότε
αγωνιζόταν στην Segunda B,
εξελίχθηκε ιδανικά. Οι "μπλαουγκράνα" τερμάτισαν πρώτοι και βρέθηκαν
να διεκδικούν την άνοδο στην Segunda
στα πλέι-οφ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης Β.
Στο πρώτο ματς που διεξήχθη στο
"Μίνι", η Μπαρτσελόνα φιλοδώρησε με "manita" τους "μερένγκες",
ενώ ο Πουγιόλ, που άνοιξε το σκορ στο τελικό 5-0, έπαιξε με σπασμένο χέρι. Ο
επαναληπτικός ήταν διαδικαστικός, αλλά και εκεί οι "μπλαουγκράνα"
κέρδισαν (0-2), με τον Λουίς Φαν Χάαλ να παρακολουθεί από την κερκίδα. Μάλιστα,
στο δεύτερο τέρμα των Καταλανών, που σημείωσε ο μετέπειτα "πράσινος"
Λουίς Γκαρθία, σημειώθηκε επεισόδιο ανάμεσα στον Ολλανδό προπονητή και τον τότε
πρόεδρο της Ρεάλ, Λορένθο Σανθ. Ο Φαν Χάαλ πανηγύρισε έξαλλα και ο Σανθ του
είπε να "πάει να τσιρίξει στο σπίτι του"! Ο Πουγιόλ πάντως, πήρε τα
συγχαρητήρια του Ολλανδού και μαζί μια συμβουλή που άλλαξε ολόκληρη την καριέρα
του. "Πρέπει να γυρίσεις πίσω και να δοκιμάσεις να παίξεις στην
άμυνα". Η δεύτερη σεζόν του Κάρλες στην Μπάρσα Β (1998/99) δεν ήταν
ανάλογη της πρώτης.
Η ομάδα δεν μπορούσε να σταυρώσει
νίκη με αποτέλεσμα να τερματίσει στην 20η θέση και να υποβιβαστεί ξανά στην Segunda B. Εκείνο το καλοκαίρι ο
Πούγι βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός Μπαρτσελόνα. Έκανε μεν την προετοιμασία με
την Barca B
στο Ελ Μοντανιά, όμως πλέον σκεφτόταν πολύ σοβαρά να πάει στη Μάλαγα, η οποία
είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να τον αποκτήσει. Ο προπονητής του, Τζουσέπ Μαρία
Γκονθάλβο, τον είχε συμβουλεύσει να αποδεχτεί την πρόταση των
"γαύρων", από την άλλη του είχε πει ότι αν ήθελε, θα μπορούσε να
συνεχίσει στην Μπάρτσα Β. Στο ξεκίνημα εκείνης της αγωνιστικής περιόδου, η
πρώτη ομάδα αντιμετώπισε συνεχόμενα και πολλαπλά προβλήματα τραυματισμών
βασικών παικτών. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Ράιζινγκερ. Ο πρώτος προπονητής
του Πουγιόλ, Τζουάν Μαρτίνεθ Βιλασέκα, δεν το σκέφτηκε δυο φορές και είπε στον
Φαν Χάαλ να δει τον νεαρό της Μπάρτσα Β: "Τεχνικά είναι στο 6-7, αλλά αν
χρειαστεί, μπορεί να παίξει ακόμα και με ένα πόδι".
"Μα αυτός έχει φύγει από την
ομάδα", του απάντησε ο Ολλανδός, που γνώριζε προσωπικά τον Κάρλες από το
προηγούμενο καλοκαίρι, όταν τον είχε πάρει μαζί του στην καλοκαιρινή
προετοιμασία στην Ολλανδία. "Όχι, δεν έχει φύγει ακόμα", πρόσθεσε ο
Μαρτίνεθ και ο Φαν Χάαλ του είπε ότι θα τον καλούσε την επόμενη μέρα. Αμέσως ο
Μαρτίνεθ πήγε στο Mini Estadi
και προειδοποίησε τον Πούγι: "Αύριο θα σου πουν να πας στην πρώτη
ομάδα". Ο ίδιος διηγείται: "Δεν θυμάμαι πώς αντέδρασε. Πολύ πιθανό να
μην είπε τίποτα, τέτοια ήταν η έκπληξή του στο άκουσμα της είδησης".
Πράγματι το άλλο πρωί, ο Ολλανδός φώναξε τον Πουγιόλ και έφτιαξε ένα διπλό
ανάμεσα σε παίκτες της Α και της Β ομάδας, βάζοντας τον "Ταρζάν" να
παίξει με την πρώτη ομάδα. Δεν τα πήγε καθόλου άσχημα και ο Φαν Χάαλ αμέσως
μετά του είπε: "Η επιλογή είναι δική σου. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Αν
μείνεις, θα είσαι μέλος της επιλογής μου". "Τί σημαίνει αυτό;"
τον ρώτησε ο Πούγι. "Ότι θα προπονείσαι μαζί μου και θα παίζεις στην
Μπάρτσα Β μέχρι να σε χρειαστώ".
Ο Πουγιόλ δέχτηκε την πρόταση και
έμεινε στην ομάδα. Λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Οκτωβρίου του 1999,
πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, σε ένα ματς πρωταθλήματος
το οποίο διεξήχθη στο "Nuevo Zorrilla"
και στο οποίο η Μπαρτσελόνα κέρδισε 0-2 την Βαγιαδολίδ. Ήταν το 55' της
επανάληψης, όταν ο Κάρλες πέρασε ως αλλαγή στον αγωνιστικό χώρο, στη θέση του
Σιμάο. Μια εβδομάδα μετά, ήρθε η σειρά για το "βάπτισμα του πυρός"
και μέσα στο "Καμπ Νόου" και μάλιστα όχι σε οποιοδήποτε παιχνίδι,
αλλά στο clásico, με αντίπαλο τη Ρεάλ
Μαδρίτης στο ισόπαλο 2-2. Εκείνη τη σεζόν, ο Πουγιόλ έπαιξε τελικά σε 37
επίσημα ματς με την πρώτη ομάδα και στο τέλος της περιόδου πήρε το βραβείο του Don Balon, ως ο καλύτερος παίκτης
"αποκάλυψη". Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους, σε ένα ταξίδι που
διήρκεσε μια δεκαπενταετία.
Ο Κάρλες πέρασε τα δύσκολα χωρίς
τίτλους χρόνια της επταετίας 1998-2005 και στη συνέχεια έζησε τη νέα εποχή με
την έλευση του Ροναλντίνιο και τη "χρυσή" περίοδο με τον Πεπ
Γουαρδιόλα. Φόρεσε το 2002 για πρώτη φορά τη σενιέρα στο μπράτσο και καθοδήγησε
τους συμπαίκτες του ως "φύλακας άγγελος" (όπως τον αποκάλεσε ο Πικέ)
τόσο μέσα στα αποδυτήρια όσο και στον αγωνιστικό χώρο. Η αγωνιστικότητά του από
τη μία και το ήθος του από την άλλη, πρόσφεραν στους "μπλαουγκράνα"
αξέχαστες στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλες στο βιβλίο της ιστορίας του συλλόγου.
Η βραδιά που ο Φίγκο επέστρεψε στο "Καμπ Νόου" με τη φανέλα της Ρεάλ,
αλλά εξαφανίστηκε από τον Πούγι μέσα στο γήπεδο, ο πανηγυρισμός στο γκολ του
στο 2-6, όταν φίλησε τη σενιέρα με πάθος μέσα στο "Μπερναμπέου", τα
εξ αμάξης που έσυρε στους Τιάγκο και Άλβες όταν χόρεψαν στο κόρνερ του Βαγέκας
με το σκορ στα ύψη, ο αναπτήρας που πήρε από τα χέρια του Πικέ και τον πέταξε
έξω από το γήπεδο μην επιτρέποντας στον συμπαίκτη του να τον δώσει στον
διαιτητή.
Αλλά και η βαθιά ανθρώπινη πλευρά
του όταν έφτιαξε την πιο μαγική στιγμή του τελικού του 2011, δίνοντας το
περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Αμπιντάλ και καλώντας τον να σηκώσει εκείνος το
τρόπαιο στο "Γουέμπλεϊ", η φανέλα με τα λόγια στήριξης στον Μίκι
Ροκέ, η κούπα του πρωταθλήματος που δόθηκε πρόπερσι από τον ίδιο στους Τίτο και
Ερίκ. Ο Πουγιόλ άφησε το καλοκαίρι του 2014 την Μπάρσα, αφού πρώτα τής τα έδωσε
όλα. Ξεπέρασε 37 τραυματισμούς στα 15 χρόνια που αγωνίστηκε στην πρώτη ομάδα,
επιστρέφοντας τις περισσότερες φορές σε χρόνο ρεκόρ, όμως δεν θέλησε να
ξεγελάσει κανέναν. Όταν ένιωσε ότι δεν μπορούσε άλλο, πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Άφησε πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό, αλλά μαζί και μια σπάνια παρακαταθήκη.
Αυτήν του μεγάλου αρχηγού, του γεννημένου μαχητή, του ηγέτη και του νικητή.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Εφηβική καριέρα
- 1993–1995: Pobla de Segur
- 1995/96: Futbol Club Barcelona
Επαγγελματική καριέρα
- 1996/97: Futbol Club Barcelona C
- 1997–2000: B Futbol Club Barcelona B, 89 (6)
- 1999–2014: Futbol Club Barcelona, 392 (12)
Σύνολο καριέρας: 481 (18)
Διεθνής
- 1995: Εθνική Παίδων Ισπανίας, 3 (0)
- 2000: Εθνική Νέων Ισπανίας, 4 (0)
- 2000: Εθνική Ελπίδων Ισπανίας, 5 (0)
- 2000–2013: Ισπανία, 100 (3)
- 2001–2013: Καταλωνία, 6 (0)
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με την Barcelona
- Πρωτάθλημα Ισπανίας: 6 (2004/05, 2005/06, 2008/09, 2009/10, 2010/11, 2012/13)
- Κύπελλο Ισπανίας: 2 (2008/09, 2011/12)
- Σούπερ Καπ Ισπανίας: 6 (2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013)
- UEFA Champions League: 3 (2005/06, 2008/09, 2010/11)
- Ευρωπαϊκά Super Cup: 2 (2009, 2011)
- Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων FIFA: 2 (2009, 2011)
Διεθνείς
- Παγκόσμιο Κύπελλο: 2010
- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 2008
- Ολυμπιακοί Αγώνες: 2η θέση –Ασημένιο Μετάλλιο στο Σίδνεϊ το 2000
- Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA: 3η θέση το 2009
Προσωπικές Διακρίσεις
- Παίκτης-Αποκάλυψη στην Α’ Ισπανική Κατηγορία: 2001
- Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς από την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων Αθλητικού Τύπου: 4 (2001/02, 2002/03, 2004/05, 2005/06)
- Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς από την UEFA: 6 (2002, 2005, 2006, 2008, 2009, 2010)
- Καλύτερος Αμυντικός για την UEFA: 2006
- Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς από την Διεθνή Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών: 3 (2007, 2008, 2010)
- Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2008
- Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας Διοργάνωσης Κυπέλλου Συνομοσπονδιών: 2009
- Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2010
- BBVA Fair Play award: 2011–12
Τιμές
- Prince of Asturias Awards: 2010
- Gold Medal of the Royal Order of Sporting Merit: 2011
ΠΗΓΗ: sport24.gr
