Ρομπέρτο Κάρλος: Ο Άνθρωπος-Σφαίρα

Ο Βραζιλιάνος αριστερός ακραίος αμυντικός Ρομπέρτο Κάρλος ντα Σίλβα Ρότσα, περισσότερο γνωστός απλά ως Ρομπέρτο Κάρλος (Roberto Carlos da Silva Rocha), γεννήθηκε στις 10 Απριλίου του 1973, στη Γκάρσα της πολιτείας του Σάο Πάουλο. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Βραζιλία ως επιθετικός, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως αριστερό μπακ και έχει χαρακτηριστεί ως ο «Πιο Επιθετικογενής Αριστερός Πλάγιος Αμυντικός στην Ιστορία του Ποδοσφαίρου». Είχε το παρατσούκλι «El Hombre Bala» (Ο Άνθρωπος Σφαίρα) λόγω των εξαιρετικά δυνατών και με απίστευτες πορείες ελεύθερα λακτίσματα του, τα οποία έχουν μετρηθεί σε πάνω από 169 km/h. Ήταν επίσης γνωστός για την αντοχή του, την ταχύτητα του, τις τεχνικές δεξιότητες του και την ικανότητα στην μεταβίβαση. Το 1997 ήταν ο πρώτος επιλαχών για το βραβείο του Παίκτη της Χρονιάς από τη FIFA. Θεωρείται ένας από τους Καλύτερους Μπακ στην ιστορία και επιλέχτηκε για την Ιδανική 11άδα των Παγκόσμιων Κυπέλλων της FIFA, ενώ το 2004 ονομάστηκε από τον Πελέ στον κατάλογο «FIFA 100», με τους 125 Μεγαλύτερους Εν Ζωή Ποδοσφαιριστές του Κόσμου, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 Χρόνια της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Άρχισε να παίζει για την εθνική ομάδα της Βραζιλίας το 1992. Έπαιξε σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα, βοηθώντας την ομάδα να φτάσει στον τελικό το 1998 στη Γαλλία και να κερδίσει Τη διοργάνωση του 2002 στην Κορέα / Ιαπωνία. Ονομάστηκε στις Καλύτερες 11άδες στις διοργανώσεις του 1998 και του 2002. Σε συλλογικό επίπεδο, πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης το 1996, όπου πέρασε 11 άκρως επιτυχημένες σεζόν, παίζοντας 584 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις και σκοράροντας 71 γκολ. Στη Ρεάλ, κέρδισε τέσσερις τίτλους του ισπανικού πρωταθλήματος και 3 φορές το UEFA Champions League. Τον Απρίλιο του 2013, ονομάστηκε από την εφημερίδα “Marca” ως μέλος της Καλύτερης 11άδας των Ξένων στην Ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Τον Αύγουστο του 2012, ανήγγειλε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, στην ηλικία των 39 ετών. Ανέλαβε προπονητής της Σίβασπορ στην τουρκική Süper Lig τον Ιούνιο του 2013 και παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο του 2014. Τον Ιούλιο του 2015, διορίστηκε παίκτης / μάνατζερ στην ινδική Δελχί Δυναμό.

Μέλος φτωχικής οικογένειας, ξόδευε τον περισσότερο χρόνο με το να βοηθά σε γεωργικές εργασίες τους γονείς του, τον κύριο Οσκάρ και την κυρία Βέρα Λούσια. Στις λιγοστές ελεύθερές του στιγμές, έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του. Ο πατέρας του Ρομπέρτο Κάρλος είχε αγωνιστεί σε ερασιτεχνικό επίπεδο και ήταν από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές της περιοχής του. Ο θαυμασμός του μικρού για τον πατέρα του, βλέποντας στο σπίτι τα μετάλλια και τα τρόπαια που είχε κατακτήσει, τον ενθάρρυναν να ασχοληθεί με το άθλημα. Ο ίδιος ο Όσκαρ Λούσια, διαβλέποντας τις ικανότητες του γιου του, τον είχε μυήσει στα κόλπα της στρογγυλής θεάς.

Ποιες ήταν αυτές οι ικανότητες; Η επιστήμη κατέγραψε (αργότερα) την ταχύτητα της μπάλας, όταν έφευγε από τα πόδια του στις εκτελέσεις φάουλ, στα 170 χιλιόμετρα ανά ώρα. Ο ίδιος έκανε τα 0-100 μέτρα σε μόλις 10,6 δευτερόλεπτα. Ενώ η μέγιστη ταχύτητά του, καταγράφηκε στα 34 χιλιόμετρα ανά ώρα. 
"Εl Hombre Bala", Ο άνθρωπος Σφαίρα!

Το 1981, σε ηλικία 8 ετών, μετακόμισε σε μία μεγαλύτερη πόλη, την Κορντεϊρόπολις, καθώς οι γονείς του αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Εκεί από νωρίς, πέρα από τον πρόσχαρο χαρακτήρα του, έδειξε και τις ηγετικές του ικανότητες. Ο Μάριο Μασαρίν, δάσκαλός του, θυμάται: "Ο Ρομπέρτο Κάρλος ήταν ένα καλό παιδί το οποίο διατηρούσε καλές σχέσεις με όλους. Αλλά ήταν πάντα και ηγέτης". Άλλη μία δασκάλα του, η Μάρτα Ιρία, συνεχίζει: "Πάντα μας έλεγε ότι ο πατέρας του ήταν ποδοσφαιριστής και πώς θα ήθελε να γίνει ένας ήρωας σαν και αυτόν. Μάλιστα, μας έφερνε συχνά στο σχολείο τα μετάλλια και τα τρόπαια τα οποία είχε κατακτήσει ο πατέρας του".

Ο Ρομπέρτο Κάρλος είχε αφήσει πίσω του τις φυτείες καφέ, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι είχε σταματήσει να εργάζεται σκληρά. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν ο τομέας εργασίας του. Σε ηλικία 12 ετών, τον συναντάμε σε μία βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας με το όνομα Torsão Cardeiro. Οι ώρες που απασχολείται εκεί πάρα πολλές, ο ελεύθερος χρόνος για να κλωτσάει το αγαπημένο του τόπι, ελάχιστος. Βλέπει ότι το όνειρό του να γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής, ολοένα και θολώνει. Αλλά δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Ανοίγει την καρδιά του στον πατέρα του, του εξηγεί τι θέλει να κάνει περισσότερο στη ζωή του αλλά δεν μπορεί να το ακολουθήσει γιατί δεν είχε χρόνο για προπόνηση. Είναι η στιγμή που ακούει τα πιο όμορφα λόγια που θα μπορούσε να ακούσει ποτέ: "Άφησε τη δουλειά και ακολούθησε το όνειρό σου", του απαντάει ο κύριος Οσκάρ. Κάπως έτσι, η μπάλα περνούσε πλέον στα πόδια του μικρού Κάρλος. Του... εξτρέμ Κάρλος!

Το πρώτο τρόπαιο έρχεται το 1985, παίζοντας με την ομάδα του πατέρα του, την Clube Atlético Juventus, ως κλασικός αριστερός winger. Ξεχωρίζει ως επιθετικός και έτσι συνεχίζει στην Flamenguinho, το 1986. Εκεί όμως ο προπονητής του, Ζοάο Κάρλος Κάμπος, γνωστός και ως Πασέκο (João Carlos Campos, “Pacheco”), καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η σωστή θέση του Κάρλος είναι αριστερό μπακ. Είναι ο άνθρωπος που μπολιάζει την ιδέα στο μυαλό του πιτσιρικά ότι από εκεί μπορεί να κάνει μαγικά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Λίγα χρόνια αργότερα, και αφού ο Ρομπέρτο Κάρλος ταλαιπωρήθηκε από άλλους προπονητές ως προς τη θέση που τον έβαζαν, άρχισε να γράφει ιστορία ως αριστερό μπακ. Δικαιώνοντας απόλυτα την επιλογή του Πασέκο.

1991: Η επαγγελματική του καριέρα ξεκινά

Μέχρι να φτάσει αυτή η στιγμή, ο πιτσιρικάς Κάρλος συνέχιζε να εντυπωσιάζει στα εφηβικά του χρόνια. Και η αρχή της επαγγελματικής του καριέρας δεν άργησε να έρθει. Με την ενηλικίωσή του, το 1991, φτάνει η στιγμή που πατάει το start, στην Ουνιάο Σάο Ζοάο με έδρα το Αραράς του Σάο Πάουλο. Τον Φεβρουάριο του 1992 έρχεται και η πρώτη γεύση με τα χρώματα της Βραζιλίας, στο προολυμπιακό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης. Η Βραζιλία δεν καταφέρνει να πάρει την πρόκριση για την Ισπανία, οι εμφανίσεις όμως του Ρομπέρτο Κάρλος του δίνουν το εισιτήριο για τη μεγάλη εθνική. Αναμφισβήτητα ένα σημαντικό κατόρθωμα καθώς αγωνιζόταν σε μικρό σύλλογο. Το αστείρευτο του ταλέντο όμως τον οδήγησε στις 26 Φεβρουαρίου 1992 να φορέσει στη Φορταλέζα για πρώτη φορά την κίτρινη εμφάνιση της ανδρών σε φιλική αναμέτρηση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι το τέλος του χρόνου αγωνίζεται με τη Βραζιλία σε άλλα 6 παιχνίδια, αποτελώντας στη συνέχεια αναπόσπαστο κομμάτι της έως και το 2006.

Η μικρή Ουνιάο Σάο Ζοάο δεν μπορούσε πλέον να χωρέσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του Ρομπέρτο Κάρλος με αποτέλεσμα η μεταγραφή σε μεγαλύτερο σύλλογο να είναι θέμα χρόνου. Βρισκόμαστε στο 1993 και ο 20χρονος ποδοσφαιριστής γνωρίζει τα πρώτα μεγαλεία με την μεταγραφή του στην Παλμέιρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι τότε, το μοναδικό μέσο μετακίνησής του, ήταν ένα ποδήλατο που κληρονόμησε από τον παππού του. Με αυτό πήγαινε στα χωράφια όπου από μικρή ηλικία είχε ένα ρόλο "ανθρώπινου βοδιού", σπρώχνοντας ή τραβώντας μαζί με τον πατέρα του εξωφρενικά βαριά κομμάτια γεωργικών μηχανημάτων. Προσθέστε και το γεγονός ότι ως παιδί έπαιζε ποδόσφαιρο ξυπόλητος με αυτοσχέδιες μπάλες που δεν είχαν αέρα, αλλά άμμο, για να βγάλετε ως αποτέλεσμα τους... τεράστιους μηρούς του που μοιάζουν περισσότερο με θαύμα της φύσης.

Αυτό το θαύμα της φύσης, τον βοήθησε να αποκτήσει πάρα πολύ μεγάλη αντοχή, τρομερή ταχύτητα και τρομακτική δύναμη στις εκτελέσεις φάουλ. Ειδικά το τελευταίο ήταν το πυρηνικό του όπλο. Ο ίδιος παραδεχόταν ότι "ο Θεός μου έδωσε ένα δώρο: Τις εκτελέσεις των φάουλ. Αλλά η προπόνηση είναι επίσης πάρα πολύ σημαντική. Όποιος θέλει να μάθει το πώς να χτυπάει φάουλ, πρέπει να προπονηθεί σκληρά. Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό, είναι θέμα κυρίως συγκέντρωσης", εξηγώντας στη συνέχεια τον τρόπο εκτέλεσης:

 Τρέχω πάντα 6-8 μέτρα για να έχω ταχύτητα όταν χτυπάω την μπάλα. Και την βρίσκω ακριβώς στο κέντρο της, με τα τρία εξωτερικά μου δάκτυλα. Δεν τη χτυπάω ποτέ με το μεγάλο δάκτυλο και τον δείκτη. Μόνο με το εσωτερικό του ποδιού, έτσι ώστε να γυρίσει στη συνέχεια από τα δεξιά προς τα αριστερά

Αυτό το εκρηκτικό πακέτο που είχε ο Ρομπέρτο Κάρλος δεν μπορούσε να εγκλωβιστεί στα όρια του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Αφού το κατέκτησε δύο συνεχόμενες φορές με την Παλμέιρας, ήρθε η στιγμή για να ανοίξει πανιά για τα μέρη μας. Καταλήγοντας στη γειτονική Ιταλία και την Ίντερ, αφού πρώτα "άγγιξε" δύο φορές το αγγλικό ποδόσφαιρο. Στις 6 Ιουνίου 1995 στο Goodison Park, ο Κάρλος σκοράρει για πρώτη φορά με τη Βραζιλία στο πλαίσιο του Umbro Cup απέναντι στην Ιαπωνία. Η παρουσία του στο νησί, φέρνει και την πρώτη προσφορά από τη Μπέρμιγχαμ αλλά δεν προχώρησε καθώς δεν βρέθηκε η χρυσή τομή στα λεφτά με την Παλμέιρας. Ακολούθησε η επιμονή του Μπράιαν Ρόμπσον (Bryan Robson) να τον φέρει στη Μίντλεσμπορ, που παραλίγο να καταλήξει σε γάμο. Οι υπογραφές όμως δεν έπεσαν ποτέ καθώς η Ίντερ κατάφερε να τον... αρπάξει, πληρώνοντας 3.500.000 ευρώ στην ομάδα του.

Ίντερ: Εφιάλτης στο δρόμο με τον Χότσον

Ο Ρομπέρτο Κάρλος έφτασε το 1995 στην Ευρώπη και ο εφιάλτης(!) ξεκίνησε. Ακριβώς, εφιάλτης- γιατί η πρώτη του χρονιά στη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τον έφερε αντιμέτωπο με τα κολλήματα του Ρόι Χότσον (Roy Hodgson). Και όμως, τίποτα δεν προμήνυε τι θα ακολουθούσε όταν στο ντεμπούτο του απέναντι στη Βιτσέντζα, έδινε τη νίκη στην Ίντερ με 1-0 χάρη σε απευθείας εκτέλεση φάουλ.

"Μου αρέσει να ανεβαίνω τη γραμμή και να επιτίθεμαι, αλλά μου αρέσει και να την υπερασπίζομαι. Μαθαίνω συνεχώς το πώς να αμύνομαι καλύτερα", δήλωνε μέσα στη διάρκεια εκείνης της σεζόν. Βλέπετε, ο Άγγλος τεχνικός τον χρησιμοποιούσε είτε στη μεσαία γραμμή είτε ως αριστερό εξτρέμ και ο Ρομπέρτο Κάρλος φοβόταν για τη θέση του στην Εθνική. Σε εκείνες τις θέσεις δέσποζαν ποδοσφαιριστές όπως ο Μπράνκο (Cláudio Ibrahim Vaz Leal, “Branco”) και ο Λεονάρντο (Leonardo Nascimento de Araújo, “Leonardo”), έτσι έβλεπε το μέλλον του μόνο ως αριστερό μπακ, όπως του είχε πει στα 13 του ο Πασέκο. Αλλά ο Ρόι Χότσον επέμενε να τον χρησιμοποιεί πιο μπροστά.

"Το πρόβλημά μου στην Ίντερ ήταν ο Χότσον. Με χρησιμοποιούσε ως επιθετικό, ενώ είμαι αμυντικός. Προτιμώ να έχω χώρο μπροστά μου να τρέξω στην επίθεση, παρά να είμαι ήδη εκεί. Είναι καλύτερο να έχω 80 μέτρα για να παίξω παρά 20. Δεν μου άρεσε ούτε το σύστημά του, ούτε η θέση που με έβαζε. Πλησίαζε και το Copa America και ήθελα να παίζω αριστερό μπακ στην Ίντερ, εκεί που έπαιζα και στην εθνική", εξήγησε λίγα χρόνια αργότερα στο FourFourTwo. Γι' αυτό και μίλησε κατ' ιδίαν με το αφεντικό της Ίντερ, τον Μάσιμο Μοράτι (Massimo Moratti), για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση, σε μία ομάδα που είχε τερματίσει 7η και καταϊδρωμένη στο πρωτάθλημα. Τελικά, όπως διαπιστώθηκε, η μόνη δυνατή λύση ήταν το διαζύγιο.

"Είναι ένα τεράστιο λάθος", έγραφε η ιταλική εφημερίδα Tuttosport. "Δεν ταίριαζε στην τακτική του Ρόι Χότσον; Όταν έχεις ένα παίκτη στην ομάδα, όπως τον Ρομπέρτο Κάρλος, δεν χρειάζεται να υιοθετήσει ο παίκτης το σύστημά σου. Εσύ υιοθετείς το σύστημα του παίκτη". Ο Άγγλος τεχνικός δεν είχε όρεξη για... υιοθεσίες και κάπως έτσι η Ρεάλ απέκτησε με 6.000.000 ευρώ έναν ποδοσφαιριστή που έμελλε να γίνει ο ξένος που έχει φορέσει περισσότερες φορές την φανέλα της στο πρωτάθλημα: 370, ξεπερνώντας τον Ιανουάριο του 2006 το ρεκόρ του θρυλικού Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Alfredo Di Stéfano). Τον παίκτη τον οποίο τον Μάιο του 2005 είχε δώσει χωρίς δεύτερη σκέψη ως απάντηση στην ερώτηση: "Ποιον ποδοσφαιριστή θα ήθελες συμπαίκτη για να παίζει μπροστά σου στην αριστερή πλευρά;".

Ρεάλ: Ο Βασιλιάς στη θέση του για 11 σερί σεζόν

Το κεφάλαιο Ρεάλ στην καριέρα του Ρομπέρτο Κάρλος θα μπορούσε κάλλιστα  να χωριστεί σε πάρα πολλά μέρη. Ο Βραζιλιάνος βρήκε στη Μαδρίτη πολύ γρήγορα την ποδοσφαιρική του ευρωπαϊκή Ιθάκη, χάρη στον Φάμπιο Καπέλο (Fabio Capello). Ο Ιταλός τεχνικός της Ρεάλ αναζητούσε το καλοκαίρι του 1996 ένα ποδοσφαιριστή στο αριστερό άκρο της άμυνας, έχοντας ως πρώτη επιλογή στη λίστα τον Βραζιλιάνο. Ο τότε πρόεδρος της βασίλισσας, Λορένσο Σανθ (Lorenzo Sanz Mancebo), δεν γνώριζε πολλά για τον Κάρλος, όπως και οι περισσότεροι στην Ισπανία. Ήξερε ότι ήταν ένας αριστερός μέσος, χάρη στην... εμμονή του Χόντσον, με πάρα πολύ δυνατό σουτ. Αλλά έδωσε το "OK" για τη μεταγραφή καθώς ήταν μέσα στα όρια του μπάτζετ της σεζόν.

Κάπως έτσι ο Ρομπέρτο Κάρλος φόρεσε τη φανέλα της Ρεάλ με το № 3 και δεν την έβγαλε παρά μόνο αφού πέρασαν 11 σερί σεζόν. Έντεκα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας του στο αριστερό άκρο της άμυνας των Μαδριλένων. Ένας βασιλιάς στη θέση του! Για την ακρίβεια ένας ατρόμητος βασιλιάς καθώς η εντυπωσιακή του σωματώδη με τους εξωπραγματικούς- για ποδοσφαιριστή- μηρούς, απόρροια της σκληρής παιδικής του ζωής, τον έκαναν ανθεκτικό στους τραυματισμούς. Ο Βραζιλιάνος δεν έπεσε ποτέ κάτω από τις 42 συμμετοχές σε κάθε μία από τις 10 πρώτες του χρονιές στη Ρεάλ, καταγράφοντας 32 στην τελευταία του σεζόν (2006-2007), στα 33 του πια χρόνια. Συνολικά 584 εμφανίσεις και 71 γκολ με τους μερένγκες!

Οι εντυπωσιακές επιδόσεις του Ρομπέρτο Κάρλος, συνοδεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια και από μεγάλες στιγμές της Ρεάλ. Ο Βραζιλιάνος κατέκτησε μαζί της, μεταξύ άλλων, 3 Champions League (1998, 2000, 2002) και 4 πρωταθλήματα Ισπανίας (1997, 2001, 2003, 2007). Δεν ήταν όμως μόνο οι αριθμοί και τα τρόπαια που τον έβαλαν στην καρδιά των φίλων της βασίλισσας οι οποίο και τον επέλεξαν σε ψηφοφορία της Marca ως τον κορυφαίο ξένο αμυντικό που έχει αγωνιστεί στην ομάδα. Ο Κάρλος δεν ξεχώριζε στη Ρεάλ μόνο για την εντυπωσιακή αγωνιστική του συμπεριφορά αλλά και για την ανθρώπινή του πλευρά.

Οι κακουχίες στην παιδική του ηλικία σφράγισαν το χαρακτήρα του μετατρέποντάς τον σε έναν ευαίσθητο άνθρωπο που νοιάζεται για τους γύρω του. Ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι είχε ελάχιστα παιχνίδια για να παίζει καθώς οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να του αγοράσουν περισσότερα. Αναμνήσεις που τον έκαναν να βλέπει με συμπάθεια τους συνανθρώπους του. Έτσι, στην πρώτη προπόνηση της Ρεάλ, παρέμεινε 45 λεπτά μετά το τέλος της για να υπογράψει αυτόγραφα. Οι συμπαίκτες του είχαν φύγει στο δεκάλεπτο. Αλλά αυτός παρέμεινε εκεί, βλέποντας τα παιδιά που περίμεναν, μέχρι να υπογράψει σε όλα. Ήδη είχε μπει στην καρδιά εκείνων των οπαδών και σχετικά σύντομα κατέκτησε ολόκληρο το απαιτητικό κοινό της βασίλισσας.

Αγωνιστικά, δεν άργησε να του συστηθεί. Μόλις στο τρίτο ματς της σεζόν, στις 16 Σεπτεμβρίου 1996,"εκτέλεσε" τον τερματοφύλακα της Μπέτις με απευθείας εκτέλεση φάουλ που μετρήθηκε στα 140 χλμ/ώρα. Μέχρι το τέλος της χρονιάς σημείωσε άλλα τέσσερα τέρματα και βοήθησε καθοριστικά, μαζί με την τριάδα φωτιά των Ραούλ (Raúl González Blanco), Νταβόρ Σούκερ (Davor Šuker) και Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς (Predrag "Peđa" Mijatović), στην κατάκτηση του 27ου πρωταθλήματος της Ρεάλ η οποία την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει 6η, μένοντας εκτός Ευρώπης!

Η ψυχολογία του Κάρλος ήταν στα ύψη. Ένα χρόνο πριν φοβόταν για τη θέση του στην εθνική Βραζιλίας, τερμάτιζε 7ος στο ιταλικό πρωτάθλημα και προσπαθούσε να ξεφύγει από τον εφιάλτη του Χότσον. Τώρα ήταν πρωταθλητής Ισπανίας και αφεντικό στο αριστερό άκρο της άμυνας τόσο της Ρεάλ, όσο και της Σελεσάο. Με αυτή την ψυχολογία ταξίδεψε στη Γαλλία για το Tournoi de France, το... ζέσταμα πριν το Μουντιάλ του 1998. Η πρεμιέρα ήταν προγραμματισμένη για τις 3 Ιουνίου 1997 στο Ζερλάν της Λιόν με το παιχνίδι Γαλλία-Βραζιλία. Ο Ρομπέρτο Κάρλος είναι βασικός και στο 21ο λεπτό αναλαμβάνει να εκτελέσει φάουλ που σφύριξε ο Δανός διαιτητής Κιμ Νίλσεν (Kim Milton Nielsen) υπέρ του Ρονάλντο (Ronaldo Luís Nazário de Lima “Ronaldo”). Η μπάλα στήνεται στα 35 μέτρα και ο Βραζιλιάνος την χτυπά με ταχύτητα 137 χλμ/ώρα.

Η μπάλα φεύγει από τα πόδια του και κατευθύνεται άουτ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ball boy που καθόταν 3-4 μέτρα δίπλα από την εστία του Φαμπιάν Μπαρτέζ (Fabien Alain Barthez), κάνει κίνηση για να την αποφύγει. Η πορεία της όμως θα αλλάξει και θα καταλήξει με δύναμη στα δίχτυα του Γάλλου τερματοφύλακα. Για πολλούς, το κορυφαίο γκολ με φάουλ όλων των εποχών!

Ελάχιστοι αντελήφθησαν στη ζωντανή μετάδοση την απίστευτη τροχιά της μπάλας. Το μεγαλείο της εκτέλεσης αποκαλύφθηκε στα ριπλέι και από τις κάμερες πίσω από τους πρωταγωνιστές. Η πορεία της μπάλας έμοιαζε με το σχήμα της μπανάνας. "Πώς το έκανα; Δεν ξέρω. Υπάρχουν φάουλ, όπως αυτά του Ντέιβιντ Μπέκαμ όπου η κίνηση της μπάλας ξεγελά τον τερματοφύλακα. Το δικό μου όμως ήταν διαφορετικό γιατί η μπάλα πήγε από έξω προς τα μέσα και όχι το αντίστροφο. Η μπάλα ήταν πολύ ελαφριά, την χτύπησα σκληρά- πολύ καλά- με το εξωτερικό του ποδιού μου. Αλλά... δεν ξέρω. Ήταν και για μένα έκπληξη να τη δω στα δίχτυα. Νόμιζα ότι θα πήγαινε έξω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μπήκε. Ήταν ένα αδύνατο γκολ, δεν θα το δείτε ξανά. Να το θυμάστε γιατί δεν θα συμβεί ποτέ στο μέλλον", λέει χαμογελώντας ο ίδιος ο Ρομπέρτο Κάρλος. Ίσως στο μυαλό του, αυτό το αδύνατο να έχει αποδοθεί σε ένα μικρό θαύμα. Ο Βραζιλιάνος, όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες του, είναι βαθιά θρησκευόμενος, διαβάζει τακτικά την Αγία Γραφή και θεωρεί ότι όλα τα καλά πράγματα που βιώνει στη ζωή του οφείλονται στο Θεό.

Αυτό το γκολ απέναντι στη Γαλλία το 1997 ήταν όντως ένα από τα καλά που βίωσε στην ποδοσφαιρική του πραγματικότητα. Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τέρματα στην ιστορία του αθλήματος. Γκολ το οποίο τον βοήθησε σημαντικά, μαζί με τις εμφανίσεις του με τη Ρεάλ, στο να φτάσει μία ανάσα από την κατάκτηση του κόσμου σε ατομικό επίπεδο. Στην ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα του 1997, είδε την πλάτη μόνο του φίλου του και συγκάτοικού του στις αποστολές της Βραζιλίας: Του Ρονάλντο. Επειδή όμως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, ο Ρομπέρτο Κάρλος φρόντισε στις 21 Φεβρουαρίου του 1998 να αφήσει και πάλι άφωνο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Άλλο ένα ποίημα για το άθλημα το οποίο χαρακτηρίστηκε και αυτό: The Impossible Goal.

Η Ρεάλ αγωνίζεται για το Cope Del Ray στην έδρα της Τενερίφη. Ο Ρομπέρτο Κάρλος δέχεται μια βαθιά μπαλιά και τρέχει να προλάβει την μπάλα πριν βγει άουτ. Πράγματι την προλαβαίνει λίγο πριν περάσει τη γραμμή και όλοι περιμένουν το αναμενόμενο, το λογικό. Να βγάλει από εκεί σέντρα. Φαινόταν ξεκάθαρα ότι από εκεί ήταν αδύνατο να σκοράρει. Και όμως, ο Κάρλος έπιασε ένα δυνατό βολέ από εκείνο το σημείο και τράνταξε τα δίχτυα. Αργότερα αποκαλύφθηκε, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ότι η γωνία από την οποία σούταρε ο Βραζιλιάνος ήταν μόλις 0,82^ο μοίρες από το τέρμα. Για άλλη μία φορά ο Βραζιλιάνος είχε πετύχει το αδύνατο!

Η Εθνική Γαλλίας που τον πλήγωσε δις

Το 1998 είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Και συνεχίστηκε με ιδανικό τρόπο (κατάκτηση του Champions League στις 20 Μαΐου στο Άμστερνταμ) μέχρι το ημερολόγιο να δείξει 12 Ιουλίου. Η Βραζιλία έχει προκριθεί στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ο Ρομπέρτο Κάρλος ξυπνάει στο ξενοδοχείο, έτοιμος να ζήσει το βράδυ το απόλυτο όνειρο: Την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου. Από το μεσημέρι και μετά όμως, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ο Ζιοβάνι (Giovanni Silva de Oliveira, “Giovanni”) αφηγείται στην αυτοβιογραφία του: «Το μεσημέρι του τελικού και ενώ χαλαρώνουμε στο δωμάτιο με τον Ριβάλντο (Rivaldo Vítor Borba Ferreira, “Rivaldo”) εν αναμονή της αναχώρησης για το Σταντ ντε Φρανς, ακούμε φωνές. Διακρίνουμε αυτή του Ρομπέρτο Κάρλος να καλεί πανικόβλητος τον γιατρό της ομάδας. «Ελάτε γρήγορα, ο Ρονάλντο πεθαίνει!». Ο Κάρλος, ως συγκάτοικος του Ρονάλντο, ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε την κατάρρευση του νεαρού επιθετικού. Η ιστορία εν μέρει γνωστή, οδήγησε στη συνέχεια και στην κατάρρευση της Σελεσάο που έχασε με 3-0 από τη Γαλλία.

Στα γήπεδα της Γαλλίας, ο Ρομπέρτο Κάρλος ήταν ένα από τα βασικά γρανάζια της Σελεσάο στο δρόμο της για τον τελικό. Και ας είχε κάνει μία χοντρή γκάφα στους "8" απέναντι στη Δανία. Λάθος που προήλθε από την αυτοπεποίθησή του που τον ήθελε να μπορεί να διώξει την μπάλα με ψαλιδάκι μέσα στην περιοχή του, την ώρα που θα μπορούσε απλά να την απομακρύνει με το κεφάλι. Ο Κάρλος έπιασε αέρα και η μπάλα έφτασε στον ανενόχλητο Μπράιν Λάουντρουπ (Brian Laudrup) που δεν αρνήθηκε το αναπάντεχο δώρο, ισοφαρίζοντας σε 2-2 στο 50'. Για καλή του τύχη όμως, ήρθε ο Ριβάλντο στο 59' να γράψει το 3-2, στέλνοντας τη Βραζιλία στους "4" και γλιτώνοντας τον Ρομπέρτο Κάρλος από τα πυρά των συμπατριωτών του.

Πυρά τα οποία δεν κατάφερε να αποφύγει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 καθώς δεν βρέθηκε κανένας συμπαίκτης του να ξεχρεώσει το λάθος το οποίο του καταλόγισαν οι Βραζιλιάνοι. Πρώτη ημέρα του Ιουλίου και η Σελεσάο αντιμετώπιζε τη Γαλλία στη Φρανκφούρτη στην προημιτελική φάση. Οι τρικολόρ έχουν κερδίσει φάουλ στο 51' το οποίο και εκτελεί ο Ζινεντίν Ζιντάν (Zinedine Yazid Zidane). Ο Ρομπέρτο Κάρλος μαρκάρει τον Ανρί (Thierry Daniel Henry) αλλά παραδόξως, όταν εκτελείται το φάουλ, μένει καθηλωμένος στη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Ο Ανρί του ξεφεύγει χωρίς πρόβλημα και από κοντά σημειώνει το μοναδικό τέρμα του αγώνα. Η Βραζιλία μένει εκτός ημιτελικών και ο Τύπος βγάζει στη σέντρα τον 33χρονο αριστερό μπακ.

Η σφοδρή κριτική από τους οπαδούς και τα Μέσα ενημέρωσης, τον οδηγεί στην απόφαση να σταματήσει από τη Σελεσάο. Το ματς με τη Γαλλία ήταν η 125η του συμμετοχή με τη Σελεσάο και η τελευταία όπως αποδείχθηκε. Μόνο ο Καφού (Marcos Evangelista de Morais, “Cafu”) έχει αγωνιστεί περισσότερες φορές με τη Βραζιλία (142). Τον Ιανουάριο του 2010, μετά την επιστροφή του στη Βραζιλία για την Κορίνθιανς, εξέφρασε την έντονη επιθυμία να γυρίσει στην εθνική για το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Προσπάθησε να πείσει με τις εμφανίσεις του τον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό, Ντούγκα (Carlos Caetano Bledorn Verri, “Dunga”), αλλά δεν κατάφερε να βρεθεί στην αποστολή της Σελεσάο. Έμεινε εκτός, όπως και οι Ρονάλντο και Ροναλντίνιο (Ronaldo de Assis Moreira, “Ronaldinho”), με αποτέλεσμα εκείνο το παιχνίδι στη Φρανκφούρτη να είναι το κύκνειο άσμα του με την κίτρινη φανέλα.

Τρία Champions League και η απόλυτη κούπα

Ενδιάμεσα από τις δύο πικρά ποτήρια που γεύτηκε σε Παγκόσμια Κύπελλα από τη Γαλλία (1998 και 2006), ήπιε το απόλυτο ποδοσφαιρικό νέκταρ: Στις 30 Ιουνίου του 2002, η Βραζιλία επικράτησε με 2-0 της Γερμανίας και ο Ρομπέρτο Κάρλος ήταν πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής. Η χαρά του μάλιστα ήταν διπλή καθώς ο τελικός κρίθηκε με τα δύο γκολ του φίλου του, Ρονάλντο, που είχε αναγεννηθεί από τις στάχτες του σοκαριστικού  τραυματισμού. Ο Κάρλος αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της Σελεσάο και ήταν μέλος της καλύτερης 11άδας του Μουντιάλ, όπως είχε συμβεί και σε αυτό του 1998. Πέρα από τον παγκόσμιο τίτλο στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νοτίου Κορέας, ο Βραζιλιάνος πανηγύρισε με τη φανέλα της Σελεσάο και δύο Copa América, το 1997 και το 1999. Ενώ σκόραρε 11 φορές στα 125 παιχνίδια με τα οποία αγωνίστηκε μαζί της, ταξιδεύοντας το 1996 και με την ολυμπιακή ομάδα στην Ατλάντα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Παράλληλα με την αξιοσημείωτη πορεία που κατέγραψε τιμώντας τη φανέλα της Σελεσάο, συνέχιζε τις εξαιρετικές εμφανίσεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης, με τις οποίες έγινε ένας από τους θρύλους της. Στο Champions Legue του 1998, πρόσθεσε άλλα δύο, το 2000 και το 2002. Το τελευταίο μάλιστα, που ήταν το 9ο για τη βασίλισσα, είχε την προσωπική του σφραγίδα σε ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχουν μπει ποτέ σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αυτή τη φορά δεν είχε τον ρόλο του εκτελεστή, αλλά αυτόν του δημιουργού. Ο Ρομπέρτο Κάρλος πήρε την μπάλα λίγο κάτω από τη σέντρα του, έπαιξε το ένα δύο με συμπαίκτη του, τρέχοντας για να προλάβει την μπάλα και κατάφερε να τη γυρίσει στο ύψος της περιοχής όπου βρισκόταν ο Ζινεντίν Ζιντάν. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο Γάλλος που με ασύλληπτο σουτ έγραψε το τελικό 2-1 απέναντι στη Λεβερκούζεν στον τελικό της Γκλασκόβης. Το ημερολόγιο έδειχνε 15 Μαΐου 2002 και ο Ρομπέρτο Κάρλος σήκωνε το τρίτο κύπελλο Πρωταθλητριών.

Τον επόμενο χρόνο ήρθε η σειρά να σηκώσει για τρίτη φορά και το πρωτάθλημα Ισπανίας. Πέρα από το πρώτο, το 1997, είχε πανηγυρίσει ξανά το 2001. Και στις 22 Ιουνίου 2003 στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, το σκηνικό ήταν έτοιμο για να υποδεχθεί το 29ο πρωτάθλημα της Ρεάλ. Η βασίλισσα φιλοξενούσε την τελευταία αγωνιστική την Αθλέτικ Μπιλμπάο και με νίκη κατακτούσε το πρωτάθλημα, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τη Σοθιεδάδ. Ο Ρονάλντο, συμπαίκτης πλέον του Κάρλος από την περασμένη σεζόν, ανοίγει το σκορ στο 9'. Η Μπιλμπάο παγώνει το Μπερναμπέου (1-1), για να έρθει η ώρα του Ρομπέρτο Κάρλος. Καθυστερήσεις πρώτου ημιχρόνου και με τον αγαπημένο του τρόπο, εκτέλεση φάουλ, στέλνει την μπάλα με δύναμη στα δίχτυα. Στην επανάληψη ο Ρονάλντο σημειώνει το τελικό 3-1 και η Ρεάλ επιστρέφει στην κορυφή του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Τα σημαδιακά γκολ του Ρομπέρτο Κάρλος με τη φανέλα των μερένγκες όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Στις 6 Δεκεμβρίου 2003, η Ρεάλ φιλοξενείται από την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νόου, σε ένα γήπεδο όπου έχει να την νικήσει 20 ολόκληρα χρόνια! Αλλά ο Βραζιλιάνος ανοίγει το δρόμο για την επικράτηση. Αυτή τη φορά ο Ζιντάν δίνει την ασίστ και ο Κάρλος με το αριστερό πυροβολεί για το 0-1. Το φιλαράκι του, ο Ρονάλντο, σημειώνει στην επανάληψη το 0-2, για να μειώσει στο τελικό 1-2 ο Πάτρικ Κλάιφερτ (Patrick Stephan Kluivert) λίγο πριν το φινάλε. Η Ρεάλ είχε βρει ξανά τον δρόμο για το διπλό μετά από 20 χρόνια, χάρη και στον Ρομπέρτο Κάρλος, ένα εκ των μελών των περίφημων Galácticos.

Η αρχική σύνθεση των σούπερ σταρ της Ρεάλ αποτελούνταν από τους Λουίς Φίγκο (Luís Filipe Madeira Caeiro Figo -πήγε στη Ρεάλ το 2000), Ζινεντίν Ζιντάν (2001), Ρονάλντο (2002) και Ντέιβιντ Μπέκαμ (David Robert Joseph Beckham -2003). Στην πορεία συμπεριλήφθηκε  ως μέλος της τρομερής παρέας και ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο οποίος υποδέχτηκε όλους τους παραπάνω στη Μαδρίτη. Με τις φήμες για τις απαιτήσεις των Galácticos από το πότε θα προπονούνται μέχρι το τι θα τρώνε, να αιωρούνται πάνω από την ομάδα.

"Όχι, κατηγορηματικά όχι. Το όλο θέμα των Galacticos είναι μια εφεύρεση του Τύπου. Η συγκεκριμένη ετικέτα ενοχλεί πραγματικά τους παίκτες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ονομάζονται έτσι. Πάνω από κάθε Galactico υπάρχει ένας σύλλογος, μια ιστορία, ένα σήμα. Μην συγχέετε τα πράγματα. Αν υπάρχουν παίκτες που έχουν χαρακτηριστεί έτσι, είναι γιατί έχουμε κερδίσει πολλά τρόπαια, Μουντιάλ, ευρωπαϊκά κύπελλα, σημαντικούς τελικούς και όχι γιατί ελέγχουμε τα πράγματα. Δεν έχουμε καμία εξουσία. Το πρόσωπο που φέρει το μεγαλύτερο βάρος και ευθύνη για αυτά τα θέματα, είναι ο αρχηγός μας, ο Ραούλ", απαντούσε στις κατηγορίες ο Κάρλος τον Μάιο του 2005.

Déjà vu: Πικράθηκε, αποχώρησε, δεν μπόρεσε να γυρίσει

Η λάμψη όμως των Galácticos δεν μπορούσε, νομοτελειακά, να κρατήσει για πάντα. Η φυσιολογική φθορά ήρθε και αυτοί που κλήθηκαν να πληρώσουν το μάρμαρο ήταν, όπως συνήθως γίνεται, οι πιο παλιοί. Η σεζόν 2006-2007 ήταν η 11^η συνεχόμενη σεζόν του Ρομπέρτο Κάρλος στη Ρεάλ. Ακόμα και παίκτες-θρύλοι, μπορούν να γίνουν ένα με τη ρουτίνα, όταν τα χρόνια έχουν περάσει. Και η αφορμή για να χτυπήσει το καμπανάκι της εξόδου από τη Ρεάλ, χτύπησε στις 7 Μαρτίου 2007 στο Μόναχο. Επαναληπτικός του 3-2 του Σαντιάγο Μπερναμπέου και με τη σέντρα, ο Ρομπέρτο Κάρλος χάνει την μπάλα χωρίς πίεση με αποτέλεσμα ο Ρόι Μακάι (Rudolphus "Roy" Antonius Makaay) να πετύχει το γρηγορότερο γκολ στην ιστορία του Champions League: Στα 10,12 δευτερόλεπτα! Τι και αν η Ρεάλ είχε ένα ολόκληρο παιχνίδι να αντιδράσει; Το τελικό 2-1 που έφερε τη Μπάγερν στα προημιτελικά του θεσμού, χρεώθηκε από Τύπο και οπαδούς στον Ρομπέρτο Κάρλος.

Déjà vu για τον Βραζιλιάνο λίγους μήνες μετά την ίδια αντιμετώπιση που είχε έπειτα από το λάθος στον αγώνα της Βραζιλίας με τη Γαλλία. Τότε αποφάσισε να σταματήσει από την εθνική, τώρα αποφάσιζε- στα 34 του χρόνια- να αποχωρήσει από τη Ρεάλ στο τέλος της σεζόν. Τότε ακολούθησε η επιθυμία του να επιστρέψει στην Εθνική για το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής χωρίς ωστόσο να καταφέρει να συμπεριληφθεί στην αποστολή. Το 2009 ακολούθησε η δημόσια εκδήλωση της επιθυμίας του να επιστρέψει στη Ρεάλ μετά την περιπέτεια της Φενέρμπαχτσε, επίσης χωρίς επιτυχία. Δύο φορές ο Ρομπέρτο Κάρλος βρέθηκε στο στόχαστρο από τις δύο μεγάλες του αγάπες. Πικράθηκε, ένιωσε προδομένος και αποφάσισε και τις δύο φορές να αποχωρήσει. Για να νιώσει στη συνέχεια τη σφοδρή επιθυμία να γυρίσει σπίτι του, χωρίς ανταπόκριση... Η μόνη διαφορά ότι έφυγε από τη Σελεσάο με άδεια χέρια, σε αντίθεση με τη Ρεάλ όπου αποχώρησε αφού πρώτα πανηγύρισε το 30ο πρωτάθλημα της βασίλισσας.

  

Το αντίο από τη Ρεάλ, της οποίας και φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, σήμαινε και την αρχή του τέλους της σπουδαίας καριέρας του. Παρά το γεγονός ότι συνέχιζε να αγωνίζεται για άλλη μία πενταετία, οι επιλογές του (Φενέρμπαχτσε, Κορίνθιας, Ανζί Μαχατσκάλα) μαζί με τη φυσιολογική φθορά λόγω της ηλικίας του, δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν στο κορυφαίο επίπεδο. Στην τουρκική ομάδα πήγε τον Ιούνιο του 2007, πήρε το Σούπερ Καπ στο ντεμπούτο του αλλά στα 2,5 χρόνια που έμεινε εκεί δεν κατάφερε να αναδειχθεί πρωταθλητής. Έχασε μάλιστα τα κρίσιμα παιχνίδια για τον τίτλο στο τέλος της πρώτης χρονιάς λόγω τραυματισμού, κάτι σπάνιο στην καριέρα του. Αποχώρησε από την Φενέρ τον Δεκέμβριο του 2009, έχοντας ως ένα από τα λιγοστά highlight του, το πρώτο τέρμα που έβαλε με την τουρκική ομάδα στις 25 Αυγούστου 2007. Ο λόγος; Ήταν με κεφαλιά, μόλις το τρίτο με αυτόν τον τρόπο σε ολόκληρη την καριέρα του!

Ο Ρομπέρτο Κάρλος προσπάθησε να ρίξει γέφυρες για να επιστρέψει στη Ρεάλ αλλά δεν βρήκε θετική ανταπόκριση από τη Μαδρίτη. Έχοντας στο μυαλό του την επιστροφή στη Σελεσάο για το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, γύρισε το 2010 στην πατρίδα του και στην Κορίνθιας. Εκεί βρήκε τον φίλο του Ρονάλντο, χωρίς να καταφέρει κανείς από τους δύο να φορέσει ξανά την κίτρινη φανέλα της εθνικής Βραζιλίας. Ένα χρόνο αργότερα, σκοράρει με απευθείας κόρνερ απέναντι στην Πορτουγκέζα, αλλά τα προβλήματα με τους οπαδούς της ομάδας του δεν άργησαν να έρθουν. Η Κορίνθιας αποκλείστηκε από το Copa Libertadores και ο Ρομπέρτο Κάρλος ζήτησε από τη διοίκηση να φύγει μετά από απειλές που δέχτηκε από τους οπαδούς του συλλόγου. Ίσως να είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, το λάθος του στον αγώνα με τη Γαλλία. Μπορεί και την "προδοσία" στον βασιλιά της Βραζιλίας το 2005 σε συνέντευξή του στο FourFourTwo:

Από μικρός θαύμαζα τον Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Armando Maradona). Ήταν απίστευτος. Ήταν το ποδόσφαιρο με τον τρόπο που θα έπρεπε να είναι το άθλημα. Όλοι μιλάνε για τον Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”), αλλά δεν τον έχω δει να παίζει. Για εμάς τους Βραζιλιάνους, ο Πελέ είναι ο βασιλιάς του ποδοσφαίρου, αλλά από τη στιγμή που δεν τον έχω να δει να παίζει, ο Μαραντόνα είναι το δικό μου № 1. Ένα φαινόμενο. Ποιος νοιάζεται επειδή είναι Αργεντινός;

Τα όσα συνέβησαν στην Κορίνθιας, οδήγησαν τον Ρονάλντο στην απόφαση να σταματήσει την μπάλα τον Φεβρουάριο το 2011. Και τον Ρομπέρτο Κάρλος να επιστρέψει στα 38 του στην Ευρώπη για χάρη της Ανζί Μαχατσκάλα. Τα λεφτά ήταν πολλά καθώς ο ιδιοκτήτης της, Σουλεϊμάν Κερίμοφ (Suleyman Abusaidovich Kerimov Lezgin), του έδωσε συμβόλαιο 2,5 ετών με συνολικές απολαβές 10.000.000 ευρώ και δώρο μία Bugatti Veyron, γνωρίζοντας την λατρεία του Βραζιλιάνου για την ταχύτητα και τα αυτοκίνητα!

Ο Ρομπέρτο Κάρλος μετακόμισε στη μεσαία γραμμή ως αμυντικό χαφ και έγινε άμεσα αρχηγός της Ανζί. Στη Ρωσία όμως γνώρισε για τα καλά τον ρατσισμό. Στις 23 Ιουνίου 2011 στο ματς με την Κρίλια Σοβέτοβ στη Σαμάρα, οπαδός πέταξε προς το μέρος του μία μπανάνα. Ο Κάρλος την έπιασε και την πέταξε εκτός αγωνιστικού χώρου και αποχώρησε από τον αγώνα βγάζοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ήταν η δεύτερη φορά που είχε πέσει θύμα παρόμοιας ρατσιστικής επίθεσης στην καριέρα του με την Ανζί, μετά το περιστατικό τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου σε αγώνα με τη Ζενίτ.

Ο φιλόδοξος (κόουτς) Ρομπέρτο Κάρλος

Στην ίδια ομάδα έκανε και τα πρώτα του βήματα ως προπονητής. Τον Σεπτέμβριο το 2011, μετά την απόλυση του Αντρέι Γκορντέγιεφ (Andrei Lvovich Gordeyev), οδήγησε την ομάδα σε 10 παιχνίδια ως παίκτης-προπονητής. Στη συνέχεια ενημέρωσε ότι στο τέλος της σεζόν θα σταματήσει το ποδόσφαιρο, κάτι που ανακοίνωσε επίσημα τον Αύγουστο το 2012. Δίπλα του ήταν ο τότε προπονητής της Ανζί, Γκους Χίντινγκ (Guus Hiddink), που υποκλίθηκε στο ταλέντο του Ρομπέρτο Κάρλος. Ο ίδιος έμαθε πολλά δίπλα στον Ολλανδό, όπως παραδέχθηκε, για τη νέα προοπτική που άνοιγε στην καριέρα του: Αυτή του προπονητή.

 "Ό,τι έμαθα από το ποδόσφαιρο, όλες οι εμπειρίες μου με οδήγησαν στο να γίνω μία ημέρα προπονητής. Θέλω να γράψω ιστορία και με αυτόν τον ρόλο, όπως έκανα ως παίκτης. Δεν προσπαθώ να κάνω τον σκληρό στους παίκτες μου. Πιστεύω ότι με σέβονται γιατί δουλεύω πολύ σκληρά. Θέλω να είμαι όσο το δυνατόν γίνεται ανοιχτούς στους ποδοσφαιριστές, στον κόσμο, στον Τύπο. Έτσι δούλευα πάντα. Και πιστεύω ότι σε 7 ή σε 10 χρόνια από τώρα, θα έχω πολλά για να πανηγυρίσω στην καριέρα μου ως κόουτς", δήλωσε ο Ρομπέρτο Κάρλος στην ιστοσελίδα της FIFA  τον Νοέμβριο του 2013.

Για την ώρα έχει προπονήσει δύο μικρομεσαίες ομάδες στην Τουρκία, την Σίβασπορ και την Ακχισάρσπορ, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο χρόνος θα δείξει αν θα επιβεβαιωθούν τα παραπάνω του λόγια. Ο χρόνος ο οποίος στο παρελθόν έδωσε την ευκαιρία στον Ρομπέρτο Κάρλος να ξεδιπλώσει στους αγωνιστικούς χώρους το πλούσιο ταλέντο του και να αναδειχθεί στην συνείδηση του κόσμου ως ο κορυφαίος επιθετικογενής αριστερός μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου!

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Επαγγελματική καριέρα

• 1991–1993: União São João Esporte Clube,0 (0)
• 1992: (δανεικός) → Clube Atlético Mineiro, 3 (0)
• 1993–1995: Sociedade Esportiva Palmeiras, 44 (3)
• 1995/96: Football Club Internazionale Milano, 30 (5)
• 1996–2007: Real Madrid Club de Fútbol, 370 (47)
• 2007–2009: Fenerbahçe Spor Kulübü, 65 (6)
• 2010/11: Sport Club Corinthians Paulista, 35 (1)
• 2011/12: Football Club Anzhi Makhachkala, 25 (4)
• 2015–    : Delhi Dynamos Football Club, 3 (0)

Σύνολο καριέρας: 579 (66)

Διεθνής

• 1992–2006: Βραζιλία, 125 (11)

Προπονητική καριέρα

• 2012: Football Club Anzhi Makhachkala (coach)
• 2013/14: Sivasspor Kulübü
• 2015: Akhisar Belediye Gençlik ve Spor
• 2015–    Delhi Dynamos Football Club (παίκτης-προπονητής)

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με την Palmeiras

• Πρωτάθλημα Βραζιλίας: 2 (1993, 1994)
• Πολιτειακό Πρωτάθλημα Σάο Πάουλο (Campeonato Paulista): 2 (1993, 1994)
• Τουρνουά  Rio-São Paulo: 1993

Με την Real Madrid

• Πρωτάθλημα Ισπανίας: 4 (1996/97, 2000/01, 2002/03, 2006/07)
• Σούπερ Καπ Ισπανίας: 3 (1997, 2001, 2003)
• UEFA Champions League: 3 (1997/98, 1999–2000, 2001/02)
• Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2 (1998, 2002)
• Ευρωπαϊκά  Super Cup: 2002

Με την Fenerbahçe

• Σούπερ Καπ Τουρκίας: 2 (2007, 2009)

Διεθνείς

Με την Βραζιλία

• Παγκόσμιο Κύπελλο: 2002 και φιναλίστ 1998
• Copa América: 2 (1997, 1999)
• Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA: 1997
• Προ-Ολυμπιακό Τουρνουά CONMEBOL: 1996
• Umbro Cup: 1995
• Lunar New Year Cup: 2005

Προσωπικές Διακρίσεις

• Καλυτερος Αριστερός Αμυντικός για την Βραζιλία: 2 (1993, 1994, 2010)
  
• 2^ος Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από την FIFA –Ασημένια Μπάλα: 1997
• Μέλος Καλύτερης Ενδεκάδας της Χρονιάς από την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων Αθλητικού Τύπου: 7 (1996/97, 1997/98, 1999–2000, 2000/01, 2001/02, 2002/03, 2003/04)
• Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2 (1998, 2002)
• Trofeo EFE: 1997–98
• Καλύτερος Αμυντικός της Χρονιάς για την UEFA: 2 (2002, 2003)
• Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς για την UEFA: 2 (2002, 2003)
• Χρυσή Μπάλα: επιλαχών 2002
• Golden Foot: 2008
• Μέλος Ιδανικής Ενδεκάδας της Χρονιάς για την Βραζιλία: 2010
• Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου, που συνέταξε το 2004 ο Πελέ, για τα 100 Χρόνια της FIFA
• Μέλος του Hall of Fame του Βραζιλιάνικου Ποδοσφαίρου

ΠΗΓΗ: sport24.gr