Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε

 Σχεδόν σε ΚΑΘΕ περίοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ειδικά μετά την καθιέρωση του επαγγελματισμού το 1980, κάτι άσχημο έχει συμβεί και όλη η χώρα ήταν (και είναι) απογοητευμένη με τα τεκταινόμενα στο χώρο του. Οπουδήποτε κι αν κοιτάξεις πλέον στο Ελληνικό ίντερνετ η αγανάκτηση κάνει πάρτι, έτοιμη να χυθεί από τις οθόνες και να μας πνίξει όλους. Οι οπαδοί έχουν αγανακτήσει, οι δημοσιογράφοι έχουν αγανακτήσει, οι άνθρωποι των ομάδων έχουν αγανακτήσει, η κυβέρνηση έχει αγανακτήσει, οι απλοί φίλαθλοι έχουν αγανακτήσει, ακόμα και άνθρωποι που δεν ξέρουν με πόσους παίκτες παίζεται το παιχνίδι έχουν αγανακτήσει. Οι περισσότεροι θέλουν κάποιος να τιμωρηθεί άσχημα για παραδειγματισμό, αρκεί βέβαια να μην είναι κάποιος από τους ‘δικούς’ τους!

Η πείρα του παρελθόντος μας έχει διδάξει ότι μετά τη φάση της αγανάκτησης, ακολουθεί -συνήθως- η φάση των αμέτρητων απόψεων και ισάριθμων προτάσεων. Ακολουθεί η φάση του συμβιβασμού, κατά την οποία όλοι διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να γίνει σχεδόν τίποτα απ’ όσα προτάθηκαν και ακούστηκαν και η φυσική κατάληξη είναι πάντα η φάση της αποδοχής, που όλα μπαίνουν κάτω από το χαλάκι μέχρι το επόμενο άσχημο συμβάν που θα μας… σοκάρει όλους. Πολλές από αυτές τις προτάσεις είναι «… σωστές και λογικές» και με «… μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο», ο οποίος τις γουστάρει όσο είναι ακόμη ιδέες (μπορείς να τις κάνει και like για να νιώσει προοδευτικός και ανοιχτόμυαλος), αλλά αρχίζει να δυσανασχετεί μαζί τους σε περίπτωση που αντιληφθεί ότι μπορεί και να γίνουν πράξη και να θίξουν τη δική του ομάδα!

Τον Σεπτέμβριο του 2014, για το Ισπανικό πρωτάθλημα, η Ρεάλ κέρδισε με 8-2 μέσα στην έδρα της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Μεγάλο ελληνικό αθλητικό πόρταλ μετέφερε την είδηση στους Έλληνες φιλάθλους με τον περιγραφικό τίτλο “Βιασμός στο Ριαθόρ”! Κάποιος βίασε κάποιον άλλον, σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι κάπου στην δυτική Ισπανία! Οι λέξεις σε ένα πόρταλ δεν κάνουν κακό σε κανέναν, είναι ακίνδυνες, δεν πετάνε φωτοβολίδες, ούτε παίζουν ξύλο, δεν έχουν καν την ίδια βαρύτητα με τις «βαριές κουβέντες» κάποιου προέδρου σε ένα Δ.Σ. της Σούπερ Λιγκ! Φυσικά και δεν κυριολεκτεί ο συντάκτης, κανένας δεν βίασε κανέναν, χαβαλέ κάνουμε, λίγη υπερβολή για να γίνει πιο «πιασάρικος» ο τίτλος, να πατήσει κανένας άνθρωπος παραπάνω το link, να βγάλουμε λίγα λεφτουδάκια από τις διαφημίσεις «… μεγέθυνσης του πέους» ή «… του τρομερού site γνωριμιών»! Η υπεράσπιση είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση: «Όλη η χώρα, μαζί με το πρωτάθλημα μας, είναι ένα μπουρδέλο, η λεξούλα σε ένα τίτλο σε πείραξε;»

 Αρκετούς μήνες πριν απ’ αυτό το παιχνίδι, ένα Ρεάλ-Μπαρτσελόνα μας είχε προσφέρει μερικές εντυπωσιακές στιγμές πολύ υψηλής ποδοσφαιρικής τέχνης! Το ιλαροτραγικό του πράγματος ήταν οι κατοπινές «αντιδράσεις» των Ελλήνων (!) στα social media! Ένα μεγάλο μέρος των σχολίων ήταν μπινελίκια και σεξουαλικές αναφορές ανθρώπων που γεννήθηκαν και ζούσαν στον Ασπρόπυργο, στο Παγκράτι, στο Λαγκαδά ή στο Ηράκλειο της Κρήτης, «χύνοντας» ηλεκτρονικά γιατί μια ισπανική ομάδα κέρδισε μια άλλη ισπανική ομάδα, την ίδια ώρα που άλλοι τους στολίζαν με κοσμητικά επίθετα, υπενθυμίζοντας τους τις φάσεις που θεωρούσαν ότι ο διαιτητής αδίκησε την δική τους (ισπανική!...) ομάδα, φάσεις στις οποίες στέκονται περισσότερο και από τους πιο σκληροπυρηνικούς, Ισπανούς (!) οπαδούς των ομάδων αυτών. Το πανηγύρι φυσικά συνεχίστηκε στα ελληνικά «ενημερωτικά» πόρταλ με εριστικούς τίτλους, που παλιότερα συναντούσες μόνο μετά από Ελληνικά ντέρμπι. “Τους κέρασε ο Νειμάρ”, “τους γλέντησε ο Μπέιλ” κ.λ.π.

Τις 2 πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, ζήσαμε την κλασσική φάση που πολλοί άνθρωποι ήταν εκνευρισμένοι με την επίδειξη δύναμης που έκανε στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, παίρνοντας σφυρίγματα τα οποία μάλλον και δεν χρειαζόταν γιατί το πιθανότερο είναι ότι (τις συντριπτικά περισσότερες φορές από αυτές) πάλι θα βρισκόταν στην κορυφή! Όταν οι ερυθρόλευκοι έπαιζαν οποιοδήποτε ματς στην Ευρώπη, οι οπαδοί όλων των υπολοίπων ομάδων, περίμεναν καρτερικά από τον καναπέ τους μια (ξένη...) σφαλιάρα που τους έδινε μια πρόσκαιρη χαρά, βλέποντας το σαν ένα μικρό είδος εκδίκησης για τα όσα βίωναν σε παλιότερα εγχώρια παιχνίδια! Όταν ο Ολυμπιακός έχανε, η ειρωνεία "πήγαινε" σύννεφο, ειδικά αν στο παιχνίδι υπήρχαν "περίεργες" διαιτητικές αποφάσεις που δεν "ταίριαζαν" με τα ελληνικά δεδομένα! Οι οπαδοί του Ολυμπιακού εκνευρίζονταν και θεωρούσαν ότι όλο αυτό το αντιολυμπιακό πανηγύρι ήταν καθαρά αποτέλεσμα κομπλεξισμού, που δημιουργήθηκε από τους αμέτρητους τίτλους που σήκωσε ο «Θρύλος», ακούγονταν και τα κλασσικά «… πονάτε καημένοι, καλά σας κάνει ο πρόεδρος, μακάρι να πάρει ΚΑΙ το φετινό πρωτάθλημα αήττητος και με 30 πέτσινα πέναλτι, αυτά θέλετε», τα οποία με τη σειρά τους προκαλούσαν την οπαδική αντίδραση-Ιζνογκούντ θέλω-να-γίνω-χαλίφης-στη-θέση-του-χαλίφη, όπου ο νέος χαλίφης θα κάνει ακριβώς τα ίδια που έκανε και ο παλιός γιατί “όταν παλεύεις μέσα στο βούρκο δεν γίνεται να είσαι καθαρός” και “τόσες φορές μας έσφαξαν στο παρελθόν, μας παίρνει να κερδίσουμε άπειρα+1 μούφα πέναλτι και πάλι δεν θα έχει εξισορροπηθεί η αδικία” και έτσι η ζωή συνεχίζει να κυλάει απτόητη, ανάμεσα σε ιντερνετικά μπινελίκια για μπαμπάδες που… σπέρνουν δεξιά κι αριστερά χιλιάδες “αλλόθρησκα” παιδιά βάζοντας απλά γκολ ή στήνοντας παιχνίδια και σε προκλητικά σεξουαλικά πρωτοσέλιδα δημοσιογράφων, που μετά σοκάρονται στην πρώτη έκρηξη οπαδικής βίας σε κάποιο γήπεδο.

Κάθε φορά η ίδια απορία επιστρέφει: Αρέσει πραγματικά στους Έλληνες το ποδόσφαιρο;

Η απάντηση είναι απλή και δεδομένη, παρ’ όλο που κανένας απ’ αυτούς που κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν θα την παραδεχθεί ποτέ: Όχι. Στη χώρα των δεκάδων αθλητικών φυλλάδων και ενημερωτικών πόρταλ, στα οποία έχουν βήμα αθλητικογράφοι που είναι πιο κάφροι και από τους κάφρους, ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ! Στη χώρα που οι ομάδες (και κατ’ επέκταση και η Εθνική) σπάνια έχουν επιθετικό πλάνο γιατί ο πρώτος και βασικός στόχος είναι να μην χάσεις, ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ! Γιατί η ήττα είναι κάτι παραπάνω από τρεις χαμένοι βαθμοί και πλέον στο φίλαθλο DNA της έχει εισχωρήσει πως μια νίκη της ομάδας που υποστηρίζεις ισοδυναμεί με σεξουαλικό ξεφτίλισμα των οπαδών που υποστηρίζουν την αντίπαλη ομάδα! Λίγοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το ποδόσφαιρο, αφού τη νίκη γουστάρουν και αγαπάνε, τη νίκη που με κάθε τρόπο και μέσο (θεμιτό ή αθέμιτο) είναι ξεκάθαρα ο στόχος. Και όπως έχει αποδειχτεί αυτό δεν περιορίζεται πλέον μόνο στη μια και αγαπημένη μας Ελληνική ομάδα και δεν αφορά μόνο ελάχιστους “καθυστερημένους” που μπορείς εύκολα να αγνοήσεις.

Στη χώρα των ίδιων πόρταλ που κάθε φορά κατακλύζονται από κείμενα αγανάκτησης για την κατάντια του ποδοσφαίρου μας, κείμενα γραμμένα δίπλα-δίπλα με παλιότερα εμετικά, καθαρά οπαδικά άρθρα που καμουφλάρονται σαν “δημοσιογραφικά κείμενα άποψης” και προσελκύουν χιλιάδες θυμωμένα σχόλια που με τη σειρά τους αυξάνουν την επισκεψιμότητα της σελίδας, ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ! Υπάρχει άπλετος χώρος στον κόσμο για να μαλώσουν, να βριστούν και να πλακωθούν όλοι αυτοί που έχουν καταλήξει με τον έναν (… “στη ζωή μόνο το αποτέλεσμα μετράει”) ή με τον άλλο τρόπο (… “η εκδίκηση είναι γλυκιά”) στην ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία «νίκη με κάθε τρόπο και κόστος!». Είναι η πλειοψηφία και βρίσκονται σε μεγάλα ποσοστά σε όλες τις ομάδες. Η μπαλίτσα δεν φταίει σε τίποτα για το πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, είναι πολύ μεγαλύτερη ιδέα από την φιλτραρισμένη οπτική του κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Όπως έχει πει άλλωστε και ο ένας και μοναδικός Ντιέγκο: Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς η μπάλα δεν λεκιάζεται. 

Το πρόβλημα είναι τεράστιο, ριζωμένο πλέον για τα καλά μέσα μας εξαιτίας της γενικότερης παιδείας με την οποία μεγαλώσαμε! Φυσικά λειτουργεί και σαν μια βολική προσέγγιση για την αποποίηση προσωπικών ευθυνών! Δεν πρόκειται να το λύσει ποτέ κανένας από μηχανής Θεός, όπως αυτός στον οποίο έχουμε εναποθέσει εδώ και λίγα χρόνια τις ελπίδες μας για να μας βγάλει και από τα σκατά της Κρίσης. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συχνάζουμε σε διαφορετικά μέρη ώστε να μη χρειάζεται να απαντάμε κάθε φορά στις διάφορες οπαδικές κραυγές πραγματικού μίσους. Το πρόβλημα του Ελληνικού ποδοσφαίρου είναι τόσο μεγάλο και τόσο σύνθετο που δεν πρόκειται να λυθεί ακόμα κι αν παρθούν ριζοσπαστικές και πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα αποφάσεις που θα αφορούν τα μεγάλα κεφάλια του χώρου.

Το πρόβλημα βρίσκεται πλέον μέσα μας, σε βαθμό πολύ χειρότερο απ’ ότι μπορούμε να φανταστούμε και απ’ ότι μπορούμε να παραδεχθούμε.

 Μίξη και επεξεργασία από το el sombrero №1 και el sombrero №2