Ως ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί
αρκετά το διαδίκτυο, έχω δει, έχω διαβάσει και (παλαιότερα) έχω βρεθεί
αντιμέτωπος με αυτή τη μάστιγα που
έχει κατακλύσει το διαδίκτυο εδώ και μερικά χρόνια, τους «κάφρους του
πληκτρολογίου»! Ανθρώπινα όντα που δίνουν νόημα στη ζωή τους θεωρώντας ότι πίσω
από μια άψυχη και απρόσωπη οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή αποκτούν έτσι κι
ένα κοινωνικό κύρος! Μια μάστιγα που δίνει την ασυλία στον καθένα να «κρύβεται»
πίσω από ένα παρατσούκλι, ώστε να μπορεί να βρίζει και να κάνει ακόμη και bullying σε όποιον, πολύ
απλά, δεν συμφωνεί με τη δική του γνώμη και τα δικά του πιστεύω! Είμαι από
τους ανθρώπους που έχω ένα μεγάλο ή μικρό (ανάλογα με την οπτική καθενός)
πρόβλημα με τα ψευδώνυμα και την ανωνυμία, στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά
δίκτυα. Και το έχω ΚΥΡΙΩΣ με όλους αυτούς που η «ανωνυμία» τους λειτουργεί
ουσιαστικά ως ασπίδα για να βρίσουν και να προπαγανδίσουν στηριζόμενοι τις
περισσότερες φορές σε ένα κοινό, που λόγω της αδυναμίας του να εκφραστεί και να
σχολιάσει την επικαιρότητα, ψάχνει και βρίσκει «ηγέτες» σε τέτοιες περσόνες.
Το "κοινό" αυτό ψάχνει να βρει τους «ηγέτες» του σε τέτοιες περσόνες, απρόσωπες, διαδικτυακές (που θα γράψουν αυτά που αυτοί δεν τολμούν), όχι επειδή φοβάται μην πέσει έξω στα λεγόμενά του (άλλωστε στο καφριλίκι η ανακύκλωση γίνεται στο σκουπιδαριό και λίγα μένουν από τα πολλά που
λέγονται ή γράφονται), αλλά γιατί φοβάται μη βρεθεί απέναντί τους αυτός ο
κάποιος που μαζί με την διαδικτυακή του αγέλη θα τους χλευάσει, θα τους βρίσει,
θα τους απειλήσει! Θέλει άλλωστε μεγάλη υπομονή και ακόμα μεγαλύτερη βλακεία
για να κάθεσαι όλη μέρα και να βρίζεις κόσμο πίσω από μια οθόνη υπολογιστή για
μια αθλητική ομάδα και ένα πολιτικό κόμμα. Φαίνεται φυσιολογικό λοιπόν, για
πολλούς να αποτελούν μέλη μιας τέτοιας αγέλης!
Επικεντρώνοντας στο ποδόσφαιρο (χωρίς
αυτό να είναι δεσμευτικό), ο «κάφρος του πληκτρολογίου», συνήθως, είναι ένα
άτομο με φυσική εξωστρέφεια που θέλει να μοιραστεί τη βλακεία του, το κόμπλεξ
του αλλά και γενικά την κακία του με τους γύρω του με απώτερο σκοπό να ηγηθεί.
Να τους κάνει κοινωνούς αυτής της ψεύτικης πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει.
Όταν για παράδειγμα θα δει στο ίντερνετ γραμμένο κάτι που είναι απέναντι στη
δική του ομάδα, που ως γνωστόν είναι η καλύτερη και η πιο «καθαρή» από όλες
όπου κυλάει μια μπάλα, δε θα απαντήσει απλά βρίζοντας στον τοίχο που γράφτηκε
αλλά θα το κοινοποιήσει, στον δικό του «τοίχο», εκεί που θα λειτουργήσει ως
κάλεσμα της δικής του αγέλης και θα νιώσει σπουδαίος! Εκεί που θα αρχίσει ένα
μοναδικό πανηγύρι ύβρεων που αν έπρεπε, πάση θυσία, να «μεταφραστούν», ο όρος
ακατάληπτο θα ήταν υπερβολικά λίγος για να τις περιγράψει. Ο «κάφρος του
πληκτρολογίου» άλλωστε βρίσκεται σε μια ψυχική και κοινωνική κατάσταση που δεν
γίνεται να βρει ηρεμία μιας και δεν θέλει να βρει ηρεμία! Τα λεγόμενά
του είναι σαν το νερό που πέφτει σε ένα κουβά από μια βρύση που έχει σπάσει και
απλά ξεχειλίζει. Τρέχει και τρέχει εκνευριστικά χωρίς κανένα νόημα απλά
«πιτσιλίζοντας» τους πάντες μέχρι να βρεθεί και να κλείσει κάποιος το διακόπτη.
Είναι πολύ εύκολο να γλιτώσεις από αυτόν. Αρκεί βέβαια να το θέλεις!
Επίσης, ο
«κάφρος του πληκτρολογίου», όπου σταθεί και όπου βρεθεί φωνάζει
πως δεν θέλει τα παιδιά του να γίνουν ηλίθιοι σαν αυτόν, αν και δεν
υπάρχει καμία απόδειξη πως η βλακεία είναι κληρονομική, προσπαθώντας να
μεταδώσει αυτή την «πολιτιστική του κληρονομιά» σε αυτά. Θα τον δεις να
λέει ότι
«Δεν θέλω να τους κάνω φανατικούς σαν εμένα», αλλά θα τους
διηγηθεί την ιστορία,
από τη δική του πλευρά. Θα τους μάθει πως το
αγαπημένο τους χρώμα
πρέπει να είναι το πράσινο, το κόκκινο, το κίτρινο,
αναλόγως τα πιστεύω του και πόσο βλακεία, και αηδία, είναι τα άλλα χρώματα.
Στερώντας τους το δικαίωμα της επιλογής. Θα τους πει πόσο κακοί, και κλέφτες,
είναι οι απέναντι και πόσο σωστοί, καλοί και κατατρεγμένοι, είναι οι δικοί του
και, δειλά-δειλά, θα γεμίσει το μυαλό τους με μίσος, και ηλιθιότητα, και -ποιος
ξέρει- ίσως σε πολλά χρόνια από τώρα μπορεί να βρίζεται (η ανωνυμία που
λέγαμε!...) και μαζί τους πίσω πάντα από μια οθόνη υπολογιστή ή ενός κινητού
τηλεφώνου για την ίδια μάλιστα ομάδα. Θέλει άλλωστε πολλή προσπάθεια, και
περισσότερη τύχη, για να ξεφύγει ένα παιδί από τις συμπεριφορές ενός κάφρου
γονέα!
Το χειρότερο από όλα βέβαια είναι
όταν ο «κάφρος του πληκτρολογίου» αφήνει για λίγο τη σιγουριά και την θαλπωρή
του καναπέ και αποφασίζει να πάει στο γήπεδο. Η απόλυτη αποθέωση βλακείας, αφού
στο γήπεδο θα καταφέρει να χωρέσει πάνω του όλες τις ιδιότητες που παρουσιάζει
η διαδικτυακή του προσωπικότητα. Θα είναι προπονητής, και θα βρίσει φυσικά τον
προπονητή, της δικής του ομάδας, για τις επιλογές του μιας και αυτός ξέρει και
προπονητική, -εννοείται- καλύτερα από τους επαγγελματίες. «Μα καλά έβαλε τον
τάδε αριστερό μπακ ενώ προχθές ήταν έξω με την τάδε». Συνδυασμός
κουτσομπολιού και ποδοσφαιρικής τακτικής από τον μέγιστο. Θα είναι
μάνατζερ. «Τα έγραφα εγώ να μη τον πάρουμε αυτόν τον κόουτς, ο τύπος
είναι μυρωδιάς, είχε καταστρέψει την προηγούμενη ομάδα του στην Πολωνία». Εννοείται
πως όλα αυτά τα έχει γράψει στο προσωπικό του μπλογκ με τα 12 views γιατί
μικρός ήθελε να γίνει συγγραφέας και το έχει με το γράψιμο. Θα βρίσει παίκτες,
αντιπάλους, προέδρους και φυσικά διαιτητές μιας και στο μυαλό του η ομάδα του
μπορεί να χάσει μόνο αν την έχει αδικήσει ο διαιτητής. Ακόμα και μετά από ήττα
με 5-0 θα πει πως το παιχνίδι κρίθηκε στο 32ο λεπτό με το σκορ στο 2-0
όταν «ο πουλημένος ο ρέφερι μας έδωσε εκείνο το οφσάιντ». Μα
το έδωσε το VΑR, θα του πει κάποιος, για να συμπληρώσει μοναδικά «τα
ξέρω εγώ αυτά τα VAR και πως λειτουργούν υπέρ των απέναντι». Εννοείται πως
σε ολόκληρο το παιχνίδι δεν θα αφήσει ποτέ το κινητό του τηλέφωνο μιας και θα
έχει ανοίξει ένα σωρό μέτωπα στο διαδίκτυο βρίζοντας και απειλώντας σε twitter,
instagram, facebook ακόμα και στο youtube (όπου έχει κανάλι).
Επιστρέφοντας σπίτι, αφού πρώτα
θα έχει περάσει από το μίνι μάρκετ για να πάρει αυγά, γάλα και την αυριανή
οπαδική εφημερίδα, θα αράξει στο λάπτοπ. Θα ανοίξει ευλαβικά την οθόνη και θα
βάλει ραδιόφωνο βρίζοντας. Να ακούσει τι λένε για την ήττα (ή τη νίκη της
ομάδας) τα λαμόγια. Θα φορέσει τις παντόφλες και θα αρχίσει να σερφάρει στο
διαδίκτυο. Φυσικά για να αρπαχτεί. Η αγέλη θα τον περιμένει, γεμάτη αγωνία, για
να της κάνει κριτική για το παιχνίδι και λίγη ιδεολογική κατήχηση για όλα αυτά
που συμβαίνουν στην κοινωνία, ρωτώντας τον, γεμάτη αγωνία στο τέλος, για καμιά
«εσωτερική πληροφορία» μιας και ο φίλος μας είναι και μέγας insider εκτός των
άλλων! Κατά τις 03:00 τα χαράματα θα καληνυχτίσει, αφού πρώτα θα έχει βρίσει
όποιον τόλμησε να γράψει κάτι αρνητικό για την ομάδα του, έτσι δημοκρατικά, και
ας έχασε με 5-0, και θα υποσχεθεί -στον εαυτό του- πως δεν θα ασχοληθεί ξανά με
όλους αυτούς τους ηλίθιους. Που δεν είναι άλλωστε του επιπέδου του! Στις 08:00
το πρωί, πριν καλά-καλά ξυπνήσει, θα έχει προλάβει να πλακωθεί και πάλι με ένα
σωρό κόσμο, να δώσει συμβουλές μαγειρικής -ενδιάμεσα μπορεί και να φλερτάρει-
και να αναλύσει το σύστημα της ομάδας της γειτονιάς του στα χρόνια που τη
φανέλα της φορούσε, μαγεύοντας, και ο ίδιος.
Και φτου κι απ’ την αρχή...
Από το el
sombrero
