Ο Ιρλανδός μέσος, κυρίως σε ανασταλτικούς ρόλους, Ρόι Κιν (Roy Maurice Keane) γεννήθηκε στις στις 10 Αυγούστου του 1971 στο Κορκ, τη δεύτερη μεγαλύτερη και τρίτη πολυπληθέστερη πόλη της ιρλανδικής νήσου. Είναι ο πιο Επιτυχημένος Ιρλανδός Ποδοσφαιριστής Όλων των Εποχών, έχοντας κατακτήσει 19 μεγάλα τρόπαια, 17 εκ των οποίων με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το σύλλογο που χαρακτήρισε την καριέρα του. Σε μια 18ετή ποδοσφαιρική σταδιοδρομία, έπαιξε για την Κομπν Ράμπλερς, την Νότιγχαμ Φόρεστ και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πριν τερματίσει την καριέρα του με την Σέλτικ. Υπήρξε ένας κυρίαρχος αμυντικός μέσος, γνωστός για το επιθετικό και άκρως ανταγωνιστικό στυλ παιχνιδιού του, μια στάση που τον βοήθησε να χριστεί ως αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το 1997 μέχρι την αποχώρησή του, το 2005. Η μεταγραφή του στον σύλλογο το 1993, βοήθησε την Γιουνάιτεντ να έχει μια παρατεταμένη περίοδο επιτυχιών κατά τη διάρκεια των 12 ετών της θητείας του στους «κόκκινους διαβόλους». Στη συνέχεια υπέγραψε στη Σέλτικ, αλλά αποσύρθηκε ως παίκτης λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα.
Έπαιξε σε διεθνές επίπεδο για τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας για μιας περίοδο 14 ετών, τα περισσότερα από τα οποία ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Έπαιξε σε όλα τα παιχνίδια της Ιρλανδίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, ενώ είχε αποκλειστεί από την διοργάνωση του 2002 μετά από έντονες διαφωνίες με τον εθνικό προπονητή Μικ ΜαΚάρθι (Mick McCarthy) για λόγους που αφορούσαν τα προπονητικά κέντρα που προετοιμαζόταν η ομάδα. Θεωρείται ένας από τους Καλύτερους Αμυντικούς Μέσους της γενιάς του, ενώ το 2004 ονομάστηκε από τον Πελέ (1234) στον κατάλογο «FIFA 100» των Μεγαλύτερων 125 Εν Ζωή Ποδοσφαιριστών του Κόσμου, στο πλαίσιο των εορτασμών της εκατονταετηρίδας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Το 2007, οι «The Times» τον κατέταξαν στο Νο 11 στη λίστα τους των «50 Σκληρότερων Ποδοσφαιριστών στην Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ιστορία». Ανέλαβε προπονητής της Σάντερλαντ λίγο μετά την αποχώρησή του ως παίκτης και πήρε την ομάδα από την 23η θέση στο Πρωτάθλημα, στα τέλη Αυγούστου, για να κατακτήσει τον τίτλο και την άνοδο στην Premier League! Τον Απρίλιο του 2009, ανέλαβε την Ίπσουιτς, αλλά απολύθηκε μετά από 20 μήνες. Τον Νοέμβριο του 2013, διορίστηκε βοηθός του Μάρτιν Ο’Νιλ (Martin O'Neill) στην εθνική ομάδα της Ιρλανδίας.
Έπαιξε σε διεθνές επίπεδο για τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας για μιας περίοδο 14 ετών, τα περισσότερα από τα οποία ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Έπαιξε σε όλα τα παιχνίδια της Ιρλανδίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, ενώ είχε αποκλειστεί από την διοργάνωση του 2002 μετά από έντονες διαφωνίες με τον εθνικό προπονητή Μικ ΜαΚάρθι (Mick McCarthy) για λόγους που αφορούσαν τα προπονητικά κέντρα που προετοιμαζόταν η ομάδα. Θεωρείται ένας από τους Καλύτερους Αμυντικούς Μέσους της γενιάς του, ενώ το 2004 ονομάστηκε από τον Πελέ (1234) στον κατάλογο «FIFA 100» των Μεγαλύτερων 125 Εν Ζωή Ποδοσφαιριστών του Κόσμου, στο πλαίσιο των εορτασμών της εκατονταετηρίδας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Το 2007, οι «The Times» τον κατέταξαν στο Νο 11 στη λίστα τους των «50 Σκληρότερων Ποδοσφαιριστών στην Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ιστορία». Ανέλαβε προπονητής της Σάντερλαντ λίγο μετά την αποχώρησή του ως παίκτης και πήρε την ομάδα από την 23η θέση στο Πρωτάθλημα, στα τέλη Αυγούστου, για να κατακτήσει τον τίτλο και την άνοδο στην Premier League! Τον Απρίλιο του 2009, ανέλαβε την Ίπσουιτς, αλλά απολύθηκε μετά από 20 μήνες. Τον Νοέμβριο του 2013, διορίστηκε βοηθός του Μάρτιν Ο’Νιλ (Martin O'Neill) στην εθνική ομάδα της Ιρλανδίας.
Γεννήθηκε σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης, με τον πατέρα να εργάζεται όπου έβρισκε, κυρίως σε ζυθοποιεία αλλά και σε εργοστάσιο πλεκτών. Από την ηλικία των 9 ετών ασχολήθηκε με τη πυγμαχία, κερδίζοντας διάφορα τουρνουά αρχαρίων. Ποδοσφαιρικά, ξεκίνησε από την Ροκμάουντ, κερδίζοντας μάλιστα το βραβείο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς τη πρώτη περίοδο εκεί. Υπήρξε οπαδός της Σέλτικ και της Τότεναμ, με αγαπημένους ποδοσφαιριστές τον Λίαμ Μπρέιντι (Liam Brady) και τον Γκλεν Χοντλ (Glenn Hoddle), ενώ αργότερα υπήρξε θαυμαστής του Μπράιαν Ρόμπσον (Bryan Robson)! Υπέβαλε αιτήσεις δοκιμής σε αγγλικούς συλλόγους, αλλά απορρίφθηκαν όλες, με τον ίδιο να υπογράφει τελικά το 1989 στην ημιεπαγγελματική Κομπν Ράμπλερς. Σε έναν αγώνα για το Κύπελλο Νέων της Ιρλανδίας, η απόδοση του προσέλκυσε τη προσοχή του Νόελ ΜακΚέιμπ (Noel McCabe), σκάουτερ της Νότιγχαμ Φόρεστ, ο οποίος του ζήτησε να ταξιδέψει στην Αγγλία για μια δοκιμή. Εντυπωσίασε τον εμβληματικό Μπράιαν Κλαφ (Brian Clough) και τελικά πέτυχε μεταγραφή αξίας 47.000 στερλινών το καλοκαίρι του 1990.
Πέρασε σχετικά δύσκολες πρώτες μέρες στο Νότιγχαμ, μακριά από την οικογένειά του, έχοντας όμως την αμέριστη συμπαράσταση του Κλαφ, ο οποίος του έδινε αρκετές άδειες για να την επισκέπτεται! Παίζοντας κυρίως με την δεύτερη ομάδα, έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο εναντίον της Λίβερπουλ κατά την έναρξη της σεζόν 1990/91 και η απόδοση του ενθάρρυνε τον Κλαφ να τον χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο, καθώς η σεζόν προχωρούσε. Σκόραρε το πρώτο του επαγγελματικό γκολ κόντρα στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και από το 1991 ήταν βασικός, εκτοπίζοντας μάλιστα τον Άγγλο διεθνή Στιβ Χοτζ (Steve Hodge). Στον τρίτο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας, ύστερα από ένα λάθος του, που στοίχισε γκολ για την Κρίσταλ Πάλας, ο Κλαφ τον γρονθοκόπησε στο πρόσωπο από θυμό, χτυπώντας τον στο πάτωμα! Παρά το περιστατικό αυτό, ο Ρόι Κιν δεν κράτησε ποτέ καμία πικρία εναντίον του μάνατζέρ του, καταλαβαίνοντας ότι όλα αυτά προέρχονταν από πιέσεις της διοίκησης και ότι ήταν πάρα πολύ ευγνώμων για να βρει τη τύχη του στο αγγλικό ποδόσφαιρο! Ένα χρόνο αργότερα, έπαιξε στον τελικό του Λιγκ Καπ, αλλά ηττήθηκε 0-1 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Είχε αρχίσει να προσελκύσει την προσοχή κορυφαίων συλλόγων της Premier League και το 1992, ο προπονητής της Μπλάκμπερν Κένι Νταλγκλίς (Kenny Dalglish) μίλησε μαζί του για το ενδεχόμενο μεταγραφής του στο τέλος της σεζόν. Με τη Φόρεστ να αγωνίζεται να αποφύγει τον υποβιβασμό, διαπραγματεύθηκε νέο συμβόλαιο με ρήτρα αποχώρησης σε τέτοια περίπτωση. Ο Κλαφ τον περιέγραψε σαν ένα «άπληστο παιδί» λόγω των υψηλών μισθών που απαιτούσε, λέγοντας μάλιστα ότι ο Κιν δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει τον σύλλογο! Παρά το γεγονός ότι ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της σεζόν από τους οπαδούς και παρά τις προσπάθειές του, δεν κατάφερε να αποτρέψει τον υποβιβασμό, με αποτέλεσμα να ενεργοποιηθεί η ρήτρα στο συμβόλαιό του. Η Μπλάκμπερν συμφώνησε σε μια αμοιβή ύψους 4.000.000 στερλινών με τη Φόρεστ, αλλά και με τον ίδιο τον παίκτη.
Ωστόσο, ένα λάθος εμπόδισε την μεταγραφή αμέσως, όταν οι
της Μπλάκμπερν συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν όλα τα απαραίτητα έγγραφα που
απαιτούνταν για την ολοκλήρωσή της. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και το αρμόδιο γραφείο είχε κλείσει για το
Σαββατοκύριακο. Με μια προφορική συμφωνία, συμφώνησαν να συναντηθούν το πρωί
της Δευτέρας για να ολοκληρωθεί η μεταφορά και επίσημα. Ο προπονητής της Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ Άλεξ Φέργκιουσον (Alex
Ferguson), έμαθε σχετικά με την κίνηση, τηλεφώνησε στον Ρόι Κιν και ρώτησε αν
θα ήθελε να μεταγραφεί στη Γιουνάιτεντ, αντί της Μπλάκμπερν, συμπληρώνοντας ότι
είχαν όλα τα απαραίτητα χαρτιά έτοιμα! Συναντήθηκαν το Σάββατο και υπέγραψε για
τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντί 3.750.000 στερλινών, ένα βρετανικό ρεκόρ μεταγραφής
εκείνη τη περίοδο!
Με τον Μπράιαν Ρόμπσον στα τελειώματά του, 36 ετών πλέον, κέρδισε σχεδόν αμέσως θέση βασικού, σκοράροντας 2 γκολ στο ντεμπούτο του, στις 18 Αυγούστου του 1993, σε μια νίκη 3-0 εναντίον της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και σκοράροντας το 3ο και νικητήριο γκολ εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι στο Μέιν Ρόουντ, λίγο αργότερα, επιστρέφοντας από 0-2! Κατέκτησε το double τη πρώτη του χρονιά με την επόμενη σεζόν λιγότερο επιτυχημένη μιας και έχασε τον τίτλο από τη Μπλάκμπερν ενώ ηττήθηκε και στον τελικό του Κυπέλλου με 0-1 από την Έβερτον. Πήρε τη πρώτη του κόκκινη κάρτα σαν παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε μια νίκη 2-0 στον ημιτελικό του Κυπέλλου εναντίον της Κρίσταλ Πάλας και τιμωρήθηκε για 3 αγώνες, ενώ παράλληλα του επιβλήθηκε πρόστιμο 5.000 στερλινών. Ήταν η πρώτη από τα έντεκα κόκκινες κάρτες που θα μαζέψει κατά τη διάρκεια της καριέρας του στη Γιουνάιτεντ και ένα από τα πρώτα σημάδια της απειθαρχίας του στο πεδίο.
Το καλοκαίρι του 1995, με την περίφημη κλάση του 1992 (Ράιαν Γκιγκς, Ντέιβιντ Μπέκαμ, Πολ Σκόουλς, Νίκι Μπατ, Γκάρι Νέβιλ, Φιλ Νέβιλ) να παίρνει τη θέση της στην ομάδα και τη φυγή των παλαιότερων, έγινε ο πιο έμπειρος στη μεσαία γραμμή της Γιουνάιτεντ. Παρά τη διαφορά των 12 βαθμών τα Χριστούγεννα πίσω από τη Νιούκαστλ, κατάφερε να αναδειχθεί πρωταθλητής με αντεπίθεση διαρκείας, ενώ κατέκτησε και το δεύτερο double, κερδίζοντας τη Λίβερπουλ στον τελικό του Κυπέλλου με 1-0, κάνοντας ρεκόρ 9 κατακτήσεων για τον σύλλογο! Παρότι αρκετοί τραυματισμοί τον ταλαιπώρησαν την επόμενη σεζόν, ξαναπήρε το πρωτάθλημα, ενώ έφτασε και στους ημιτελικούς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά την απόσυρση του Ερικ Καντονά (Eric Cantona), ανέλαβε ως αρχηγός της ομάδας, αν και έχασε το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν 1997/98, λόγω μιας ρήξης χιαστού συνδέσμου, ζημία που προκλήθηκε από μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τον παίκτη της Λιντς Αλφ-Ίνγκε Χάλαντ (Alf-Inge Håland), την 9η αγωνιστική της Premier League. Όπως ήταν πεσμένος μπρούμυτα στο έδαφος, ο Χάλαντ στάθηκε από πάνω του, κατηγορώντας τον ότι προσποιείται τον τραυματισμένο αφού προσπάθησε να τον βλάψει ώστε να αποφύγει την τιμωρία! Ο ισχυρισμός αυτός θα οδηγούσε σε ένα κακόφημο περιστατικό μεταξύ των δύο παικτών, 4 χρόνια αργότερα! Το πρωτάθλημα χάθηκε, ύστερα από προβάδισμα 11 βαθμών από την Άρσεναλ!
Επέστρεψε ως αρχηγός την επόμενη σεζόν και τους οδήγησε σε ένα απίστευτο τρεμπλ, κατακτώντας την Premier League , το Κύπελλο Αγγλίας αλλά και το Champions League! Σε μια εμπνευσμένη εμφάνιση εναντίον της Γιουβέντους στο δεύτερο παιχνίδι του ημιτελικού, βοήθησε στην ανατροπή από 2 γκολ πίσω για να κερδίσει 3-2, σκοράροντας το πρώτο γκολ. Η απόδοσή του σε αυτό το παιχνίδι έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη στιγμή του ως ποδοσφαιριστής! Ωστόσο, επειδή πήρε κίτρινη κάρτα μετά από ένα μαρκάρισμα στον Ζινεντίν Ζιντάν (Zinedine Zidane), αποκλείστηκε από τον τελικό. Η Γιουνάιτεντ νίκησε τη Μπάγερν Μονάχου 2-1 στον τελικό, στην ανατροπή του Αιώνα, αλλά ο ίδιος είχε ανάμεικτα συναισθήματα για τη νίκη λόγω της τιμωρίας του! Αργότερα εκείνη τη χρονιά, σκόραρε το μοναδικό γκολ στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, όταν η Γιουνάιτεντ νίκησε τη Παλμέιρας στο Τόκιο! Την επόμενη περίοδο, ψηφίστηκε ως Παίκτης της χρονιάς, τόσο από τους επαγγελματίες συναδέλφους του, όσο από τους επαγγελματίες δημοσιογράφους στο τέλος της σεζόν, έχοντας οδηγήσει τη Γιουνάιτεντ στον 6ο τους τίτλο στη Premier League σε 8 χρόνια!
Προκάλεσε μια μεγάλη διαμάχη τον Δεκέμβριο του 2000, όταν επέκρινε ορισμένους από τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ, μετά από μια νίκη στο Champions League επί της Ντιναμό Κιέβου στο Old Trafford. Διαμαρτυρήθηκε για την έλλειψη υποστήριξης, όταν η Ντιναμό κυριαρχούσε στο παιχνίδι, δηλώνοντας:
«Εκτός έδρας οι οπαδοί μας είναι φανταστικοί. Θα τους αποκαλούσα σκληροπυρηνικούς. Αλλά στην έδρα μας πίνουν μερικά ποτά και πιθανόν τρώνε σάντουιτς με γαρίδες και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Νομίζω ότι κάποιοι από τους οπαδούς που έρχονται στο Ολντ Τράφορντ δεν μπορούν να συλλαβίσουν τη λέξη ποδόσφαιρο, πόσω μάλλον να την καταλάβουν»!Η κουβέντα του ξεκίνησε μια συζήτηση στην Αγγλία για την αλλαγή της ατμόσφαιρας στα γήπεδα ποδοσφαίρου και ο όρος «ταξιαρχίες του σάντουιτς με γαρίδα» είναι πλέον μέρος του λεξιλογίου του αγγλικού ποδοσφαίρου, αναφερόμενο στους ανθρώπους που παρακολουθούν ποδοσφαιρικούς αγώνες ή ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί του ποδοσφαίρου, επειδή είναι της μόδας και όχι από γνήσιο ενδιαφέρον για το παιχνίδι!
Έγινε πρωτοσέλιδο και πάλι στο ντέρμπι του Μάντσεστερ το 2001, όταν 5’ λεπτά από την έναρξη, είχε αποβληθεί για ένα κραυγαλέο φάουλ στον Αλφ-Ίνγκε Χάλαντ, που από πολλούς θεωρήθηκε ως πράξη εκδίκησης για τον προ τετραετίας τραυματισμό του. Αρχικά τιμωρήθηκε για 3 αγώνες και 5.000 στερλίνες πρόστιμο. Μετά την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του, όμως τον Αύγουστο του 2002, δεν άφησε κανένα περιθώριο στην Ομοσπονδία από το να του χρεώνουν ότι φέρνει το παιχνίδι σε ανυποληψία. Ανέφερε ότι είχε την πρόθεση «να βλάψει» τον Χάλαντ, περιγράφοντας το περιστατικό ως εξής:
«Περίμενα πολύ καιρό. Τον χτύπησα πολύ δυνατά. Η μπάλα ήταν εκεί και σκέφτηκα "πάρε αυτή ρε μουνί”»!Τιμωρήθηκε για ακόμη 5 αγώνες και πρόστιμο 150.000 στερλινών!. Παρά την ευρεία καταδίκη, αργότερα σε συνέντευξή του είπε ότι δεν είχε καμία λύπη για το περιστατικό:
«Ακόμα και στα αποδυτήρια μετά το ματς δεν το μετάνιωσα. Η στάση μου ήταν να τον γαμήσω. Τα πάντα κάνουν τον κύκλο τους. Πήρε αυτό που του άξιζε. Με γάμησε και είχε έρθει η σειρά του»και ότι θα έκανε πιθανώς το ίδιο πράγμα ξανά! Ο Χάλαντ ισχυρίστηκε ότι το χτύπημα του τελείωσε την καριέρα, καθώς ποτέ δεν έπαιξε ένα πλήρες παιχνίδι μετά. Ωστόσο, κατάφερε να ολοκληρώσει το συγκεκριμένο παιχνίδι και έπαιξε και 68 λεπτά στο επόμενο ματς, έχοντας μάλιστα αγωνιστεί σ’ ένα φιλικό για τη Νορβηγία ενδιάμεσα στα 2 παιχνίδια. Στη πραγματικότητα, ήταν ένα μακροχρόνιος τραυματισμός στο αριστερό του γόνατό, που έκλεισε την καριέρα του και όχι το συγκεκριμένο χτύπημα!
Η σεζόν 2001/02 ήταν η πρώτη χωρίς οποιοδήποτε τίτλο για
τη Γιουνάιτεντ ύστερα από 4 χρόνια. Αποκλείστηκαν στο Κύπελλο από τη
Μίντλεσμπρο, τερμάτισαν 3οι στη βαθμολογία για πρώτη φορά από το
1991, ενώ στην Ευρώπη αποκλείστηκαν από την Μπάγερ Λεβερκούζεν. Μετά τον αγώνα
κατηγόρησε τους συμπαίκτες του ότι συμβιβάστηκαν με την καλοπέραση, τη καλή ζωή
και τα ακριβά πράγματα, χάνοντας τη πείνα τους για τίτλους! Νωρίτερα, μέσα στη
σεζόν, είχε ζητήσει τη διάλυση της ομάδας του τρεμπλ, επειδή δεν είχαν πλέον το
κίνητρο να εργαστούν σκληρά! Τον Αύγουστο του 2002 του επιβλήθηκε πρόστιμο
150.000 στερλινών από τον Φέργκιουσον και τιμωρία για 3 αγώνες λόγω
αντιαθλητικής συμπεριφοράς στον Τζέισον ΜακΑτίρ (Jason McAteer) της Σάντερλαντ.
Χρησιμοποίησε τη τιμωρία για να κάνει μια εγχείρηση στο ισχίο που τον
ταλαιπωρούσε για αρκετό διάστημα. Όταν επέστρεψε, φαινόταν πιο συγκρατημένος
στο γήπεδο, αποφεύγοντας τις διαφωνίες και αντιπαραθέσεις με άλλους παίκτες.
Ορισμένοι παρατηρητές θεώρησαν ότι η "νέα εμφάνιση" του ήταν αποτέλεσμα
αυτοκριτικής, έχοντας αποφασίσει να αφήσει πίσω του αυτές τις συμπεριφορές που
είχαν σχεδόν τελματώσει τη καριέρα του! Έδειχνε να έχει μειωμένη κινητικότητα
στη μεσαία γραμμή, ως συνέπεια της αλλαγής στο στυλ παιχνιδιού του, που
ενδεχομένως να γινόταν φανερή μετά την επέμβαση στο ισχίο του. Ωστόσο, μετά την
επιστροφή του, εμφανίζοντας και πάλι την επιμονή των παλαιών, οδήγησε την ομάδα
σε άλλο ένα πρωτάθλημα τον Μάιο 2003.
Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετία του 2000, διατήρησε μια
σφοδρή αντιπαλότητα με τον αρχηγό της Άρσεναλ Πατρίκ Βιεϊρά (Patrick Vieira),
με αποκορύφωμα ένα περιστατικό στο ΧάΪμπουρι το 2005, όταν στη φυσούνα και σε
ζωντανή μετάδοση από το BBC, ο Βιεϊρά έκανε παρατηρήσεις στον Γκάρι Νέβιλ (Gary Neville) για ένα φάουλ του στον Χοσέ Αντόνιο
Ρέγιες (José Antonio Reyes) σε προηγούμενο αγώνα των 2 ομάδων! Το αποτέλεσμα ήταν
ο Ρόι Κιν να επιτεθεί φραστικά στον Γάλλο, μπροστά στον διαιτητή Γρέιαμ Πολ
(Graham Poll), στον οποίο απευθυνόμενος είπε
«Πες του να κλείσει το γαμημένο το στόμα του!».Μετά το παιχνίδι, το οποίο η Γιουνάιτεντ κέρδισε 4-2, επέκρινε την αμφιλεγόμενη απόφαση του Βιεϊρά να παίξει διεθνώς για τη Γαλλία, αντί της γενέτειράς του της Σενεγάλης! Συνολικά, οδήγησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε 9 μεγάλους τίτλους, καθιστώντας τον το πιο επιτυχημένο αρχηγό στην ιστορία του συλλόγου! Σκόραρε το 50ο του γκολ για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στις 5 Φεβρουαρίου του 2005, σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος εναντίον της Μπέρμιγχαμ. Η εμφάνισή του στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 2005, στον οποίο οι «μπέμπηδες» ηττήθηκαν από την Άρσεναλ με ένα πέναλτι, ήταν η έβδομη, ένα ρεκόρ όλων των εποχών στο αγγλικό ποδόσφαιρο εκείνη την περίοδο! Κατέχει το ρεκόρ για τις περισσότερες κόκκινες κάρτες στο αγγλικό ποδόσφαιρο, έχοντας αποβληθεί συνολικά 13 φορές στην καριέρα του! Εγκαταστάθηκε στο αγγλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame το 2004, σε αναγνώριση της προσφοράς του στο αγγλικό ποδόσφαιρο και ήταν ο μόνος Ιρλανδός παίκτης που επέλεξε ο Πελέ στον κατάλογο FIFA 100!
Η θητεία 12 ετών του Ρόι Κιν στο «Ολντ Τράφορντ» έλαβε τέλος απροσδόκητα και μάλιστα με αμοιβαία συναίνεση, στις 18 Νοεμβρίου του 2005 και πολλοί είναι αυτοί που θα συμφωνήσουν στο ότι εκείνη η συνέντευξη στο επίσημο κανάλι της Γιουνάιτεντ ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι, αφού ο Ιρλανδός τα έχωσε σε συγκεκριμένους παίκτες για την απόδοσή τους στη βαριά ήττα από την Μίντλεσμπρο (1-4) τον Οκτώβριο του 2005 και μερικές εβδομάδες μετά είδε την πόρτα της εξόδου του συλλόγου. Ο παλιός αρχηγός του κλαμπ, έγραψε στο βιβλίο του ότι «έπρεπε» να κάνει εκείνη τη συνέντευξη και υποστήριξε ότι κανένας από τους παίκτες δεν είχε πρόβλημα με την κριτική του.
«Η κατάσταση στα αποδυτήρια άρχιζε να γίνεται ηλίθια και τους είπα ότι αυτά είναι γαμημένεςες ανοησίες. Ολοι έλεγαν 'ναι, ναι'. Κανείς τους δεν είχε πρόβλημα. Ούτε ένας».Δυστυχώς για τον Κιν, αυτός που είχε το πρόβλημα ήταν ο προπονητής του, ο οποίος του είπε ότι η παρουσία του στο κλαμπ είχε ολοκληρωθεί.
Με τους «κόκκινου διαβόλους» έπαιξε συνολικά σε 480 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, στα οποία σκόραρε 51 γκολ. Έπαιξε 326 παιχνίδια στο πρωτάθλημα, σκοράροντας 33 γκολ, ενώ για τις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις, συμμετείχε σε 79 παιχνίδια, σκοράροντας 13 τέρματα. Ένας αγώνας προς τιμή του, για την 12ετή προσφορά του στον σύλλογο, έγινε στο Old Trafford στις 9 Μαΐου του 2006 μεταξύ της Γιουνάιτεντ και της Σέλτικ, επόμενης ομάδας του. Η γηπεδούχος κέρδισε το παιχνίδι με 1-0, με τον Κιν να παίζει για την Σέλτικ το πρώτο ημίχρονο και για τη Γιουνάιτεντ το δεύτερο, φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού της! Το πλήθος των 69.591 θεατών, παραμένει το μεγαλύτερο ποτέ για αποχαιρετιστήριο αγώνα στην Αγγλία! Όλα τα έσοδα από τον αγώνα δόθηκαν στην αγαπημένη φιλανθρωπία του, τους ιρλανδέζικους Σκύλους Οδηγούς Τυφλών! Υπέγραψε στη Σέλτικ τον Ιανουάριο του 2006, κατακτώντας το σκωτσέζικο πρωτάθλημα κατο Λιγκ Καπ, που ήταν και οι τελευταίοι τίτλοι της καριέρας του! Στις 12 Ιουνίου του 2006, μετά από μόλις 6 μήνες στη Σέλτικ, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ύστερα από ιατρική συμβουλή!
Έκανε ντεμπούτο για την ιρλανδική εθνική ήταν το 1991, σ’ ένα διεθνές φιλικό μεταξύ Ιρλανδίας – Χιλής στο Δουβλίνο και τελείωσε 1-1. Σημείωσε το πρώτο του διεθνές γκολ στις 16 Νοεμβρίου του 1994, σε μια νίκη 4-0, εκτός έδρας επί της Βόρειας Ιρλανδίας. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, όπου ανακηρύχθηκε ως ο κορυφαίος Ιρλανδός. Το 2002 δεν συμμετέχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο λόγω μια απίστευτης κόντρας με τον προπονητή Μικ ΜακΚάρθι (MickMcCarthy), για τον τρόπο οργάνωσης και διαμονής στο στάδιο της προετοιμασίας για την διοργάνωση στο Νησί Σαϊπάν των Μαριάνων Νήσων στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού. Προκάλεσε τη μήνι του προπονητή του, κριτικάροντας τις επιλογές του, με αποτέλεσμα την εκδίωξή του. Η Ιρλανδία πήγε με 22 ποδοσφαιριστές στα τελικά αφού είχαν παρέλθει οι ημερομηνίες για αντικατάσταση! Επέστρεψε στην εθνική ακριβώς δύο χρόνια αργότερα, στη φιλική με 1-0 επί της Ρουμανίας, τον Μάιο του 2004. Σε 67 διεθνή παιχνίδια, σημείωσε 9 γκολ, όλα σε παιχνίδια προκριματικής φάσης μεγάλης διεθνούς διοργάνωσης και κανένα σε φιλικό! Στις 14 Οκτωβρίου του 2005 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα.
Στις 28 Αυγούστου του 2006, ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα αναλαμβάνοντας τη θέση του προπονητή της Σάντερλαντ, στη Β’ Κατηγορία. Αναδείχθηκε πρωταθλητής στην πρώτη του σεζόν, παίρνοντας το εισιτήριο για την Πρέμιερ Λιγκ. Στις 4 Δεκεμβρίου του 2008, μετά από δύο χρόνια στο τιμόνι της ομάδας, παραιτήθηκε μετά από πέντε ήττες σε έξι αγώνες κατά τη διάρκεια του μηνός Νοεμβρίου. Στις 23 Απριλίου του 2009, ανέλαβε την Ίπσουιτς, από την οποία απολύθηκε στις 7 Ιανουαρίου του 2011, λόγω των κακών αποτελεσμάτων. Στις 5 Νοεμβρίου του 2013, διορίστηκε βοηθός προπονητή του Μάρτιν Ο’Νιλ (Martin O'Neill) στην εθνική ομάδα της Ιρλανδίας.
Είναι παντρεμένος με την Τερέζα Ντόιλ και έχουν πέντε
παιδιά: Shannon, Caragh, Aidan, Leah και Alanna. Το ζευγάρι συναντήθηκε όταν η
Τερέζα ήταν βοηθός οδοντιάτρου και αυτός έπαιζε για την Νότιγχαμ Φόρεστ το
1992. Παντρεύτηκαν στο Κορκ το 1997.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές
(Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- 1989–1990: Cobh Ramblers Football Club, 23 (1)
- 1990–1993: Nottingham Forest Football Club, 114 (22)
- 1993–2005: Manchester United Football Club, 326 (33)
- 2005–2006: The Celtic Football Club, 10 (1)
Σύνολο καριέρας: 473 (57)
Διεθνής
- 1991–2005: Ιρλανδία, 67 (9)
Προπονητική καριέρα- 2006–2008: Sunderland Association Football Club
- 2009–2011: Ipswich Town Football Club
- 2013– : Ιρλανδία (βοηθός)
- 2014: Aston Villa Football Club (βοηθός)
Τίτλοι
Ως ποδοσφαιριστής
Συλλογικοί
Με τη Nottingham Forest
- Full Members Cup: 1991–92
Με τη Manchester
United
- Πρωτάθλημα Αγγλίας: 7 (1993/94, 1995/96, 1996/97, 1998/99, 1999-2000, 2000/01, 2002/03)
- FA Community Shield: 4 (1993, 1996, 1997, 2003)
- Κύπελλο Αγγλίας: 4 (1993/94, 1995/96, 1998/99, 2003/04)
- UEFA Champions League: 1998/99
- Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1999
Με τη Celtic
- Πρωτάθλημα Σκωτίας: 2005/06
- Λιγκ Καπ Σκωτίας: 2005/06
Προσωπικές Διακρίσεις
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 5 (1992/93, 1996/97, 1999-2000, 2000/01, 2001/02)
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της 100ετηρίδας (1907–2007) από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας
- Παίκτης του Μήνα για την Premier League Player: 2 (Οκτώβριος 1998, Δεκέμβριος 1999)
- Παίκτης της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων Αγγλίας: 2000
- Παίκτης της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 2000
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την Ευρωπαϊκή Ένωση Αθλητικού Τύπου: 1999–2000
- Βραβείο 10ετίας της Premier League (1992/93 έως 2001/02)
- Μέλος του Hall of Fame του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 2004
- Μέλος της λίστας με τους 125 Εν Ζωή Καλύτερους Ποδοσφαιριστές του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
- Βραβείο 20ετίας της Premier League (1992/93 έως 2011/12)
Ως προπονητής
Συλλογικοί
Με τη Sunderland
- Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Αγγλίας: 2006/07
Προσωπικές Διακρίσεις
- Προπονητής του Μήνα για τη Β’ Κατηγορία Αγγλίας: 2 (Φεβρουάριος 2007, Μάρτιος 2007)
- Τιμές
- Πρόσωπο της Χρονιάς για τη πόλη του Κορκ: 2004
