Εμίλιο Μπουτραγκένιο: Ο Γύπας

Ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο μπήκε στις
ακαδημίες της Ρεάλ το 1981, στα 17 του

Ο Ισπανός κεντρικός επιθετικός Εμίλιο Μπουτραγκένιο (Emilio Butragueño Santos), γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1963 στη Μαδρίτη. Είναι πιο γνωστός για την περίοδό του με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Με το παρατσούκλι «El Buitre» (Ο Γύπας), ήταν μέλος της θρυλικής «Quinta del Buitre» (Πεντάδα του Γύπα), μαζί με τους Μανόλο Σαντσίς (Manolo Sanchis), Ραφαέλ Μαρτίν Βάσκεζ (Rafael Martín Vázquez), Μίτσελ (Michel) και Μιγκέλ Παρδέθα (Miguel Pardeza). Συγκέντρωσε το σύνολο των 341 παιχνιδιών στην ισπανική με 123 γκολ  σε 12 σεζόν και εκπροσώπησε την εθνική ομάδα της Ισπανίας σε 2 Παγκόσμια Κύπελλα, όντας ο 2ος σκόρερ στην διοργάνωση του 1986 και σε ισάριθμα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σκοράροντας 26 διεθνή γκολ για τη χώρα του, ένα ρεκόρ που στάθηκε για αρκετά χρόνια.

Η Quinta del Buitre στην Καστίγια. Από αριστερά, Παρδέθα, Σαντσίς, Μίτσελ, Μαρτίν Μπάθκεθ και Μπουτραγκένιο (1983)

Ο τρόπος με τον οποίο κατέληξε στη Ρεάλ είναι σχεδόν μυθιστορηματικός! Ο πατέρας του, φανατικός φίλαθλος των «μερένγκες», μόλις έφυγε από το μαιευτήριο, λίγες ώρες μετά την γέννηση του μικρού, πήγε γραμμή στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» και τον έκανε μέλος του συλλόγου (είναι το №: 20.612). Στα 10 του χρόνια, ο Εμίλιο γράφτηκε στην ομάδα μπάσκετ του Calasancio, του δημοτικού σχολείου, στο οποίο ήταν μαθητής. Δυο χρόνια αργότερα ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, παίζοντας μαζί με τον ξάδερφό του, Μιγκέλ, στην RCD Casariche, μια συνοικιακή ομάδα της Μαδρίτης. Τον Ιούλιο του 1980, σε ηλικία 17 ετών, υπήρξε μέλος της νικήτριας ομάδας του ποδοσφαιρικού τουρνουά της εφημερίδας «As» και τότε ο πατέρας του τον πήγε στις ακαδημίες της Ρεάλ για να δοκιμαστεί, όμως οι υπεύθυνοι των «μερένγκες» τον απέρριψαν. Αυτοί που τον δέχτηκαν τελικά, ήταν οι άνθρωποι της Ατλέτικο Μαδρίτης, με τους οποίους ο Εμίλιο ξεκίνησε προπονήσεις!

Η ομάδα της Καστίγια τη σεζόν 1983/84. Από αριστερά προς τα δεξιά ...
(πάνω) Χουανίτο, Οτσοτορένα, Φράνσις, Πέρεθ Ντουράν, Μαρτίν Γκονθάλεθ, Μίτσελ
 (κάτω) Μπουτραγκένιο, Μαρτίν Μπάθκεθ, Ντε λα Έρας, Σαντσίς, Παρδέθα

Ο μπαμπάς Μπουτραγκένιο όμως δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ο γιος του θα έπαιζε μπάλα στην «αιώνια» αντίπαλο και συνέχισε τις προσπάθειές του. Πήγε και βρήκε τον πατέρα του Χουανίτο (Juan Gómez González, “Juanito”), μεγάλου φορ της «Βασίλισσας» τη δεκαετία του 1980, που ήταν γνωστός του και ιδιοκτήτης του εστιατορίου «El Tulipán», στο οποίο πήγαιναν συχνά για φαγητό μέλη της διοίκησης της Ρεάλ. Με τη μεσολάβηση του εστιάτορα λοιπόν, ο πατέρας του Εμίλιο έπεισε τους «μερένγκες» να πείσουν με τη σειρά τους τους υπεύθυνους των ακαδημιών της Ρεάλ να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον μικρό, περνώντας τον από μια ακόμα δοκιμή! Το τεστ έγινε και ο Εμίλιο το πέρασε με επιτυχία αυτή τη φορά. Η αναφορά των προπονητών που τον παρακολούθησαν και τον δέχτηκαν στη Ρεάλ, έγραφε: «Έχει και τα δυο πόδια, κυρίως το δεξί. Από τη θέση του χαφ, βλέπει το γήπεδο με μια απίστευτη ευκολία». Ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 24 Απριλίου του 1982, ο 18χρονος Μπουτραγκένιο πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Καστίγια (τη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ), στη νίκη με 2-1 επί της Ρεάλ Οβιέδο μέσα στο «Μπερναμπέου».

Σε αγώνα της Καστίγια με την Ατλέτικο Μαδρίτης Β (σεζόν 1982/83)

Τον Νοέμβριο του 1983 και ενώ είχε ξεκινήσει η σεζόν 1983/84, ένας από τους πιο γνωστούς δημοσιογράφους της εποχής, ο Χούλιο Θέσαρ Ιγκλέσιας (Julio César Iglesias Moralejo), δημοσίευσε στην «El País» ένα άρθρο που προκάλεσε αίσθηση! Ο τίτλος του ήταν «Amancio y la quinta del Buitre», δηλαδή «Ο Αμάνθιο (Amancio Amaro Varela, “Amancio” -παλιά μεγάλη δόξα της Ρεάλ και προπονητής τότε της Καστίγια) και η σειρά του Γύπα». Το περίεργο ήταν ότι ο Ιγκλέσιας έδωσε το παρατσούκλι «Buitre» στον παίκτη που άργησε περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Με τον όρο “quinta” θέλησε να περιγράψει πρώτα την παρέα των πέντε και μετά την «Πέμπτη» ταχύτητα που έβαζε ξαφνικά ο νεαρός ξανθός, αφήνοντας τους αμυντικούς «στον τόπο»! Ο Γιόχαν Κρόιφ (Hendrik Johannes "Johan" Cruijff) είχε πει λίγα χρόνια αργότερα ότι ο Εμίλιο ήταν ικανός να κάνει πάνω σε ένα νόμισμα, αυτό που άλλοι δεν μπορούσαν να κάνουν σε ένα ολόκληρο γήπεδο! Γιατί ο Μπουτραγκένιο ήταν ένας ιδιοφυής παίκτης και υπήρξε ο άτυπος «αρχηγός» μιας τόσο χαρισματικής γενιάς, που όχι μόνο εντυπωσίασε με το ταλέντο της, αλλά και έφερε έναν φρέσκο αέρα στο ισπανικό ποδόσφαιρο!

Η Quinta, την μοναδική φορά που και οι πέντε βρέθηκαν στο γήπεδο έχοντας ξεκινήσει ως βασικοί. Ήταν σε ένα ματς Σαραγόσα - Ρεάλ Μαδρίτης (31/12/1992), με τον Παρδέθα να αγωνίζεται στην ομάδα της Αραγονίας

Εκείνη τη σεζόν, η πεντάδα ξεχώρισε αμέσως και έκανε σαφές ότι ήθελε να πρωταγωνιστήσει. Ο Μίτσελ (José Miguel González Martín del Campo, “Míchel”) και ο Ραφαέλ Μαρτίν Μπάθκεθ (Rafael Martín Vázquez), δυο χαφ με αστείρευτο ταλέντο, έμπνευση και δημιουργία, ο Μανόλο Σαντσίς( Manuel “Manolo” Sanchís Hontiyuelo), ένας αμυντικός με σπάνια τεχνική και τελειώματα επιθετικού, ο Μιγκέλ Παρδέθα (Miguel Pardeza Pichardo), ένας μεσοεπιθετικός κίνησης και φαντασίας και φυσικά ο «Γύπας», ένας επιθετικός τόσο ντροπαλός έξω από το γήπεδο, αλλά τόσο αποτελεσματικός και γενναιόδωρος μέσα σε αυτό. Ήταν τόσο όμορφο και θεαματικό το ποδόσφαιρο που έπαιζαν, ώστε η διοίκηση αποφάσισε ήδη από το 1982 να τους βάλει να αγωνίζονται στο «Μπερναμπέου», γιατί ήταν χιλιάδες εκείνοι που ζητούσαν να τους παρακολουθούν από κοντά. Η πρώτη ομάδα περνούσε μια παρατεταμένη αγωνιστική κρίση και οι «μερένγκες» έψαχναν παρηγοριά στους μικρούς που έπαιζαν πολύ καλύτερα από τους μεγάλους. Τη σεζόν 1983/84, η Καστίγια έφτασε να έχει μέσο όρο προσέλευσης στους αγώνες της, 65.000 θεατές! Εκείνη τη χρονιά η «Quinta» και οι υπόλοιποι κατέκτησαν το πρωτάθλημα της Segunda División, κάτι που ποτέ πριν ή μετά δεν κατάφερε καμία άλλη θυγατρική ομάδα στην Ισπανία!

Οι φίλαθλοι της Ρεάλ ήθελαν να δουν τους μικρούς στην πρώτη ομάδα. Όλα έμοιαζαν έτοιμα για την αλλαγή σκυτάλης και την προώθηση της νέας γενιάς στους «μπλάνκος». Μια άλλη παλιά δόξα της «βασίλισσας», ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé -προπονητής τότε στους μεγάλους), ανέλαβε να πραγματοποιήσει την επιθυμία του κόσμου. Τον Δεκέμβριο του 1983 έκαναν το ντεμπούτο τους οι Μαρτίν Μπάθκεθ και Σαντσίς και δυο μήνες αργότερα ήρθε η σειρά του Εμίλιο. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1984, ο Μπουτραγκένιο κάθισε στον πάγκο του "Ramón de Carranza", στο Κάντιθ. Είχε ζητήσει να φορέσει τη φανέλα με το № 14, γιατί ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν το μεγάλο του είδωλο. Το παιχνίδι ξεκίνησε και η Κάντιθ προηγήθηκε 2-0 στο ημίωρο. Με αυτό το σκορ οι δυο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια για το ημίχρονο. Ο Ντι Στέφανο κοίταξε τους αναπληρωματικούς του, είδε ότι ανάμεσά τους βρισκόταν ο πρώτος σκόρερ της Σεγκούντα Ντιβιζιόν και δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. «Nené, calentá». Δηλαδή, «μικρέ, ζέσταμα»! Ο Εμίλιο ήταν έτοιμος για την σημαντικότερη ποδοσφαιρική στιγμή της ζωής του. Και δικαίωσε τους πάντες. Γιατί το ντεμπούτο του χαρακτηρίζεται μόνο με τη λέξη "ονειρεμένο"!

Με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο σε προπόνηση της Ρεάλ Μαδρίτης τη σεζόν 1990/91

Δεκαπέντε λεπτά μετά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο, ο Μπουτραγκένιο πέτυχε το πρώτο του γκολ με δεξί σουτ από το ύψος της μεγάλης περιοχής. 1-2. Στο 88' έβγαλε σέντρα στον Ρικάρντο Γκαγέγο (Ricardo Gallego Redondo), ο οποίος με κεφαλιά ισοφάρισε 2-2. Και ένα λεπτό αργότερα, εκμεταλλεύτηκε την ασθενή απόκρουση του τερματοφύλακα της Κάντιθ, Θεδρούν (Andoni Cedrún Ibarra) και από κοντά ολοκλήρωσε την ανατροπή της Ρεάλ. 2-3 και αποθέωση την επόμενη μέρα από ολόκληρο τον μαδριλένικο Τύπο! Ο «Γύπας» είχε ανοίξει διάπλατα τις φτερούγες του και ήταν έτοιμος να κατακτήσει τη δόξα. Ο Ντι Στέφανο και ο Αμάνθιο ήξεραν ότι είχαν χτυπήσει φλέβα χρυσού. Είχαν μπροστά τους έναν ξεχωριστό παίκτη που οδηγούσε μια επίσης ξεχωριστή γενιά από τις ακαδημίες και που όλοι μαζί έδειχναν έτοιμοι να αφήσουν εποχή στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Εμίλιο συνέχισε να βελτιώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και γνώρισε την απόλυτη αποθέωση λίγους μήνες αργότερα, αυτή τη φορά από το δικό του κοινό, μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Η Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπιζε την Άντερλεχτ στη φάση των "16" του Κυπέλλου UEFA της σεζόν 1984/85. Στο πρώτο παιχνίδι, στις Βρυξέλλες, οι «μερένγκες» είχαν ηττηθεί 3-0 και η ρεβάνς φάνταζε πραγματική "mission impossible".

Ο Μπουτραγκένιο έχει πετύχει το πρώτο του γκολ εναντίον της Άντερλεχτ και μαζεύει τη μπάλα από τα δίχτυα. Στη συνέχεια του ματς σκόραρε ακόμα δυο φορές στο πρώτο του
χατ-τρικ με τους "μερένγκες" και η Ρεάλ πήρε τη νίκη-πρόκριση με 6-1
(Κύπελλο UEFA, 12/12/1984)

Εκείνο το βράδυ της 12ης Δεκεμβρίου του 1984, ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο έγινε γνωστός σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική υφήλιο. Η Ρεάλ σκόρπισε 6-1 την Άντερλεχτ με τον «Γύπα» να πετυχαίνει χατ-τρικ (το πρώτο του με τους «μερένγκες») και να δίνει δυο ασίστ στον Χόρχε Βαλντάνο (Jorge Alberto Francisco Valdano Castellanos)! Το «Μπερναμπέου» σείστηκε συθέμελα από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου προς το πρόσωπο του αρχισκόρερ. Το Τσαμαρτίν είχε βρει ένα καινούργιο είδωλο και στις κερκίδες επικρατούσε πραγματικό ντελίριο. Θυμάται ο ίδιος ο Εμίλιο: «Δυο μέρες πριν τη ρεβάνς, πήγαμε να δούμε στο σινεμά το Karate Kid. Ο Αντόνιο Καμάτσο (José Antonio Camacho Alfaro) ήταν εκείνος που συνεχώς προσπαθούσε να μας εμψυχώσει. Μας φανάτιζε τόσο πολύ που όπου και αν βρισκόμασταν, στα δωμάτια, στους διαδρόμους, στο ασανσέρ ή έξω από το ξενοδοχείο, ουρλιάζαμε χωρίς υπερβολή ότι θα κερδίσουμε, ότι θα πετύχουμε την ανατροπή. Για μένα εκείνο το ματς ήταν πολύ ιδιαίτερο, με έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Ο Αμάνθιο μου είχε πει ότι θα σκοράρω και τελικά πέτυχα τρία γκολ». Μετά το παιχνίδι, ο Ντι Στέφανο είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους: «Αυτός ο τύπος έχει το γκολ μέσα του». Η πορεία εκείνη συνεχίστηκε με τις προκρίσεις απέναντι στις Τότεναμ και Ίντερ και την κατάκτηση του τροπαίου επί της ουγγρικής Βιντεότον.

Ο «Μπουίτρε» και η Quinta, μετά από μια στείρα πενταετία απογοητεύσεων (1980-1985), με χαμένο το Πρωταθλητριών του 1981 απέναντι στη Λίβερπουλ και το Κυπελλούχων του 1983 απέναντι στην Αμπερντίν, 19 ολόκληρα χρόνια μετά τον τελευταίο θρίαμβο των θρυλικών «Ye-Yes», έκαναν και πάλι αισθητή την παρουσία της Ρεάλ Μαδρίτης στην Ευρώπη. Έναν χρόνο αργότερα, οι «μερένγκες» υπερασπίστηκαν με επιτυχία τον τίτλο τους, κατακτώντας το δεύτερο συνεχόμενο Κύπελλο UEFA. Η καινούργια φουρνιά της Quinta είχε αλλάξει πλέον τα δεδομένα και τις ισορροπίες και είχε ξεκινήσει να γράφει τη δική της ιστορία στο ισπανικό ποδόσφαιρο, με μεγάλους πρωταγωνιστές τους Μπουτραγκένιο, Μίτσελ, Σαντσίς και Μαρτίν Μπάθκεθ (ο Παρδέθα έφυγε για τη Σαραγόσα), κατακτώντας 15 τίτλους, εκ των οποίων 6 πρωταθλήματα, τα 5 σερί, ρεκόρ που παραμένει μέχρι σήμερα ακατάρριπτο! Προς το τέλος της καριέρας του, του κόλλησαν το παρατσούκλι «Τζέντλεμαν των Γηπέδων» γιατί δεν δέχτηκε ποτέ κόκκινη κάρτα, ενώ αντίκρισε την κίτρινη μόνο 5 φορές!

Ο Μπουτραγκένιο πέτυχε 171 γκολ σε 463 επίσημες συμμετοχές με τη Ρεάλ Μαδρίτης
σε όλες τις διοργανώσεις

Ο «Γύπας» παρέμεινε 11 χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης, μέχρι το 1995 και φόρεσε τη φανέλα της 406 παιχνίδια, τα 65 με την Ρεάλ Μαδρίτης Β, βρίσκοντας τον δρόμο προς τα δίχτυα 160 φορές, τις 37 από αυτές με την δεύτερη ομάδα. Κατέκτησε 6 φορές την Ισπανική La Liga (1986, 1987, 1988, 1989, 1990 και 1995), 2 φορές το Copa del Rey (Κύπελλο Ισπανίας -1989 και 1993), 4 φορές το ισπανικό Σούπερ Καπ ( 1988, 1989, 1990 και 1993) και 2 φορές το Κύπελλο UEFA (1985 και 1986). Σε προσωπικό επίπεδο κέρδισε 2 φορές (1985 και 1986) το «Bravo Award», του καλύτερου ευρωπαίου ποδοσφαιριστή κάτω των 23 ετών, ενώ το 1991 χρίστηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 19 γκολ. Λόγω του παραγκωνισμού του, ελέω του διαδόχου του, τότε 17χρονου, Ραούλ (Raúl González Blanco), αποφασίζει να διασχίσει, το 1995, τον Ατλαντικό για χάρη της μεξικάνικης Σελάγια. Με τους «Τόρος» έφτασε σε ένα τελικό πρωταθλήματος (το 1996) ενώ αγωνίστηκε σε 91 παιχνίδια πρωταθλήματος, σκοράροντας 26 φορές. Τον Μάρτιο του 1998, σε ηλικία 35 χρονών, κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες απ’ όπου πήρε πτυχίο Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού και μαζί με το πτυχίο Οικονομικών που είχε ήδη πάρει όσο αγωνιζόταν στη Ρεάλ, επέστρεψε στη Βασίλισσα για να την βοηθήσει από διοικητικά, πλέον, πόστα. Έχει διατελέσει τεχνικός διευθυντής και αντιπρόεδρος στους «μερένχες», ενώ τώρα είναι υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της ομάδας. Όμως, η ανάμνηση του ποδοσφαιρικού του μεγαλείου παραμένει ανεξίτηλη στο Τσαμαρτίν.

Η μεγαλύτερη εμφάνιση της καριέρας του με τη φανέλα της Furia Roja.
Φάση των "16" στο Μουντιάλ του Μεξικού, εκεί όπου ο "Γύπας" πέτυχε τέσσερα γκολ απέναντι στη Δανία στο τελικό 5-1 υπέρ των Ισπανών (18/6/1986)

Ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο έγραψε τη δική του ιστορία όχι μόνο στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και στην Εθνική Ισπανίας. Τη σεζόν 1983/84, όταν ακόμα αγωνιζόταν στην Καστίγια, οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους υπεύθυνους των Εθνικών ομάδων της Ισπανίας. Το 1983, ο Εμίλιο κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική U21, με την οποία είχε μόλις 5 συμμετοχές, αφού λίγους μήνες αργότερα, ο εκλέκτορας της Εθνικής ομάδας των ανδρών, Μιγκέλ Μουνιόθ (Miguel Muñoz Mozún), τον πήρε μαζί του στην αποστολή για το EURO του 1984 στη Γαλλία. Ο 20χρονος Εμίλιο, που υπήρξε ο μοναδικός εκπρόσωπος της Quinta σε εκείνη τη διοργάνωση, μπορεί να μην αγωνίστηκε καθόλου, όμως μπήκε στο κλίμα της Εθνικής, παρακολούθησε την πορεία της «Φούρια Ρόχα» μέχρι τον τελικό του τουρνουά και την είδε να χάνει τον τίτλο από την οικοδέσποινα Γαλλία μετά από το τραγικό λάθος του Λουίς Αρκονάδα (Luis Miguel Arconada Echarri) στο φάουλ του Μισέλ Πλατινί (Michel François Platini). Λίγους μήνες αργότερα, στις 17 Οκτωβρίου του 1984, μέσα στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» της Σεβίλλης, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Ισπανία, σε ένα παιχνίδι για την προκριματική φάση του Μουντιάλ του 1986 με αντίπαλο την Ουαλία. Η Ρόχα κέρδισε 3-0 και ο «Μπουίτρε» πέτυχε το 3^ο τέρμα της ομάδας του.

Στο ίδιο παιχνίδι, με τη Δανία, ο Μπουτραγκένιο πανηγυρίζει ένα από τα 4 γκολ του (18/6/1986)

Ήταν η πρώτη από τις συνολικά 69 επίσημες συμμετοχές του στην Εθνική και το πρώτο από τα συνολικά 26 γκολ που πέτυχε με το εθνόσημο, παραμένοντας για αρκετά χρόνια ο πρώτος της σκόρερ. Το 1986 έγραψε μια ακόμα χρυσή σελίδα στην μεγάλη του καριέρα. Σε ηλικία 23 ετών, έπαιξε στο Μέξικο, στο πρώτο του Μουντιάλ. Στο ματς του ομίλου με την Βόρεια Ιρλανδία, στο 65” δευτερόλεπτο του αγώνα, μετά από εκπληκτική πάσα του Μίτσελ, τελείωσε τη φάση πλασάροντας ιδανικά τον Πατ Τζένινγκς (Patrick Anthony "Pat" Jennings), ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την πρώτη νίκη της Ισπανίας στη διοργάνωση. Ένα χρυσό ρολόι ήταν το δώρο που πήρε για το πιο γρήγορο γκολ της διοργάνωσης σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο! Η Roja πέρασε στα νοκ-άουτ και στη φάση των "16" αντιμετώπισε στο Κερέταρο την μεγάλη Δανία των Μόρτεν Όλσεν (Morten Olsen), Γέσπερ Όλσεν (Jesper Olsen), Μίκαελ Λάουντρουπ (Michael Laudrup), Σόρεν Λέρμπι (Søren Lerby) και Πρέμπεν Έλκιαερ-Λάρσεν (Preben Elkjær Larsen)!  Οι Δανοί προηγήθηκαν στο 33' με τον Γέσπερ Όλσεν, όμως από εκεί και μετά ξέσπασε η «καταιγίδα» του Μπουτραγκένιο. Ο «Γύπας" πέτυχε 4 γκολ, τα 3 εκ των οποίων στο δεύτερο ημίχρονο και η Ισπανία διέλυσε την αντίπαλό της, φτάνοντας στο εντυπωσιακό 5-1. Ήταν η κορυφαία στιγμή του «Μπουίτρε» στην Εθνική Ισπανίας, που με το  καρέ  του, έγινε ο κορυφαίος σκόρερ σε νοκ-άουτ παιχνίδι στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είναι μαζί με τον Εουσέμπιο (Eusébio da Silva Ferreira) στη 2^η  θέση των ποδοσφαιριστών, που έχουν πετύχει 4 γκολ σε ένα παιχνίδι στην τελική φάση της διοργάνωσης, πίσω από τον Όλεγκ Σαλένκο (Oleg Anatolyevich Salenko) που κατέχει το ρεκόρ με τα 5 εναντίον του Καμερούν στη διοργάνωση του 1994 στις ΗΠΑ.

Εκείνο το παιχνίδι, απέναντι στον «Κόκκινο Δυναμίτη», όπως ήταν το παρατσούκλι αυτής της Εθνικής Δανίας, η οποία είχε ταξιδέψει στο Μέξικο ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, απογείωσε τη φήμη του «Γύπα». Όλοι τον θεωρούσαν πλέον έναν από τους κορυφαίους επιθετικούς στον κόσμο. Η ιταλική «Gazzetta dello Sport» είχε γράψει στο πρωτοσέλιδό της: «Ο Μπουτραγκένιο ακυρώνει τον Πλατινί και τον Μαραντόνα»! Στα προημιτελικά η Ισπανία αποκλείστηκε στα πέναλτι από το Βέλγιο και αμέσως μετά είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Κάρλος Μπιλάρδο (Carlos Salvador Bilardo), προπονητή της Αργεντινής (η οποία θα έπαιζε ημιτελικό με τον νικητή του ζευγαριού), προς τους παίκτες του: «Κύριοι, η Ισπανία αποκλείστηκε, δεν θα παίξουμε με τον Μπουτραγκένιο. Είμαστε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου!» Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο «Γύπας» αγωνίστηκε σε δυο ακόμα μεγάλες διοργανώσεις, το EURO του 1988 (όπου σκόραρε και πάλι εναντίον των Δανών) και το Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία. Όπως το έκανε στη Ρεάλ, έτσι άφησε και στην Εθνική ομάδα τη σφραγίδα του. Πάντα σοβαρός, ταπεινός, ντροπαλός και ευγενικός. Και πάντα φινετσάτος, εκρηκτικός, θεαματικός και καθοριστικός.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1981/82: Real Madrid Club de Fútbol

Επαγγελματική καριέρα

• 1982–1984: Real Madrid Castilla Club de Fútbol, 65 (37)
• 1984–1995: Real Madrid Club de Fútbol, 341 (123)
• 1995–1998: Celaya Fútbol Club, 91 (29)

Σύνολο καριέρας: 497 (188)

Διεθνής

• 1983/84: Εθνική Νέων Ισπανίας, 5 (2)
• 1984–1992: Ισπανία, 69 (26)

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με τη Real Madrid

• Πρωτάθλημα Ισπανίας: 6 (1985/86, 1986/87, 1987/88, 1988/89, 1989/90, 1994/95)
• Κύπελλο Ισπανίας: 2 (1988/89, 1992/93)
• Λιγκ Καπ Ισπανίας: 1984/85
• Σούπερ Καπ Ισπανίας: 4 (1988, 1989, 1990, 1993)

  

  Η Quinta φωτογραφίζεται 25 χρόνια μετά το
  ντεμπούτο της με τη Ρεάλ Μαδρίτης (2008)

• Κύπελλο UEFA: 2 (1984/85, 1985/86)
• Copa Iberoamericana: 1994

Διεθνείς

• Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: φιναλίστ 1984

Προσωπικές Διακρίσεις

• Bravo Award: 2 (1985, 1986)
• Χρυσή Μπάλα: 3^η θέση: 2 (1986, 1987)
• Πρώτος Σκόρερ Ισπανικού Πρωταθλήματος (Pichichi Trophy): 1990/91
• 2^ος Σκόρερ Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1986
• Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1986
• Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA

ΠΗΓΕΣ: sport24.gr - cobrasports.gr