Ο Ισπανός κεντρικός επιθετικός και αργότερα προπονητής και εν τέλει ποδοσφαιρικός παράγοντας, Σαντιάγο Μπερναμπέου (Santiago Bernabéu de Yeste), γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1895 στην Αλμάνσα, μια πόλη στη νοτιοανατολική Ισπανία, κοντά στο Αλμπαθέτε. Ως ποδοσφαιριστής έπαιξε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για την Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ αργότερα υπηρέτησε τον τεράστιο σύλλογο της Μαδρίτης από κάθε θέση στη οργάνωσή του, όντας το πιο Σημαντικό Πρόσωπο στην ιστορία του. Γενικά, θεωρείται εκείνος στον οποίο πιστώνεται ένα μεγάλο μέρος της μετατροπής της Ρεάλ Μαδρίτης σε μια από τις πιο Επιτυχημένες Ποδοσφαιρικές Ομάδες στην Ισπανία και στην Ευρώπη. Διετέλεσε Πρόεδρος του συλλόγου για 35 χρόνια, από τον Σεπτέμβριο του 1943 έως τον Ιούνιο του 1977. Το γήπεδο του συλλόγου, φέρει τ’ όνομά του προς τιμήν του. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μία από τις Σημαντικότερες Προσωπικότητες στην ιστορία του αθλητισμού και την ηγετική μορφή της Ρεάλ, στον οποίο ο σύλλογος χρωστά κατά ένα μεγάλο ποσοστό το παρατσούκλι «Βασίλισσα», αλλά πέραν αυτού, του χρωστάει ίσως τα πάντα!
Τα πρώτα βήματα
Υπήρξε ο
άνθρωπος που αγάπησε και υπηρέτησε τη Ρεάλ Μαδρίτης για 70 χρόνια και το όνομά
του θα είναι για πάντα συνδεδεμένο με την ισπανική ομάδα, αφού έμελλε να
καθορίσει την ιστορική πορεία της, εις το διηνεκές του χρόνου. Μετακόμισε σε ηλικία 5 ετών με
τους γονείς του στη Μαδρίτη και λίγα χρόνια αργότερα, ως έφηβος σε ηλικία 17
ετών, εντάσσεται ως ποδοσφαιριστής στο σύλλογο, και από τότε η σχέση του με την
ομάδα είναι άρρηκτη. Αγωνίστηκε για 15 χρόνια, από το 1912 έως το 1926, ως
κεντρικός επιθετικός και μάλιστα, εκείνη την περίοδο ήταν ότι καλύτερο είχε να
επιδείξει ο σύλλογος, καθώς κατόρθωσε να φορτώσει με πολλά γκολ τα αντίπαλα
δίχτυα. Φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας για χρόνια μέχρι να
αποσυρθεί από παίκτης και στη συνέχεια θα τον κερδίσει η δικηγορία, την οποία
είχε σπουδάσει παράλληλα. Οι συνθήκες της εποχής, άλλωστε, επέβαλαν την
ενασχόληση με κάποιο επάγγελμα προς βιοπορισμό. Συνέχισε όμως να έχει στενή
επαφή με την ομάδα μπαίνοντας στη διοίκησή της και έχοντας ενίοτε προπονητικούς
ρόλους.
 |
| Χειραψία του Μπερναμπέου με το δικτάτορα Φράνκο |
Η ανάμειξη με το καθεστώς του Φράνκο
Η έναρξη του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, το 1936 πάγωσε
τα πάντα στο ποδόσφαιρο της χώρας για τρία χρόνια, μέχρι τη λήξη του, τον
Απρίλιο του 1939. Ο γνωστός για τα «δεξιά» του φρονήματα, Μπερναμπέου, εντάχθηκε
στις δυνάμεις του Φράνκο και συμμετείχε, υπό τις οδηγίες του Στρατηγού
Αγκουστίν Μουνιόθ Γκράντες (Agustín Muñoz Grandes), στην εισβολή του Στρατού
στην Καταλονία, καταλαμβάνοντας πραξικοπηματικά τη Βαρκελώνη, με την οποία
επικυρώθηκε και η κατάκτηση της χώρας από τον στρατό. Αυτές του οι
δραστηριότητες, είχαν προκαλέσει αντιδράσεις και έντονες κόντρες με άλλα μέλη
της ομάδας και οδήγησαν στον εξορισμό του από τον σύλλογο!
Φυσικά, το τέλος του Εμφυλίου που διέλυσε τη χώρα, βρήκε διαλυμένη και τη Ρεάλ όπως και πολλούς άλλους συλλόγους στην ισπανική επικράτεια. Ήταν τότε που ο Μπερναμπέου επέστρεψε στον οργανισμό της Ρεάλ και αποφάσισε να στήσει ξανά το σύλλογο, του οποίου η διοίκηση είχε διαλυθεί, άλλοι σκοτώθηκαν και άλλα μέλη εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ πολλά τρόπαια είχαν κλαπεί! Βρήκε κατεστραμμένο από τον πόλεμο το γήπεδό της, το Τσαμαρτίν, το οποίο είχε υποστεί ζημιές και που η επισκευή του απαιτούσε 300.000 πεσέτες, αλλά και μια ομάδα η οποία είχε μόλις 5 παίκτες έτοιμους να αγωνιστούν...
Η θητεία του Μπερναμπέου στον προεδρικό «θώκο» της Ρεάλ,
διήρκησε από το 1943 μέχρι το 1978, μια περίοδος 35 ετών, η οποία συνέπεσε
χρονολογικά με τη δικτατορία του καθεστώτος του Στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο (Francisco
Paulino Hermenegildo Teódulo Franco Bahamonde). Το γεγονός αυτό, ενίσχυσε την πεποίθηση ότι ο
τελευταίος βοήθησε στην οργάνωση της ομάδας εκ νέου αν και η Ρεάλ, αρχικά, δεν
έλαβε κάποια κυβερνητική βοήθεια στην ανοικοδόμησή της. Ο Μπερναμπέου
αποφασίζει να χτίσει την ομάδα από το μηδέν, ήρθε σε επαφή με πρώην παίκτες,
διευθυντές και τα μέλη του συλλόγου και τελικά πέτυχε την αναδιάρθρωση και την
άνοδό της. Όσο βέβαια γινόταν αυτό, τόσο φούντωναν τα σχόλια ότι επρόκειτο για
έργο του Φράνκο, καθώς είναι επίσης γνωστό ότι οι κυβερνώντες και ειδικά οι
δικτάτορες χρησιμοποιούν ενίοτε τον αθλητισμό ως μέσο αποπροσανατολισμού του
λαού και αντικείμενο εκμετάλλευσης για πολιτικό τους όφελος.
Μάλιστα, ο μύθος θέλει το καθεστώς να λαμβάνει τις
αποφάσεις του κατά τη διάρκεια των αγώνων και της μετάδοσής τους από την
τηλεόραση, ώστε να μειώνεται η ένταση των αντιδράσεων! Ωστόσο, πολλά από όσα
ακούστηκαν, για τη στήριξη του Φράνκο στη Ρεάλ –εκ των οποίων κάποια πιθανόν να
κρύβουν αλήθειες - να ενέχουν μια δόση υπερβολής. Μάλιστα λέγεται ότι πολλές
φορές ο Μπερναμπέου είχε έρθει σε αντιπαράθεση με μέλη του καθεστώτος, σε
προσπάθειες που έγιναν να επέμβουν στην ομάδα, με τον ίδιο τον πρόεδρο της Ρεάλ
να δηλώνει το 1968, πως « … το ποδόσφαιρο προσέφερε τις υπηρεσίες του στην
πατρίδα»! Παρά το γεγονός ότι οι σχέσεις μεταξύ του μεγαλύτερου άνδρα στο
πολιτικό σκηνικό και εκείνου στο αθλητικό, δεν μπορούσαν παρά να είναι άριστες,
υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσο η Ρεάλ ευνοήθηκε από το καθεστώς! Αφενός
διότι υπήρξε η περίοδος της «ξηρασίας» στο διάστημα 1939-1953 (υπό καθεστώς
Φράνκο δηλαδή), με τη «Βασίλισσα» να κατακτά μόνο 2 Κύπελλα Ισπανίας, το 1946
και το 1947 και ούτε ένα πρωτάθλημα. Αφετέρου γιατί ποτέ δεν απονεμήθηκαν τιμές
στο δικτάτορα, όπως είχε πράξει η Μπαρτσελόνα...
Η προεδρία, το γήπεδο και ο Ντι Στέφανο
Η ιστορική καμπή στην ιστορία του συλλόγου
πραγματοποιήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1943, όταν ο Αντόνιο Σάντος Περάλμπα (Antonio
Santos Peralba) παραδίδει την προεδρία του συλλόγου στα χέρια του παλιού
ποδοσφαιριστή της, Σαντιάγο Μπερναμπέου. Ο νέος ηγέτης, δεν κατάφερε απλώς να βγάλει
τη Ρεάλ από τη σκιά των πιο επιτυχημένων αντιπάλων της, της Ατλέτικο Μαδρίτης, της
Μπαρτσελόνα και της Αθλέτικ του Μπιλμπάο, αλλά έφερε την επανάσταση στον τρόπο
της οργάνωσης των ποδοσφαιρικών συλλόγων. Ένα από τα πρώτα πράγματα που
φρόντισε ο Μπερναμπέου, ήταν η ανακατασκευή του Νουέβο Εστάδιο Τσαμαρτίν,
ποδοσφαιρικής έδρας της Ρεάλ, το οποίο είχε ανεγερθεί το 1923. Οι εργασίες
ξεκίνησαν το 1944 και ολοκληρώθηκαν τρία χρόνια αργότερα, το 1947 αυξάνοντας
θεαματικά τη χωρητικότητά του σε πάνω από 75.000 θέσεις, ενώ λέγεται ότι ήταν
τόσο εντυπωσιακό ώστε έλεγαν ότι «είναι ένα πολύ μεγάλο γήπεδο για μια μικρή
ομάδα» που τότε πάσχιζε να ανακτήσει τις δυνάμεις της! Το γήπεδο φιλοξένησε 75.145 θεατές στον πρώτο
αγώνα, στο πλαίσιο των εγκαινίων του, αυτόν της Ρεάλ με την πορτογαλική Μπελενένσες
(3-1) και αναμενόταν να φιλοξενήσει αργότερα όλες τις επιτυχίες αυτής της
ομάδας! Το νέο σπίτι της Ρεάλ μετονομάστηκε τελικά το 1955, προς τιμήν του
προέδρου της, σε «Εστάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου»! Στο γήπεδο Σαντιάγο
Μπερναμπέου, έχει διεξαχθεί ο τελικός του Μουντιάλ του 1982 και πολλοί τελικοί
ευρωπαϊκών κυπέλλων. Σήμερα η χωρητικότητα του ανέρχεται στις 81.044 θέσεις.
Σταδιακά η ομάδα ισχυροποιείται και το επόμενο βήμα του
προέδρου είναι οι δυνατές μεταγραφές. Ακόμα μία ημερομηνία-σταθμός αποτέλεσε η
6η Μαρτίου του 1952, όταν η Ρεάλ προκειμένου να γιορτάσει τα 50 της
χρόνια, κάλεσε την Μιλιονάριος από την Κολομβία, στην οποία αγωνιζόταν ο τότε
άσημος στην Ευρώπη, Αλφρέντο Ντι Σέφανο (Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé). Η
εξωπραγματική του εμφάνιση, με την οποία οδήγησε την ομάδα του στη νίκη,
θάμπωσε τον Μπερναμπέου, ο οποίος θέλησε απεγνωσμένα να τον αποκτήσει.
 |
| Πανηγυρισμοί με την ομάδα μετά την κατάκτηση ενός ακόμη κυπέλλου |
Ωστόσο, στην πορεία βγήκε στο φως το γεγονός πως η ομάδα του τον κατείχε παράνομα και κάπου εκεί ξεκίνησε μια απίστευτη ιστορία, η κατάληξη της οποίας άλλαξε τον ρου της ιστορίας τόσο της Ρεάλ, όσο και της... Μπαρτσελόνα. Και αυτό διότι, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, η νόμιμη ομάδα του Ντι Στέφανο, η αργεντίνικη Ρίβερ Πλέιτ, είχε έρθει σε συμφωνία με την Μπαρτσελόνα για τη μετακίνηση του παίκτη. Παράλληλα, η Ρεάλ που δε γνώριζε ότι ο ποδοσφαιριστής κάθε άλλο παρά νόμιμος ποδοσφαιριστής της Μιλιονάριος ήταν, ήρθε σε συμφωνία με τους Κολομβιανούς, την ίδια ώρα που η Μπαρτσελόνα υποστήριζε πως ο παίκτης ήταν δικός της! Τελικά, μίλησαν οι... διασυνδέσεις του Μπερναμπέου στην Ισπανική ομοσπονδία, η οποία προχώρησε σε μια απόφαση-κωμωδία: ο ποδοσφαιριστής θα αγωνιζόταν εναλλάξ ανά σεζόν σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα (!!!), με τους «μπλαουγκράνα» να προσβάλλονται σφόδρα από την απόφαση και να αποσύρονται από την υπόθεση.
Η μετέπειτα πορεία και το τέλος ...
Αυτή η κίνηση υπήρξε και η τομή στην ιστορία, καθώς η μεν
Μπαρτσελόνα έκανε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ιστορίας της και η δε Ρεάλ
εισήχθη στη «χρυσή» 15ετία της (1954-1969) στην οποία κατέκτησε 19 τίτλους σε
Ισπανία και Ευρώπη! Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο, αργότερα ανακηρύχθηκε επίτιμος
πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης! Ο Μπερναμπέου ποτέ δεν αρκέστηκε στα όσα κατακτούσε
και έτσι στελέχωνε τη μηχανή της Ρεάλ με ολοένα και πιο ποιοτικά γρανάζια. Το
όραμά του ήταν η μεταγραφή μεγάλων ονομάτων του χώρου, παικτών παγκόσμιας
κλάσης και το πέτυχε κάνοντας τη Ρεάλ κυρίαρχη ομάδα. Ο Φέρεντς Πούσκας (Ferenc
Purczeld Bíró Puskás) ήταν ένας εξ αυτών ο οποίος αποκτήθηκε από τη «Βασίλισσα»
σε ηλικία 31 ετών και έγραψε ιστορία. Ο Χοσέ Σανταμαρία (José Emilio Santamaría
Iglesias), ο Ραϊμόντ Κόπα (Raymond Kopaszewski «Kopa»), ο Γκίντερ Νέτσερ (Günter
Theodor Netzer), ήταν μόνο μερικά από τα αστέρια που φόρεσαν τη λευκή φανέλα,
με τους Πούσκας και Κοπά να συνθέτουν μαζί με τον Ντι Στέφανο μία από τις
καλύτερες επιθετικές τριπλέτες που έχουν φανεί ποτέ στα γήπεδα. Από το 1960 και
μετά η Ρεάλ κατακτά τα πρωταθλήματα το ένα μετά το άλλο, ενώ πλέον αποτελεί μια
από τις τρεις ομάδες, μαζί με τη Μπαρτσελόνα και την Ατλέτικ Μπιλμπάο, που δεν
έχουν υποβιβαστεί ποτέ από την πρώτη κατηγορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου. Παράλληλα,
προπονητής των τίτλων σε όλη αυτή την επιτυχημένη πορεία, ήταν ο Μιγκέλ Μουνιόθ
(Miguel Muñoz Mozún), ο οποίος αποχώρησε από τον σύλλογο το 1974.
Το 1955, ύστερα από μια ιδέα του διευθυντή της γαλλικής εφημερίδας «L'Equipe» (Λ’ Εκίπ =Η Ομάδα) Γκαμπριέλ Ανό (Gabriel Hanot) που πρότεινε την εξέλιξη του μέχρι τότε Copa Latina (Λατινικό Κύπελλο), ένα τουρνουά που συμμετείχαν ομάδες από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, σε μια πανευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση που θα συμμετέχουν οι πρωταθλήτριες κάθε χώρας, ο Μπερναμπέου συναντήθηκε στο ξενοδοχείο «Ambassador Hotel» στο Παρίσι με τον Μπεντρινιάν (Bedrignan) και τον Γκούσταβ Σέμπες (Gustav Sebes), δημιουργώντας αυτό που με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα το Τσάμπιονς Λιγκ, το κορυφαίο διασυλλογικό τουρνουά του κόσμου!
Η δυσάρεστη είδηση ήρθε στις 2 Ιουνίου του 1978 όταν ο Σαντιάγκο
Μπερναμπέου, ο πιστός υπηρέτης της «Βασίλισσας», αυτός που έβαλε τις βάσεις για
τη δυναστεία των «μερένχες» και σημάδεψε την ιστορία της περισσότερο από
οποιονδήποτε άλλον, που κατασκεύασε ένα γήπεδο-στολίδι, που κατέκτησε 6 Κύπελλα
Πρωταθλητριών, 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο,
16 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα Ισπανίας, άφησε την τελευταία του πνοή! Πέθανε ενώ
το Παγκόσμιο Κύπελλο παιζόταν στην Αργεντινή. Προς τιμήν του, η FIFA θέσπισε
τριήμερο πένθος κατά τη διάρκεια του τουρνουά! Το 2002, του απονεμήθηκε μετά
θάνατον το Μετάλλιο του Τάγματος της Αξίας της FIFA.
Ο εμβληματικός πρόεδρος, του οποίου το όνομα έχει μείνει ανεξίτηλο, αποτελεί αναμφισβήτητα μία σπουδαία προσωπικότητα και ηγετική μορφή της Ρεάλ στον οποίο η ομάδα χρωστάει πολλά, ίσως τα πάντα! Ένας άνθρωπος που, όποιες και αν είναι οι απόψεις σχετικά με τις πρακτικές του και την ανάμειξή του ή μη με το δικτατορικό καθεστώς, αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία του αθλητισμού, και αυτός στον οποίο η Ρεάλ χρωστά κατά ένα μεγάλο ποσοστό το παρατσούκλι «Βασίλισσα»...
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- 1911–1927: Real Madrid Club de Fútbol, 51 (46 [1])
Προπονητική καριέρα - Άλλα
- 1927–1933: Real Madrid Club de Fútbol (διευθυντής)
- 1933–1936: Real Madrid Club de Fútbol (βοηθός προπονητή)
- 1936–1941: Real Madrid Club de Fútbol
- 1943–1978: Real Madrid Club de Fútbol (Πρόεδρος)
Τίτλοι
Ως ποδοσφαιριστής
- Εθνικό Πρωτάθλημα Ισπανίας (τουρνουά περιφερειακών πρωταθλητών): 1916-17
- Περιφερειακό Πρωτάθλημα Καστίλης - Μαδρίτης (Campeonato Regional Centro): 9 (1915/16, 1916/17, 1917/18, 1919/20, 1921/22, 1922/23, 1923/24, 1925/26, 1926/27)
Ως πρόεδρος (Αναφέρονται ΜΟΝΟ οι ποδοσφαιρικοί)
- Πρωτάθλημα Ισπανίας: 16 (1953/54, 1954/55, 1956/57, 1957/58, 1960/61, 1961/62, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1966/67, 1967/68, 1968/69, 1971/72, 1974/75, 1975/76, 1977/78)
- Κύπελλο Ισπανίας: 6 (1946/47, 1947/48, 1961/62, 1969/70, 1973/74, 1974/75)
- Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης: 6 (1955/56, 1956/57, 1957/58, 1958/59, 1959/60, 1965/66)
- Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1960
- Λατινικό Κύπελλο (Copa Latina): 2 (1955, 1957)
- Trofeo Ramón de Carranza (καλοκαιρινό τουρνουά στο Κάδιξ): 5 (1958, 1959, 1960, 1966, 1970)
- Trofeo Teresa Herrera (καλοκαιρινό τουρνουά που διεξάγεται από το 1946 στη Λα Κορούνια, από τα σημαντικότερα στην Ισπανία): 4 (1949, 1953, 1966, 1976)
- Trofeo Colombino (τουρνουά της Ρεκρεατίβο Ουέλβα): 1970
ΠΗΓΕΣ: sportandbusiness.gr - newsbeast.gr
