Ο Αργεντίνος ανασταλτικός μέσος Φερνάντο Ρεδόνδο (Fernando Carlos Redondo Neri), γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου του 1969, στο Ανδρογέ, μια πόλη στην ευρύτερη περιοχή του Μπουένος Άιρες, περίπου 25 χλμ. νότια της πρωτεύουσας της Αργεντινής. Ένας αμυντικός μέσος με την ικανότητα να συμβάλει τόσο επιθετικά, όσο και δημιουργικά, αγωνίστηκε για μια πλήρη δεκαετία στην ισπανική La Liga, κυρίως για την Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ στη συνέχεια τελείωσε την καριέρα του, η οποία χαρακτηρίστηκε από αρκετά προβλήματα τραυματισμών, στην Ιταλία με τη Μίλαν.
Γραμμένος στη Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ιστορία για ένα μυθικό τακουνάκι-ντρίμπλα, πάνω στον Νορβηγό αμυντικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Χένινγκ Μπεργκ (Henning Berg), υπήρξε ένας ποδοσφαιριστής με εξαιρετικά τεχνικά χαρίσματα, ενώ διακρίθηκε για τη σπάνια αίσθηση του χώρου, την ακριβή πάσα του, ιδιαίτερα τις 40ρες μπαλιές με το αριστερό πόδι και την πανεύκολη εναλλαγή των ρόλων του από αμυντικό σε πλεϊμέικερ, συνδυάζοντάς τα με εντυπωσιακή ευστροφία, διορατικότητα και στοιχεία ηγέτη. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας τέλειος τακτικά παίκτης και θεωρείται ένας από τους πιο Ολοκληρωμένους Αμυντικούς Μέσους που πάτησαν ποδοσφαιρικό γρασίδι, αν και αρκετές φορές μετατρεπόταν σε εξτρέμ και ακόμα περισσότερες, κινούμενος στον άξονα, ως δημιουργικός μέσος/δεύτερος-κρυφός επιθετικός αυτό που οι ισπανόφωνοι αποκαλούν «enganche» και οι Ιταλοί «trequartista». Μέλος της εθνικής ομάδας της Αργεντινής στη δεκαετία του 1990, εκπροσώπησε τη χώρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, αλλά και τη κατάκτηση του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών το 1992 και το Κόπα Αμέρικα του 1993. Δυστυχώς, οι τραυματισμοί άφησαν μια αίσθηση ότι ποτέ δεν ολοκλήρωσε τις προσδοκίες που ο ίδιος με την απόδοσή του δημιούργησε.
Αγάπησε το ποδόσφαιρο όσο τίποτε άλλο. Δεν το αγάπησε για να ξεφύγει από την φτώχεια, όπως τόσοι συμπατριώτες του. Το αντίθετο. Ο πατέρας του είχε εργοστάσιο κατασκευής ψυγείων. Πολλά λεφτά. Από πιτσιρίκος λάτρεψε την Ιντεπεντιέντε και θαύμασε όσο τίποτε άλλο τον Ρικάρντο Μποκίνι (Ricardo Enrique Bochini), μέσο της Ιντεπεντιέντε, χωρίς μεγάλες στιγμές στο ποδόσφαιρο. Το ξεκίνημά του στο ποδόσφαιρο ήταν εντυπωσιακό, με το παρατσούκλι "Κοκκαλιάρης", αν αναλογιστεί κανείς πως μόλις στα 16 του χρόνια έκανε ντεμπούτο στην Αρχεντίνος Τζούνιορς, τη πρώτη ομάδα του θρυλικού Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Armando Maradona), ενώ πέντε χρόνια αργότερα, στα 21 του, έκανε το μεγάλο άλμα στη ισπανική La Liga, με την Τενερίφη να τον εμπιστεύεται και να μην το μετανιώνει λεπτό.
Κάπου στο μεταξύ, έλαβε χώρα το πρώτο σκηνικό μεταξύ του
Φερνάντο και της Εθνικής του. Βλέπετε, ενώ άλλοι σκίζονται και θεωρούν ύψιστη
τιμή την φανέλα της Εθνικής, ο Ρεδόνδο έβαζε πάντα ως προτεραιότητα τον εαυτό
του και τον σύλλογό του. Αρνείται λοιπόν την κλήση στην Εθνική το 1990 γιατί
θέλει να επικεντρωθεί στις σπουδές του. Άλλος λόγος ήταν ότι δεν γούσταρε το
αμυντικό παιχνίδι του Κάρλος Μπιλάρδο (Carlos Salvador Bilardo), προπονητή της
Εθνικής τότε. Η δήλωσή του για την μη συμμετοχή του στο Μουντιάλ του 1990
μοναδική. «Ήξερα ότι δεν θα ήμουν στην πρώτη ενδεκάδα και δεν ήθελα να είμαι
απλά μέρος. Οπότε προτίμησα να μείνω σπίτι μου»!
Στα Κανάρια Νησιά, ο Αργεντίνος άσος έμεινε μία
τετραετία, κάνοντας 103 συμμετοχές, πετυχαίνοντας
8 γκολ και ήταν το πρώτο βιολί στην μάχη
για την παραμονή στην κατηγορία, φτάνοντας μέχρι και την πέμπτη θέση, έχοντας μάλιστα
για προπονητή τον συμπατριώτη του Χόρχε Βαλντάνο (Jorge Valdano). Η Ρεάλ τους
πήρε και τους δύο μαζί! Όταν ο Βαλντάνο μετακόμισε στο "Μπερναμπέου",
το καλοκαίρι του 1994, τον πήρε μαζί του σε μία μεταγραφή που κόστισε 5.000.000
δολάρια στους "μερένγκες"!
Η ώρα για την εκτόξευσή του είχε έρθει. Με το που πήγε
στην Ρεάλ έβαλε τέλος μαζί με τους Μίκαελ Λάουντρουπ (Michael Laudrup), Φερνάντο
Ιέρο (Fernando Ruiz Hierro) και Μανουέλ Σαντσίς (Manuel 'Manolo' Sanchís
Hontiyuelo) στην τετραετή κυριαρχία της Μπαρτσελόνα στα εγχώρια. Η επόμενη
χρονιά ήταν καταστροφική για την ομάδα και ο Φάμπιο Καπέλο (Fabio Capello) ως νέος προπονητής το 1996 ήταν
σκεπτικός για τον Ρεδόνδο καθώς τον θεωρούσε αρκετά soft και ταυτόχρονα πολύ μπαλαδόρο για την
θέση του αμυντικού χαφ. Σύντομα κατάλαβε ότι είχε να κάνει με έναν σπάνιο
παίκτη, τον καθιέρωσε και ήθελε να τον πάρει στην Μίλαν. Αυτό θα συνέβαινε
αργότερα.
Το 1998 το Τσάμπιονς Λιγκ επιστρέφει μετά από 32 χρόνια
και ο Ρεδόνδο είναι βασικός και αναντικατάστατος. Με την έλευση του Βιθέντε Ντελ
Μπόσκε (Vicente del Bosque), που ανέλαβε μεσούσης της σεζόν, ο καλύτερος τότε
μέσος στον κόσμο γίνεται αρχηγός! Ο Ντελ Μπόσκε τον χρησιμοποιούσε ως δίδυμο
στον άξονα μαζί με τον Στιβ ΜακΜάναμαν (Steve McManaman) και ο Αργεντίνος έκανε
το ένα παιχνίδι καλύτερο από το άλλο, καθηλώνοντας άπαντες με το παιχνίδι του, ειδικά
στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση που τον βρήκε στο φινάλε να κερδίζει τον
τίτλο του MVP. Δεν θα ενδιαφερθεί ξανά και τόσο να συμμετάσχει στην Εθνική,
παίζοντας σποραδικά σε κάτι φιλικά μόνο, γιατί ήθελε να αφοσιωθεί στην Ρεάλ. Η
καταστροφική στο πρωτάθλημα πορεία κατά την περίοδο 1999-2000 σήμαινε ότι μόνο
η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ θα έσωζε την χρονιά. Ακόμη ένας λόγος, γιατί οι
παίκτες της Ρεάλ παρουσιάζονταν διστακτικοί στους προημιτελικούς με την
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ειδικά μετά την ισοπαλία στο πρώτο παιχνίδι στο «Σαντιάγκο
Μπερναμπέου», πριν εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο του Ολντ Τράφορντ!
Και επειδή σε μία πεντανόστιμη τούρτα πρέπει να υπάρχει
και το... κερασάκι, ο Αργεντίνος το πρόσφερε στους φίλους του ποδοσφαίρου με
τον πλέον μεγαλοπρεπή τρόπο, στον δεύτερο προημιτελικό κόντρα στη Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ, στο "Θέατρο των Ονείρων". Στις 19 Απριλίου του 2000, ο
κόσμος έμεινε με το στόμα ανοιχτό όταν ο Φερνάντο Ρεδόνδο έκανε στο 52ο
λεπτό ΤΟ «τακουνάκι-ντρίμπλα» μύθο του
Παγκόσμιου ποδοσφαίρου! Είναι η ημέρα που ο Κος Φερνάντο Ρεδόνδο έγινε κολλητός
με την αιωνιότητα! "Θύμα" του ήταν ο Νορβηγός αμυντικός των
"κόκκινων διαβόλων", ο Χένινγκ Μπεργκ (Henning Berg) τον οποίο
ντρίμπλαρε με αριστουργηματικό τακουνάκι πριν βγάλει μία ασίστ πάρε-βάλε στον
Ραούλ (Raúl González Blanco), σε μία φάση που έμεινε στην ιστορία όπως και η
ατάκα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (Alex Ferguson), αρχιτέκτονας του μυθικού τότε
τρεμπλ της Μάντσεστερ, αμέσως μετά τον
αγώνα: «Τι διάολο έχει στα παπούτσια του αυτός ο παίκτης; Μαγνήτη; Ήταν
φανταστικός, υπέροχος! Κάθε φορά που ξεκινούσαμε επίθεση, η μπάλα κατέληγε στα
πόδια του»
Για να καταλάβουμε την σημασία αυτής της αξέχαστης
ντρίπλας αξίζει να σταθούμε και στα γεγονότα που μεσολάβησαν πριν από το
παιχνίδι. Ο Ιβάν Ελγκέρα (Iván Helguera Bujía) είχε δηλώσει ότι είχαν μπει με
φόβο εκεί μέσα. Πρωταθλητές τρεμπλ, οι παίκτες της Μάντσεστερ είχαν διαλύσει με
7-1 την Γουέστ Χαμ και περίμεναν την Ρεάλ για τον επαναληπτικό του 0-0 στο
Μπερναμπέου. Και ένα δεύτερο στοιχείο που δίνει ακόμη περισσότερη αξία στην
θρυλική αυτή στιγμή είναι τα υποτιμητικά σχόλια της Guardian για τον Ρεδόνδο
πριν το πρώτο παιχνίδι. Περιγράφονταν ως ασταθής στην απόδοσή του αλλά
ανυποχώρητος μέσος που ξέρει να χρησιμοποιεί καλά τους αγκώνες του και η
μονομαχία του με τον Ρόι Κιν (Roy Keane) θα προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον.
Ο Ρεδόνδο δεν χρειάστηκε να πει τίποτε. Στον επαναληπτικό
νίκησε κατά κράτος όλο το κέντρο της Μάντσεστερ, με Πολ Σκόουλς (Paul Scholes) και Ρόι Κιν στο peak τους, με έναν
τρόπο που θα αποτελούσε αντικείμενο μελέτης. Είχε κάνει αυτό που δεν έκαναν ο
Έντγκαρ Ντάβιντς (Edgar Steven Davids) και ο Ζινεντίν Ζιντάν (Zinedine Yazid
Zidane) με την Γιουβέντους τότε, έναν χρόνο πριν. Απλά εκείνη η μαγική πάσα
συμπεριλάμβανε όλη την μαγεία που μπορούσε να προσφέρει αυτός ο παίκτης. Για
την Αγγλία και τον απλό κοσμάκη σαν εμάς ήταν ένα σοκ, για τον Ρεδόνδο ήταν μια
μέρα ακόμη στην δουλειά.
Εκείνο το τακουνάκι εκλέχτηκε αρκετά χρόνια αργότερα (σε
ψηφοφορία της Marca) ως το κορυφαίο τακουνάκι σε όλη την ιστορία της Ρεάλ
Μαδρίτης (!), αφήνοντας στη 2η θέση το τακουνάκι του Γκούτι (José
María Gutiérrez Hernández, “Guti”) κόντρα στη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια
(Ιανουάριος 2010), στην 3η αυτό του Κριστιάνο Ρονάλντο (Cristiano
Ronaldo dos Santos Aveiro) με αντίπαλο τη Ράγιο Βαγεκάνο και στην 4η
ένα ιστορικό του Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé) σε
ντέρμπι με την Ατλέτικο.
Εκείνη την χρονιά ψηφίστηκε ο καλύτερος παίκτης της UEFA μιας και οδήγησε την Ρεάλ στον τελικό
με την Βαλένθια (3-0). Ήταν αρχηγός της ομάδας αλλά αρνήθηκε να σηκώσει το
κύπελλο. Είπε μετά: «Δεν θα μπορούσα να το κάνω από την στιγμή που αρχηγός της
ομάδας αυτής ήταν ο Σαντσίς!» Δυστυχώς αυτό θα ήταν το τελευταίο λαμπερό
παιχνίδι του. Οι τραυματισμοί στον γόνατο δεν επέτρεψαν σε έναν μεγάλο παίκτη
να λάμψει ακόμη περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της χρυσής εξαετίας του στη Μαδρίτη,
(165 συμμετοχές - 4 γκολ) κατέκτησε τα πάντα, δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (1994/95,
1996/97) και ισάριθμα Champions League (1997/98, 1999-2000), το Διηπειρωτικό
του 1998, όλους τους δυνατούς τίτλους, αποκτώντας μάλιστα το προσωνύμιο «El
Príncipe de Madrid» (Ο Πρίγκιπας της Μαδρίτης), από όταν είχε προπονητή τον
Καπέλο, ενώ τον Απρίλιο του 2013 εισέπραξε ένα ακόμα παράσημο όταν η
μαδριλένικη "Marca" τον συμπεριέλαβε στην κορυφαία ξένη ενδεκάδα στην
ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης!
Και επειδή σε μία ποδοσφαιρική ιστορία πρέπει να υπάρχει
και η άσχημη όψη, αυτήν την βίωσε ο Αργεντίνος στη δύση της καριέρας του. Αρχικά
με την μετακίνησή του στη Μίλαν και στη συνέχεια με τα προβλήματα τραυματισμών
που τον "τσάκισαν" και δεν τον άφησαν ποτέ να δείξει στην Ιταλία ούτε
ένα μικρό δείγμα των τρομερών ικανοτήτων του.
Όπως συμβαίνει πολλές φορές με τους καλύτερους, τον
πρόδωσε το ίδιο του το κορμί. Το δεξί γόνατο είχε πρόβλημα. Το ήξεραν στη Ρεάλ
και ο Φλορεντίνο Πέρεθ (Florentino Pérez Rodríguez) έσπευσε, με το που βγήκε
πρόεδρος, να τον πουλήσει τη Μίλαν, το 2000, έναντι 11.000.000 λιρών, με τους συλλόγους
να έχουν έρθει σε συμφωνία χωρίς να ρωτήσουν ποτέ τον ίδιο! Αρχικά ο Ρεδόνδο
έπεσε θύμα του Πέρεθ και της έναρξης της εποχής των «galacticos».
Υποστηρίζοντας ανοιχτά τον Λορέντζο Σανθ (Lorenzo Sanz Mancebo), έπεσε θύμα της
ιμπεριαλιστικής πολιτικής του. Έρχεται ο Λουίς Φίγκο (Luís Filipe Madeira
Caeiro Figo), αγοράζεται ο Κλοντ Μακελελέ (Claude Makélélé Sinda) και ο Πέρεθ
βλέποντας την επιρροή που είχε ο Ρεδόνδο στα αποδυτήρια, αποφασίζει να τον διώξει,
χωρίς να θέλει κάτι τέτοιο ο παίκτης βέβαια. Ο Πέρεθ ήθελε να βάλει την δική
του σφραγίδα καθαρίζοντας ότι έχει σχέση με την ομάδα του Σανθ σταδιακά.
Ο Ρεδόντο ήταν τότε 30 ετών και παρακαλούσε να μείνει στη
Μαδρίτη. Δεν τον κράτησαν. Υπήρχαν μάλιστα οπαδοί της Ρεάλ που συγκεντρώθηκαν
έξω από το "Μπερναμπέου" για να διαμαρτυρηθούν για την πώλησή του! Από
την Ιταλία, η Μίλαν έβλεπε τους ανταγωνιστές της να ενισχύονται σημαντικά, Νταβίντ
Τρεζεγκέ (David Sergio Trezeguet) στην Γιουβέντους, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα (Gabriel
Omar Batistuta) στην Ρόμα, η Λάτσιο να υπογράφει τον Κρέσπο (Hernán Jorge
Crespo), οπότε έπρεπε να απαντήσουν με κάτι αντίστοιχο. Οι συζητήσεις ξεκινούν,
ο παίκτης δηλώνει επίσημα ότι δεν φαντάζεται το μέλλον του αλλού και δεν
βρίσκει λόγο να παίξει με άλλη φανέλα. Οι υπογραφές τελικά πέφτουν και στην
επίσημη ανακοίνωση γίνεται λόγος για την επιθυμία του παίκτη, κάτι που διέψευσε
ρητά ο ίδιος αμέσως! Ο Ντελ Μπόσκε ήταν αντίθετος εξαρχής και δηλώνει ότι
κανείς δεν είναι αναντικατάστατος μεν, αλλά εξήρε τον Ρεδόνδο για τον επαγγελματισμό
του και τονίζει ότι θα τον αγαπάει για πάντα.
Δυστυχώς τα βάσανα του Ρεδόνδο είχαν μόλις ξεκινήσει.
Ύπουλος τραυματισμός στο κέντρο του «Μιλανέλο» ουσιαστικά του κατέστρεψε την
καριέρα. Στην Μίλαν κατηγορούσαν την Ρεάλ ότι ήξεραν για τυχόν μακροχρόνιο
πρόβλημα στο γόνατο του παίκτη, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Εκεί ήταν που
ξεκίνησε μια σωρεία από επεμβάσεις που τραυμάτισαν και ψυχολογικά τον παίκτη.
Εκεί ήταν που ο Ρεδόνδο έδειξε πόσο σπάνιος ποδοσφαιρικά και ανθρώπινος ήταν.
Ζήτησε από τον Αντριάνο Γκαλιάνι (Adriano Galliani) να σταματήσει να πληρώνεται
και να επιστρέψει το αυτοκίνητο και το σπίτι που του είχαν προσφερθεί από την
Μίλαν. Ο σύλλογος δεν το δέχτηκε και ο ίδιος ο Γκαλιάνι είπε ότι δεν είχε
ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο!
Μετά από 29 μήνες (!!!) θα κάνει το ντεπούτο του
αντικαθιστώντας τον μεγάλο Αντρέι Σεβτσένκο (Andriy Mykolayovych Shevchenko). Ο
ίδιος, θα αντιμετώπιζε το παρελθόν του αργότερα παίζοντας εναντίον της μεγάλης
του αγάπης στο «Μπερναμπέου» και βλέποντας τους οπαδούς της Ρεάλ να κρατάνε
πανό που έλεγε «Ο Θεός επέστρεψε στον παράδεισο». Η Μίλαν εκείνη την χρονιά κατέκτησε
το Τσάμπιονς Λιγκ. Χρησιμοποιούνταν αργότερα σταδιακά ώσπου το 2004 τερμάτισε
την καριέρα του κατακτώντας με την Μίλαν ένα Κύπελλο Ιταλίας, ένα πρωτάθλημα
και το Τσάμπιονς Λιγκ. Αποσύρθηκε διακριτικά, δίχως αποχαιρετιστήρια ματς και
φανφάρες. Έτσι απλά και σιωπηλά ήρθε το αντίο του.
Δυστυχώς όμως, ποτέ του δεν έλαμψε με το εθνόσημο (29
συμμετοχές - 1 γκολ). Το 1990 είπε όχι στην κλήση του Κάρλος Μπιλάρδο, επειδή
ήθελε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο. Το 1994 ήταν η στιγμή
που πιστέψαμε πως θα μάγευε μαζί με τον Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, αλλά ο
Ντιεγκίτο τον... πρόδωσε! Το 1998 δεν ταξίδεψε στη Γαλλία, καθώς δεν υπέκυψε
στην απαίτηση του Ντανιέλ Πασαρέλα (Daniel
Passarella) να κουρέψει την κώμη του. Και κάπως έτσι η Αργεντινή στερήθηκε τις
θαυμαστές υπηρεσίες του. Ειδικά το 1990 και το 1998 θα μπορούσε μαζί του να
κάνει την υπέρβαση. Τουλάχιστον με την Αλμπισελέστε πρόλαβε να κατακτήσει το
Κόπα Αμέρικα του 1993, τον τελευταίο δηλαδή μεγάλο τίτλο της χώρας.
Μάλιστα σε εκείνο το τουρνουά ξεστόμισε και μία μυθική
ατάκα, που επιβεβαιώνει το πόσο τον ενδιέφερε η εξωτερική εμφάνιση του και
δικαιολογεί το ΟΧΙ για να κουρευτεί για το Μουντιάλ της Γαλλίας. Τον διάλογο
περιέγραψε χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του ο τότε εκλέκτορας της
Κολομβίας, Φρανσίσκο Ματουράνα (Francisco Antonio Maturana García). Σε κάποια
φάση του Αργεντινή-Κολομβία, ο legend επιθετικός των Καφετέρος, Φαουστίνο
Ασπρίγια (Faustino Hernán "Tino" Asprilla Hinestroza) που τότε ήταν
στα high του, τον πλησίασε και του είπε περιπαικτικά: «Εσύ μικρέ πόσα
κερδίζεις; Εγώ πάνω από 30.000 δολάρια το μήνα», για να λάβει την απάντηση του
Ρεδόντο: «Ναι, αλλά όσα και να παίρνεις, εγώ είμαι όμορφος και εσύ έχεις αυτή
τη μούρη!»
Εκτός γηπέδων ήταν πάντα πιστός στις αρχές της ζωής που
του δίδαξαν οι γονείς του. Πιστός στον Χριστό και μακριά από τα ναρκωτικά. Δεν
πίνει αλκοόλ, δεν είναι θιασώτης της ντόλτσε βίτα. Από μικρός ήταν καλό παιδί,
ουδέποτε ξεστράκισε, μικρός παντρεύτηκε, μικρός έγινε πατέρας και από τότε δεν
βγήκε ποτέ από τον δρόμο που του δίδαξαν οι γονείς του. Οδηγεί μια κατακόκκινη
Φεράρι και έχει τρία παιδιά. Τα χρήματα δεν τον άγγιξαν ποτέ, ούτε και έσκυψε
το κεφάλι σε όλους αυτούς που έλεγαν ότι δεν θα ξαναπαίξει , μπάλα ποτέ. Υποστηρίζει
τις εκστρατείες εναντίον των ναρκωτικών, λατρεύει τα μακαρόνια, ενώ το μόνο
ποτό που πίνει είναι η σαμπάνια. Τον ενοχλεί η φτώχεια, ενώ ακούει στο
αυτοκίνητο μουσική της πατρίδας του. Δεν ξέχασε ποτέ την Ταγέρες ντε Εσκαλάντα.
Την πρώτη ομάδα που κλώτσησε μπάλα σαν παιδί, στα 11του χρόνια!
Ας είναι. Ακόμα και έτσι ο Φερνάντο Ρεδόνδο πέτυχε πάρα
πολλά μέσα από την πορεία του στα γήπεδα με το σημαντικότερο όλων να είναι ένα:
η εκτίμηση και ο σεβασμός που τρέφουν για αυτόν όχι μόνο οι Αργεντίνοι, όχι
μόνο οι Μαδριλένοι αλλά σύσσωμος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης!
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές
(Γκολ)Εφηβική καριέρα
- Asociación Atlética Argentinos Juniors
Επαγγελματική καριέρα
- 1985–1990: Asociación Atlética Argentinos Juniors, 65 (1)
- 1990–1994: Club Deportivo Tenerife, 103 (8)
- 1994–2000: Real Madrid Club de Fútbol, 165 (4)
- 2000–2004: Associazione Calcio Milan, 16 (0)
Σύνολο καριέρας: 349 (13)
Διεθνής
- 1992–1999: Αργεντινή, 29 (1)
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με τη Real
Madrid
- UEFA Champions League: 2 (1997/98, 1999–2000)
- Πρωτάθλημα Ισπανίας: 2 (1994/95, 1996/97)
- Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1998
- Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1997 και φιναλίστ το 1995
- Ευρωπαϊκό Super Cup: φιναλίστ το 1998
Με τη Milan
- UEFA Champions League: 2002/03
- Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2003/04
- Κύπελλο Ιταλίας: 2002/03
- Ευρωπαϊκό Super Cup: 2003
Διεθνείς
Με την Αργεντινή
- Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής Παίδων: 1985
- Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA: 1992
- Copa América: 1993
Προσωπικές Διακρίσεις
- Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA -Χρυσή Μπάλα: 1992
- Μέλος Επιλέκτων FIFA XI: 1996
- Παίκτης της Χρονιάς για τη Τενερίφη: 2 (1992/93, 1993/94)
- Παίκτης της Χρονιάς για τη Ρεάλ Μαδρίτης: 2 (1996/97, 1999–2000)
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων Αθλητικού Τύπου: 1997/98
- Καλύτερος Λατινο-Αμερικάνος Παίκτης της 10ετίας στο Ισπανικό Πρωτάθλημα (Trofeo EFE): 1990/99
- Παίκτης της Χρονιάς για την UEFA: 1999–2000
ΠΗΓΕΣ: sport24.gr - gazzetta.gr - cult24.gr - karxarias.tumblr.com
