Ο Άγγλος κεντρικός μέσος Πολ Γκασκόιν (Paul John Gascoigne), γεννήθηκε στις 27 Μαΐου του 1967, στο Ντάνστον, ένα χωριό στην μητροπολιτική περιοχή της πόλης του Γκέιτσχεντ, στη νότια όχθη του ποταμού Τάιν, στη βόρεια Αγγλία. Επίσης γνωστός με το παρατσούκλι «Gazza» (Γκάζα), κέρδισε 57 διεθνείς συμμετοχές με την εθνική ομάδα της Αγγλίας κατά τη διάρκεια της καριέρα του και έχει περιγραφεί από το Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου ως «Ο πιο Φυσικά Προικισμένος Άγγλος Μέσος της Γενιάς του». Υπέγραψε με όρους μαθητείας με τη Νιούκαστλ, πριν γίνει επαγγελματίας στην Κορυφαία Κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (πριν τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ) με τους «ανθρακωρύχους», το 1985. Τρία χρόνια αργότερα παραχωρήθηκε στη Τότεναμ, κατακτώντας το Κύπελλο Αγγλίας του 1991, πριν αποκτηθεί από την ιταλική Λάτσιο για £ 5,5 εκατομμύρια στερλίνες το επόμενο έτος. Τον Ιούλιο του 1995, πήγε στην Ρέιντζερς της Γλασκόβης, βοηθώντας την ομάδα σε δύο τίτλους πρωταθλήματος και δύο Κύπελλα. Επέστρεψε στην Αγγλία, για την Μίντλεσμπρο τον Μάρτιο του 1998. Έκανε το ντεμπούτο του στην Premier League της σεζόν 1998/99, έχοντας ήδη εμφανιστεί στον τελική του Λιγκ Καπ του 1998. Μεταπήδησε στην Έβερτον τον Ιούλιο του 2000 και αργότερα είχε σύντομες θητείες με τη Μπέρνλι, την Γκανσού Τιάνμα στη Κίνα και τη Μπόστον Γιουνάιτεντ.
Ήταν μέλος της ομάδα της Αγγλίας που έφτασε την 4η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου δέχτηκε μία κίτρινη κάρτα στον περίφημο ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία, το οποίο σήμαινε ότι δεν θα αγωνιζόταν στον τελικό αν η Αγγλία κέρδιζε το παιχνίδι. Βοήθησε επίσης την ομάδα να φτάσει στα ημιτελικά του Euro του 1996, σκοράροντας ένα γκολ εναντίον της Σκωτίας, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ένα από τις καλύτερα του τουρνουά. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη απόσυρσή του από την ενεργό δράση, η ζωή του σημαδεύτηκε από σοβαρά ψυχικά και συναισθηματικής φύσης προβλήματα, ενώ αντιμετώπισε ιδιαίτερα μεγάλα προβλήματα με τον αλκοολισμό. Έχει φυλακιστεί σε πολλές περιπτώσεις και η προσωπική του ζωή τυγχάνει τακτικά εκτεταμένης κάλυψης από τον βρετανικό Τύπο. Έχει συχνά προσπαθήσει να κάνει αποτοξίνωση και να ζήσει χωρίς αλκοόλ, αν και τα προγράμματα αποκατάστασης που ακολουθεί, φαίνεται ότι του δίνουν μόνο προσωρινή ανακούφιση. Τα προσωπικά του ζητήματα, ήταν και η αιτία που έκλεισε την προπονητική του καριέρα και δεν έχει εμπλακεί με το ποδόσφαιρο από τότε που απολύθηκε από προπονητής της Κέτερινγκ, το 2005.
Ήταν μέλος της ομάδα της Αγγλίας που έφτασε την 4η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου δέχτηκε μία κίτρινη κάρτα στον περίφημο ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία, το οποίο σήμαινε ότι δεν θα αγωνιζόταν στον τελικό αν η Αγγλία κέρδιζε το παιχνίδι. Βοήθησε επίσης την ομάδα να φτάσει στα ημιτελικά του Euro του 1996, σκοράροντας ένα γκολ εναντίον της Σκωτίας, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ένα από τις καλύτερα του τουρνουά. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη απόσυρσή του από την ενεργό δράση, η ζωή του σημαδεύτηκε από σοβαρά ψυχικά και συναισθηματικής φύσης προβλήματα, ενώ αντιμετώπισε ιδιαίτερα μεγάλα προβλήματα με τον αλκοολισμό. Έχει φυλακιστεί σε πολλές περιπτώσεις και η προσωπική του ζωή τυγχάνει τακτικά εκτεταμένης κάλυψης από τον βρετανικό Τύπο. Έχει συχνά προσπαθήσει να κάνει αποτοξίνωση και να ζήσει χωρίς αλκοόλ, αν και τα προγράμματα αποκατάστασης που ακολουθεί, φαίνεται ότι του δίνουν μόνο προσωρινή ανακούφιση. Τα προσωπικά του ζητήματα, ήταν και η αιτία που έκλεισε την προπονητική του καριέρα και δεν έχει εμπλακεί με το ποδόσφαιρο από τότε που απολύθηκε από προπονητής της Κέτερινγκ, το 2005.
Κάθε αρχή και… εύκολη
Από τα παιδικά του χρόνια
είχε την τάση να κλοτσάει γενικώς. Είτε μπάλα είτε συμμαθητές του. Για το
τελευταίο, μάλιστα, είχε τιμωρηθεί από το διευθυντή του σχολείου του, αλλά και
από τους γονείς του. Ξεκίνησε την
ποδοσφαιρική του καριέρα, αγωνιζόμενος στη μεσαία γραμμή, με την Νιούκαστλ,
εκεί όπου σε 107 συμμετοχές πετυχαίνει 25 τέρματα. Δεν χάρηκε κάποιο τρόπαιο
παρά μόνο διακρίσεις κι εμπειρία. Στη συνέχεια μεταγράφηκε στην ομάδα της
Τότεναμ, στο βόρειο Λονδίνο, έναντι του ποσού ρεκόρ των 2,3 εκατομμυρίων ευρώ.
Με τους «πετεινούς» κατάφερε να κερδίσει όσα δεν μπόρεσε με την Νιούκαστλ. Το σημαντικότερο ήταν η αναγνώριση αλλά και το Κύπελλο Αγγλίας της περιόδου 1990/91, κερδίζοντας 2-1 την Νότιγχαμ Φόρεστ. Είχε ήδη συμφωνήσει με τη Λάτσιο λίγες μέρες πριν τον τελικό Κυπέλλου του 1991, για 8,5 εκατομμύρια λίρες, αλλά σε εκείνη την αναμέτρηση έμελλε – ουσιαστικά – να ξεκινήσει η κατιούσα για το σπουδαίο μέσο. Η Τότεναμ του Τέρι Βέναμπλς (Terry Venables), με αστέρι τον Γκασκόιν, είχε φτάσει στον τελικό κόντρα στη Νότινγκχαμ του Μπράιαν Κλαφ και είχε τον τίτλο του φαβορί πριν την αναμέτρηση. Στο 15ο λεπτό, ο Γκάζα προσπάθησε με ένα εγκληματικό τάκλιν, να σταματήσει το δεξιό μπακ της Νότινγκχαμ, Γκάρι Τσαρλς (Gary Charles) πριν ο τελευταίος πατήσει περιοχή. Ο Τσάρλς κέρδισε το φάουλ που ο Στιούαρτ Πιρς (Stuart Pearce) μετέτρεψε σε γκολ, κάνοντας το 1-0 και ο Γκάζα, ελάχιστα λεπτά αργότερα ζήτησε αναγκαστική αλλαγή, μιας και είχε διαλύσει το δεξί του γόνατο. Το κοινό της Αγγλίας, ο ίδιος αλλά και οι Λατσιάλι βίωναν λίγες μέρες μετά την απόλυτη στεναχώρια. Θα έχανε ολόκληρη τη σεζόν 1991/92!
Η Λάτσιο θα
άφηνε τον παίκτη για ακόμα ένα χρόνο στο Λονδίνο, χωρίς αυτός να μπορεί να
αγωνιστεί και η μεταγραφή θα ολοκληρωνόταν επιτυχώς το καλοκαίρι του 1992,
έχοντας μειωθεί το ποσό των 8,5 εκατομμυρίων λιρών, στις 5,5. Η απουσία ενός
ολόκληρου έτους είχε αφήσει τα σημάδια της στον Άγγλο μεσοεπιθετικό τόσο
σωματικά, με τον παίκτη να έχει πάρει πολλά παραπανίσια κιλά αλλά και
ψυχολογικά. Τα ξεσπάσματα βίας του Γκασκόιν σε συμπαίκτες, αντιπάλους,
προπονητές και δημοσιογράφους ήταν συνηθισμένα σε επίπεδα ρουτίνας. Το μόνο
καλό για τον ίδιο ήταν πως σε εκείνο τον
τελικό του 1991, η Τότεναμ είχε τελικά επικρατήσει με 2-1 και είχε
κερδίσει το 8ο Κύπελλο της ιστορίας της. Αυτό ήταν το πρώτο
σημαντικό τρόπαιο στην καριέρα του Πολ Γκασκόιν. Κάπου εκεί, ύστερα από 113
συμμετοχές στις οποίες πέτυχε 31 τέρματα, τελείωσε η καριέρα του στους
«πετεινούς».
Ήταν 27
Σεπτεμβρίου του 1992, όταν ο Πόλ Γκασκόιν έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της
Λάτσιο κόντρα στη Τζένοα. Μια μέρα που έχει μείνει χαραγμένη τόσο στο κοινό της
Ιταλίας όσο και στο φίλαθλο ποδοσφαιρικό κοινό ολόκληρης της Αγγλίας. Οι Άγγλοι
άλλωστε είχαν δείξει σε απευθείας σύνδεση την αναμέτρηση, σε μια εποχή που δεν
υπήρχε τίποτα περισσότερο στο Νησί απ’ τις εγχώριες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις (και
τα ευρωπαϊκά παιχνίδια εννοείται). Όλα αυτά για πάρτη του Γκάζα. 50.000
μανιασμένοι Τιφόζι στο Ολίμπικο για έναν Άγγλο. Απίστευτο και όμως τόσο αληθινό
και ρομαντικό. «Τρώει παγωτό για πρωινό. Πίνει μπύρα για μεσημεριανό και όταν
χτυπάει ή κουράζεται ξεφυσά σαν γέρικη φάλαινα αλλά σαν ποδοσφαιριστής είναι
εξαιρετικός». Αυτή η φράση ανήκει στον σπουδαίο Ντίνο Τζοφ (Dino Zoff), προπονητή της Λάτσιο εκείνα τα
χρόνια
Τα προβλήματα τραυματισμών, όμως αλλά κυρίως εξαιτίας της απειθαρχίας και της κακής διαγωγής του δεν κατάφερε να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της ομάδας. Αναγκάστηκε να δει πολλά ματς της Ιταλικής ομάδας από τον πάγκο ή ακόμα χειρότερα, από τον καναπέ! Τα χρόνια στην Ιταλία δεν ήταν επιτυχημένα για τον Άγγλο εξαιρουμένης της πρώτης του σεζόν. Πραγματοποίησε μερικές εξαιρετικές εμφανίσεις, σκόραρε 4 γκολ στο πρωτάθλημα (το ένα απ’ αυτά στο ντέρμπι με τη Ρόμα) και βοήθησε την ομάδα να τερματίσει στην 5η θέση. Τη δεύτερη χρονιά και ενώ τα πράγματα δεν πήγαιναν και πολύ καλά, ο παίκτης έσπασε το πόδι του σε προπόνηση της ομάδας προσπαθώντας να κόψει το νεαρό Αλεσάντρο Νέστα (Alessandro Nesta) βάζοντας ουσιαστικά τέλος στην καριέρα του στην Ιταλία. Η απομάκρυνση του Τζοφ και η έλευση του Ζντένεκ Ζέμαν (Zdeněk Zeman) έστειλε τον Άγγλο στην πόρτα της εξόδου να ψάχνει για μια νέα αφετηρία. Την τελευταία του σεζόν στην Ιταλία, ο Γκασκόιν μέτρησε 4 συμμετοχές δίχως να σκοράρει κάποιο τέρμα. Με τη Λάτσιο συμμετείχε σε όλα κι όλα 45 παιχνίδια, στην τριετία που έμεινε εκεί, στα οποία πέτυχε 6 γκολ. Οι αποδόσεις του μέσο-επιθετικού δεν ικανοποίησαν του ιθύνοντες της Ιταλικής ομάδας, με αποτέλεσμα να του δείξουν την πόρτα της εξόδου.
Το 1995, επέστρεψε στο «Νησί» και πιο συγκεκριμένα, στη Σκωτία και τη Ρέιντζερς. Και εκεί δεν έδειξε σημάδια βελτίωσης ως προς τη διαγωγή του. Οι επιδόσεις του πάντως στο χόρτο, ήταν αξιοζήλευτες. Στα 103 παιχνίδια που συμμετείχε -στα οποία έπαιξε βασικός 92 φορές- πέτυχε 39 γκολ. Είχε αρχίσει όμως να…. εκδηλώνεται, αφού είχε δεχθεί 15 κίτρινες κάρτες και τρεις κόκκινες. Το 1998, στο ντέρμπι με τη Σέλτικ πανηγυρίζει το γκολ του παίζοντας φλάουτο μπροστά από την εξέδρα των αντιπάλων. Αυτό θεωρείται προσβλητικό για τους καθολικούς καθώς το φλάουτο είναι το όργανο που χρησιμοποιούν οι προτεστάντες στις παρελάσεις τους και έχει συνδεθεί πολιτικά και με την κόντρα των Ιρλανδών καθολικών που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας από τη Μεγάλη Βρετανία. Στη συλλογή του, πάντως έχει να θυμάται κι ένα πρωτάθλημα με την σκοτσέζικη ομάδα, στην οποία παρέμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1998 (το 2006 έγινε μέλος του Hall of Fame της) προτού φύγει για να βοηθήσει την Αγγλία, που είχε φτάσει στα ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1996, αλλά δεν είχε προκριθεί στο τελικό..
Στα «λιοντάρια» …
Με την εθνική
ομάδα της Αγγλίας ,ο Γκασκόιν μέτρησε 57 συμμετοχές, στις οποίες πέτυχε 10
τέρματα. Υπήρξε ο ηγέτης της οδηγώντας στην τέταρτη θέση στο Μουντιάλ του 1990
και στα ημιτελικά του Euro 1996. όπου τα «λιοντάρια» αποκλείστηκαν και τις δυο
φορές από τη Γερμανία. Στους αγώνες της
Ιταλίας, η Αγγλία διέθετε απίστευτη ομάδα. Δεν ήταν μόνο ο Γκασκόιν, αλλά και ο
Γκάρι Λϊνεκερ (Gary Lineker), ο Στιούρτ Πιρς, ο Κρις Γουόντλ (Chris Waddle) και
φυσικά ο Πίτερ Σϊλτον (Peter Shilton) κάτω από τα δοκάρια. Οι παίκτες του Μπόμπι Ρόμπσον (Bobby Robson) αντιμετώπισαν στον ημιτελικό τη
Γερμανία του Φραντζ Μπεκενμπάουερ (Franz Beckenbauer). Ο αγώνας κρίθηκε στα πέναλτι. Ο
Γκασκόιν ήταν εντυπωσιακός και συγκλόνισε τους συμπατριώτες του όταν δέχθηκε
την κίτρινη κάρτα που θα σήμαινε ότι θα έχανε τον τελικό αν προκρινόταν η
Αγγλία. Προσπάθησε να κρύψει την απογοήτευση του σκουπίζοντας τα δάκρυα του.
Στα πέναλτι είχε επιλεγεί να εκτελέσει το 4ο κατά σειρά. Το εκτέλεσε ο Γουόντλ και το έχασε
καθώς ο «Γκάζα» δεν ήταν καλά ψυχολογικά για να σταθεί ψύχραιμος εκείνη τη
κρίσιμη στιγμή.
Η έλλειψη
σεβασμού για τους αντιπάλους του υπήρξε παροιμιώδης. Όπως χαρακτηριστικά έχει
αποκαλύψει ο Κρις Ουόντλ, «Όταν του είπα ότι θα αγωνιστούμε εναντίον του Φρανκ Ράικαρντ
(Frank Rijkaard)), νόμιζε ότι αναφερόμουν σε
κάποια... χώρα!». Ψηφίστηκε στην κορυφαία 11άδα του Μουντιάλ του 1990. Στις
αρχές της δεκαετίας του 1990, υπήρξε τόσο πολύ δημοφιλής στην Αγγλία, που σε
όλες τους τις δραστηριότητες τον ακολουθούσε η λέξη «Gazzamania». Το γκολ που
πέτυχε κόντρα στη Σκωτία στο Euro 1996 θεωρείται ένα από τα πιο θεαματικά στην
ιστορία της διοργάνωσης.
Πρώτη καταστροφή
Το 1998, την
περίοδο που οι Άγγλοι προετοιμάζονταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο αυτής της χρονιάς,
ο «Γκάζα» βλέπει το πρόσωπό του να γίνεται πρωτοσέλιδο στις αγγλικές
εφημερίδες! Ο λόγος; Κρατούσε ένα μπουκάλι ουίσκι τη στιγμή που οι υπόλοιποι
συμπαίκτες του έκαναν διατροφή και προετοιμάζονταν για τους αγώνες εκείνους.
Κάτι τέτοιο για τους Άγγλους ήταν κάτι παραπάνω από απαγορευτικό. Με αφορμή,
λοιπόν, αυτήν την φωτογραφία, ο προπονητής της ομάδας Γκλεν Χοντλ (Glenn Hoddle), αποφάσισε να τον αφήσει εκτός
αποστολής για το Παγκόσμιο Κύπελλο! Αυτό σήμανε την καταστροφή του! «Το πήρε
κατάκαρδα και για να το ξεπεράσει το έριξε στο ποτό. Συμμετείχε σε πολλά
ξεφαντώματα, με αποτέλεσμα να καταντήσει αλκοολικός. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να
καταστραφεί όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και στην προσωπική του ζωή. Ήρθαν τα
πρώτα προβλήματα στη σχέση του με τη γυναίκα του, το ποτό έγινε ο καλύτερος
φίλος του. Η σύζυγός του αποφάσισε να πάρει διαζύγιο και μάλιστα τον είχε
καταγγείλει για ξυλοδαρμό. Εκτός από τα χρήματα που έπρεπε να καταβάλει στη
γυναίκα του, προκειμένου να μεγαλώσει το παιδί τους, έπρεπε να έχει άλλα τόσα
για τα άπειρα μπουκάλια ουίσκι που κατανάλωνε καθημερινά.
«Το ένα
φέρνει το άλλο» λέει σοφά ο ελληνικός λαός. Το ίδιο έγινε και με τον Γκασκόιν.
Πρώτα εισήχθη στο νοσοκομείο, καθώς από την καθημερινή κατανάλωση αλκοόλ, είχε
«αρρωστήσει» και έπρεπε οπωσδήποτε να αποτοξινωθεί, αν ήθελε βέβαια να
συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά, να παίζει ποδόσφαιρο. Το χειρότερο όμως
είναι πως του απαγορεύτηκε να ξανασυμμετέχει με την ομάδα των «λιονταριών».
Γεγονός που σημαίνει πως η καριέρα του για την Αγγλία σταμάτησε το 1998. Από
κει και έπειτα δεν αγωνίστηκε ξανά ούτε σε φιλικό παιχνίδι.
Ψάχνοντας «μόνιμη κατοικία»
Αποτέλεσμα
όλων αυτών ήταν να εισαχθεί σε νοσοκομείο για αποτοξίνωση, από το οποίο βγήκε..
άλλος άνθρωπος. Μόλις έλαβε το εξιτήριο από το νοσοκομείο, θέλησε να κάνει μια
καινούργια αρχή τόσο ποδοσφαιρική, όσο και προσωπική. Εμφανίστηκε
αναζωογονημένος. Σταμάτησε, φυσικά, το ποτό, έχασε τα κιλά που είχε πάρει και
εστίασε τη προσοχή του στη φυσική κατάσταση. Έπειτα από τις περιπέτειες που αντιμετώπισε, στο
νέο ξεκίνημα που ήθελε να κάνει , φόρεσε την φανέλα της Μίντλεσμπρο, η οποία έψαχνε να εντάξει στο δυναμικό της
έναν έμπειρο παίκτη και τελικά τα κατάφερε να τον αποκτήσει. Με τη νέα του
ομάδα είχε 48 συμμετοχές, στις οποίες πέτυχε 4 γκολ. Παρά το γεγονός πως η
Μίντλεσμπρο τον κατέκτησε, ωστόσο ο ίδιος, σε ηλικία 33 χρονών, το 2000, αποφάσισε
να αλλάξει για άλλη μια φορά φανέλα. Αυτήν τη φορά είχε προορισμό την Έβερτον,
στην οποία ωστόσο δεν κατάφερε να παραμείνει με αποτέλεσμα το 2002 και πάλι να
ψάχνει ομάδα.
Το ενδιαφέρον του στράφηκε σε μικρότερες κατηγορίες. Έθεσε ως στόχο να βοηθήσει «μικρές» ομάδες, να ανέβουν κατηγορία και να πρωταγωνιστήσουν. Το 2002, λοιπόν, εντάσσεται στο δυναμικό της Μπέρνλι, δηλώνοντας αποφασισμένος να την βοηθήσει και να την οδηγήσει στην Πρέμιερσιπ. Μάταια όμως, με αποτέλεσμα τον Ιανουάριο του 2003 να φύγει μακριά. Ταξιδεύει στην Κίνα για να ενσωματωθεί στο ρόστερ της άσημης Γκάνσου Τιανμά, ομάδας Β’ κατηγορίας! Η θητεία του εκεί κράτησε μόλις δύο μήνες (!) καθώς τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, επέστρεψε ξανά στην Αγγλία προκειμένου να βρει κάπου να κλείσει την καριέρα του. Όλες οι πόρτες όμως ήταν κλειστές. Έχοντας επόμενο σταθμό της Οδύσσειας του, την Αριζόνα των Ηνωμένων Πολιτειών, για περαιτέρω θεραπεία από τον αλκοολισμό και αφού έλαβε το εξιτήριο του , έψαξε για νέα ποδοσφαιρική στέγη χτυπώντας πολλές πόρτες στην Αγγλία, απ’ όπου όμως δεν βρήκε καμία ανταπόκριση. Τελικά, αφού δοκιμάστηκε χωρίς επιτυχία για περίπου έξι μήνες στην Γούλβς, κατέληξε στην Μπόστον Γιουνάιτεντ όπου και έκλεισε την πολυτάραχη καριέρα του.
Η συνήθεια που έγινε λατρεία
Το ποτό ήταν
η δική του συνήθεια που, πολλές φορές, ανά διαστήματα, γινόταν λατρεία.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ακόμη και λίγο πριν κλείσει την καριέρα του
μεταφέρθηκε σ’ αυτήν την κλινική στην Αμερική,
προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρόβλημά
του. Τον αλκοολισμό. Έπινε πολύ, Σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων, αλλά και όσα
κατέγραφαν οι δημοσιογράφοι της Αγγλίας, παντού εμφανιζόταν με μπουκάλια -κι
όχι μόνο ένα- ουίσκι στο χέρι. Όπως αναφέρει ο ίδιος, έχασε την προσωπική του
ταυτότητα εξαιτίας αυτού του αλκοόλ και βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Κι
ο ίδιος παραδέχτηκε πως πλέον έχει παραδοθεί στο ποτό. Πως του αρέσει να πίνει
συνέχεια. Πως δεν αντέχει χωρίς αυτό. Πως είναι ο καλύτερός του σύντροφος.
Χωρίς γυναίκα, χωρίς οικογένεια, ζούσε μόνος του σ’ ένα διαμέρισμα στην Αγγλία.
«Πέθανα αρκετές φορές»
Ο ίδιος το
2008 θέλησε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά το τι συνέβη στην ζωή του. Θέλησε να
μιλήσει για όλους και για όλα. Παραδέχτηκε, λοιπόν, πως το ποτό και τα
ναρκωτικά τον σκότωσαν. Απορούσε κι ο ίδιος πως ζούσε ακόμα! «Το 2008, ήταν η
χειρότερή μου χρονιά, σχεδόν πέθανα». Μόνος του το είπε, σε συνέντευξή του στη
«SUN», πριν από μερικά χρόνια. «Ο φίλος μου Τζίμι Φάιβ Μπέλις λέει ότι όπως οι
γάτες έχουν επτά ζωές, έτσι κι εγώ. Έχει δίκιο. Όμως αυτή είναι η τελευταία
μου. Το 2008 ήταν μια τρομακτική χρονιά για μένα, η χειρότερη στη ζωή μου. Το
ποτό και τα ναρκωτικά παραλίγο να με σκοτώσουν, όχι μία, αλλά αρκετές φορές.
Σχεδόν πέθανα το 2008. Η εισαγωγή μου στην εντατική είναι ότι χειρότερο θα
μπορούσε να μου συμβεί. Ένα μικρό κομμάτι μέσα μου πέθανε όταν μπήκα εκεί και
δεν ξαναγυρίζει πίσω. Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Ξέρω ότι δεν πρέπει να ξαναπιώ ποτέ, γιατί αν ξαναπιώ αυτό θα με σκοτώσει.
Μέχρι και πριν από ένα μήνα είχα προβλήματα με το φαγητό, δεν μπορούσα να φάω
σχεδόν καθόλου, αλλά και με τη συμπεριφορά μου. Έπινα όταν ήμουν ευτυχισμένος
και όταν ήμουν δυστυχισμένος. Το παραδέχομαι, σκέφτηκα ακόμα και να πεθάνω».
Ήταν η δήλωση της μετάνοιάς του. Αλλά δεν την εννοούσε. Συνέχισε. Τα ίδια και τα ίδια. Τον Μάιο του 2008 ο «Γκάζα» έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Πελάτες ξενοδοχείου στο Σάουθ Κέσινγκτον του Λονδίνου τον βρήκαν σε κατάσταση αμόκ. Ο γιατρός διέγνωσε μανιοκατάθλιψη. Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, τύφλα από το ποτό προσπάθησε να πνιγεί στην μπανιέρα ξενοδοχείου και να δώσει τέλος στη ζωή του. Γύριζε στους δρόμους και ζητιάνευε για μερικά ψιλά για να αγοράσει πιοτό. Η αδερφή του έκανε έκκληση δημόσια σε όσους τον αναγνώριζαν να μην του δίνουν χρήματα, αντίθετα να καλούν κάποιον να τον μαζέψει. Τον επόμενο μήνα συνελήφθη επειδή επιτέθηκε σε περαστικό στον δρόμο και μπήκε σε ψυχιατρική κλινική.
Πληροφορίες έλεγαν,
από τον μάνατζέρ του Τέρι Μπέικερ(Terry Baker), πως ο θάνατος ενός φίλου του οφείλεται σ’ αυτή
τη λατρεία που δείχνει ο «Γκάζα» στο ποτό. Δυστυχώς όμως, τόσο ο ίδιος ο
μάνατζερ όσο κι ο παλαίμαχος τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Πέτερ
Σμάιχελ (Peter Schmeichel), ζητούσαν επίμονα βοήθεια από φίλους και γνωστούς
προκειμένου να σωθεί ο Γκασκόιν. Λυπούνταν όλοι να τον βλέπουν σ’ αυτήν την
κατάσταση. Κάποιοι μάλιστα στο τέλος μιας εκδήλωσης στον Νορθάμπτον δήλωσαν πως
«τον βλέπαμε να πεθαίνει μπροστά μας»!
Ο Γκασκόιν
ποτέ δε δέχτηκε το ρόλο του «σταρ». Το αντίθετο μάλιστα. Η όλη του συμπεριφορά
ήταν συνεχώς προκλητική, ακόμα και όταν βρισκόταν στην κορυφή της δόξας του.
Πάθος για το αλκοόλ, συζυγικοί καβγάδες, προσβλητικές ενέργειες, και πολλά
νεύρα ήταν αυτά που τον συνόδευσαν και τον συνοδεύουν ακόμα. Σε πολύ χειρότερο
βαθμό βέβαια, αφού τώρα έχουν προστεθεί και τα ψυχολογικά προβλήματα, που
γεννήθηκαν μετά το άδοξο και απότομο σταμάτημα της καριέρας του, και που του
προκάλεσαν μέχρι και τάσεις αυτοχειρίας. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε κάποια χρονική
στιγμή ότι ήθελε να ξαναγυρίσει στα γήπεδα καθώς «αισθανόταν χωρίς ταυτότητα».
Τον χαρακτήρισαν αλκοολικό, ιδιόρρυθμο και στο τέλος τρελό. Αφού δεν μπόρεσε να
πουλήσει όσο θα ήθελαν κάποιοι, αφέθηκε στη μοίρα του. Ένα σύστημα που φτιάχνει
κομμένους και ραμμένους σταρ δε σηκώνει το αντίθετο. Και δυστυχώς για τον
Γκασκόιν ο ίδιος αποφάσισε να το αντιμετωπίσει με λάθος και αυτοκαταστροφικό
τρόπο...
PALMARES
Περίοδος:
Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)
Εφηβική καριέρα
- 1980–1985: Newcastle United Football Club
Επαγγελματική καριέρα
- 1985–1988: Newcastle United Football Club, 92 (21)
- 1988–1992: Tottenham Hotspur Football Club, 92 (19)
- 1992–1995: Società Sportiva Lazio, 43 (6)
- 1995–1998: Rangers Football Club, 74 (30)
- 1998–2000: Middlesbrough Football Club, 41 (4)
- 2000–2002: Everton Football Club, 32 (1)
- 2002: Burnley Football Club, 6 (0)
- 2003: Gansu Tianma Football Club, 4 (2)
- 2004: Boston United Football Club, 4 (0)
Σύνολο καριέρας: 388 (83)
Διεθνής
- 1987–1988: Εθνική Νέων Αγγλίας, 12 (5)
- 1988–1998: Αγγλία, 57 (10)
Προπονητική καριέρα
- 2005: Kettering Town
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με την Newcastle United
- Πρωτάθλημα Νέων Αγγλίας: 1985
Με την Tottenham Hotspur
- Κύπελλο Αγγλίας: 1991
Με την Rangers- Πρωτάθλημα Σκωτίας: 2 (1995/96, 1996/97)
- Κύπελλο Σκωτίας: 1996
- Λιγκ Καπ Σκωτίας: 1996
Με την Middlesbrough
- Λιγκ Καπ Αγγλίας: φιναλίστ το 1998
Διεθνείς
Με την Αγγλία
- Κύπελλο Ράους: 1989
- Τουρνουά Γαλλίας: 1997
- Παγκόσμιο Κύπελλο: 4η θέση το 1990
- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: στους ημιτελικούς το 1996
Προσωπικές Διακρίσεις
- Καλύτερος Νέος
Παίκτης της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 1987/88
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 2 (1987/88, 1990/91)
- Αθλητική Προσωπικότητα της Χρονιάς από το BBC: 1990
- Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1990
- Γκολ της Χρονιάς: 1990/91
- Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Σκωτίας: 1995/96
- Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων Σκωτίας: 1995/96
- Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 1996
- Μέλος του Hall of Fame του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 2002
- Μέλος του Hall of Fame των Rangers: 2006
