Ο Αργεντίνος, που αργότερα έλαβε και την ισπανική υπηκοότητα, επιθετικός Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Alfredo Stefano Di Stefano Laulhé), γεννήθηκε στο προάστιο Μπαράκας του Μπουένος Άιρες, στις 4 Ιουλίου του 1926. Έχει κληθεί ο Καλύτερος, Πληρέστερος και με την Μεγαλύτερη Επιρροή στο παιχνίδι, ποδοσφαιριστής Όλων των Εποχών. Είναι ο ποδοσφαιριστής-συνώνυμο της Ρεάλ Μαδρίτης και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κυριαρχία της από τις Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, περίοδο κατά την οποία ο σύλλογος κατέκτησε το τρόπαιο σε 5 διαδοχικές εποχές από το 1956. Μαζί με τον Φρανσίσκο Χέντο (Francisco Gento) και τον Χοσέ Μαρία Ζαράγκα (José María Zarraga), ήταν ο ένας από τους μόλις τρεις παίκτες που έπαιξαν ρόλο και στις πέντε νίκες, πετυχαίνοντας γκολ σε καθένα από τους 5 τελικούς. Αγωνίστηκε σε διεθνές επίπεδο, ως επί το πλείστον για την Ισπανία μετά τη μετακίνηση στη Μαδρίτη, αγωνιζόμενος επίσης και για την Αργεντινή, αλλά και την Κολομβία.
Με το παρατσούκλι «Saeta Rubia» (Το Ξανθό Βέλος), ήταν ένας δυνατός, γρήγορος, πολύ ικανός και παραγωγικός επιθετικός, με μεγάλη αντοχή, τακτική ευελιξία, δημιουργικότητα και τακτική ευφυΐα, που μπορούσε παίξει σχεδόν οπουδήποτε στον αγωνιστικό χώρο. Σήμερα, είναι ο 6ος Υψηλότερος Σκόρερ στην κορυφαία κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος και ο 3ος Υψηλότερος για τη Ρεάλ Μαδρίτης Όλων των Εποχών, με 216 γκολ σε 282 αγώνες πρωταθλήματος μεταξύ 1953 και 1964. Είναι ο Κορυφαίος Σκόρερ της «Βασίλισσας» στην ιστορία των ντέρμπι El Clásico εναντίον της Μπαρτσελόνα.
Τον Νοέμβριο του 2003, στο πλαίσιο των εορτασμών του Ιωβιλαίου (πεντηκονταετηρίδα) της UEFA, επιλέχτηκε ως ο Χρυσός Παίκτης της Ισπανίας από τη Βασιλική Ισπανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, όντας ο Σημαντικότερος παίκτης τους τα τελευταία 50 χρόνια. Το 2004, ονομάστηκε από τον Πελέ (Edson Arantes do Nascimento, “Pelé”) στον κατάλογο «FIFA 100», των 125 Εν Ζωή Μεγαλύτερων Ποδοσφαιριστών του Κόσμου, στο πλαίσιο των εορτασμών της εκατονταετηρίδας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, ενώ ο ίδιος ο «Βασιλιάς», τον Σεπτέμβριο του 2009, είπε ότι ο Ντι Στέφανο είναι ο Καλύτερος Αργεντίνος Ποδοσφαιριστής «ποτέ». Ψηφίστηκε 4ος, πίσω από τον Πελέ, τον Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona) και ton Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruyff), σε μια ψηφοφορία που οργανώθηκε από τo γαλλικό περιοδικό “France Football”, το οποίο ζήτησε τη γνώμη από τους πρώην Νικητές του βραβείου της Χρυσής Μπάλας για την εκλογή του Ποδοσφαιριστή του Αιώνα.
Το 2008, τιμήθηκε τόσο από την UEFA, όσο και τη Ρεάλ Μαδρίτης με το Ειδικό Βραβείο Προέδρου που θεσμοθετείται από τη FIFA σε μια τελετή στη Μαδρίτη, όπου επίσης παρουσιάστηκε ένα άγαλμά του. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος της UEFA, ο Μισέλ Πλατινί (Michel Platini), ονόμασε τον Ντι Στέφανο ως «τον Μεγαλύτερο ανάμεσα στους Μεγάλους», ενώ οι σύγχρονοί του Εουσέμπιο (Eusébio) και Ζιστ Φοντέν (Just Fontaine) τον χαρακτήρισαν ως «Ο Πιο Πλήρης Ποδοσφαιριστής Στην Ιστορία Του Παιχνιδιού».
 |
| Ο Ντι Στέφανο ξεκίνησε την καριέρα του από την Ρίβερ Πλέιτ. |
Η αγάπη του Ντι Στέφανο για το ποδόσφαιρο φάνηκε από πολύ νωρίς και έτσι σε ηλικία 12 ετών εντάχθηκε στην ερασιτεχνική Λος Καρντάγιες, την οποία και οδήγησε στην κατάκτηση του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος της χώρας. Η Ρίβερ Πλέιτ δεν άργησε να προσέξει τον ταλαντούχο επιθετικό, τον οποίο απέκτησε το 1941. Οι «εκατομμυριούχοι» είχαν κυριαρχήσει στις αρχές του 1940, χάρη στην εκπληκτική ομάδα που είχαν εκείνη την εποχή και είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «La Máquina» (Η Μηχανή), λόγω της πεντάδας των "αστέρων" της, Χουάν Κάρλος Μουνιόθ (Juan Carlos Muñoz), Χοσέ Μανουέλ Μορένο (José Manuel Moreno Fernández), Αδόλφο Πεδερνέρα (Adolfo Alfredo Pedernera Assalini), Ανχελ Λαμπρούνα (Ángel Amadeo Labruna), Φέλιξ Λουστάου (Félix Loustau). Αφού για κάποια χρόνια περιπλανήθηκε δανεικός στην Ουρακάν και την Ατλάντα, σε ηλικία 20 ετών, ο Ντι Στέφανο έγινε βασικός και αναντικατάστατος. Την επόμενη κιόλας χρονιά, το 1947, η Ρίβερ πήρε το πρωτάθλημα και ο Ντι Στέφανο με 27 γκολ σε 30 αγώνες αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ. Παράλληλα, πραγματοποίησε τις πρώτες-και τελευταίες- εμφανίσεις του με την εθνική της Αργεντινής.
 |
| Δελτίο του Ντι Στέφανο στη Ρεάλ Μαδρίτης |
Η αρχή της περιπέτειας
Το 1947 η Futbolistas Argentinos
Agremiados, η Ένωση Αργεντινών Ποδοσφαιριστών, προχώρησε σε απεργιακές
κινητοποιήσεις και το πρωτάθλημα διακόπτεται. Η στάση της Ένωσης είναι άτεγκτη
και αποφασίζεται να μην αρχίσει ξανά η αγωνιστική δράση μέχρι τον Μάιο του
1949. Οι σχέσεις του ντι Στέφανο με τη Ρίβερ Πλέιτ καταρρέουν και αποφασίζει να
φύγει για την Κολομβία και συγκεκριμένα τη Μιγιονάριος. Εκεί, μαζί με άλλους
αστέρες της εποχής όπως ο Πεδερνέρα, ο Νέστορ Ρόσι (Néstor Raúl
"Pipo" Rossi) και ο Ουρουγουανός Ραούλ Πίνι (Raúl Hermenegildo Pini),
δημιουργούν ένα εξαιρετικό σύνολο που θα κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα και θα
ονομαστεί «Ballet Azul» (Μπλε Μπαλέτο). Οι συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργούσε
η λίγκα στην Κολομβία, όμως, ήταν ιδιαίτερες…
 |
| Ο Ντι Στέφανο με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα |
Τα μέλη της DIMAYOR, της εγχώριας λίγκας, είχαν αποσχιστεί από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία και είχαν δημιουργήσει μία δική τους Ένωση, η οποία υπέγραφε ποδοσφαιριστές για πολύ υψηλά ποσά, από όλη την αμερικανική ήπειρο. Ένας εξ αυτών ήταν κι ο ντι Στέφανο. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία δεν αναγνώριζε τους συλλόγους που είχαν προσαρτηθεί στο "άρμα" της Ένωσης και οι υπόλοιποι σύλλογοι διαμαρτυρήθηκαν επίσημα για αθέμιτο ανταγωνισμό. Η ομοσπονδία απευθύνθηκε στην FIFA, η οποία δια μέσω του εκτελεστικού αντιπροσώπου της, Οτορίνο Μπαράσι (Ottorino Barassi), πέτυχε συμφωνία στο κογκρέσο της Νότιας Αμερικής στο Περού το 1951. Οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές ήρθαν σε συμφωνία η οποία έμεινε γνωστή ως «El Pacto de Lima» (Η Συνφωνία της Λιμα). Σύμφωνα με αυτήν, η FIFA θα αναγνώριζε τα δικαιώματα των συλλόγων ως προς τους παίκτες που απέκτησαν μέχρι τις 15 Οκτωβρίου, με προοπτική επέκτασης μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου. Έκτοτε, οι ποδοσφαιριστές θα έπρεπε να επιστρέψουν στις προηγούμενες ομάδες τους. Στην περίπτωση του ντι Στέφανο, θα ανήκε στη Μιγιονάριος μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1954 και από 1η Ιανουαρίου θα επέστρεφε στη Ρίβερ Πλέιτ.
 |
| Η Ρεάλ με το πρώτο Πρωταθλητριών την περίοδο 1955-56. Όρθιοι από αριστερά Χουάν Αλόνσο, Ατιένθα ΙΙ, Μαρκίτος, Λέσμες, Μουνιόθ και Θάραγα. Καθισμένοι από αριστερά Χοσεΐτο, Μάρσαλ, Ντι Στέφανο, Ριάλ, Χέντο. |
Η ποδοσφαιρική παράσταση του ντι Στέφανο
Τον Μάρτιο του 1952, η Ρεάλ
Μαδρίτης γιόρταζε τα 50 χρόνια ζωής και διοργάνωσε ένα μίνι τουρνουά στο γήπεδό
της, το "Τσαμαρτίν", με τη συμμετοχή και της Μιγιονάριος. Στο πρώτο
παιχνίδι των Κολομβιανών, κόντρα στη σουηδική Νόρκεπινγκ, ο ντι Στέφανο σκόραρε
δις και η αναμέτρηση έληξε ισόπαλη 2-2. Το παιχνίδι παρακολούθησε ιδίοις όμμασι
τόσο ο πρόεδρος της Ρεάλ, Σαντιάγο Μπερναμπέου (Santiago Bernabéu Yeste), όσο
και ο εκτελεστικός διευθυντής του συλλόγου, Ραϊμούντο Σαπόρτα (Raimundo Saporta
Namías). Με τη Ρεάλ να μετρά 19 χρόνια δίχως πρωτάθλημα, ένας παίκτης που έκανε
τη διαφορά θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στην "επανάσταση" που
προετοίμαζαν οι δυο τους. Το εάν ο ντι Στέφανο ήταν ο εκλεκτός, αποδείχθηκε στο
επόμενο ματς, με τη Μιγιονάριος να αντιμετωπίζει τους εορτάζοντες και να τους
νικάει με 4-2. Ο ντι Στέφανο σκοράρει δις… Για… κακή τύχη των Μαδριλένων, στις
εξέδρες βρέθηκαν άνθρωποι αρκετών ομάδων. Μία εξ αυτών, η Μπαρτσελόνα, η οποία
εκείνη την εποχή βρισκόταν στο απόγειο με τον Λάσλο Κουμπάλα (László Kubala
Stecz) να την καθοδηγεί από επιτυχία σε επιτυχία, έχοντας κατακτήσει το κύπελλο
το 1951 και αργότερα το νταμπλ το 1952. Η παλιά δόξα της, πρώην αρχισκάουτ και
νυν γενικός γραμματέας, Χοσέ Σαμιτιέρ (Josep Samitier Vilalta), αντικρίζοντας
από τις εξέδρες του "Τσαμαρτίν" τον βραχύσωμο Αργεντινό να
"χορεύει" τις αντίπαλες άμυνες, αντιλήφθηκε αμέσως ότι ήταν ο
ποδοσφαιριστής εκείνος που μαζί με τον Κουμπάλα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν
μία αυτοκρατορία.
Η Μιγιονάριος επέστρεψε στην
Κολομβία, όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1952, ωστόσο οι χαμηλές προσελεύσεις
στα γήπεδα της χώρας καθιστούσε δύσκολη την εξόφληση των μισθών. Τα οικονομικά
προβλήματα των συλλόγων άρχισαν να μεταφέρονται στις τσέπες των ποδοσφαιριστών
και τα Χριστούγεννα του 1952, με την ευκαιρία ενός ταξιδιού στη Χιλή, ο ντι
Στέφανο αποφασίζει να μην επιστρέψει στην Μπογκοτά. Πηγαίνει στο Μπουένος
Αϊρες, όπου εκφράζει την επιθυμία του να γυρίσει στη Ρίβερ Πλέιτ. Η εξέγερση
του ντι Στέφανο δημιούργησε μείζον θέμα στη Μιγιονάριος, αφού ο παίκτης είχε
εισπράξει προκαταβολή του μισθού του, ύψους 4.000 δολαρίων. Ο σύλλογος
ενημέρωσε την FIFA για την κατάσταση και η παγκόσμια ομοσπονδία με τη σειρά της
ενημέρωσε τις κατά τόπους ποδοσφαιρικές ομοσπονδίας να μην εκδώσουν δελτίο στον
ποδοσφαιριστή σε περίπτωση που κάποια ομάδα τον εντάξει στο δυναμικό της. Με
την ομάδα της Κολομβίας, κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα (1950, 1951, 1952, 1953),
πέτυχε 267 γκολ σε 292 ματς! Τότε, φόρεσε και τη φανέλα της εθνικής Κολομβίας!
 |
| Το ντεμπούτο του Ντι Στέφανο με την Εθνική Ισπανίας στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" σε φιλικό αγώνα με την Εθνική Ολλανδίας. Το "βέλος" πέτυχε χατ τρικ και οι Ισπανοί κέρδισαν 5-1 (30/1/1957) |
Η... αυτοκτονική ανάμιξη της
Μπαρτσελόνα
 |
| Με ένα από τα 5 Πρωταθλητριών που κέρδισε με τη Ρεάλ Μαδρίτης. |
Σε αυτό το σημείο, ο Μαρτί δίνει εντολή στον Σαμιτιέρ να ταξιδέψει στην Κολομβία, ώστε να ολοκληρώσει τη μεταγραφή. Ο Σαμιτιέρ, ο οποίος σύμφωνα με τις φήμες της εποχής είχε ασπαστεί ανοιχτά δεξιές πεποιθήσεις και ανήκε στους Φρανκιστές, κάλεσε για να επιταχύνει τις διαπραγματεύσεις έναν Κολομβιανό φίλο του, με καταλανικές ρίζες, τον Τζουάν Μπουσκέτς (Joan Busquets). Ο Μπουσκέτς ανήκε στη διοίκηση της αντιπάλου της Μιγιονάριος, Σάντα Φε, και ουσιαστικά αποτέλεσε εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις. Το παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων πλούσιο, με τον Μπουσκέτς να φέρεται πως έδωσε τελεσίγραφο στους ανθρώπους της Μιγιονάριος να αποδεχθούν μία πολύ χαμηλή προσφορά. Μάλιστα ένα σενάριο θέλει τον Μπουσκέτς να έχει οργανώσει την "εξέγερση" του ντι Στέφανο, ως μέσο πίεσης ώστε η Μιγιονάριος να αποφασίσει να πουλήσει τον παίκτη στον πρώτο ενδιαφερόμενο. Οι δύο πλευρές δεν τα βρήκαν, με τον Φάργας να κατηγορεί ευθέως αργότερα τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα. Σε δηλώσεις του σε διάφορα ΜΜΕ υποστήριζε ότι είχε την άδεια να "χτυπήσει" τον παίκτη σε οποιαδήποτε τιμή μέχρι τις 20.000 δολάρια, ωστόσο ο Μαρτί, όταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, δέχθηκε να προσφέρει μόλις 10.000 δολάρια συν τα χρήματα που όφειλε ο παίκτης στην ομάδα. Η Μιγιονάριος, από την πλευρά της, ζητούσε 27.000 δολάρια για να παραχωρήσει τα δικαιώματα του παίκτη εκείνη την περίοδο.
 |
| Σε μαδριλένικο ντέρμπι με αντίπαλο την Ατλέτικο. |
Όπως αναφέρει στο βιβλίο "Morbo" ο Άγγλος δημοσιογράφος Φιλ Μπολ, ο Φάργας άφησε υπόνοιες ότι ο Μαρτί λειτουργούσε για την κυβέρνηση, υπό τις εντολές (ή απειλές?) να διατηρήσει το εχθρικό κλίμα στις διαπραγματεύσεις των δύο ομάδων, ώστε η μεταγραφή να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Γι’ αυτόν τον λόγο έστειλε τον Σαμιτιέρ να "κλείσει" τον παίκτη, με τον δεύτερο σκόρερ στην ιστορία των "μπλαουγκράνα" να θεωρείται "διπλός πράκτορας" της εποχής. Η θεωρία συνομωσίας το αναφέρει, επειδή ακριβώς έπαιξε κομβικό ρόλο στο που θα καταλήξει ο Κουμπάλα πριν μερικά χρόνια και βλέποντας τι είχε πετύχει ο Ούγγρος, ήθελε να "ισοφαρίσει" με το να αποτρέψει την απόκτηση και του ντι Στέφανο, στέλνοντάς τον τελικά στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η κατάσταση είχε περιέλθει σε τέλμα και ο ντι Στέφανο αποφασίσει να κάνει τη δική του κίνηση. Στις 13 Μαΐου του 1953 παίρνει την οικογένειά του και πηγαίνει στη Βαρκελώνη. Εκεί δίνει τρία φιλικά παιχνίδια με τη φανέλα των Καταλανών. Σε ένα εξ αυτών, λίγο πριν την αρχή της σεζόν 1953/54, στο πλευρό του Κουμπάλα ο οποίος είχε επανέλθει δριμύτερος ξεπερνώντας το πρόβλημα υγείας, οδηγεί τους "μπλαουγκράνα" στη νίκη 6-2 κόντρα στη Βάσκο ντα Γκάμα, δίνοντας μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει.
 |
| Σύνθεση της Ρεάλ Μαδρίτης τη σεζόν 1958/59. Όρθιοι από αριστερά, Αλόνσο, Μαρκίτος, Σανταμαρία, Λέσμες ΙΙ, Σαντιεστέμπαν, Θάραγα. Καθιστοί από αριστερά, Κοπά, Ριάλ, Ντι Στέφανο, Πούσκας, Χέντο. |
Η Μπαρτσελόνα, ως νταμπλούχος Ισπανίας, προσκαλείται να συμμετάσχει στο "Pequena Copa del Mundo" στο Καράκας της Βενεζουέλας, ένα τουρνουά περίπου σαν το σημερινό Παγκόσμιο Συλλόγων. Με την ευκαιρία του υπερατλαντικού ταξιδιού, ο Μαρτί θα διαπραγματευόταν εκ νέου τη μετακίνηση του ντι Στέφανο, συναντώντας τον πρόεδρο του κολομβιανού συλλόγου, Αλφόνσο Σένιορς (Alfonso Senior Quevedo). Οι απαιτήσεις των Κολομβιανών δεν έπεσαν, με τον Μαρτί να κάνει την περιβόητη δήλωση πως « … εάν η Μιγιονάριος δεν ρίξει τις απαιτήσεις της, η Μπαρτσελόνα είναι διατεθειμένη να κρατήσει τον παίκτη ένα χρόνο χωρίς να παίζει!». Οι Καταλανοί ήταν έτοιμοι να εκδώσουν δελτίο στον ντι Στέφανο, ο οποίος βρισκόταν ήδη στη Βαρκελώνη, η FIFA ενέκρινε τη μεταγραφή χωρίς να γνωρίζει το παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων με τη Μιγιονάριος, ωστόσο η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, εμπόδισε την ολοκλήρωση της μετακίνησης. Χωρίς να έχει γίνει γνωστό το με ποια στοιχεία η ισπανική ομοσπονδία αντιτέθηκε στη FIFA (εάν γνώριζε την κατάσταση με τη Μιγιονάριος ή υπήρχε άλλος λόγος), ο γραμματέας της, Αντρές Ραμίρεθ (Andres Ramirez), υποστήριξε ότι για την ολοκλήρωση της μεταγραφής σε ισπανικό σύλλογο χρειαζόταν η συγκατάθεση τόσο της Ρίβερ Πλέιτ, όσο και της Μιγιονάριος.
Η παράτυπη εμπλοκή της Ρεάλ Μαδρίτης
Την ώρα που ο παίκτης βρισκόταν
στη Βαρκελώνη και η Μπαρτσελόνα βρισκόταν σε συζητήσεις με την ισπανική
ομοσπονδία, η Ρεάλ Μαδρίτης αποφάσισε να δράσει. Ο αντιπρόεδρος των Μαδριλένων,
Αλβαρο Μπουσταμάντε (Alvaro Bustamante), έστειλε στη Μπογκοτά τον Σαπόρτα με
τις 27.000 δολάρια που απαιτούσε η Μιγιονάριος για να παραχωρήσει τον
ποδοσφαιριστή. Οι Κολομβιανοί έδωσαν τα χέρια, ωστόσο η συμφωνία θα μπορούσε
κάλλιστα να ακυρωθεί από κάποιον επίσημο φορέα, αφού σύμφωνα με το άρθρο 3 της
"Συμφωνίας της Λίμα", οι σύλλογοι που είχαν τα δικαιώματα των παικτών
μέχρι το τέλος του 1954 δεν είχαν δικαίωμα να διαπραγματευτούν ή να
παραχωρήσουν τον παίκτη σε άλλη ομάδα, εάν πρώτα δεν ενημερωνόταν η αρχική
ομάδα του παίκτη και η ομοσπονδία στην οποία ανήκε. Ως εκ τούτου, για να
αποφύγει επιπλοκές, ο Σαπόρτα ταξίδεψε άμεσα και στην Αργεντινή. Έχοντας
εξασφαλίσει τα δικαιώματα του παίκτη με την ομάδα που θα τον είχε στις τάξεις
της μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1954, επιζητούσε συμφωνία με αυτήν στην οποία
θα ανήκε από την 1η Ιανουαρίου του 1955. Οι συζητήσεις αποδείχθηκαν άκαρπες,
αφού η Μπαρτσελόνα είχε ήδη καταβάλλει 2.000.000 πεσέτες από τα 4.000.000 που
είχαν συμφωνήσει ως αποζημίωση για τη μεταγραφή του ντι Στέφανο. Αυτό, όμως,
που διασφάλισε ο Σαπόρτα, αποδείχθηκε εξίσου σημαντικό. Ήταν η εγγύηση των
"εκατομμυριούχων" ότι δεν θα επενέβαιναν στη διεκδίκηση του παίκτη
από τους δύο ισπανικούς συλλόγους.
Μία εβδομάδα αργότερα ο Σαπόρτα
ταξίδεψε στη Βαρκελώνη για να συναντήσει τον ντι Στέφανο. Αφού τον ενημέρωσε
πως είχε έρθει σε συμφωνία με τη Μιγιονάριος, του κατέβαλε ορισμένα χρήματα ως
μισθό, μιας και θα ήταν παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου
του 1954. Σύμφωνα με τον θρύλο, τον ντι Στέφανο τον είχε συναντήσει νωρίτερα ο
ίδιος ο Μπερναμπέου, με τον Αργεντίνο να είναι απογοητευμένος από την
αγωνιστική απραξία τόσων μηνών και τη σύζυγό του να ανησυχεί για την έλλειψη
χρημάτων. Ο μισθός του Σαπόρτα "κέρδισε" ψυχολογικά τον ντι Στέφανο,
ωστόσο η Μιγιονάριος είχε καταγγείλει τις εξελίξεις στη FIFA και αυτή με τη
σειρά της είχε διατάξει την ισπανική ομοσπονδία να δώσει τη λύση και στη
συνέχεια να εκδώσει δελτίο στον Αργεντίνο.
Η "σολομώντεια" λύση και ο "περίεργος" νόμος
Ο Μαρτί, βλέποντας τον παίκτη να
χάνεται μέσα από τα χέρια της Μπαρτσελόνα, εκνευρίζεται και επιχειρεί να
μεταβιβάσει τα δικαιώματα που είχε αποκτήσει από τη Ρίβερ Πλέιτ στη
Γιουβέντους. Η "Γηραιά Κυρία" απορρίπτει την προσφορά, αφού δεν ήθελε
να εμπλακεί σε μία τόσο περίεργη υπόθεση. Ως εναλλακτική λύση, ο Μαρτί
επικοινωνεί ξανά με τους ανθρώπους της Ρίβερ Πλέιτ και ζητά την ακύρωση της
συμφωνίας, ζητώντας από τους Αργεντίνους να επιστρέψουν τα χρήματα που είχε
προκαταβάλει η Μπαρτσελόνα. Σύμφωνα με ένα σενάριο, ο τρόπος με τον οποίο
ζήτησε πίσω τα χρήματα ο πρόεδρος των Καταλανών, ήταν αρκετά άσχημος. Η Ρίβερ
αρνήθηκε και πλέον η λύση θα δινόταν στα δικαστήρια. Η FIFA είχε ορίσει
διαμεσολαβητή τον Αρμάντο Μουνιόθ Καλέρο (Armando Muñoz-Calero y López), πρώην
πρόεδρο της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ο οποίος είχε παίξει ρόλο και
στην απόκτηση του Κουμπάλα από την Μπαρτσελόνα. Ο Καλέρο, μετά από σχετικές
συσκέψεις, κατέληξε σε μία "σολομώντεια" λύση: ο ντι Στέφανο θα
αγωνιζόταν σε κάθε ομάδα εκ περιτροπής. Τις σεζόν 1953/54 και 1955/56 θα
φορούσε τη φανέλα της Ρεάλ και τις σεζόν 1954/55 και 1956/57 αυτήν της
Μπαρτσελόνα. Μετά την πάροδο των τεσσάρων ετών, οι δύο ομάδες όφειλαν να
συμφωνήσουν για το που θα κατέληγε ο παίκτης στη συνέχεια.
 |
| Η είσοδος των δυο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο. Αριστερά ο αρχηγός της Μικτής Κόσμου, Ντι Στέφανο και πίσω του ο Πούσκας. Δεξιά ο αρχηγός της Αγγλίας, Τζίμι Άρμφιλντ και πίσω του ο Μπόμπι Μουρ (23/10/1963) |
Οι δύο πρόεδροι υπέγραψαν αρχικά την απόφαση, ωστόσο στο "στρατόπεδο" της Μπαρτσελόνα προέκυψαν μεγάλες αντιδράσεις. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε, αφού έβλεπε πως η Ρεάλ Μαδρίτης "άρπαζε" έναν τόσο σπουδαίο παίκτη. Η Μπαρτσελόνα είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματά του από την 1η Ιανουαρίου του 1955 κι εντεύθεν και κατέβαλε προσπάθειες να αποκτήσει τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιήσει και νωρίτερα. Η Ρεάλ ενέταξε τον παίκτη στο δυναμικό της μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1955, ωστόσο αδυνατούσε να εξασφαλίσει την έκδοση του δελτίου του. Με την επέμβαση της FIFA και της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ο παίκτης θα έπαιζε την πρώτη χρονιά στην Ισπανία για λογαριασμό της Ρεάλ Μαδρίτης και θεωρούταν απίθανο να δεχθεί τη νέα σεζόν να μετακινηθεί για την Μπαρτσελόνα και να πράττει το ίδιο κάθε χρόνο. Ακόμα και οι ιθύνοντες του συλλόγου, παρότι ο Μαρτί είχε υπογράψει τη συμφωνία, ήταν απαισιόδοξοι για το κατά πόσο ένας παίκτης με τόσο ισχυρό ταμπεραμέντο, που το είχε επιδείξει εμπράκτως με τις διάφορες ενέργειές του όλα αυτά τα χρόνια, θα αποδεχόταν στα 27 χρόνια του να γίνει "μπαλάκι" στις ορέξεις δύο ομάδων.
 |
| Ο Ντι Στέφανο σε ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα. |
Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγο μετά την απόφαση που πάρθηκε για την κατάληξη του ντι Στέφανο, η Εθνική Επιτροπή Αθλητισμού της Ισπανίας ανακοίνωσε έναν νέο αθλητικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο οι σύλλογοι απαγορευόταν να αποκτήσουν αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές. Ο νόμος ανακοινώθηκε στις 24 Αυγούστου του 1953, ωστόσο υπήρχε ένα "παραθυράκι", το οποίο αφορούσε τις μεταγραφές εκείνες των οποίων οι διαπραγματεύσεις είχαν αρχίσει μέχρι τις 22 Αυγούστου. Η μετακίνηση του ντι Στέφανο δεν τέθηκε σε κίνδυνο, ωστόσο το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση είχε σταλεί. Το "παραθυράκι" μπορεί να επέτρεπε τις μετακινήσεις του Ολλανδού Φάας Βίλκες (Servaas "Faas" Wilkes) στη Βαλένθια, του Χιλιανού Αντρές Πριέτο (Andrés Prieto Urrejola) στην Εσπανιόλ και του Γάλλου Κάρλος Ντικάς στη Βαγιαδολίδ, ωστόσο εάν δεν επέκειτο η μετακίνηση του ντι Στέφανο στη Ρεάλ Μαδρίτης, δεν θα υπήρχε. Το "φωτογραφικό" στην προκειμένη περίπτωση "παράθυρο" ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το "ποτήρι" για τους Καταλανούς. Το απόγευμα της 22ας Σεπτεμβρίου του 1953, ο Μαρτί παραιτήθηκε από την προεδρία της Μπαρτσελόνα, εξαιτίας της πίεσης που του ασκήθηκε από τον κόσμο για τα λάθη που διέπραξε στην υπόθεση ντι Στέφανο. Λίγες ώρες αργότερα, η Ρεάλ Μαδρίτης κατέθεσε τα δικαιολογητικά για την έκδοση δελτίου.
 |
| Ντι Στέφανο και Καμάτσο σε προπόνηση της Ρεάλ Μαδρίτης (1984) |
Η παραίτηση της Μπαρτσελόνα
Το ντεμπούτο του ντι Στέφανο με
τη Ρεάλ Μαδρίτης πραγματοποιήθηκε κόντρα στη Νανσί. Η Ρεάλ ηττήθηκε 4-2, με τον
Αργεντινό να σημειώνει ένα τέρμα, αλλά μετά από 9 μήνες αποχής από το
ποδόσφαιρο, να παρουσιάζεται υπέρβαρος και χωρίς αντοχή. Ακόμα κι έτσι, η Ρεάλ
κατάφερε να βρίσκεται δύο βαθμούς πάνω από τους Καταλανούς μέχρι την 5η
αγωνιστική, δύο παιχνίδια πριν το el clasico. Στις 14 Οκτωβρίου, η διοικούσα
επιτροπή που ανέλαβε μετά την παραίτηση του Μαρτί, ανακοινώνει στη Ρεάλ την
απόφασή της να εγκαταλείψει τη διεκδίκηση του παίκτη και να μην εκμεταλλευτεί
την απόφαση να τον χρησιμοποιήσει για δύο σεζόν. Οι εμφανίσεις, εξάλλου, του
ντι Στέφανο σε αυτά τα πρώτα ματς δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό και σε συνδυασμό
με την άσχημη φυσική κατάσταση, ο Ούγγρος τεχνικός των
"μπλαουγκράνα", Φέρντιναντ Ντάουτσικ (Ferdinand Daučík), δεν είχε
ενθουσιαστεί. Εξάλλου, ο Κουμπάλα βρισκόταν και πάλι σε πλήρη φόρμα, ενώ υπήρχε
η φήμη πως ο Κουμπάλα είχε διαμηνύσει στον ντι Στέφανο στα φιλικά που έπαιξαν
μαζί πως εκείνος θα είναι το αδιαμφισβήτητο № 1 στην ομάδα, κάτι που έκανε ο
ντι Στέφανο λίγα χρόνια αργότερα με τον Φέρεντς Πούσκας (Ferenc Purczeld Bíró
Puskás). Ένα ακόμα σενάριο που κυκλοφορεί σχετικά με την απόφαση των Καταλανών
να αποσυρθούν από την υπόθεση ήταν οι αμφιβολίες που είχαν για τον χαρακτήρα
του ποδοσφαιριστή.
 |
| Φέρεντς Πούσκας και Αλφρέδο Ντι Στέφανο σε συνάντησή τους στο τέλος της δεκαετίας του '90. |
Φυσικά όλα αυτά αφορούν τη θεωρία. Στην πράξη, ο αναβρασμός τόσο για το πώς χειρίστηκε η ομάδα το ζήτημα, όσο και για τη συμβολή "τρίτων" ώστε ο παίκτης να μην καταλήξει στην Μπαρτσελόνα ήταν μεγάλος. Ως επίσημη δικαιολογία, η διοικούσα επιτροπή πρόβαλε το μέγεθος του συλλόγου και πως δεν ήταν δυνατό να μοιραστεί έναν παίκτη με άλλη ομάδα. Στις 25 Οκτωβρίου, λίγο πριν την έναρξη του el clasico στο "Τσαμαρτίν", οι δύο ομάδες υπογράφουν τα σχετικά έγγραφα της μεταγραφής. Η Ρεάλ Μαδρίτης αποκτούσε ολοκληρωτικά τα δικαιώματα του ντι Στέφανο και θα κατέβαλε στους Καταλανούς 4.400.000 πεσέτες, στις οποίες περιλαμβάνεται το ποσό που είχαν δώσει ως προκαταβολή στη Ρίβερ Πλέιτ. Λίγες ώρες αργότερα, οι δύο πρωτοπόροι του πίνακα της βαθμολογίας με 10 βαθμούς διασταύρωσαν για μία ακόμα φορά τα "ξίφη" τους, μόνο που τώρα σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο. Ο ντι Στέφανο ανοίγει και κλείνει το σκορ στο θριαμβευτικό 5-0 της Ρεάλ. Η πρώτη σεζόν στους "μερέγκες" αποδείχθηκε και η πιο παραγωγική της καριέρας του, με 27 γκολ σε 29 εμφανίσεις. Η Ρεάλ κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 21 χρόνια. Τη νέα σεζόν συνέτριψε ξανά με 5-1 την Μπαρτσελόνα και κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα, που της επέτρεψε να συμμετάσχει στο "παρθενικό" Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η συνέχεια των 8 πρωταθλημάτων συνολικά, 2 Κόπα Λατίνα, 5 Κυπέλλων Πρωταθλητριών και 1 Διηπειρωτικού γνωστή για τον σπουδαιότερο ποδοσφαιριστή στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης...
Η "επιτροπή των 17"
Μία από τις αιτίες που από
πλευράς Μπαρτσελόνα θεωρούν ότι ο ντι Στέφανο κατέληξε στη Ρεάλ Μαδρίτης, ήταν
η περιβόητη "επιτροπή των 17". Η εν λόγω επιτροπή (η οποία αποτελείτο
από μέλη της ισπανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας) φημολογείται ότι συστήθηκε
έκτακτα για να αποφασίσει για το ζήτημα του Αργεντίνου μετά την παρέμβαση της
FIFA και ήταν αυτή που απεφάνθη ο παίκτης να ανήκει ταυτόχρονα και στις δύο
ομάδες. Σύμφωνα με ιστορικούς της Μπαρτσελόνα, η εν λόγω επιτροπή συνετέθη από
1 άτομο που προερχόταν από την Μπαρτσελόνα, 2 από την Ατλέτικο Μαδρίτης, 2 από
πρώην προέδρους της ομοσπονδίας και 12 άτομα που σχετίζονται με τη Ρεάλ
Μαδρίτης, μεταξύ των οποίων διευθυντές, ιδρυτικό μέλος, γιος ιδρυτή, πρώην
πρόεδρος, πρώην ποδοσφαιριστής και άλλοι.
 |
| Ο Ντι Στέφανο εξέρχεται από κλινική της Βαλένθια μετά το πρώτο έμφραγμα και την επέμβαση στην καρδιά του (19/1/2006) |
Έρευνες έδειξαν ότι η λίστα των 17 ατόμων που κατέγραψε ο Τζάουμε Σομπρεκές στο βιβλίο του "Historia del FC Barcelona" είναι ανακριβής. Συγκεκριμένα, κάποια άτομα δεν υπάρχουν, άλλα ήταν νεκρά την ημερομηνία της σύσκεψης, άλλα είχαν διαφορετική ιδιότητα, άλλα είχαν διαφορετικά ονόματα. Εξάλλου, δεν βρέθηκαν ποτέ πρακτικά στο αρμόδιο τμήμα της ομοσπονδίας που κρατά αρχείο για τις έκτακτες επιτροπές που έχουν συστηθεί κατά καιρούς. Το συμβούλιο της ομοσπονδίας που συσκέφθηκε υπό την προεδρία του Σάντσο Ντάβιλα και υπό την επίβλεψη του Καλέρο ήταν δεκαμελές και γνωστή σύνδεση με τη Ρεάλ Μαδρίτης υπάρχει για δύο μέλη του.
Ο Ντι Στέφανο, έγινε ο ηγέτης της
εκπληκτικής αρμάδας που κατέκτησε τα 5 πρώτα κύπελλα Πρωταθλητριών (1956, 1957,
1958, 1959, 1960), δημιουργώντας παράλληλα ένα αξεπέραστο ρεκόρ μέχρι και
σήμερα. Μάλιστα, σκόραρε και στους 5 τελικούς, κάτι που βεβαίως δεν έχει
πετύχει κανείς άλλος ποδοσφαιριστής μέχρι σήμερα. Με 49 γκολ παραμένει μέχρι
σήμερα ο Πρώτος Σκόρερ στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ακόμη,
κατέκτησε 8 πρωταθλήματα Ισπανίας (1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964)
ένα Κύπελλο (1962) καθώς και το Διηπειρωτικό του 1960. Σε προσωπικό επίπεδο
αναδείχθηκε 5 φορές πρώτος σκόρερ του ισπανικού πρωταθλήματος και άλλες δυο
πήρε τη «Χρυσή Μπάλα», ως κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης! Το 1966, και αφού
αγωνίστηκε για δυο χρονιές στην Εσπανιόλ, κρέμασε τα παπούτσια του, μετρώντας
συνολικά 228 γκολ στο Ισπανικό πρωτάθλημα (218 με τη Ρεάλ, της οποίας παραμένει
πρώτος σκόρερ όλων των εποχών), 377 σε Αργεντινή και Ισπανία συνολικά και πάνω
από 790, αν υπολογιστούν και τα χρόνια του στην Κολομβία. Σε όλη την καριέρα του έδωσε
1.166 αγώνες πρωταθλήματος σε Αργεντινή, Κολομβία και Ισπανία και σημείωσε 829
γκολ!!!
 |
| Ντι Στέφανο και Πούσκας με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα στον αποχαιρετιστήριο αγώνα προς τιμήν του Κουμπάλα (1961) |
Οι Λάσλο Κουμπάλα και Αλφρέδο ντι Στέφανο συνυπήρξαν διασυλλογικά τελικά στην ίδια ομάδα για μία σεζόν, το 1964/65 στο γνωστό "νεκροταφείο ελεφάντων" της εποχής, την Εσπανιόλ. Μακροβιότερη ήταν η συνύπαρξή τους στην εθνική Ισπανίας, από το 1957 μέχρι το 1961, με τον Πούσκας να κάνει το ντεμπούτο του στους "ρόχας" το 1962, όταν είχαν αποσυρθεί και οι δύο. Στις 25 Ιουνίου του 1961, ο ντι Στέφανο και ο Πούσκας κλήθηκαν από τον Κουμπάλα να συμμετάσχουν με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα στο αποχαιρετιστήριο φιλικό του με τη Ρεμς. Οι δύο "αστέρες" της Ρεάλ δεν του αρνήθηκαν και για μία και μοναδική φορά, οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 1950 αγωνίστηκαν στην ίδια ομάδα, μία εμφάνιση που παρήγαγε και την περίφημη φωτογραφία.
 |
| Ο Ραούλ παίρνει το βραβείο "Αλφρέδο Ντι Στέφανο" (απονέμεται στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς στην Πριμέρα) από τον διευθυντή της Marca, Εδουάρδο Ίντα, παρουσία του Ντι Στέφανο (14/9/2008) |
Φόρεσε τη φανέλα τριών εθνικών ομάδων. Της πατρίδας του, της Αργεντινής, 6 φορές με 6 γκολ, το 1947, κατακτώντας το Κόπα Αμέρικα αυτής της χρονιάς, της Κολομβίας, 4 φορές το 1949 και της Ισπανίας, 31 συμμετοχές με 29 γκολ την περίοδο μεταξύ 1957 και 1961. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατάφερε να πάρει μέρος στην τελική φάση κανενός Παγκοσμίου Κυπέλλου! Το 1962 είχε επιλεγεί για την Ισπανική ομάδα, αλλά δεν αγωνίστηκε, λόγω τραυματισμού, ενώ στα προηγούμενα Μουντιάλ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, λόγω αλλαγής υπηκοότητας.
 |
| Αλφρέδο Ντι Στέφανο και Λουίς Σουάρεθ (22/4/2012) |
Το 1967 ξεκίνησε μία επιτυχημένη καριέρα προπονητή. Εργάστηκε κατά σειρά στην Έλτσε (1967/68), την Μπόκα Τζούνιορς (1969/70), με την οποία κέρδισε ένα πρωτάθλημα, τη Βαλένθια (1970-1974) με την οποία κέρδισε το πρωτάθλημα του 1971, τη Σπόρτιγκ Λισαβόνας (1974), τη Ράγιο Βαγιεκάνο (1975/76), την Καστεγιόν (1977/78), τη Βαλένθια (1979/80) με την οποία κέρδισε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης του 1980 και το Σούπερ Καπ της ίδιας χρονιάς, τη Ρίβερ Πλέιτ (1981/82), τη Ρεάλ Μαδρίτης (1982/83) με την οποία κέρδισε το ισπανικό Σούπερ Καπ του 1982, τη Βαλένθια (1986-1988) και έκλεισε την καριέρα του στην αγαπημένη του Ρεάλ Μαδρίτης (1990/91), με την οποία κέρδισε ένα ακόμα Σούπερ Καπ Ισπανίας, το 1990.
 |
| Δεν μπορεί να χωρέσει περισσότερη ποδοσφαιρική μαγεία σε μια φωτογραφία. Ο Μαραντόνα παραδίδει στον Μέσι το βραβείο "Αλφρέδο Ντι Στέφανο" παρουσία του Ντι Στέφανο (11/11/2009) |
Η καρδιά του δεν... χώρισε ποτέ με την «βασίλισσα». Ο δον Αλφρέδο ήταν επίτιμος πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, οι φίλαθλοι της οποίας του έτρεφαν απίστευτο σεβασμό, καθώς ξέρουν πως η αίγλη που έχει σήμερα η ομάδα τους, οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό και στον πρώην σπουδαίο άσο, ο οποίος γιγάντωσε τον σύλλογό του τα χρόνια που φορούσε τη φανέλα της «βασιλισσας»! Το ‘λεγε η καρδούλα του, αφού στα 86 του χρόνια, το 2012, ο μύθος της μπάλας είχε... ταράξει τα νερά, όταν έκανε γνωστό πως θα παντρευτεί την κατά 50 χρόνια νεότερή του γραμματέα του, Τζίνα Γκονθάλεθ! Γυναίκα που την είχε γνωρίσει κάποια χρόνια πριν, όταν τον βοήθησε στη συγγραφή του βιβλίου «Ντι Στέφανο, οι ιστορίες ενός θρύλου»! Τον Οκτώβριο του 2011, η FIFA τον τίμησε, όταν ανακοίνωσε πως θα συμπεριληφθεί στο «Πάνθεο των Διασημοτήτων της FIFA» (FIFA Hall of Fame), το μουσείο του ποδοσφαίρου που στεγάζεται στην πόλη Πατσούκα του Μέξικο και τα εγκαίνια του έγιναν τον Ιούλιο του ίδιου έτους.
 |
| Ο Ντι Στέφανο στην παρουσίαση της ιστορίας της Ρεάλ Μαδρίτης (5/1/2012) |
Ο Αλφρέδο ντι Στέφανο ήταν ευλογημένος από τον θεό της μπάλας. Και σαν καλός Αργεντίνος, είχε μέσα του την τέχνη του λόγου. Όχι με ιδιαίτερες φιοριτούρες, αλλά με μοναδικό τρόπο να εκφράζει όσα σκεφτόταν για το ποδόσφαιρο και τη ζωή. Ιδού μερικές από τις μυθικές του φράσεις που θα μνημονεύονται όσο θα υπάρχει ποδόσφαιρο.
- - "Παίξαμε όπως ποτέ, χάσαμε όπως πάντα".
- - "Ένα 0-0 είναι σαν μια Κυριακή χωρίς ήλιο".
- - "Κανένας παίκτης δεν είναι τόσο καλός, όσο όλοι μαζί".
- - "Τους τελικούς δεν τους παίζεις, τους κερδίζεις".
- - "Η μπάλα είναι φτιαγμένη από δέρμα, το δέρμα προέρχεται από την αγελάδα, η αγελάδα τρώει χορτάρι, άρα πρέπει να παίζουμε τη μπάλα στο χορτάρι".
- - "Ο Πούσκας χειριζόταν τη μπάλα με το αριστερό του πόδι, καλύτερα από ότι εγώ με το χέρι".
- - "Δεν σου ζητάω να αποκρούεις τις μπάλες που πηγαίνουν μέσα στην εστία σου, αλλά τουλάχιστον μη βάζεις μέσα όσες πηγαίνουν έξω" (σε τερματοφύλακα της Βαλένθια, την οποία προπονούσε).
- - "Το να βάζεις γκολ είναι σαν να κάνεις έρωτα. Όλος ο κόσμος ξέρει πώς γίνεται, αλλά κανείς δεν το κάνει όπως εγώ".
- - "Μικρές και πάντα στο χορτάρι" (για το πώς πρέπει να δίνονται οι πάσες)
- - "Το ποδόσφαιρο παίζεται καλύτερα με έντεκα, και με δώδεκα ακόμα καλύτερα".
- - "Σταμάτησα το ποδόσφαιρο στα 40 μου χρόνια, γιατί μια μέρα οι κόρες μου με κοίταξαν και μου είπαν: Μπαμπά, φαλακρός και με κοντά παντελονάκια, δεν ταιριάζει".
- - "Ο Ευρωπαίος παίκτης δεν θα μπορέσει ποτέ να αφομοιώσει από μικρός, τη δική μας ικανότητα να χειριζόμαστε τη μπάλα κάτω από οποιαδήποτε περίσταση".
 |
| Δυο θρύλοι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Σερ Μπόμπι Τσάρλτον και Αλφρέδο Ντι Στέφανο (3/5/2012) |
Ο Αλφρέδο ντι Στέφανο υπήρξε ο παίκτης με την μεγαλύτερη επιρροή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μέχρι τότε, οι θέσεις ήταν συγκεκριμένες, κανείς δεν άφηνε τη δική του. Οι ζώνες, τα στιλ, οι ενέργειες, όλα συγκεκριμένα. Όλο αυτό όμως για το "βέλος" ήταν πολύ μικρό. Και το άφησε πίσω του, κάνοντας τα πάντα. Αμυνόταν, οργάνωνε, "όπλιζε" και εκτελούσε. Γι' αυτό και η γαλλική L'Equipe τον ονόμασε "L'Omnipresent" (ο πανταχού παρών), όταν βραβεύτηκε με την πρώτη Χρυσή Μπάλα το 1957. Την επόμενη χρονιά τον χαρακτήρισαν "εκτός συναγωνισμού" και τον έθεσαν εκτός ψηφοφορίας! Το 1959, μην βρίσκοντας άλλα επιχειρήματα, του την ξανάδωσαν.
Αν η αξία αυτού του αμιγούς ποδοσφαιρικού ταλέντου δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητή, ας δούμε τι είχε πει ο μεγάλος Σερ Μπόμπι Τσάρλτον:
«Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Παίρνει την μπάλα από τον τερματοφύλακα, λέει στα μπακ τι να κάνουν, είναι σε θέση να πάρει την μπάλα όπου κι αν βρίσκεται... Μπορείς να δεις την επιρροή του σε όλα όσα συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είχα ξαναδεί τόσο ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή. Είναι σαν να έχει δημιουργήσει το δικό του κέντρο αποφάσεων κατά τη διάρκεια του ματς. Ο συνδυασμός των αρετών του είναι μαγευτικός»…
 |
| Φίγκο, Τσάρλτον, Ντι Στέφανο, Μπουτραγκένιο και Ζιντάν σε παρουσίαση φιλανθρωπικού αγώνα (3/5/2012) |
Έφτασε τα 88 χρόνια ζωής και το σώμα του δεν άντεξε άλλο. Ο Δον Αλφρέδο ντι Στέφανο, πέθανε στις 7 Ιουλίου του 2014, στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Μαδρίτης «Γκρεγκόριο Μαρανιόν», όπου νοσηλευόταν με καρδιοαναπνευστικά προβλήματα.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές
(Γκολ)
Επαγγελματική καριέρα
- 1945–1949: Club Atlético River Plate, 66 (49)
- 1946: (δανεικός) → Club Atlético Huracán, 25 (10)
- 1949–1953: Millonarios Fútbol Club, 102 (90)
- 1953–1964: Real Madrid Club de Fútbol, 282 (216)
- 1964–1966: Reial Club Deportiu Espanyol de Barcelona, 47 (11)
Σύνολο καριέρας: 522 (376)
Διεθνής
- 1947: Αργεντινή, 6 (6)
- 1949–1952: Κολομβία, 4 (0)
- 1957–1961: Ισπανία, 31 (23)
Προπονητική καριέρα
- 1967/68: Elche Club de Fútbol
- 1969/70: Club Atlético Boca Juniors
- 1970–1974: Valencia Club de Fútbol
- 1974: Sporting Clube de Portugal
- 1975/76: Rayo Vallecano de Madrid
- 1976/77: Club Deportivo Castellón
- 1979/80: Valencia Club de Fútbol
- 1981/82: Club Atlético River Plate
- 1982–1984: Real Madrid Club de Fútbol
- 1985: Club Atlético Boca Juniors
- 1986–1988: Valencia Club de Fútbol
- 1990/91: Real Madrid Club de Fútbol
Τίτλοι
Διεθνείς
Με την Αργεντινή
- Copa América: 1947
Συλλογικοί
Με τη River Plate
- Πρωτάθλημα Αργεντινής: 2 (1945, 1947)
Με τη Millonarios
- Πρωτάθλημα Κολομβίας: 3 (1949, 1951, 1952)
- Copa Colombia: 1953
- Pequeña Copa del Mundo de Clubes: 1953
Με τη Real Madrid
- Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1960
- Κύπελλο Πρωταθλητριών: 5 (1955/56, 1956/57, 1957/58, 1958/59, 1959/60)
- Πρωτάθλημα Ισπανίας: 8 (1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964)
- Κύπελλο Ισπανίας: 1962
Προσωπικές Διακρίσεις
- Πρώτος Σκόρερ Πρωταθλήματος Αργεντινής: 1947
- Πρώτος Σκόρερ Πρωταθλήματος Κολομβίας: 1951, 1952
- Πρώτος Σκόρερ Πρωταθλήματος Ισπανίας (Pichichi Trophy): 5 (1954, 1956, 1957, 1958, 1959)
- Χρυσή Μπάλα: 2 (1957, 1959)
- Πρώτος Σκόρερ Κυπέλλου Πρωταθλητριών: 2 (1958, 1962)
- Αθλητής της Χρονιάς για την Ισπανία: 4 (1957, 1959, 1960, 1964)
- Μετάλλιο της Τιμής από τη FIFA: 1994
- Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 5 (1960, 1961, 1962, 1963, 1964)
- Μέλος Ιδανικής 11άδας για τον 20ο Αιώνα: 1998
- Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερωνμ Παικτών του Κόσμου που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
- Χρυσός Παίκτης της Ισπανίας με την ευκαιρία του εορτασμού του Ιωβιλαίου της UEFA: 2004
- Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2004
- Μέλος Ιδανικής 11’άδας όλων των Εποχών από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»: 2013
Ως προπονητής
Με τη Boca Juniors
- Πρωτάθλημα Αργεντινής: 1969
- Κύπελλο Αργεντινής: 1969
Με τη River Plate
- Πρωτάθλημα Αργεντινής : Nacional 1981
Με τη Valencia
- Πρωτάθλημα Ισπανίας: 1970/71
- Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1979/80
- Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Ισπανίας: 1986/87
Με τη Real Madrid
Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1990
ΠΗΓΕΣ: contra.gr - e-soccer.gr - pamesports.gr - sportandbusiness.gr
- sport24.gr
