Χουάν Ρομάν Ρικέλμε: Το Τελευταίο Μεγάλο 10άρι

Ο Αργεντίνος μεσοεπιθετικός Χουάν Ρομάν Ρικέλμε (Juan Román Riquelme), γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου του 1978, στο Σαν Φερνάντο, μια πόλη στη βόρεια ευρύτερη περιοχή του Μπουένος Άιρες. Θεωρείται ως ένας από τους πιο Ταλαντούχους Αργεντίνους Παίκτες της γενιάς του και ήταν γνωστός για τη δημιουργική του δουλειά μέσα στο γήπεδο. Επιθετικός πλέι μέικερ, συνδύαζε την απαράμιλλη ικανότητα στις μεταβιβάσεις, την διορατικότητα και τις τεχνικές δεξιότητες με την εξαιρετική του εκτελεστική δεινότητα, παρότι μέσος. Ήταν επίσης ικανός να παίξει ως ένας δημιουργικός μέσος με εκτελεστικές δυνατότητες και ρόλο οργανωτή από σχεδόν την άμυνα της ομάδας του. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του με τη Μπόκα Τζούνιορς, ενώ είχε επίσης μια σημαντική θητεία στην Ισπανία με τη Βιγιαρεάλ. Θεωρείται ως ένας από τους Καλύτερους Παίκτες της γενιάς του και έχει αναγνωριστεί ως ένας από τα «Τελευταία 10άρια» λόγω των δυνατοτήτων του στην οργάνωση και το μοίρασμα του παιχνιδιού, αλλά και του μοναδικού τρόπου παιξίματός του, ο οποίος ήλθε σε αντίθεση με αυτόν του Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Armando Maradona), στα νιάτα του.

Ονομάστηκε 4 φορές ως Αργεντίνος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς. Διεθνής με την εθνική ομάδα της Αργεντινής για 11 χρόνια, εκπροσώπησε τη πατρίδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και σε 2 τουρνουά Κόπα Αμέρικα, φτάνοντας στον τελικό στην διοργάνωση του 2007. Συμμετείχε επίσης στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA του 2005, φτάνοντας στον τελικό, ενώ οδήγησε τη χώρα του ως αρχηγός στην κατάκτηση του Χρυσού Μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, στο Πεκίνο. 

Είδε για πρώτη φορά το φως του Ήλιου, μία ημέρα πριν από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978, στον οποίο η Αργεντινή νίκησε με 3-1 στην παράταση την Ολλανδία και ανέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην κορυφή του κόσμου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σαν Φερνάντο του Μπουένος Άιρες, μέσα σε μία αρκετά φτωχή οικογένεια όπου είχε άλλα 10 αδέρφια, απ’ τα οποία ήταν ο μικρότερος! Όμως, παρά το γεγονός ότι πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια όσον αφορά στην απόλαυση υλικών αγαθών, όχι μόνο μπόρεσε να πάει σχολείο και να αποκτήσει μία πολύ καλή μόρφωση, αλλά παράλληλα στον ελεύθερο χρόνο του άρχισε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του σε αυτό που του άρεσε να κάνει περισσότερο από κάθετι: να παίζει μπάλα. Αισθανόταν προνομιούχο τον εαυτό του που στη γειτονιά του υπήρχαν μεγάλοι σε έκταση χώροι για να παίζει με τους φίλους του από το πρωί μέχρι το βράδυ ενώ όσον αφορά στο πρότυπό του εδώ δε χρειάζεται να διαβάσει κανείς βουλωμένο γράμμα.

Με τις πρώτες μεγάλες παραστάσεις του να είναι από το Μουντιάλ του Μεξικού το 1986, αυτός όπως και όλα σχεδόν τα παιδιά της ηλικίας του έναν παίκτη είχαν για "θεό" και ονειρεύονταν να του μοιάσουν ή τουλάχιστον να δανειστούν λίγη από τη μαγική του χρυσόσκονη για να ρουφήξουν και αυτοί μερικές στιγμές δόξας. «Ήμουν αρκετά τυχερός να μεγαλώσω στην εποχή του Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona), τον οποίο όλοι οι Αργεντινοί θεωρούν τον κορυφαίο παίκτη που έχει υπάρξει ποτέ. Βλέποντάς τον στην τηλεόραση συνήθιζα να τρέχω πάνω κάτω στους δρόμους με τους φίλους μου, να παίρνω τη μπάλα και να παριστάνω πως είμαι αυτός. Έκανα ταυτόχρονα σχολιασμό του αγώνα λέγοντας ατάκες του στιλ "Ο Μαραντόνα έχει τη μπάλα". Τώρα το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον γιο μου και τον Μέσι: αρχίζει να κλωτσάει τη μπάλα και λέει "ο Μέσι έχει τη μπάλα"», θυμάται με νοσταλγία εκείνες τις ημέρες ο Ρικέλμε, ο οποίος έπαιξε σε αρκετές τοπικές ομάδες πριν πάρει την ευκαιρία να δοκιμαστεί στις παιδικές ομάδες της Αρχεντίνος Τζούνιορς.

Από τη στιγμή που του δόθηκε η ευκαιρία ήταν δεδομένο πως θα την αρπάξει από τα μαλλιά και έτσι το 1992 και σε ηλικία 14 χρόνων υπέγραψε στο σύλλογο και ξεκίνησε να παίζει ως κεντρικός μέσος. Τρία χρόνια έμεινε εκεί, μέχρι να τον εντοπίσουν οι άνθρωποι της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ και να δώσουν μάχη για να τον αποκτήσουν. Παρότι η Ρίβερ προσέφερε τα διπλάσια χρήματα, νικήτρια στο μπρα ντερ φερ των δύο συλλόγων με έπαθλο τον ταλαντούχο Αργεντινό, ήταν η Μπόκα Τζούνιορς η οποία τον απέκτησε από την Αρχεντίνος Τζούνιορς έναντι 800.000 δολαρίων και τον "έκανε δώρο" στην Κ20 του συλλόγου. Στα 17 του μόλις ο Ρικέλμε ένιωθε πως ζούσε ένα παραμύθι καθώς η καριέρα του είχε την ίδια ακριβώς πορεία με αυτή του ειδώλου του, Ντιέγκο Μαραντόνα, στην αφετηρία της. Πρώτα Αρχεντίνος και έπειτα Μπόκα, που ήταν μάλιστα η ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί. Στις 10 Νοεμβρίου του 1996, λίγους μήνες αφότου ενηλικιώθηκε, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Primera División της Αργεντινής, στη νίκη με 2-0 επί της Ουνιόν ντε Σάντα Φε και δύο εβδομάδες αργότερα σκόραρε το πρώτο του γκολ με την πρώτη ομάδα των «χεϊνέισες» στο θρίαμβο με 6-0 επί της Ουρακάν, με το νερό να μπαίνει σιγά σιγά στο αυλάκι...

Στα έξι χρόνια που ακολούθησαν και στα οποία ανέτειλε για τα καλά το αστέρι του, ο Ρικέλμε φόρεσε συνολικά 194 φορές τη φανέλα της Μπόκα και πέτυχε 44 γκολ, ενώ κατέκτησε 6 τίτλους με την ομάδα του, από τους οποίους ξεχωρίζουν το Κόπα Λιμπερταδόρες του 2000, στον τελικό που κρίθηκε στα πέναλτι, νικώντας την βραζιλιάνικη Παλμέιρας, το Διηπειρωτικό Κύπελλο την ίδια χρονιά, 2-1 τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Τόκιο, με δύο γκολ του Μαρτίν Παλέρμο (Martín Palermo) καθώς και το Κόπα Λιμπερταδόρες του 2001, με τη νίκη επί της μεξικανικής Κρους Ασούλ στα πέναλτι. Μέσα σε αυτό το διάστημα φόρεσε τη φανέλα της Αργεντινής Κ20 και διέπρεψε τόσο στο Πρωτάθλημα Νέων Λατινικής Αμερικής το 1997, παίζοντας και στα 9 ματς και σκοράροντας 3 γκολ, υπό τις οδηγίες του Χοσέ Πέκερμαν (José Néstor Pékerman Krimen). Η "αλμπισελέστε" κατέκτησε το τρόπαιο,  ενώ ο Ρικέλμε μαζί με τους Πάμπλο Αϊμάρ (Pablo César Aimar Giordano) και Βάλτερ Σαμουέλ (Walter Adrián Luján Samuel) επιλέχτηκαν για την κορυφαία ενδεκάδα του τουρνουά. Κατέκτησε επίσης και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων της ίδιας χρονιάς, πετυχαίνοντας 3 γκολ, όντας ο αρχηγός της ομάδας, ενώ το 1999 αγωνίστηκε στο πρώτο Copa America της καριέρας του.

Το καλοκαίρι του 2002 δεν έγινε πραγματικότητα το όνειρό του να συμμετάσχει σε ένα Μουντιάλ, με τον ίδιο πάντως να δηλώνει αργότερα -κάνοντας επίδειξη ωριμότητας- πως «δεν ήμουν έτοιμος εκείνη την εποχή, το μυαλό μου δεν ήταν σωστό», ωστόσο εκείνο που θα θυμάται εντονότερα από εκείνες τις ημέρες είναι η αποχώρησή του από τη Μπόκα Τζούνιορς που έγινε ενάντια στη θέλησή του. Με έναν χρόνο ακόμα στο συμβόλαιό του ο ίδιος ήθελε να παραμείνει στην ομάδα της καρδιάς του και να ανταμειφθεί με ένα κασέ που θα καθρέφτιζε την προσφορά του ή να τον άφηναν ελεύθερο στη λήξη της συνεργασίας τους για να επιλέξει ο ίδιος την επόμενη ομάδα του όμως τα πράγματα δεν πήραν το δρόμο που θα ήθελε. Ο τότε πρόεδρος της Μπόκα Τζούνιορς, μετέπειτα πανίσχυρος κυβερνήτης του Μπουένος Άιρες και από τον Δεκέμβριο του 2015 πρόεδρος της Αργεντινής, Μαουρίτσιο Μάκρι (Mauricio Macri), πίεζε για την άμεση μετακίνησή του προκειμένου να γεμίσουν με αρκετά εκατομμύρια ευρώ τα ταμεία του συλλόγου αδιαφορώντας για τα "θέλω" ενός παίκτη που είχε τιμήσει τη φανέλα όσο λίγοι, ενώ σαν να μην έφτανε αυτή η κόντρα στον Ρικέλμε ήρθε και η απαγωγή του αδερφού του, Κρίστιαν Νταμιάν, να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Ο Αργεντινός άσος διαπραγματεύτηκε για την απελευθέρωση του αδερφού του και τελικά κατάφερε να τον πάρει πίσω πληρώνοντας το ποσό των 160.000 δολαρίων που είχαν ζητήσει ως λύτρα οι απαγωγείς, με την υπόθεση πάντως αυτή να τον τσακίζει ψυχολογικά και να τον ωθεί -όπως εξομολογήθηκε λίγα χρόνια αργότερα- να ανοίξει την πόρτα της εξόδου για τη Μπόκα. Η ομάδα που άνοιξε την πόρτα της για τον Ρικέλμε τις τελευταίες ημέρες του Νοέμβρη του 2002, ήταν η Μπαρτσελόνα που έδωσε 11.000.000 ευρώ στη Μπόκα, ωστόσο μόνο στρωμένο με ροδοπέταλα δεν ήταν το μπλαουγκράνα μονοπάτι που κλήθηκε να διασχίσει.  Απλούστατα γιατί ο Ρικέλμε πήγε σε μία ομάδα που ο προπονητής της δεν τον ήθελε και είχε αποφασίσει από την πρώτη στιγμή πως θα του έδινε ελάχιστες ευκαιρίες να αποδείξει την αξία του. Ο Λουίς Φαν Χάαλ (Louis van Gaal) είναι γνωστό πως όταν έχει κατασταλάξει σε κάτι δύσκολα αλλάζει γνώμη, δύσκολα βάζει νερό στο κρασί του, δύσκολα κάνει στροφή 180 μοιρών. Αυτό ακριβώς έγινε και στην περίπτωση του Ρικέλμε. Μετακόμισε στο "Καμπ Νόου" σε μία άκρως ακατάλληλη εποχή όπου υπήρχε διοικητική αστάθεια αφού διεξάγονταν εκλογές στο σύλλογο και ο νέος του προπονητής διατυμπάνιζε πως «η μεταγραφή του έγινε για πολιτικούς λόγους».

Ο Φαν Χάαλ δεν τον πίστεψε ποτέ

Αν σε αυτά προσθέσετε πως η Μπαρτσελόνα ήταν η πρώτη του ευρωπαϊκή εμπειρία στα 24 του χρόνια, αλλά και το γεγονός ότι ο Φαν Χάαλ ήταν τόσο αδιάφορος μαζί του που δεν τον έβαζε στη φυσική του θέση (έπαιζε στα άκρα της επίθεσης και όχι ως "δεκάρι') τότε πολύ εύκολα μπορεί να εξηγηθεί γιατί δεν κατάφερε να στεριώσει στην Καταλονία. Μετά από μία απογοητευτική σεζόν και με τους "μπλαουγκράνα" να αποκτούν τον Ροναλντίνιο (Ronaldo de Assis Moreira, “Ronaldinho”) από την Παρί Σεν Ζερμέν και να ξεπερνούν τον μάξιμουμ αριθμό ξένων παικτών που μπορούσαν να χρησιμοποιούν, ο Ρικέλμε θεωρήθηκε... περισσευούμενος και έτσι δόθηκε -ελαφρά τη καρδία- δανεικός στη Βιγιαρεάλ.

Με μία πρώτη ανάγνωση η παραχώρησή του στην μικρή και ταπεινή Βιγιαρεάλ ήταν πισωγύρισμα για αυτόν, από τη στιγμή που άφηνε τη λάμψη της Βαρκελώνης και πήγαινε σε μία ομάδα που, αν και είχε ιδρυθεί το 1923, μόλις το 1998 έκανε ντεμπούτο στην La Liga ενώ το καλοκαίρι του 2003 ετοιμαζόταν για την πέμπτη συνολικά συμμετοχή της στα μεγάλα σαλόνια. Παρόλα αυτά, ο Ρικέλμε όχι μόνο μπόρεσε να αντέξει το... πολιτισμικό αυτό σοκ της μετακίνησής του αλλά κατάφερε με την πορεία του να αποδείξει σε ΟΛΟΥΣ πως ήταν παίκτης που με σωστή μεταχείριση και διαχείριση μπορούσε όχι μόνο να βοηθήσει μία ομάδα να πάει ψηλά αλλά να γίνει ο ηγέτης και καθοδηγητής της. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά από την πρώτη κιόλας σεζόν: μέσα σε αυτήν ο Ρικέλμε πέτυχε 13 γκολ σε 48 ματς και η Βιγιαρεάλ πλασαρίστηκε στην 8^η θέση στο πρωτάθλημα και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, όπου ηττήθηκε από τη μετέπειτα κάτοχο του τροπαίου Βαλένθια, στη πρώτη της σεζόν στα Κύπελλα Ευρώπης! Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο... εξωπραγματική καθώς τη σεζόν 2004/05, η Βιγιαρεάλ έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA και παράλληλα τερμάτισε στην 3^η θέση της βαθμολογίας, πίσω μόνο από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης,  που της έδωσε το απευθείας εισιτήριο για να συμμετάσχει για πρώτη φορά στην ιστορία της στους ομίλους του Champions League.

Πέρα από τον Ροδόλφο Αρουαμπαρένα (Rodolfo Martín Arruabarrena που τον είχε συμπαίκτη και στην πρώτη του σεζόν, ο Ρικέλμε είδε με χαρά την παροικία των Αργεντίνων να μεγαλώνει το 2004 με την έλευση στο "Μαδριγάλ" των Χουάν Πάμπλο Σορίν (Juan Pablo Sorín), Λουτσιάνο Φιγκερόα (Luciano Gabriel "Lucho" Figueroa Herrera) και Σεμπαστιάν Μπατάλια (Sebastián Alejandro Battaglia) ενώ ο παίκτης με τον οποίο ταίριαξε υπέροχα πάνω στο χορτάρι ήταν ο Ντιέγκο Φορλάν (Diego Forlán Corazzo). Τον Ουρουγουανό άσο που έφυγε με τη στάμπα του αποτυχημένου και του "χασογκόλη" από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όμως στη Βιγιαρεάλ όχι μόνο βρήκε τη γαλήνη του αλλά το τέλος της σεζόν τον βρήκε να φιγουράρει στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ του ισπανικού πρωταθλήματος με 25 γκολ.

Από... κοντά όμως ήταν και ο Ρικέλμε, ο οποίος έκανε ρεκόρ καριέρας με τα 15 γκολ σε μία σεζόν πρωταθλήματος, σε 35 παιχνίδια και κέρδισε μία θέση στη λίστα της FIFA για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στον κόσμο το 2005, όπου τελικά κατέλαβε την καθόλα τιμητική 16^η θέση. Μέσα στο 2005 επέστρεψε στην εθνική Αργεντινής και έπαιξε στο Copa America όπου αναδείχτηκε μάλιστα ο δεύτερος πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, φτάνοντας με την "αλμπισελέστε" μέχρι τον τελικό όπου ηττήθηκε με 1-4 από τη Βραζιλία, ενώ με τις απαράμιλλες εμφανίσεις του "ανάγκασε" τη Βιγιαρεάλ να τον αποκτήσει με κανονική μεταγραφή από τη Μπαρτσελόνα και να του προσφέρει και τετραετές συμβόλαιο. Ο Ρικέλμε όχι απλά είχε γίνει υπεραπαραίτητος για τη Βιγιαρεάλ αλλά παιχνίδι με το παιχνίδι, μήνα με το μήνα, σεζόν με τη σεζόν, φαινόταν πως όλη η ομάδα είχε χτιστεί πάνω του, ώστε να εκμεταλλεύεται στο 100% το απίστευτο χάρισμά του στο να φτιάχνει παιχνίδι με τις πάσες ακριβείας του αλλά και στην ικανότητά του στις στημένες μπάλες.

Την ίδια ώρα όλη η ομάδα έπαιζε και για τον Ρικέλμε όταν ήταν σε θέση άμυνας καθώς με τον ίδιο να μην μπορεί (ή να μην θέλει για να είμαστε πιο δίκαιοι) να μαρκάρει και να πάρει μέρος σε μάχες σώμα με σώμα, το σύνολο φρόντιζε να καμουφλάρει αυτή την αδυναμία με μπόλικα χιλιόμετρα ειδικά από τους άλλους μέσους. Είπαμε όμως, ο Ρικέλμε είχε μία έξτρα προνομιακή "μεταχείριση" από τον προπονητή του Μανουέλ Πελεγκρίνι (Manuel Pellegrini), με τις κακές γλώσσες να αναφέρουν πως έφτασε κάποια στιγμή στο σημείο να κάνει προπόνηση ακούγοντας μουσική και να έχει δική του θέση πάρκινγκ δίπλα στο γήπεδο για να μην χρειαστεί να περπατά πολύ! Ο ίδιος φρόντιζε να κάνει... απόσβεση με τις εμφανίσεις του πάνω στο χορτάρι! Όπως έγινε και στη σεζόν 2005/06, με τον Αργεντίνο να κάνει πορεία πρωταθλητισμού στην... Ευρώπη με το "κίτρινο υποβρύχιο". Στα πλέι-οφ του Champions League, η Βιγιαρεάλ πέταξε εκτός συνέχειας την Έβερτον, στη φάση των ομίλων προκρίθηκε αήττητη έχοντας αντιπάλους τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λιλ και Μπενφίκα, στους "16" απέκλεισε τη Ρέιντζερς και στα προημιτελικά "καθάρισε" την Ίντερ.

Κάπως έτσι ο Ρικέλμε και η παρέα του έφτασαν τη Βιγιαρεάλ στο μεγαλύτερο ευρωπαϊκο ραντεβού της ιστορίας της, στα ημιτελικά του Champions League! Το όνειρο μάλιστα δεν έσβησε ούτε μετά το φινάλε του πρώτου ματς στο "Χάιμπουρι" καθώς το 0-1 δεν ήταν απαγορευτικό σκορ και στη ρεβάνς του "Ελ Μαδριγάλ", στις 25 Απριλίου του 2006, η Βιγιαρεάλ είχε τη μεγάλη ευκαιρία να στείλει το ματς στην παράταση όταν κέρδισε πέναλτι στο 89ο λεπτό. Εκεί όμως ο Ρικέλμε πέταξε στα σκουπίδια τη χρυσή ευκαιρία στέλνοντας τη μπάλα πάνω στον Γενς Λέμαν (Jens Lehmann) και το όνειρο της πρόκρισης στον μεγάλο τελικό του Παρισιού ξεθώριασε. Είναι η στιγμή που όσο και να θέλει να την ξεχάσει είναι ανθρωπίνως αδύνατο. «Εάν έπρεπε να ξεχωρίσω την πιο άσχημη στιγμή αυτή θα ήταν ο ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Άρσεναλ. Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι που θα διεκδικούσαμε τη δυνατότητα να βρεθούμε στον τελικό, γιατί ξέραμε ότι η Βιγιαρεάλ ίσως να μην είχε ποτέ ξανά τέτοια ευκαιρία. Ήταν μία δύσκολη στιγμή για μένα εκείνο το πέναλτι. Έχω ξαναδεί τη φάση καθώς βλέπω όλα τα παιχνίδια που παίζω. Νομίζω ότι αξίζαμε να κερδίσουμε εκείνο το παιχνίδι, παίξαμε καλύτερα από την Άρσεναλ.  Παίξαμε πολύ καλύτερα, κερδίσαμε ένα πέναλτι και χάσαμε αρκετές καθαρές ευκαιρίες ενώ εκείνοι δεν δημιούργησαν καμία φάση. Όταν όμως στο ποδόσφαιρο τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περίμένεις, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορείς να κάνεις», έχει πει χαρακτηριστικά για εκείνο το παιχνίδι, με τους επικριτές του να του καταλογίζουν ότι λύγισε μπροστά στη μεγάλη υπέρβαση που ήταν μπροστά του με αποτέλεσμα να χτυπήσει άψυχα και φοβισμένα το πέναλτι (είχε σκυμμένο το κεφάλι του όταν έπαιρνε φόρα και το σήκωσε μόνο όταν η μπάλα έφυγε από το πόδι του).

Το φινάλε της σεζόν βρήκε τη Βιγιαρεάλ να τερματίζει στην 7^η θέση ενώ ο Ρικέλμε έζησε μία ακόμα έντονη στιγμή στην καριέρα του, στις 7 Μαΐου του 2006, καθώς ήταν ο παίκτης που "κέρδισε" την ιστορική φανέλα του Ζινεντίν Ζιντάν (Zinedine Yazid Zidane) με την οποία ο Γάλλος αγωνίστηκε για τελευταία φορά σε επίσημο ματς ως ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης. «Είμαι πολύ τυχερός που έχω τόσες πολλές φανέλες αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω μόνο μία θα επέλεγα σίγουρα αυτή του Ζινεντίν Ζιντάν. Έχω κρατήσει τη φανέλα που φορούσε στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι του για τη Ρεάλ. Την Τετάρτη πριν το παιχνίδι της Ρεάλ με τη Βιγιαρεάλ μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι δεν είχε τη φανέλα μου και ότι θα ήθελε να ανταλλάξουμε φανέλες την Κυριακή. Στο ματς τον έκαναν αλλαγή πέντε λεπτά πριν το τέλος ώστε να τον αποθεώσουν όρθιοι όλοι οι οπαδοί και έμεινε εκεί περιμένοντας στη γραμμή του πλαγίου ώστε να κρατήσει την υπόσχεση που μου είχε δώσει. Ήταν μία πραγματικά τρυφερή σκηνή. Έχω τη φανέλα σε περίοπτη θέση σπίτι μου όπου αναφέρεται και η ημερομηνία που την απέκτησα. Ο Ζιντάν ήταν ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες που έχω δει», αναφέρει για την ξεχωριστή "συνάντησή" του με τον Ζιντάν ο οποίος λίγο μετά από εκείνο το παιχνίδι είπε για τον Αργεντίνο: «Εάν ήμουν προπονητής ή μπορούσα να φτιάξω μία ομάδα, ο Ρικέλμε θα έπαιζε πάντα. Είναι ένας μαγικός παίκτης. Αποτελεί τιμή για μένα να αποσύρομαι από την ενεργό δράση κρατώντας τη φανέλα του στα χέρια μου».

Τέλειος μέχρι το ματς με τη Γερμανία

Έναν μήνα αργότερα ο Ρικέλμε ετοιμαζόταν να ζήσει κάτι το πρωτόγνωρο για αυτόν καθώς για πρώτη (και μοναδική όπως αποδείχτηκε) φορά στην καριέρα του θα έπαιρνε μέρος σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και μάλιστα σε μία εξαιρετική ηλικία, πάνω στο κλείσιμο των 28 του χρόνων. Στο Μουντιάλ της Γερμανίας, το ποδοσφαιρικό κοινό θαύμασε για πρώτη φορά τον Λιονέλ Μέσι (Lionel Andrés "Leo" Messi), ο οποίος έδειχνε από τα 18 του πως ήταν έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του και να κατακτήσει τον κόσμο, ωστόσο ο παίκτης στον οποίο έδειχνε τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ο τεχνικός της Αργεντινής Χοσέ Πέκερμαν ήταν ο Ρικελμε. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί μαζί με απόλυτη επιτυχία στην Κ20 της Αργεντινής, στα πρώτα βήματα του Ρικέλμε, και ο προπονητής πίστευε πολύ σε αυτόν, του συμπεριφερόταν όπως ο πατέρας στο γιο του. «Κάποιοι λένει πως ο Ρικέλμε είναι αργός. Όμως δεν είναι αργός όταν έχει τη μπάλα στην κατοχή του. Είναι η μπάλα που πρέπει να τρέχει, όχι ο παίκτης», είχε δηλώσει προς... υπεράσπισή του ο Πέκερμαν, με τον άσο της Βιγιαρεάλ να φροντίζει πάντως από τα πρώτα παιχνίδια του να τον δικαιώνει καθοδηγώντας με μαεστρία το κέντρο της Αργεντινής. Στα τρία παιχνίδια της φάσης των ομίλων (με Ακτή Ελεφαντοστού, Σερβία και Ολλανδία) και στον νοκ-άουτ αγώνα στους "16" με το Μέξικο ήταν υποδειγματικός, με όλη την ομάδα να γίνεται ευτυχισμένη από τις εμπνεύσεις του, ωστόσο στον κρίσιμο προημιτελικό οι αμφιτρύωνες Γερμανοί βρήκαν τον τρόπο να τον εξουδετερώσουν με τους Μίχαελ Μπάλακ (Michael Ballack) και Τόρστεν Φρινγκς (Torsten Klaus Frings) και ο Πέκερμαν δεν είχε άλλη επιλογή από τον να τον αντικαταστήσει νωρίς.

Δεν του δόθηκε μάλιστα η ευκαιρία να επιστρέψει στα υψηλά στάνταρντς απόδοσης σε εκείνο το τουρνουά καθώς η Αργεντινή έχασε στα πέναλτι από τους σπεσιαλίστες σε αυτή τη διαδικασία Γερμανούς και αποχαιρέτησε τη διοργάνωση. Οι φανατικοί οπαδοί του έχουν κάθε δικαίωμα να λένε -και δικαιολογημένα- ότι ήταν ο παίκτης με τις περισσότερες ασίστ στο τουρνουά ενώ οι εχθροί του μπόρεσαν να πιαστούν από το γεγονός ότι σε ένα ακόμα μεγάλο ραντεβού κάτι του έλειπε. Όπως στον ημιτελικό του Champions League κόντρα στην Άρσεναλ έτσι και στον προημιτελικό του Μουντιάλ με την Αργεντινή είχε την ευκαιρία να βάλει τη σφραγίδα του αλλά δεν το έκανε, με τον Γενς Λέμαν να εμφανίζεται και πάλι ως... φάντης-μπαστούνι στην απέναντι πλευρά και του παίρνει τη μπουκιά (της δόξας) μέσα από το στόμα.

«Το Μουντιάλ σημαίνει πολλά για μένα, ήταν η μοναδική μεγάλη διοργάνωση στην οποία δεν είχα πάρει μέρος. Ειπώθηκαν πολλά για την εμφάνισή μας σε αυτό το τουρνουά. Αν και το φινάλε ήταν απογοητευτικό λόγω του αποκλεισμού μας, θα πρέπει να θυμάστε πως αποχωρήσαμε αήττητοι. Νομίζω ότι η Αργεντινή έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στα γήπεδα της Γερμανίας και εγώ έβγαλα τις περισσότερες ασίστ από κάθε άλλον στο Μουντιάλ. Πιστεύω ότι είχαμε υπό τον έλεγχό μας το ματς με τη Γερμανία. Όπως εξελισσόταν το ματς φαινόταν πιθανότερο να πετύχουμε και δεύτερο γκολ παρά να δεχόμασταν την ισοφάριση. Ήταν πολύ κουρασμένοι και πολλοί από αυτούς είχαν πάθει κράμπες. Όμως κατάφεραν να σκοράρουν με τον Μίροσλαβ Κλόζε (Miroslav Josef Klose) και εκείνη η στιγμή άλλαξε όλο το ματς. Τα πέναλτι είναι θέμα τύχης: ο γκολκίπερ τους ήταν σε καλή ημέρα και έτσι αποκλειστήκαμε. Δεν ήμουν αρκετά τυχερός να εκτελέσω κάποιο πέναλτι σε εκείνο το Μουντιάλ, θα ήθελα να το κάνω. Συνήθιζα να αναλαμβάνω την εκτέλεση του πρώτου πέναλτι και αυτό θα ήταν κάτι το υπέροχο καθώς είμαι ένας από αυτούς που πιστεύουν ότι οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να βάζουν πάντα τους εαυτούς τους σε αυτές τις καταστάσεις που μπορούν να καθορίσουν αποτέλεσμα. Είχα όμως αντικατασταθεί κατά τη διάρκεια του αγώνα και δεν μπορούσα να πάρω μέρος. Και αυτό το συναίσθημα που είχα, ότι μου αρνήθηκαν την ευκαιρία να χτυπήσω κάποιο πέναλτι, είναι κάτι που έχει μείνει μέσα μου», εξομολογείται για εκείνη τη διοργάνωση ο Ρικέλμε.

Το ξεκίνημα της σεζόν 2006/07 τον βρήκε στη Βιγιαρεάλ, όχι όμως για πολύ, καθώς ο Μανουέλ Πελεγκρίνι έχασε κάποια στιγμή την υπομονή του με τα αλλεπάλληλα καπρίτσια του (ο Ρικέλμε δεν ήταν ποτέ στην καριέρα του αυτό που αποκαλούμε "καλό παιδί") και τον έστειλε κατευθείαν στην εξέδρα. Η διοίκηση ήταν αποφασισμένη αυτή τη φορά να στηρίξει τον προπονητή και όχι τον Ρικέλμε και έτσι ο Αργεντίνος παραχωρήθηκε δανεικός τον Φεβρουάριο του 2007 για 5 μήνες στη Μπόκα Τζούνιορς. Στην ομάδα της καρδιάς του, ο Ρικέλμε όχι μόνο έμοιαζε να αναγεννιέται αλλά έπαιξε καθοριστικό ρόλο με τα γκολ του και την παρουσία του μέσα στο γήπεδο για να φτάσει στο 6^ο Κόπα Λιμπερταδόρες της ιστορίας της, απέναντι στη βραζιλιάνικη Γκρέμιο και η ανταμοιβή του ήρθε το καλοκαίρι του 2007 όταν οι άνθρωποι των "χεϊνέισες" ήρθαν σε συμφωνία με τη Βιγιαρεάλ να τον αποκτήσουν με κανονική μεταγραφή έναντι 15.000.000 δολαρίων! Το ποσό που δόθηκε ήταν εξωπραγματικό αν αναλογιστεί κανείς ότι σπάνια ένας σύλλογος από την Αργεντινή κάνει ένα τέτοιο οικονομικό άνοιγμα και μάλιστα για παίκτη 29 ετών, ωστόσο ο Ρικέλμε ήταν μία ξεχωριστή περίπτωση για τη Μπόκα αλλά και τους οπαδούς της.

Ήταν για αυτούς το "№ 10" που πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη αυτά που αντιπροσώπευε ο Ντιέγκο Μαραντόνα για τη Μπόκα και ο μοναδικός ίσως που μπορούσε να κουβαλήσει στους ώμους του τη βαριά αυτή κληρονομιά. Το πόσο πολύ δέθηκε με αυτή την ομάδα ο Ρικέλμε, φάνηκε από το γεγονός ότι έμεινε σε αυτήν για άλλα 7 χρόνια προσθέτοντας 4 ακόμα τίτλους στο Λιμπερταδόρες του 2007, ενώ και στις δύο συνολικά θητείες του είχε απολογισμό 92 γκολ σε 388 παιχνίδια. Νούμερα ασύλληπτα αν σκεφτεί κανείς πως δεν ήταν ηγέτης μίας απλά μεγάλης ομάδας αλλά της Μπόκα Τζούνιορς των 30 εθνικών τίτλων και των 6 Λιμπερταδόρες, της ομάδας που ακολουθεί τη Μίλαν σε αριθμό διεθνών τροπαίων!

Φυσικά Χουάν Ρικέλμε χωρίς κόντρες δεν γίνεται και το ίδιο ίσχυσε και στα πάτρια εδάφη, με τον Αργεντινό σταρ να τσακώνεται κατά τη διάρκεια της θητείας του τόσο με το έτερο μεγάλο αστέρι της ομάδας, Μαρτίν Παλέρμο, τον κορυφαίο σκόρερ στην ιστορία της Μπόκα με 236 γκολ,  όσο και με τον Κάρλος Μπιάνκι (Carlos Arcecio Bianchi), τον μοναδικό τεχνικό με 4 Κόπα Λιμπερταδόρες, εκ των οποίων τα 3 με τους "χεϊνέισες". Πάντα βέβαια τα ξανάβρισκαν ή έκρυβαν τα προβλήματα κάτω από το... χαλάκι και αυτό γιατί πάνω από όλους και από όλα ο Ρικέλμε ήθελε το καλό της Μπόκα. Όσο για το πώς έκλεισε τον κύκλο του στην εθνική Αργεντινής, και εκεί μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως έζησε τα πάντα. Το 2007 πέτυχε 5 γκολ στο Copa America και αναδείχτηκε 2^ος  σκόρερ του τουρνουά, αλλά το φινάλε ήταν πικρό μιας που ήρθε η ήττα στον τελικό από τη Βραζιλία (0-3) ενώ έναν χρόνο αργότερα ήταν ο υπερήφανος αρχηγός της "αλμπισελέστε" όταν εκείνη κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο. Εκεί ουσιαστικά αποχαιρέτησε και τη φανέλα με το εθνόσημο καθώς στη συνέχεια κατάφερε να τσακωθεί ακόμα και με το... είδωλό του Ντιέγκο Μαραντόνα και να θέσει εαυτόν εκτός ομάδας.

«Εγώ το μόνο που του είπα ήταν πως ήθελα από αυτόν να παίζει λίγο πιο μπροστά. Δεν του έκανα κριτική», δήλωσε το 2009 ο "Πίμπε Ντ'Όρο", με τον Ρικέλμε να θεωρεί ωστόσο, πως ο προπονητής του ζητούσε να παίξει με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ξέρει και να λέει "αντίο". «Δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, ούτε μοιραζόμαστε τον ίδιο κώδικα. Δεν μπορούμε να δουλέψουμε μαζί», δήλωσε ο Ρικέλμε για να γνωστοποιήσει το 2009 την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα της χώρας του μετά από 51 συμμετοχές και 17 γκολ αλλά και ένα ιδιαίτερο ρεκόρ: σε κανένα από τα ματς που σκόραρε δεν ηττήθηκε η "αλμπισελέστε", έχοντας μόνο νίκες και μία ισοπαλία!

Η καριέρα του Ρικέλμε είχε τελικά το παραμυθένιο φινάλε που της άρμοζε καθώς όχι μόνο έπαιξε στη δύση της καριέρας του στη Μπόκα Τζούνιορς, την ομάδα που τον ανέδειξε επαγγελματικά στο ξεκίνημά του, αλλά θέλησε να ξαναφορέσει και τη φανέλα της Αρχεντίνος, της πρώτης του ομάδας. Μετά από την αποχώρησή του από τους "χεϊνέισες" με επεισοδιακό τρόπο το καλοκαίρι του 2014 επέλεξε να μετακομίσει στην Αρχεντίνος, την οποία οδήγησε -πριν ανακοινώσει πως κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια- στην επιστροφή της στα μεγάλα σαλόνια. Ηγέτης μέχρι την τελευταία του στιγμή...

Μπορεί να μην κατέκτησε τους αμέτρητους τίτλους που αποτελούν σημείο αναφοράς για άλλους μεγάλους παίκτες όμως πέτυχε να αφήσει έντονα το στίγμα του τόσο στην Αργεντινή με τη Μπόκα όσο και στην Ευρώπη με την Ισπανίδα "σταχτοπούτα" Βιγιαρεάλ ενώ τα 51 ματς με την εθνική Αργεντινής αποτελούν από μόνα τους τίτλο τιμής. «Το ποδόσφαιρο μου έχει δώσει τα πάντα. Όπως τα μικρά κορίτσια αγαπούν τις κούκλες τους, το καλύτερο παιχνίδι που είχα ποτέ ή που θα μπορούσα ποτέ να έχω είναι το ποδόσφαιρο. Ο άνθρωπος που το ανακάλυψε είναι ένας πραγματικός ήρωας, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό». Τάδε έφη Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, ο αιώνιος λάτιν εραστής της ασπρόμαυρης στρογγυλής Θεάς.

Η 26η Ιανουαρίου του 2016  ήταν και θα καταγραφεί πανθομολογούμενα ως μία από τις θλιβερές ημέρες στην ιστορία του αργεντίνικου αλλά και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, καθώς ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε αποφάσισε μετά από 18 χρόνια σπουδαίας καριέρας να ρίξει οριστικά τίτλους τέλους και να ανακοινώσει επίσημα ότι αποχωρεί από την ενεργή ποδοσφαιρική σκηνή.

• «Αποφάσισα να μην παίζω άλλο ποδόσφαιρο. Τώρα είμαι απλά ένας οπαδός. Θα πηγαίνω και θα υποφέρω στις εξέδρες. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με την καριέρα που είχα. Απόλαυσα το ποδόσφαιρο στο μάξιμουμ και ελπίζω και ο κόσμος να το απόλαυσε μαζί μου. Προσπάθησα να περάσω καλά. Προσπάθησα να δώσω ότι μπορούσα στους οπαδούς της Μπόκα, της Αργεντινής, της Βιγιαρεάλ και της Μπαρτσελόνα, στα τμήματα υποδομής και στις πρώτες ομάδες που έπαιξα. Είμαι ένα άτομο που παίρνει ήρεμα αποφάσεις, που σκέφτεται πολύ. Είναι ξεκάθαρο τώρα πως θα βρίσκομαι σε διακοπές, θα διασκεδάσω, θα απολαύσω χρόνο με τα παιδιά μου. Από αυτή τη στιγμή και πέρα η ποδοσφαιρική μου ζωή τελειώνει και ξεκινάει μία νέα ζωή. Ας δούμε τι μου επιφυλάσσει αυτή», τόνισε ο Ρικέλμε, ένας από τους πιο εμβληματικούς αρχηγούς και από τα πλέον αυθεντικά 10άρια, από αυτά που έχουμε συνηθίσει στη σύγχρονη εποχή να αποκαλούμε "παλιάς κοπής",  που έχουν εμφανιστεί στον κόσμο της ασπρόμαυρης στρογγυλής Θεάς την τελευταία 20ετία, με την είδηση του "αντίο" του να προκαλεί αντιδράσεις...

• "Εύχομαι τα καλύτερα στον Ρικέλμε. Έδωσε πολλά στο ποδόσφαιρο, έχτισε μία εκπληκτική καριέρα. Ως φίλαθλος, σε ευχαριστώ για όλες τις βραδιές που μας χάρισες", δήλωσε για τον συμπατριώτη του και για χρόνια συμπαίκτη του στην εθνική Αργεντινής ο Ντιέγκο Σιμεόνε (Diego Pablo Simeone González). Ο 36χρονος άσος έτυχε επίσης αποθέωσης και από ανθρώπους του Τύπου οι οποίοι για αρκετά χρόνια κατέγραφαν μέσα από τα κείμενά τους την αθλητική του διαδρομή.

• «Έσπασε το καλούπι. Κατανόηση, ταχύτητα στο μυαλό, σεβασμός για το άθλημα και αγάπη για τη μπάλα. Και ο καλύτερος συνομιλητής από όσους έχω γνωρίσει. Θα μου λείψεις Ρομάν», ήταν το σχόλιο του δημοσιογράφου της αργεντίνικης "La Nacion", Χουάν Πάμπλο Βάρσκι (Juan Pablo Varsky), ενώ ο Ρικέλμε χαρακτηρίζεται από τον βετεράνο αρθρογράφο Οράσιο Παγκάνι (Horacio Pagani) ως «ο δεύτερος εφευρέτης του ποδοσφαίρου, οι πρώτοι ήταν οι Άγγλοι 100 χρόνια πριν».

• Για τον Ρούπερτ Φράιερ (Rupert Fryer) του "Guardian" και του "ESPN" ο Αργεντίνος βιρτουόζος ήταν «ένας αρτίστας φυλακισμένος σε έναν κόσμο αθλητών», η εξειδικευμένη σε θέματα λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου και συνεργάτιδα του BBC, Μαρσέλα Μόρα (Marcela Mora y Araujo), τον χαρακτήρισε «πρότυπο 10άρι που έπαιζε με τους δικούς του κώδικες», ενώ ο παλιός άσος της Ρεάλ Μαδρίτης και νυν τηλεσχολιαστής Κίκε Γουόλφ (Enrique Ernesto "Quique" Wolff) πρότεινε στη Μπόκα Τζούνιορς να αποσύρει τη φανέλα με το № 10 ως ένδειξη σεβασμού προς τον μεγάλο της άσο.

• Μεταξύ μάλιστα των μεγάλων υμνητών του Ρικέλμε ήταν και ο άλλοτε συμπαίκτης του στη Βιγιαρεάλ και νυν προπονητης στη Μπόκα Τζούνιορς, Ροδόλφο Αρουαμπαρένα, ο οποίος δήλωσε: «Ο Ρομάν ήταν ο καλύτερος με τον οποίο έπαιξα μαζί, ήταν διαφορετικός. Έπαιξα μαζί με τον τον Μαραντόνα στην Μπόκα, με τον Ριβάλντο (Rivaldo Vítor Borba Ferreira) στην ΑΕΚ. Αλλά, σαν συμπαίκτης, ήταν ο καλύτερος...»

• Τι ακριβώς όμως ήταν -περισσότερο- ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε; Ένας καλλιτέχνης και επαναστάτης του ποδοσφαίρου ο οποίος έδινε σε όλους της εντύπωση πως είχε γεννηθεί μόνο για να παίζει μπάλα και να ευχαριστεί τους φιλάθλους στις εξέδρες και οποίος συναγωνίζεται ακόμα και τον Μαραντόνα για το ποιός είναι ο κορυφαίος στην ιστορία της Μπόκα Τζούνιορς; Ή ο παίκτης που δεν κατάφερε να φτάσει όσο ψηλά πίστευαν αρκετοί στο ξεκίνημα της καριέρας του και ο οποίος έχανε τα πιο κρίσιμα ποδοσφαιρικά ραντεβού του τα οποία θα του έδιναν το εισιτήριο για την αθλητική αθανασία;

Στάνταρντ απάντηση δεν υπάρχει και ο καθένας μπορεί να δει το ποτήρι όπως ο ίδιος το επιθυμεί, μισοάδειο ή μισογεμάτο. Το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι πως ο Ρικέλμε ξεχώριζε μέσα από το σωρό: ξεχώριζε γιατί ήταν διαφορετικός από τους άλλους (αυτό που οι Άγγλοι αποκαλούν πολύ εύστοχα extraordinary), ξεχώριζε γιατί ήταν μοναδικός στο να μοιράζει τη μπάλα στον παίκτη που έπρεπε, όταν έπρεπε και αν έπρεπε, ξεχώριζε για τα μαγικά του γκολ με χτυπήματα φάουλ και τις πάσες με μοιρογνωμόνιο, ξεχώριζε γιατί αν και είχε εμφανείς αδυναμίες (στην ταχύτητα, στο κομμάτι της τακτικής, του μαρκαρίσματος και του παιχνιδιού χωρίς τη μπάλα στα πόδια) αυτές δεν μπόρεσαν να αποτελέσουν τροχοπέδη στο να κάνει μία αξιοζήλευτη καριέρα και να αποκτήσει ένα τεράστιο φαν κλαμπ με βάση την Αργεντινή και μέλη σε όλο τον κόσμο.

PALMARES

Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)

Εφηβική καριέρα

• 1992–1995: Asociación Atlética Argentinos Juniors
• 1995–1996: Club Atlético Boca Juniors

Επαγγελματική καριέρα

• 1996–2002: Club Atlético Boca Juniors, 151 (38)
• 2002–2005: Futbol Club Barcelona, 30 (3)
• 2003–2005: (δανεικός) → Villarreal Club de Fútbol, 70 (27)
• 2005–2007: Villarreal Club de Fútbol, 49 (15)
• 2007: (δανεικός) → Club Atlético Boca Juniors, 15 (2)
• 2008–2014: Club Atlético Boca Juniors, 165 (35)
• 2014: Asociación Atlética Argentinos Juniors, 18 (5)

Σύνολο καριέρας: 495 (123)

Διεθνής

• 1997/98: Εθνική Νέων Αργεντινής, 21 (7)
• 1997–2008: Αργεντινή, 51 (17)

Τίτλοι

Συλλογικοί

Με τη Boca Juniors

• Πρωτάθλημα Αργεντινής: 5 (1998 Apertura, 1999 Clausura, 2000 Apertura, 2008 Apertura, 2011 Apertura)
• Copa Libertadores: 3 (2000, 2001, 2007)
• Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2000
• Recopa Sudamericana: 2008
• Κύπελλο Αργεντινής: 2011/12

Με τη Villarreal

• UEFA Intertoto Cup: 2 (2003, 2004)

Διεθνής

Με την Εθνική Νέων της Αργεντινής

• Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 1997
• Toulon Tournament: 1998

Με την Αργεντινή

• Ολυμπιακοί Αγώνες: Χρυσό Μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008
• Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA: φιναλίστ 2005
• Copa América: φιναλίστ 2007

Προσωπικές Διακρίσεις

• Καλύτερος Παίκτης Toulon Tournament: 1998
  
• Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς για τη Νότιο Αμερική: 5 (1999, 2000, 2001, 2008, 2011)
• Παίκτης της Χρονιάς για την Αργεντινή: 4 (2000, 2001, 2008, 2011)
• Πολυτιμότερος Παίκτης (M.V.P.) Διοργάνωσης Copa Libertadores: 2 (2001, 2007)
• Παίκτης της Χρονιάς για την Νότιο Αμερική: 2001
• Καλύτερος Ξένος Παίκτης της Χρονιάς στη La Liga (Don Balón Award): 2004/05
• Most Artistic Player by Marca: 2005
• 2^ος Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Κυπέλλου Συνομοσπονδιών FIFA: 2005
• Περισσότερες Ασίστ Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2006
• Μέλος της Ιστορικά Καλύτερης 11άδας του Copa Libertadores

ΠΗΓΗ: sport24.gr - gazzetta.gr