Σε
όλη την Ευρώπη υπάρχουν τα ντέρμπι μεταξύ των μεγάλων ομάδων των κατά
τόπους πρωταθλημάτων. Ανάμεσα σε
συλλόγους που διεκδικούν πάντα τους
τίτλους αλλά και σε συλλόγους που
γειτονεύουν ο ένας με τον άλλο, που είναι
και ο πραγματικός ορισμός ενός ντέρμπι.
Ανεξάρτητα του αν οι σύλλογοι αυτοί
συμμετέχουν στην ίδια κατηγορία! Σε
αυτό το αφιέρωμα θα ασχοληθούμε με το
γαλλικό κλασικό αιώνιο ντέρμπι ανάμεσα
στην Παρί Σεν Ζερμέν (Paris
Saint-Germain FC) και την Ολιμπίκ Μαρσέιγ
(Olympique de Marseille).
Θα
μου πείτε: Πώς γίνεται να είναι αιώνιοι
αντίπαλοι δύο σύλλογοι όταν ο ένας
ιδρύθηκε το 1899 (Μαρσέιγ) και ο άλλος το
1970; Αν και η αντιπαλότητα ξεκινάει από
το 1991, οι διαφορές τους σχετίζονται
περισσότερο με το τι εκπροσωπούν. Εδώ
μπαίνει η ιδιαιτερότητα της Γαλλίας,
που αντίθετα με όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές
χώρες, έχει πραγματικά μία ομάδα να
εκπροσωπεί την κάθε πόλη, σε κάθε άθλημα.
Μέχρι τότε η μεγάλη κόντρα στη Γαλλία
ήταν μεταξύ Μαρσέιγ – Μπορντό (FC
Girondins de Bordeaux). Τι όμως είχε να χωρίσει
η Μασσαλία με το Μπορντό; Δεν έδιναν
καλά κρασιά οι Γιρονδίνοι στους Φωκαιείς
για να συνοδεύουν τα ψάρια τους; Ενώ με
το Παρίσι η ιστορία είναι διαφορετική.
Η
Μασσαλία είναι μια πόλη ανοικτή, βλέπει
Μεσόγειο, λούζεται από ήλιο, κατοικείται
από όλους τους λαούς της Μεσογείου. Πόλη
ανεκτική με μεγάλη παράδοση στη λογοτεχνία
και γενικότερα τις τέχνες. Οι Μασσαλοί
θεωρούν τους Γάλλους βόρεια των Άλπεων,
ελαφρώς βλάχους. Όλους, εκτός τους
Παριζιάνους. Οι πρωτευουσιάνοι εκπροσωπούν
ένα Παρίσι που βρίσκεται καταμεσής μιας
πεδιάδας, με πολύ βροχή και άντρο της
υψηλής κοινωνίας. Φώτα, εφέ και μια
αίσθηση ανωτερότητας απέναντι στους
υπολοίπους, που είναι ταξική. Η κουλτούρα
του Παρισιού είναι από πάνω, από τους
ευγενείς και τους καλλιτέχνες που βρήκαν
καταφύγιο εκεί για να δημιουργήσουν
στις διάφορες αυλές.
Από
το 1.660 που ο Λουδοβίκος ο 14ος κατακτά
τη Μασσαλία και την ενώνει με τη Γαλλία,
οι δύο πόλεις δεν είναι ακριβώς φίλοι.
Αυτή η κόντρα μεταφέρεται και στο
ποδόσφαιρο το 1991. Εκείνη την εποχή η
Μαρσέιγ δεν είναι απλώς η ισχυρότερη
ομάδα στη Γαλλία, αλλά και διεκδικητής
του Champions League! Είναι
παράλληλα η αρχή της συνδρομητικής
τηλεόρασης στη χώρα και το Canal+ κάνει
μια κίνηση να αγοράσει την Παρί. Ο Μπερνάρ
Ταπί (Bernard Tapie), πρόεδρος τότε της Μαρσέιγ,
θεωρεί σκανδαλώδες η πλατφόρμα που
προβάλλει το πρωτάθλημα να έχει στην
ιδιοκτησία της μία ομάδα. Ξεκινάει μια
ρητορική περίπου “Γαλλία δεν είναι
μόνο το Παρίσι”, “Ο Νότος δεν μπορεί
να υποκύπτει μόνιμα στο Βορρά” και άλλα
τέτοια αγαπημένα. Εφημερίδες και
τηλεόραση ταΐζουν τη φωτιά και εγένετο ντέρμπι.
Τα
προεόρτια έγιναν στο παιχνίδι της
5ης Μαΐου του 1989. Η Παρί του Τόμισλαβ
Ίβιτς (Tomislav Ivic), με αστέρι τον Σάφετ
Σούσιτς (Safet Susic) επισκέπτεται το
“Βελοντρόμ” {Vélodrome) όντας 1 πόντο μπροστά
στη βαθμολογία, 4 αγωνιστικές πριν το
τέλος του πρωταθλήματος. Η Μαρσέιγ των
Ζαν-Πιερ Παπέν (Jean-Pierre Papin), Μπρούνο Ζερμέν
(Bruno Germain) και Φρανκ Σοζέ (Franck Sauzée) κερδίζει
1-0 με γκολ του τελευταίου. Μεγάλη ένταση
στις εξέδρες, μόλις τρεις βδομάδες
μετά το Χίλσμπορο (Hillsborough) με
τον Ταπί να δηλώνει:
Η ένταση θα είχε αποφευχθεί αν ο Μπορελί (Francis Borelli -ο πρόεδρος της Παρί) δεν έστηνε αυτό το θίασο.
O Μπορελί απαντά:
“Παίξαμε σε εχθρικό έδαφος, για να μην πω στο εξωτερικό”!
Είναι
όμως το παιχνίδι στις 29 Μαΐου 1993 που θα
καθιερώσει την κόντρα ως την πιο σημαντική
στη Γαλλία. Είναι η περίοδος που όλο το
πολιτικό κατεστημένο της Γαλλίας
κυνηγάει τον Ταπί. Ο Πρόεδρος Φρανσουά
Μιτεράν (François Mitterrand) και
ο νέος πρωθυπουργός Εντουάρντ Μπαλλαντίρ
(Édouard Balladur) έχουν κινήσει δικαστική
έρευνα για τον πρόεδρο της Μαρσέιγ. Η
ένταση στις εξέδρες είναι τεράστια με
τους Παριζιάνους να νιώθουν ότι αδικούνται
συνεχώς από το κατεστημένο Ταπί. Οι
παίχτες δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις.
Οι δύο σύλλογοι είναι σχεδόν αποκλειστικοί
τροφοδότες της Εθνικής Γαλλίας σε
παίχτες και οι σχέσεις μεταξύ τους είναι
στα όρια του πλακωνόμαστε.
Οι Παριζιάνοι
κατηγορούν την ομοσπονδία ότι προτιμούν
τους Μασσαλούς και οι δεύτεροι λένε ότι
οι ψηλομύτηδες πρωτευουσιάνοι δεν
αντέχουν το ότι δεν είναι καλύτεροι.
Προτελευταία αγωνιστική και πάλι
παίζεται ο τίτλος. Η Μαρσέιγ κερδίζει
3-1 με γκολ των Ρούντι Φέλερ (Rudi
Völler), Μπασίλ Μπολί (Basile Boli) και Αλέν
Μπόκσιτς (Alen Bokšić), ενώ είχε μείνει
πίσω στο σκορ από γκολ του Βενσάν Γκεράν
(Vincent Guérin). Αυτό που ακολουθεί, στον
τελευταίο τίτλο των Μασσαλών, c’est la
folie (είναι μια τρέλα).
Από τότε η αντιπαλότητα εδραιώθηκε και αποτελεί εδώ και 20 κάτι χρόνια το γαλλικό κλασικό. Η Παρί κέρδισε το πρωτάθλημα το 1994. Πλέον με τους Καταριανούς έχει χτίσει μια ομάδα που διεκδικεί το Champions League ενώ οι λιμανίσιοι της Μεσογείου ψάχνουν σωσίβιο για να βγουν στην τριάδα. Μπορεί να υπάρχουν μεγάλες διαφορές πλέον, αλλά διάολε, το κλασικό έχει πάντα τη δική του γοητεία!
Πηγή: sombrero.gr
