Βλογημένος: Ρασίντ Γιεκινί: Ο Ταύρος της Καντούνα

Ο Νιγηριανός κεντρικός επιθετικός Ρασίντ Γιεκινί (Rashidi Yekini), γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1963, στη Καντούνα της κεντρικής Νιγηρίας. Σε μια επαγγελματική καριέρα, η οποία διήρκεσε περισσότερο από δύο δεκαετίες, συνδέθηκε κυρίως με την Βιτόρια του Σετούμπαλ στην Πορτογαλία, αλλά έπαιξε και για συλλόγους σε 6 άλλες χώρες εκτός της Νιγηρίας, αγωνιζόμενος στα πρωταθλήματα της Ακτής Ελεφαντοστού, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ελβετίας, της Τυνησίας και της Σαουδικής Αραβίας. Σκόραρε 37 γκολ ως διεθνής και μέχρι σήμερα είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας της χώρας του! Συμμετείχε σε 5 μεγάλα διεθνή τουρνουά, μεταξύ των οποίων δύο Παγκόσμια Κύπελλα όπου σκόραρε το πρώτο γκολ της χώρας στην υπέρτατη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη. Ονομάστηκε επίσης ως Καλύτερος Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς το 1993.

Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στις ακαδημίες της Γιουνάιτεντ Τεξτάιλς, τοπικής ομάδας της γενέτειράς του, στην οποία αγωνίστηκε τη σεζόν 1981/82. Επόμενος σταθμός του ήταν η Σούτινγκ Σταρς, του Ιμπαντάν, ομάδα επίσης της Νιγηρίας, όπου έμεινε τη διετία 1982-1984. Πραγματοποίησε 53 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα Νιγηρίας, ενώ παράλληλα κατάφερε να πετύχει και 45 γκολ. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Αμπιόλα Μπέιμπς της Αμπεοκούτα, στην οποία παρέμεινε για περίπου 3 χρόνια, ενώ χρίστηκε και διεθνής με την εθνική ομάδα της Νιγηρίας. Η συμμετοχή του με την Ολυμπιακή ομάδα της Νιγηρίας το 1988, στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το πρώτο του ταξίδι εκτός Νιγηρίας και να μετακομίσει στην Ακτή Ελεφαντοστού και συγκεκριμένα στην Άφρικα Σπορ Νασιονάλ του Αμπιτζάν, ομάδα της πρωτεύουσας της χώρας. Παρέμεινε εκεί για μια διετία μέχρι το καλοκαίρι του 1990, πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις και σε συνδυασμό με την συνεχή παρουσία του στην εθνική ομάδα της Νιγηρίας, προκάλεσε το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων τόσο της Αφρικής, όσο και της Ευρώπης.

Το καλοκαίρι του 1990, ήρθε η ευκαιρία του να κάνει το πρώτο του ταξίδι εκτός Αφρικής, αφού πήρε μεταγραφή στη Βιτόρια του Σετούμπαλ, στην Πορτογαλία στην οποία, ευθύς εξ' αρχής, έγινε ο ηγέτης της. Η Βιτόρια μπορεί να πάλευε για την παραμονή της στην πρώτη κατηγορία κάθε χρόνο, αλλά ο Νιγηριανός φόρτωνε τα αντίπαλα δίχτυα...

1990/91: 24 συμμετοχές και 13 γκολ.
1991/92: 30 συμμετοχές, 22 γκολ.
1992/93: 26 συμμετοχές, 34 γκολ.
1993/94: 28 συμμετοχές, 21 γκολ.

Συνολικά σε μια τετραετία στην Πορτογαλία, πραγματοποιώντας τρομερές εμφανίσεις, είχε 108 συμμετοχές και 90 γκολ! Τα πολύ υψηλά στάνταρ απόδοσης που έπιασε κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στην πορτογαλική ομάδα, τον οδήγησαν στο να ανακηρυχθεί ως ο Καλύτερος Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς για το 1993, ενώ το 1994 κατέκτησε με την εθνική ομάδα της χώρας του το Κόπα Άφρικα, πετυχαίνοντας μάλιστα ένα τρομερό γκολ στον ημιτελικό με βολέ έξω απ' την περιοχή, σχεδόν απ' τη γραμμή του άουτ, ενώ αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης! Μετά το Κόπα Άφρικα εξασφάλισε με άνεση και τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ του 1994 που θα γινόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, κληρώθηκε στον ίδιο όμιλο με την εθνική μας ομάδα, παρέα με την Αργεντινή και τη Βουλγαρία.

Λίγο πριν την έναρξη του Μουντιάλ, με τον Ολυμπιακό να κινείται να αποκτήσει το νεαρό βιρτουόζο Ίλια Ίβιτς (Ilija Ivić) απ' τον Ερυθρό Αστέρα, έσκασε η "βόμβα": Ο Μουντιαλικός άσος Ρασίντ Γιεκινί, ο "Ταύρος της Καντούνα", υπέγραψε στον Ολυμπιακό τριετές συμβόλαιο. «Ρε ποιός είναι ο Γιεκινί;» άρχισαν οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων». Μόλις έσκασαν τα πρώτα στατιστικά με τα κατορθώματα του στην Πορτογαλία, άρχισαν τα όνειρα: «Με Αλεξανδρή, Μπατίστα, Ίβιτς και Γιεκινί, 5 γκολ σε κάθε ματσάκι θα ρίχνουμε». Η Νιγηρία κάνει πρεμιέρα στο Μουντιάλ με τη Βουλγαρία, ο Γιεκινί πετυχαίνει το πρώτο γκολ της Νιγηρίας και παίρνει αγκαλιά τα δίχτυα και αρχίζει να μονολογεί, σε έναν απ' τους πιο επικούς πανηγυρισμούς που έχουν σημειωθεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο και η φαντασία των οπαδών του Ολυμπιακού διεγείρεται ακόμα περισσότερο.

Η Νιγηρία έχει καλή παρουσία στο Μουντιάλ αλλά δεν πάει πολύ ψηλά. Ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει την προετοιμασία του με τον Αλέφαντο, που δηλώνει ότι « …με τον Ίβιτς θα πέσουν τα τσιμέντα στο Καραϊσκάκη». Ο Αλεξανδρής δείχνει ελαφρώς έξω απ’ τα νερά του, ο Μπατίστα είναι σε φόρμα, αλλά ο Ίβιτς πραγματικά κλέβει την παράσταση με τις ζογκλερικές του ενέργειες. Και ... ο Γιεκινί; Που βρίσκεται; Ο Νιγηριανός εξασφάλισε άδεια απ' τον Ολυμπιακό, μιας και συμμετείχε και στην προετοιμασία της εθνικής Νιγηρίας, ενώ επρόκειτο και να παντρευτεί. Η άφιξη του καθυστερούσε συνέχεια και τα πρώτα σχόλια άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν! Τελικά, φτάνει καθυστερημένος στην Ελλάδα και πριν καλά-καλά συμπληρώσει 24ωρο στη χώρα μας, δηλώνει ασθενής (!!!) και παίρνει μια 10ήμερη αναρρωτική άδεια, καθώς εξεδήλωσε συμπτώματα... ελονοσίας! Από εκεί ορμώμενος ο Νίκος Αλέφαντος, είπε την αλησμόνητη ρήση: «Ο αλήτης, ο μαύρος, ο Γεκινής που ήρθε να μας κολλήσει ελονοσία για να πεθάνουμε, ο αρρωστιάρης, ο βρωμερός»...

Με τα πολλά ο Γιεκινί μπαίνει στις επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας. Κάνει το ντεμπούτο του στον Ολυμπιακό στις 28 Αυγούστου του 1994, στη Δράμα στο νικηφόρο αγώνα επί της Δόξας, όπου μπήκε σαν αλλαγή στο τελευταίο 20λεπτο του αγώνα. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 31 Αυγούστου, χάνει πέναλτι στον αγώνα Κυπέλλου με το Ρέθυμνο (1-1), αλλά πετυχαίνει και το πρώτο του γκολ στην Ελλάδα με προβολή έπειτα από σέντρα του Γρηγόρη Τρούπκου. Στις 11 Σεπτεμβρίου ντεμπουτάρει μπροστά στο κοινό του Ολυμπιακού στον αγώνα με τον Απόλλωνα Αθηνών. Έχει γενικά καλή παρουσία, αλλά δεν καταφέρει να πετύχει το γκολ, παρά το μπιζάρισμα του κοινού. Ακολούθησε η βραδιά της... απόλυσης του Αλέφαντου, η εντός έδρας ήττα στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου UEFA απ' την Μαρσέϊγ που είχε υποβιβαστεί στη Β' κατηγορία της Γαλλίας έπειτα από σκάνδαλο δωροδοκιών. Η Μαρσέϊγ, παρά τον υποβιβασμό είχε διατηρήσει αρκετά από τα μεγάλα αστέρια στο ρόστερ της. Σε αυτό τον αγώνα ο Γιεκινί ήταν απλά αναφορά στο φύλλο αγώνα, ενώ φέρει ευθύνη και στο 2^ο γκολ της Μαρσέϊγ, μιας και άφησε εντελώς αφύλακτο τον Κριστόφ Μαρκέ να πιάσει το... τούβλο απ' το ύψος της περιοχής και να γράψει το τελικό 1-2. Βέβαια δεν έφταιγε μόνο η απόδοση του Γιεκινί, μιας και ολόκληρη η ομάδα, απ' το 50^ο λεπτό και μετά δε μπορούσε να πάρει τα πόδια της.

Ο Γιεκινί αίφνης έδειχνε ενοχλημένος. Η εικόνα του χαμογελαστού και πρόσχαρου ανθρώπου είχε δώσει τη θέση της σε έναν μουρτζούφλη, κακομοιριασμένο και στραβωμένο με τα πάντα. Ο Γιεκινί έκανε θέμα την παρουσία του στον αγιασμό της ομάδας, καθώς δε μπορούσε να δεχτεί το γεγονός ότι ένας φανατικός μουσουλμάνος όπως εκείνος ήταν υποχρεωμένος να δώσει το "παρών" σε μια ορθόδοξη τελετή, έστω κι αν αυτή έχει εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Με τους άλλους παίκτες δε μιλούσε καθόλου, παρά μόνο με τον Ντανιέλ Μπατίστα, με τον οποίο μπορούσε να συνομιλεί στα Πορτογαλικά. Με κάποιους συγκεκριμένα, απέφευγε να λέει ακόμα και καλημέρα. Ο Νιγηριανός πέτυχε το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα στις 18 Σεπτεμβρίου του 1994 και βοήθησε τον Ολυμπιακό να πάρει το "Χ" με αντίπαλο τον Εδεσσαϊκό στην Έδεσσα (1-1) και προπονητή το Νίκο Γιούτσο. Ακολούθησε ο αγώνας κυπέλλου με τον Αγροτικό Αστέρα στις 21 Σεπτεμβρίου στο Καραϊσκάκη, όπου η ραθυμία του έκανε και τους πιο ψύχραιμους να αρχίσουν να "τα παίρνουν" με την πάρτη του και πέτυχε το 3^ο και τελευταίο του γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού στις 24 Σεπτεμβρίου στο Καραϊσκάκη στο νικηφόρο 6-1 επί του Ιωνικού Νικαίας. Το γεγονός ότι ούτε ο παίκτης πανηγύρισε το γκολ, αλλά ούτε και κανείς συμπαίκτης του μαζί του, αλλά και η φάτσα του μετά το τέλος του αγώνα, είναι κυριολεκτικά όλα τα λεφτά. Το κύκνειο άσμα του ήταν η ρεβάνς με τη Μαρσέϊγ στη Γαλλία στις 27Σεπτεμβρίου, όπου ο Ολυμπιακός έχασε με 3-0 και σώθηκε απ' τη συντριβή χάρη στο εκπληκτικό βράδυ του Κυριάκου Τοχούρογλου.

Χωρίς προειδοποίηση, ο Γιεκινί τα μάζεψε λίγες ημέρες αργότερα και σηκώθηκε κι έφυγε απ' την Ελλάδα, απαιτώντας μεταγραφή. Προχώρησε όμως σε μια αινιγματική δήλωση λίγο πριν εξαφανιστεί απ' τον Ολυμπιακό και την Ελλάδα: "All the players of Olympiakos must think twice that... Olympiakos is not a family team... Is a team for everybody". Μπορεί σε ελεύθερη μετάφραση να μη βγαίνει νόημα απ' τη ρήση του Γιεκινί, αλλά με δηλώσεις του στα ΜΜΕ της χώρας του ο Γεκινί μίλησε στη μητρική του γλώσσα και είπε τα πάντα: Για τα καψόνια των "πάλιουρων", για κάποιους παίκτες που είχαν αρχηγική συμπεριφορά στα αποδυτήρια και επιβάλλονταν στους άλλους (εδώ κολλάει το "...is not a family team..."), για τις κακές σχέσεις μεταξύ των παικτών, για την αντιμετώπιση που είχε απ 'τον προπονητή του. Λέγεται πως οι δηλώσεις του Γεκινί - σε συνδυασμό με το ξέσπασμα Αλέφαντου για τις κλίκες και το πιράνχας το Λούβαρη που τον έφαγαν απ' τον Ολυμπιακό - ήταν η αρχή του τέλους για την παρουσία των κουμπάρων Γιώτη Τσαλουχίδη – Ηλία Ταληκριάδη απ' τον Ολυμπιακό!

Επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η ισπανική Σπόρτινγκ Χιχόν, στην οποία παρέμεινε για περίπου ένα χρόνο πραγματοποιώντας συνολικά 14 εμφανίσεις. Σε μια προσπάθεια να σώσει την καριέρα του επέστρεψε στην ομάδα που μεγαλούργησε, τη Βιτόρια Σετούμπαλ, στην οποία παρέμεινε για λίγους μόνο μήνες αλλά κι εκεί τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα με 14 συμμετοχές και μόλις 3 γκολ. Τελευταίος σταθμός της καριέρας του σε ευρωπαϊκούς συλλόγους ήταν η Ζυρίχη τη σεζόν 1997/98. Στην ελβετική ομάδα παρέμεινε για ένα χρόνο πραγματοποιώντας 28 εμφανίσεις και πετυχαίνοντας 14 γκολ, πράγμα που του επέτρεψε να συμμετάσχει με την εθνική Νιγηρίας και στο Μουντιάλ του 1998 στη Γαλλία. Από το 1998 και μετά, αγωνίστηκε σε πρωταθλήματα λιγότερο δημοφιλή όπως αυτά της Νιγηρίας, της Ακτής Ελεφαντοστού (Άφρικα Σπορτ), της Τυνησίας (Μπιζερτίν) και της Σαουδικής Αραβίας (Αλ-Σαμπάμπ Ριάντ). Το 2003 σε ηλικία 39 ετών επέστρεψε στη Νιγηρία και την Τζούλιους Μπέργκερ και το 2005, σε ηλικία 42 ετών αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να βάλει τέλος στην πλούσια πολυετή καριέρα του με τα χρώματα της Γκεϊτγουέι της Αμπεοκούτα.

Αγωνίστηκε σε 58 παιχνίδια με την εθνική ομάδα της Νιγηρίας και πέτυχε 37 τέρματα, όντας ο Κορυφαίος Σκόρερ στην ιστορία της χώρας. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1994, όπου σκόραρε το πρώτο γκολ στην ιστορία της Νιγηρίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, στο 3-0 επί της Βουλγαρίας και του 1998 στα γαλλικά γήπεδα. Επίσης, με την Νιγηρία -και ο ίδιος πρώτος σκόρερ με 5 τέρματα- κατέκτησε το Κύπελλο Εθνών Αφρικής το 1994, νικώντας 2-1 στον τελικό τη Ζάμπια.

Ο Ρασίντ Γιεκινί πέθανε αιφνιδιαστικά στις 4 Μαΐου του 2012, σε ηλικία 48 ετών. Τα ακριβή αίτια του θανάτου του δεν είναι ακόμα γνωστά, ωστόσο το 2011, τα ΜΜΕ της πατρίδας του ανακοίνωσαν ότι μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, έπασχε από διπολική διαταραχή και βαριά κατάθλιψη, κάτι που τον οδήγησε στο να μένει μόνος του παρά το γεγονός ότι είχε τρεις συζύγους και τρία παιδιά. Φημολογείται επίσης πως μετά το τέλος της επαγγελματικής του καριέρας και μέχρι το θάνατό του, αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα. Συχνά, μιλούσε στον εαυτό του, ενώ περπατούσε ξυπόλυτος στους δρόμους του Ιμπαντάν, ενώ είναι γνωστό το ότι είχε παραισθήσεις. Δεν ήταν λίγες οι φορές που συγκέντρωνε τα προσωπικά του αντικείμενα και τα... έκαιγε σε κοινή θέα. Αποτέλεσμα της συμπεριφοράς αυτής, ήταν το ότι μόνο τα παιδιά του στις διακοπές τους και ορισμένοι στενοί φίλοι, τον επισκέπτονταν.