Στις 14 Φλεβάρη του 2010, στο ημίχρονο του αγώνα Μπόλτον – Τότεναμ για το Κύπελλο Αγγλίας, προβλήθηκε μια διαφήμιση της PUMA, για να γιορτάσει την Ημέρα των Ερωτευμένων!
Με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και μoτό το «Dedicate a song to someone you love as much as football» (Αφιερώστε ένα τραγούδι σε κάποιον που αγαπάτε όσο και το ποδόσφαιρο), η Puma οργάνωσε μια διαφημιστική καμπάνια, την “The Hardchorus“, καλώντας φανατικούς οπαδούς ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών συλλόγων -από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και αλλού- να τραγουδήσουν ένα ερωτικό τραγούδι στις λέσχες τους ή ακόμη και στις αγαπημένες τους pubs, με τον τρόπο που τραγουδούν τα συνθήματα των ομάδων τους στο γήπεδο!
Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε μερικές από τις δημιουργίες!
Η «Τραγωδία της Θύρας 7», συνέβη στις 8 Φεβρουαρίου του 1981 στο (παλαιό) «Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης» στο Νέο Φάληρο, μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Είναι η Μεγαλύτερη Τραγωδία των ελληνικών γηπέδων και μία από τις χειρότερες στην ιστορία του αθλητισμού. Συνολικά, 21 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους και 54 τραυματίστηκαν, στη προσπάθειά τους να βγουν από το γήπεδο για να γιορτάσουν τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού με 6-0. Με την πόρτα σχεδόν κλειστή και τα τουρνικέ εισόδου στη θέση τους, αυτοί που βρίσκονταν κοντά στην έξοδο ποδοπατήθηκαν από όσους ακολουθούσαν! Η «Τραγωδία της Θύρας 7» έχει καταγραφεί ως μια από τις 20 Μεγαλύτερες που έχουν συμβεί στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου!...
Το μεγάλο ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος για την 20η αγωνιστική, ήθελε τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό των Σαργκάνη, Γαλάκου, Αναστόπουλου και Νικολούδη να φιλοξενεί την τρίτη της βαθμολογίας ΑΕΚ, των Αρδίζογλου, Μπάγεβιτς και Μαύρου με τη σέντρα στις 15:15 και τους ερυθρόλευκους να είναι βαθμολογικά στο +2. Λόγω της κρισιμότητας του ντέρμπι, τα 35.450 εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από τις αρχές της εβδομάδας, πολλά από αυτά στη «μαύρη αγορά». Στο «Καραϊσκάκης» δεν έπεφτε καρφίτσα. Από τις 12 το μεσημέρι, τρεις ώρες πριν τη σέντρα, στις εξέδρες γινόταν χαλασμός. Ακόμη όμως και ο πιο αισιόδοξος δεν μπορεί να φανταστεί την εξέλιξη του παιχνιδιού, του απογεύματος και τελικά ολόκληρης της ζωής του με την ανάμνηση που θα έμελλε να κουβαλά μαζί του έκτοτε.
Το ματς εξελισσόταν σε θρίαμβο για τον Ολυμπιακό, που ξεκίνησε καλύτερα το παιχνίδι και μετά από μισή ώρα αγώνα, στο 30΄, μπήκε μπροστά στο σκορ με μονοκόμματο αριστερό σουτ του Μάικ Γαλάκου. Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε, όμως στο δεύτερο ξέσπασε η καταιγίδα!… Πέντε λεπτά μετά την έναρξη της επανάληψης, ο πρωτοεμφανιζόμενος Στέλιος Μανωλάς, αριστερό μπακ τότε, αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη κάρτα και η ΑΕΚ καταρρέει! Στο 53΄ ο Τάκης Περσίας σεντράρει από δεξιά και ο Γαλάκος με το αριστερό κάνει το 2-0. Στο 68΄ ο Τάκης Νικολούδης βγάζει μια κάθετη μπαλιά, που εκμεταλλεύεται ο Βαγγέλης Κουσουλάκης, γράφοντας το 3-0. Το πλήθος παραληρεί! Στο 75΄, ο Κώστας Ορφανός βγαίνει τετ-α-τετ με τον Σπύρο Οικονομόπουλο, τον ντριπλάρει και σε άδειο τέρμα σκοράρει για το 4-0. Πέντε λεπτά αργότερα, ο Νίκος Βαμβακούλας θα σημειώσει το καλύτερο γκολ εκείνου του παιχνιδιού, αφού θα ντριπλάρει την μισή ομάδα της ΑΕΚ , πλασάροντας για το 5-0. Ήταν το γκολ που έδωσε την αφορμή για να ξεσπάσει η φρενίτιδα! Το τρίτο γκολ του Γαλάκου στο 84΄, το έκτο συνολικά του Ολυμπιακού και πέμπτο ΜΠΡΟΣΤΑ στην Θύρα 7, την εξέδρα των φανατικών του Ολυμπιακού που παραληρεί, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Και έτσι, ξαφνικά, άρχισαν όλα…
Ο Χάρος που βγήκε παγανιά
Πολύς κόσμος δεν περίμενε ποτέ το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Ήταν εκείνοι που βιάζονταν να φύγουν νωρίτερα για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία της κίνησης στους γύρω δρόμους ή τον ανυπόφορο συνωστισμό στον Ηλεκτρικό. Κάποιοι άλλοι πάλι, ήθελαν να τρέξουν έξω από την θύρα 1, για να στήσουν εκεί τα επινίκια, την ώρα που θα αποχωρούσαν οι παίκτες και ο Κάζιμιρ Γκόρσκι για να τους αποθεώσουν. Ο ένας έπεφτε στην αγκαλιά του άλλου, σε όποιον έβρισκε μπροστά του! Ο κύριος όγκος της υπεράριθμης εξέδρας κινήθηκε προς τα έξω και πολλοί άρχισαν ήδη να σπρώχνονται πριν καν φτάσουν στις εξόδους. Όσοι έφευγαν γελαστοί ήταν όσοι είχαν βρει τις πόρτες ανοιχτές. Όλες δηλαδή, εκτός από μία. Το μοιραίο ήταν πια πολύ κοντά.
Η σκάλα της Θύρας 7 έμελλε να γίνει το σημείο που ο Θάνατος είχε στήσει την παγίδα του. Οι μαρτυρίες της εποχής για το τι πραγματικά συνέβη και ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος ποικίλουν. Σύμφωνα με το ένα σενάριο, το μόνο που χρειάστηκε για να γίνει το κακό ήταν ένα μαξιλαράκι από φελιζόλ, από αυτά που χρησιμοποιούσαν οι φίλαθλοι για να κάθονται στο γυμνό τσιμέντο λίγο πιο άνετα και πιο καθαρά. Κάποιος που κατέβαινε τη σκάλα το πάτησε, έχασε την ισορροπία του και από τη μια στιγμή στην άλλη, όσοι βρίσκονταν κοντά άρχισαν να κατρακυλούν σαν ντόμινο και να καταπλακώνονται. Το άλλο σενάριο υποστηρίζει πως έπεσε επειδή τα παλιά, τσιμεντένια σκαλιά ήταν σχεδόν λεία και φαγωμένα από την πολυκαιρία σε συνδυασμό με τα νερά που έτρεχαν από τις τουαλέτες. Το γεγονός είναι ότι ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος. Και ότι ακόμα κι έτσι θα υπήρχε σωτηρία εάν η πόρτα της Θύρας 7 ήταν ανοιχτή και τα τουρνικέ απουσίαζαν. Όμως, η πόρτα ήταν σχεδόν κλειστή και τα τουρνικέ της εισόδου δεν είχαν αφαιρεθεί ποτέ, όπως γινόταν κάθε φορά όταν άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο, προκειμένου έτσι να διευκολύνεται η αποχώρηση
Το μακελειό
Με τους πρώτους ήδη στο έδαφος, όσοι ακολουθούσαν προς την έξοδο συνέχιζαν να κατεβαίνουν κατά δεκάδες από την εξέδρα, χωρίς όμως να γνωρίζουν τι είχε συμβεί μπροστά, λόγω της διάταξης της σκάλας. Και αυτό γιατί η Θύρα 7 ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που ανάμεσα στη σκάλα και την εξέδρα, μεσολαβούσε μια σκοτεινή στοά μήκους περίπου 50 μέτρων! Όσοι βρέθηκαν μπροστά, κοντά στην πόρτα, ή βρίσκονταν ήδη έξω, κάνουν λόγο για μια πραγματική κόλαση! Οι πίσω πιέζαν ασφυκτικά και οι ανάσες λιγόστευαν. Κάποιοι προσπάθησαν να τραβήξουν μερικούς από τους μπροστινούς έξω, μέσα από τις τρύπες, ακόμη κι αυτό όμως στάθηκε αδύνατο. Ο κόσμος είχε γίνει πλέον μια μάζα. Όσοι δεν είχαν ποδοπατηθεί ή πολτοποιηθεί από τα σίδερα, δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν! Οι 19 βρίσκουν τραγικό θάνατο εκείνες τις στιγμές, κι ένας θα υποκύψει λίγο αργότερα στο «Τζάνειο»! Αλλά κι έξι μήνες αργότερα, ένας ακόμη που δεν συνήλθε ποτέ από το κώμα, θα προστεθεί στην τελική λίστα θανάτου. Ο απολογισμός είναι 21 νεκροί, 51 τραυματίες και χιλιάδες καταρρακωμένες ψυχές.
Οι στιγμές εκείνες θα σημαδέψουν μια ολόκληρη γενιά. Όσοι βρέθηκαν εκεί περιγράφουν μια κατάσταση αλλοφροσύνης. Έξω από την Θύρα 7 ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει το Κακό τρέχει να βοηθήσει μέσα σε πανικό. Κάποιοι αστυνομικοί κατάφεραν να βγάλουν τα τουρνικέ από τη θέση τους, για ν’ αρχίζει ο απεγκλωβισμός. Οι τραυματίες και οι νεκροί μεταφέρονται με περιπολικά και ασθενοφόρα στο «Τζάνειο» -κυρίως- αλλά και σ’ άλλα Νοσοκομεία της πρωτεύουσας, όπου αρχίζει να συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου, συγγενείς και φίλοι των ανθρώπων που δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους με τις σκηνές που εκτυλίσσονται, τραγικές. Όσοι έχουν επιστρέψει σπίτι τους, χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί, περίμεναν να δουν στην «Αθλητική Κυριακή» σε ριπλέι τα γκολ από τα ινδάλματά τους! Το μόνο όμως που βλέπουν είναι οι εκκλήσεις σε γιατρούς και αιμοδότες να σπεύσουν στα νοσοκομεία. Εκεί, το μόνο που ακούς όσο περνάει ο χρόνος είναι οι σπαραγμοί των μανάδων και τα χτυπήματα στα ντουβάρια των πατεράδων που έχασαν τα παιδιά τους. Στην -τότε ακόμη κρατική- τηλεόραση, το πρόγραμμα διακόπτεται. Εμφανίζεται μόνο μια οθόνη που πληροφορεί για την Τραγωδία με μουσική υπόκρουση μια πένθιμη συμφωνία του Μπετόβεν.
Ένα κράτος παντού ανεύθυνο
Είκοσι ένας (αρ: 21) άνθρωποι σκοτώθηκαν μπροστά στις σιδερένιες πόρτες της Θύρας 7 και μέχρι και σήμερα κανείς δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος γι’ αυτούς τους θανάτους! Τα δικαστήρια αποφάνθηκαν ότι δεν υπήρξε κάτι μεμπτό και κανείς δεν κρίθηκε ένοχος για οτιδήποτε. Τρία χρόνια μετά, στις 7 Μαρτίου του 1984, δικαστές ήλθαν στη Θύρα 7 για αυτοψία η οποία διήρκησε 40 λεπτά. Μια ενημέρωση από τους αστυνομικούς και τους φύλακες του γηπέδου. Συνολικά υπήρχαν 180 αστυφύλακες για να αστυνομεύσουν σχεδόν 40.000 φιλάθλους. Κατά τη διάρκεια της αυτοψίας, υπήρχε διχογνωμία αν το διαχωριστικό κιγκλίδωμα των Θυρών 7 και 8 ήταν ανοιχτό. Οι αστυνομικοί είπαν ότι ήταν κλειστό, ενώ οι φύλακες ότι ήταν ανοιχτό. Ο συνήγορος των θυμάτων, προσπάθησε να αποδείξει ότι τα τουρνικέ δεν είχαν απομακρυνθεί, με αποτέλεσμα οι φίλαθλοι να πηδήξουν τα εμπόδια για να σωθούν. Κοινή διαπίστωση ήταν η προχειρότητα των εγκαταστάσεων, που εγκυμονούσαν κινδύνους για την ασφάλεια των φιλάθλων. Μετά την αυτοψία τοποθετήθηκε κουπαστή στο μέσον, έγινε διαπλάτυνση στον κεντρικό διάδρομο των εξεδρών και ανοίχθηκαν τρεις επιπλέον έξοδοι για την εκκένωση της Θύρας.
Οι 5 φύλακες της Θύρας 7, που πρωτόδικα είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών, αθωώθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1986. Η «ετυμηγορία» είναι ότι οι νέοι αυτοί άνθρωποι θυσιάστηκαν για την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό λόγω ενός τυχαίου γεγονότος ή μιας απροσεξίας. Οι οικογένειες των θυμάτων δεν αισθάνθηκαν ποτέ δικαιωμένοι, έστω και για την αβλεψία. Σήμερα, το σκουριασμένο τουρνικέ και η καταραμένη πόρτα έξω από το υπερσύγχρονο «Γ. Καραϊσκάκης» έχουν μείνει να θυμίζουν την μεγαλύτερη τραγωδία που έπληξε τον ελληνικό αθλητισμό.
Οι 21 ψυχές που άφησαν την τελευταία τους πνοή έχοντας στο μυαλό και τα χείλη τους τον Ολυμπιακό, θυσιάζοντας το υπέρτατο αγαθό τους.
