Όταν σε κυνηγάνε ΚΑΙ οι 22!...

 Η διοργάνωση είναι το Κόπα Λιμπερταδόρες του 2016 και είμαστε στη δεύτερη φάση, τη Φάση των ομίλων. Ο 4ος Όμιλος, απαρτίζεται από την Ατλέτικο Νασιονάλ του Μεντεγίν από τη Κολομβία, την Ουρακάν από την Αργεντινή, την Πενιαρόλ από την Ουρουγουάη και τη Σπόρτινγκ Κριστάλ από το Περού. Έχουμε φτάσει στην 5η από τις 6 αγωνιστικές, οι Κολομβιανοί της Ατλέτικο Νασιονάλ κάνουν περίπατο, πετυχαίνοντας παντού νίκες, αλλά από κει και κάτω «…καίγεται το πελεκούδι» που λένε και στο χωριό μου! Οι Αργεντίνοι έχουν μεν ένα μικρό προβάδισμα, αλλά και οι άλλοι διατηρούν ελπίδες πρόκρισης, συνεπικουρούμενου και του προγράμματος. Βαθμολογικά, η Ουρακάν είναι στη 2η θέση με 6 βαθμούς, 3η είναι η Σπόρτινγκ Κριστάλ με 4 και τελευταία η Πενιαρόλ με 1.

Στις 12 Απριλίου του 2016, 5η αγωνιστική όπως είπαμε και η Ουρακάν υποδέχθηκε την Πενιαρόλ στο «Τομάς Αντόλφο Ντουκό» του Μπουένος Άιρες. Έχουμε φτάσει στα «τελειώματα της κλεψύδρας», το ματσάκι είναι στο 0-0 και μπαίνουμε στα «χασομέρια»! Η Ουρακάν επιτίθεται από αριστερά, η μπάλα φτάνει στον 37χρονο Ντανιέλ Μοντενέγκρο -με το παρατσούκλι «Ρόλφι» (Daniel Gastón “Rolfi” Montenegro Casella), που φτάνει σχετικά ανενόχλητος λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή των Ουρουγουανών, πιάνει το σουτ και γράφει το 1-0! Ο κόσμος τρελαίνεται, οι παίκτες αγκαλιάζονται, ο κλασικός Αργεντίνος σπίκερ παραληρεί, η κάμερα εστιάζει σ’ έναν παππού στις εξέδρες που χτυπιέται στα σύρματα (που αν είσαι άσχετος με το άθλημα, τη κατάσταση τη λες και εγκεφαλικό επεισόδιο!), αφήνοντάς τα μόνο για να ανοίξει τα χέρια του στον ουρανό σε στάση ικεσίας (προφανώς ευχαριστώντας τον Ύψιστο!), ΌΜΩΣ… η κάμερα εστιάζει σ’ έναν παίκτη της Ουρακάν που «τα λέει» με τον Επόπτη, για να γίνει αντιληπτό ότι τελικά το γκολ έχει ακυρωθεί, αφού ο επόπτης υπέδειξε οφσάιντ! 

Ο Ντανιέλ «Ρόλφι» Μοντενέγκρο διεκδικεί τη μπάλα από τον Ματίας Αγκιρεγκαράι (Δ) και τον Νικολάς Αλμπαρασίν.

Η Πενιαρόλ, που ξεκίνησε άσχημα με εντός έδρας ήττα από την Ουρακάν και στη συνέχεια ταξίδεψε στην Κολομβία, όπου έχασε από την Ατλέτικο Νασιονάλ με 2-0, κυνηγάει τις όποιες ελπίδες της για νίκη που θα της δώσει το δικαίωμα στη πρόκριση, μιας και την τελευταία αγωνιστική υποδέχεται τη Σπόρτινγκ Κριστάλ στο Μοντεβιδέο, ενώ η Ουρακάν θα ταξιδέψει στη Κολομβία! Παίζει με 10 από το 22ο λεπτό, μετά την αποβολή του Ναχιτάν Νάντες (Nahitan  Nández Acosta), και εκμεταλλευόμενη την αναστάτωση από την ακύρωση του γκολ και τις διαμαρτυρίες, φτάνει σχετικά εύκολα δεξιά και ο Ερνάν Νόβικ (Hernán Novick Rettich) μπαίνει ανενόχλητος μέσα στη μεγάλη περιοχή των Αργεντίνων! Εξαπολύει το δεξί, που αποκρούει με δυσκολία ο τερματοφύλακας της Ουρακάν, ο Μάρκος Ντίας (Marcos Guillermo Díaz) και κερδίζει κόρνερ (το σουτ πήγε χαμηλά γιατί αν πήγαινε ψηλά…).

Ο Φεντερίκο Μαντσινέλι της Ουρακάν σε μονομαχία με τον Νικολάς Αλμπαρασίν της Πενιαρόλ.

Ο τερματοφύλακας της Πενιαρόλ, ο Γκαστόν Γκουρουσεάγα (Gastón Guruceaga Fagúndez), μπαίνει ξαφνικά στο τηλεοπτικό κάδρο, προωθούμενος στην αντίπαλη περιοχή, προφανώς για ενίσχυση της επίθεσης! Το κόρνερ εκτελείται από τον Νόβικ, η μπάλα πάει στη καρδιά της μικρής περιοχής, ο Γκουρουσεάγα πηδάει μαζί με έναν ακόμα παίκτη της Πενιαρόλ ΚΑΙ τον Ντίας, κερδίζει την κεφαλιά και σκοράρει! ΑΛΛΆ… ο  διαιτητής Ομάρ Πόνσε (Omar Andrés Ponce Manzo) από τον Ισημερινό, βλέπει (μάλλον σωστά…) επιθετικό φάουλ! Ο ενθουσιασμός των Ουρουγουανών πέφτει στα τάρταρα, ο Γκουρουσεάγα πιάνει με απόγνωση το κεφάλι του και ξεκινάει απεγνωσμένα να επιστρέψει στην εστία του, τη ώρα που οι 3 παίκτες της Ουρακάν βρίσκονται ΗΔΗ λίγο μετά το κέντρο του γηπέδου, αντιμέτωποι με 2 παίκτες της Πενιαρόλ που ψάχνουν τρόπο να αναχαιτίσουν την επίθεση! Συμβαίνει όμως το -ποδοσφαιρικά- τρελό, αφού είναι εμφανές ότι οι παίκτες της Ουρακάν -φαίνεται να- καθυστερούν να κάνουν την γρήγορη επίθεση, ενώ κανείς τους ΔΕΝ σκέφτεται να κάνει έστω κι ένα σουτ στην άδεια εστία! Ο Ραμόν Άμπιλα (Ramón Darío Ábila), που όλοι στην Αργεντινή ξέρουν ως «Γουαντσόπε», κόβεται σχετικά εύκολα και η μπάλα βγαίνει πλάγιο!

Ο Ντιέγκο Φορλάν σε μια επιθετική του προσπάθεια με αντίπαλο τον Χούγκο Νέρβο.

Το πλάγιο εκτελείται, οι Ουρουγουανοί έχουν επιστρέψει και οργανωθεί, η μπάλα χάνεται για την Ουρακάν και οι κιτρινόμαυροι του Μοντεβιδέο ξεκινούν καινούργια αντεπίθεση, στην ύστατη προσπάθειά τους να πετύχουν το χρυσό γκολ! Βγαίνουν τρεις με τρεις, η μπαλιά όμως που γίνεται είναι περισσότερο για να «κάνουμε καθυστέρηση» παρά για να τους «πιάσουμε στον ύπνο»!  Η μπάλα φτάνει στον Ντιέγκο Φορλάν (Diego Martin Forlan Corazo) που είναι μεν μέσα στη μεγάλη περιοχή, αλλά περικυκλωμένος από τους Αργεντίνους που έχουν επιστρέψει! Βλέποντας ότι δεν μπορεί να γίνει ιδιαίτερα απειλητικός, βλέπει τον Νόβικ περίπου στο πέναλτι! Του πετάει τη μπάλα, αλλ’ αυτός μάλλον δεν την περίμενε και κόβεται πολύ εύκολα, με τη μπάλα να φτάνει στον Μάρκος Ντίας, ο οποίος κάνει το βολέ και μέχρι η μπάλα να ξανακουμπήσει χορτάρι, το παιχνίδι λήγει! 

Ο Μαρσέλ Νόβικ της Πενιαρόλ, διεκδικεί τη μπάλα με τον Ματίας Φρίτζλερ της Ουρακάν.

Και τότε ξεκίνησε το πανηγύρι! Το τηλεοπτικό κάδρο γεμίζει από τους παίκτες ΚΑΙ των δύο ομάδων που τρέχουν προς τον διαιτητή! Όχι, ΔΕΝ μαλώνουν μεταξύ τους, αλλά είναι ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΊΟΝ του διαιτητή, προφανώς για τα δυο γκολ που ακύρωσε στις καθυστερήσεις! Πρώτα οι της Ουρακάν εξαπολύουν τις διαμαρτυρίες προς τον «άρχοντα» ο οποίος έχει περικυκλωθεί από αστυνομικούς για προστασία! Ακολούθησαν σχεδόν αμέσως οι της Πενιαρόλ! Δημοσιογράφοι και παρατρεχάμενοι εισβάλουν στο γήπεδο, ψάχνοντας τους πρωταγωνιστές για δηλώσεις, με τον τερματοφύλακα Μάρκος Ντίας να παραχωρεί συνέντευξη, αγκομαχώντας προφανώς μετά από τις αψιμαχίες, χαρακτηρίζοντας τον ρέφερι «κλέφτη/ληστή» (…robó), φτάνοντας λίγο αργότερα, όταν τον βλέπει να αποχωρεί, να τον χαρακτηρίσει «…αρουραίο» (…rata)!

«Nos robó. Es un ladrón, se va como un rata»!
(Μας λήστεψε! Είναι ένας κλέφτης, κοιτάξτε τον που φεύγει σαν αρουραίος)!…

Ο Γκαστόν Γκουρουσεάγα πετυχαίνει το γκολ που ακυρώθηκε ως επιθετικό φάουλ.

Για την ιστορία: η Ουρακάν με την ισοπαλία πήγε στους 7 βαθμούς και η Πενιαρόλ -αποκλεισμένη πλέον- στους 2. Την ίδια αγωνιστική η Ατλέτικο Νασιονάλ νίκησε τη Σπόρτινγκ Κριστάλ με 1-0 στη Λίμα του Περού, κρατώντας τη στους 4 Βαθμούς. Τη τελευταία αγωνιστική, η Ουρακάν ήλθε ισόπαλη 0-0 με την Ατλέτικο Νασιονάλ στο Μεντεγίν, στο μοναδικό παιχνίδι που ΔΕΝ νίκησαν οι Κολομβιανοί στον Όμιλο, έφτασε τους 8 βαθμούς και προκρίθηκε. Η Πενιαρόλ αποχαιρέτισε τον θεσμό με νίκη 4-3 επί της Σπόρτινγκ Κριστάλ στο Μοντεβιδέο, τερματίζοντας στη 3η θέση με 5 βαθμούς.

Ο διαιτητής από τον Ισημερινό θα θυμάται ότι τον κυνηγούσαν ΚΑΙ ΟΙ 22 παίκτες!

Η κούρσα του Γκίγκς

Στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1990 και τα πρώτα αυτής του 2000, δυο ήταν οι ομάδες που σημάδεψαν το αγγλικό ποδόσφαιρο, η Άρσεναλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. H κυριαρχία τους ήταν τόσο καταφανής που από το 1996 έως το 2005 τερμάτιζαν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ στην πρώτη τριάδα της Πρέμιερ Λιγκ! Τη σεζόν 1998/99, πέραν της μονομαχίας τους πόντο-πόντο για τον αγγλικό τίτλο, βρέθηκαν αντιμέτωπες και στον ημιτελικό του αγγλικού Κυπέλλου! Στις 11 Απριλίου του 1999, συναντήθηκαν στο «Βίλα Παρκ» του Μπέρμιγχαμ, μπροστά σε περίπου 40.000 θεατές, φέρνοντας ισοπαλία 0-0 μετά από παράταση, στον τελευταίο ιστορικά ημιτελικό που η πρόκριση «πήγε» σε επαναληπτικό παιχνίδι, αφού έκτοτε «μπήκαν» στη διαδικασία τα πέναλτι! Οι δυο ομάδες ξανασυναντήθηκαν τρεις ημέρες αργότερα, στις 14 Απριλίου, στο ίδιο γήπεδο ενώπιον περίπου 30.000 θεατών, με τον ίδιο «άρχοντα του αγώνα», τον Ντέιβιντ Ελερέι (David Elleray).

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ (David Beckham) άνοιξε το σκορ για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο 17^ο λεπτό με σουτ από 30 μέτρα, η Άρσεναλ ισοφάρισε με τον Ντένις Μπέργκαμπ (Dennis Bergkamp) μ’ ένα σουτ από την ίδια σχεδόν απόσταση στα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου, προτού ακυρωθεί ένα δεύτερο γκολ της Άρσεναλ αφού υποδείχθηκε σε θέση οφσάιντ ο Νικολά Ανελκά (Nicolas Anelka). Στο τελευταίο 15λεπτο, η Γιουνάιτεντ αγωνίστηκε με 10 παίκτες μετά την αποβολή του Ρόι Κιν (Roy Keane) με δεύτερη κίτρινη, ύστερα από φάουλ στον Μαρκ Όβερμαρς (Marc Overmars). Στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, οι «Κανονιέρηδες» έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό όταν ο Ρέι Πάρλουρ (Ray Parlour), κέρδισε πέναλτι από μαρκάρισμα του Φιλ Νέβιλ (Phil Neville). Την ευθύνη της εκτέλεσης ανέλαβε ο Ντένις Μπέργκαμπ που σημάδεψε δεξιά, όμως ο Πέτερ Σμάιχελ (Peter Schmeichel) έπεσε σωστά και το ματς πήγε στην παράταση. Αυτό ήταν το τελευταίο πέναλτι που εκτέλεσε στην καριέρα του ο Μπέργκαμπ!

Στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης ο Πατρίκ Βιεϊρά (Patrick Viera) έδωσε μια αδικαιολόγητη λάθος πάσα στο κέντρο του γηπέδου, η μπάλα κατέληξε στα πόδια του Ράιαν Γκίγκς (Ryan Giggs), ο οποίος ξεκίνησε την πιο ιστορική κούρσα της καριέρας του, περνώντας κατ’ αρχήν τον Βιεϊρά λίγο μετά τη μεσαία γραμμή και στη συνέχεια τον Λι Ντίξον (Lee Dixon) -δύο φορές- τον Μάρτιν Κίουον (Martin Keown) και τον Τόνι Άνταμς (Tony Adams), φτάνοντας αριστερά μέσα στη μεγάλη περιοχή περίπου 2 μέτρα πλάγια έξω από τη μικρή. Εξαπέλυσε τότε έναν αριστερό κεραυνό που καρφώθηκε στον «ουρανό» των διχτύων του Ντέιβιντ Σίμαν (David Seaman)! Το γκολ αξιολογήθηκε σχεδόν αμέσως ως ένα από τα Καλύτερα που έχουν σημειωθεί στην ιστορία του αγγλικού Κυπέλλου, ενώ ο πανηγυρισμός του Γκιγκς με τη μετατροπή της φανέλας σε «έλικα ελικοπτέρου» και η είσοδος των εκστασιασμένων οπαδών στο γήπεδο ήταν η αφορμή ώστε η φάση να φτάσει έκτοτε στα επίπεδα του «μύθου»!

Το γκολ καθόρισε εκείνο τον ημιτελικό, τη διοργάνωση, τη χρονιά ολόκληρη για τους «Κόκκινους Διαβόλους»! Μια εβδομάδα αργότερα, στις 21 Απριλίου πέτυχε εκείνη την επική ανατροπή μέσα στο Τορίνο εναντίον της Γιουβέντους, όταν από 0-2 νίκησε 3-2 φτάνοντας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ! Ένα μήνα αργότερα, στις 16 Μαΐου, στο πλαίσιο της 38^ης αγωνιστικής, νικώντας 2-1 την Τότεναμ στο «Ολντ Τράφορντ» κατέκτησε τη Πρέμιερ Λιγκ τερματίζοντας έναν βαθμό πάνω από την Άρσεναλ! Εν συνεχεία, στις 22 Μαΐου, κατέκτησε το Κύπελλο νικώντας στον τελικό του Γουέμπλεϊ τη Νιούκαστλ με 2-0 και στις 26 Μαΐου κατέκτησε ΚΑΙ το Τσάμπιονς Λιγκ με εκείνη τη Θρυλικότερη Ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης, νικώντας την Μπάγερν Μονάχου στον τελικό της Βαρκελώνης! Το 2015 ο Αρσέν Βενγκέρ (Arsene Wenger) δήλωσε:

«Πιστεύω αυτό το γκολ τους έδωσε το τρέμπλ εκείνη τη χρονιά. Ήταν σαν τραύμα για εμάς. Ακόμα ακούω τις φωνές των οπαδών τους που πανηγύριζαν εκείνη τη νίκη, δεν το πίστευαν γιατί έπαιζαν με 10. Πιστεύω ότι αυτό το κύμα ευφορίας που τους προκάλεσε τους βοήθησε να πάρουν μετά και τον τίτλο»!

Του Αγίου Βαλεντίνου

Στις 14 Φλεβάρη του 2010, στο ημίχρονο του αγώνα Μπόλτον – Τότεναμ για το Κύπελλο Αγγλίας, προβλήθηκε μια διαφήμιση της PUMA, για να γιορτάσει την Ημέρα των Ερωτευμένων!

Πρόκειται για ένα pop τραγούδι της δεκαετίας του 1990 του αυστραλιανού συγκροτήματος “Savage Garden”, με τίτλο “Truly, Madly, Deeply“, τραγουδισμένο από οπαδούς της Τότεναμ, γυρισμένο στη παμπ “The Beehive Pub”!

Με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και μoτό το «Dedicate a song to someone you love as much as football» (Αφιερώστε ένα τραγούδι σε κάποιον που αγαπάτε όσο και το ποδόσφαιρο), η Puma οργάνωσε μια διαφημιστική καμπάνια, την “The Hardchorus“, καλώντας φανατικούς οπαδούς ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών συλλόγων -από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και αλλού- να τραγουδήσουν ένα ερωτικό τραγούδι στις λέσχες τους ή ακόμη και στις αγαπημένες τους pubs, με τον τρόπο που τραγουδούν τα συνθήματα των ομάδων τους στο γήπεδο!

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε μερικές από τις δημιουργίες!

Η Τραγωδία της Θύρας 7

Η «Τραγωδία της Θύρας 7», συνέβη στις 8 Φεβρουαρίου του 1981 στο (παλαιό) «Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης» στο Νέο Φάληρο, μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Είναι η Μεγαλύτερη Τραγωδία των ελληνικών γηπέδων και μία από τις χειρότερες στην ιστορία του αθλητισμού. Συνολικά, 21 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους και 54 τραυματίστηκαν, στη προσπάθειά τους να βγουν από το γήπεδο για να γιορτάσουν τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού με 6-0. Με την πόρτα σχεδόν κλειστή και τα τουρνικέ εισόδου στη θέση τους, αυτοί που βρίσκονταν κοντά στην έξοδο ποδοπατήθηκαν από όσους ακολουθούσαν! Η «Τραγωδία της Θύρας 7» έχει καταγραφεί ως μια από τις 20 Μεγαλύτερες που έχουν συμβεί στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου!...

Το μεγάλο ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος για την 20η αγωνιστική, ήθελε τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό των Σαργκάνη, Γαλάκου, Αναστόπουλου και Νικολούδη να φιλοξενεί την τρίτη  της βαθμολογίας ΑΕΚ, των Αρδίζογλου, Μπάγεβιτς και Μαύρου με τη σέντρα στις 15:15 και τους ερυθρόλευκους να είναι βαθμολογικά στο +2. Λόγω της κρισιμότητας του ντέρμπι, τα 35.450 εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από τις αρχές της εβδομάδας, πολλά από αυτά στη «μαύρη αγορά». Στο «Καραϊσκάκης» δεν έπεφτε καρφίτσα. Από τις 12 το μεσημέρι, τρεις ώρες πριν τη σέντρα, στις εξέδρες γινόταν χαλασμός. Ακόμη όμως και ο πιο αισιόδοξος δεν μπορεί να φανταστεί την εξέλιξη του παιχνιδιού, του απογεύματος και τελικά ολόκληρης της ζωής του με την ανάμνηση που θα έμελλε να κουβαλά μαζί του έκτοτε.

Το ματς εξελισσόταν σε θρίαμβο για τον Ολυμπιακό, που ξεκίνησε καλύτερα το παιχνίδι και μετά από μισή ώρα αγώνα, στο 30΄, μπήκε μπροστά στο σκορ με μονοκόμματο αριστερό σουτ του Μάικ Γαλάκου. Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε, όμως στο δεύτερο ξέσπασε η καταιγίδα!… Πέντε λεπτά μετά την έναρξη της επανάληψης, ο πρωτοεμφανιζόμενος Στέλιος Μανωλάς, αριστερό μπακ τότε, αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη κάρτα και η ΑΕΚ καταρρέει! Στο 53΄ ο Τάκης Περσίας σεντράρει από δεξιά και ο Γαλάκος με το αριστερό κάνει το 2-0. Στο 68΄ ο Τάκης Νικολούδης βγάζει μια κάθετη μπαλιά, που εκμεταλλεύεται ο Βαγγέλης Κουσουλάκης, γράφοντας το 3-0. Το πλήθος παραληρεί! Στο 75΄, ο Κώστας Ορφανός βγαίνει τετ-α-τετ με τον Σπύρο Οικονομόπουλο, τον ντριπλάρει και σε άδειο τέρμα σκοράρει για το 4-0. Πέντε λεπτά αργότερα, ο Νίκος Βαμβακούλας θα σημειώσει το καλύτερο γκολ εκείνου του παιχνιδιού, αφού θα ντριπλάρει την μισή ομάδα της ΑΕΚ , πλασάροντας για το 5-0. Ήταν το γκολ που έδωσε την αφορμή για να ξεσπάσει η φρενίτιδα! Το τρίτο γκολ του Γαλάκου στο 84΄, το έκτο συνολικά του Ολυμπιακού και πέμπτο ΜΠΡΟΣΤΑ στην Θύρα 7, την εξέδρα των φανατικών του Ολυμπιακού που παραληρεί, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Και έτσι, ξαφνικά, άρχισαν όλα…

Ο Χάρος που βγήκε παγανιά

Πολύς κόσμος δεν περίμενε ποτέ το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Ήταν εκείνοι που βιάζονταν να φύγουν νωρίτερα για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία της κίνησης στους γύρω δρόμους ή τον ανυπόφορο συνωστισμό στον Ηλεκτρικό. Κάποιοι άλλοι πάλι, ήθελαν να τρέξουν έξω από την θύρα 1, για να στήσουν εκεί τα επινίκια, την ώρα που θα αποχωρούσαν οι παίκτες και ο Κάζιμιρ Γκόρσκι για να τους αποθεώσουν. Ο ένας έπεφτε στην αγκαλιά του άλλου, σε όποιον έβρισκε μπροστά του! Ο κύριος όγκος της υπεράριθμης εξέδρας κινήθηκε προς τα έξω και πολλοί άρχισαν ήδη να σπρώχνονται πριν καν φτάσουν στις εξόδους. Όσοι έφευγαν γελαστοί ήταν όσοι είχαν βρει τις πόρτες ανοιχτές. Όλες δηλαδή, εκτός από μία. Το μοιραίο ήταν πια πολύ κοντά.

Η σκάλα της Θύρας 7 έμελλε να γίνει το σημείο που ο Θάνατος είχε στήσει την παγίδα του. Οι μαρτυρίες της εποχής για το τι πραγματικά συνέβη και ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος ποικίλουν. Σύμφωνα με το ένα σενάριο, το μόνο που χρειάστηκε για να γίνει το κακό ήταν ένα μαξιλαράκι από φελιζόλ, από αυτά που χρησιμοποιούσαν οι φίλαθλοι για να κάθονται στο γυμνό τσιμέντο λίγο πιο άνετα και πιο καθαρά. Κάποιος που κατέβαινε τη σκάλα το πάτησε, έχασε την ισορροπία του και από τη μια στιγμή στην άλλη, όσοι βρίσκονταν κοντά άρχισαν να κατρακυλούν σαν ντόμινο και να καταπλακώνονται. Το άλλο σενάριο υποστηρίζει πως έπεσε επειδή τα παλιά, τσιμεντένια σκαλιά ήταν σχεδόν λεία και φαγωμένα από την πολυκαιρία σε συνδυασμό με τα νερά που έτρεχαν από τις τουαλέτες. Το γεγονός είναι ότι ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος. Και ότι ακόμα κι έτσι θα υπήρχε σωτηρία εάν η πόρτα της Θύρας 7 ήταν ανοιχτή και τα τουρνικέ απουσίαζαν. Όμως, η πόρτα ήταν σχεδόν κλειστή και τα τουρνικέ της εισόδου δεν είχαν αφαιρεθεί ποτέ, όπως γινόταν κάθε φορά όταν άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο, προκειμένου έτσι να διευκολύνεται η αποχώρηση

Το μακελειό

Με τους πρώτους ήδη στο έδαφος, όσοι ακολουθούσαν προς την έξοδο συνέχιζαν να κατεβαίνουν κατά δεκάδες από την εξέδρα, χωρίς όμως να γνωρίζουν τι είχε συμβεί μπροστά, λόγω της διάταξης της σκάλας. Και αυτό γιατί η Θύρα 7 ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που ανάμεσα στη σκάλα και την εξέδρα, μεσολαβούσε μια σκοτεινή στοά μήκους περίπου 50 μέτρων! Όσοι βρέθηκαν μπροστά, κοντά στην πόρτα, ή βρίσκονταν ήδη έξω, κάνουν λόγο για μια πραγματική κόλαση! Οι πίσω πιέζαν ασφυκτικά και οι ανάσες λιγόστευαν. Κάποιοι προσπάθησαν να τραβήξουν μερικούς από τους μπροστινούς έξω, μέσα από τις τρύπες, ακόμη κι αυτό όμως στάθηκε αδύνατο. Ο κόσμος είχε γίνει πλέον μια μάζα. Όσοι δεν είχαν ποδοπατηθεί ή πολτοποιηθεί από τα σίδερα, δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν! Οι 19 βρίσκουν τραγικό θάνατο εκείνες τις στιγμές, κι ένας θα υποκύψει λίγο αργότερα στο «Τζάνειο»! Αλλά κι έξι μήνες αργότερα, ένας ακόμη που δεν συνήλθε ποτέ από το κώμα, θα προστεθεί στην τελική λίστα θανάτου. Ο απολογισμός είναι 21 νεκροί, 51 τραυματίες και χιλιάδες καταρρακωμένες ψυχές.

Οι στιγμές εκείνες θα σημαδέψουν μια ολόκληρη γενιά. Όσοι βρέθηκαν εκεί περιγράφουν μια κατάσταση αλλοφροσύνης. Έξω από την Θύρα 7 ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει το Κακό τρέχει να βοηθήσει μέσα σε πανικό. Κάποιοι αστυνομικοί κατάφεραν να βγάλουν τα τουρνικέ από τη θέση τους, για ν’ αρχίζει ο απεγκλωβισμός. Οι τραυματίες και οι νεκροί μεταφέρονται με περιπολικά και ασθενοφόρα στο «Τζάνειο» -κυρίως- αλλά και σ’ άλλα Νοσοκομεία της πρωτεύουσας, όπου αρχίζει να συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου, συγγενείς και φίλοι των ανθρώπων που δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους με τις σκηνές που εκτυλίσσονται, τραγικές. Όσοι έχουν επιστρέψει σπίτι τους, χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί, περίμεναν να δουν στην «Αθλητική Κυριακή» σε ριπλέι τα γκολ από τα ινδάλματά τους! Το μόνο όμως που βλέπουν είναι οι εκκλήσεις σε γιατρούς και αιμοδότες να σπεύσουν στα νοσοκομεία. Εκεί, το μόνο που ακούς όσο περνάει ο χρόνος είναι οι σπαραγμοί των μανάδων και τα χτυπήματα στα ντουβάρια των πατεράδων που έχασαν τα παιδιά τους. Στην -τότε ακόμη κρατική- τηλεόραση, το πρόγραμμα διακόπτεται. Εμφανίζεται μόνο μια οθόνη που πληροφορεί για την Τραγωδία με μουσική υπόκρουση μια πένθιμη συμφωνία του Μπετόβεν.

Ένα κράτος παντού ανεύθυνο

Είκοσι ένας (αρ: 21) άνθρωποι σκοτώθηκαν μπροστά στις σιδερένιες πόρτες της Θύρας 7 και μέχρι και σήμερα κανείς δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος γι’ αυτούς τους θανάτους! Τα δικαστήρια αποφάνθηκαν ότι δεν υπήρξε κάτι μεμπτό και κανείς δεν κρίθηκε ένοχος για οτιδήποτε. Τρία χρόνια μετά, στις 7 Μαρτίου του 1984, δικαστές ήλθαν στη Θύρα 7 για αυτοψία η οποία διήρκησε 40 λεπτά. Μια ενημέρωση από τους αστυνομικούς και τους φύλακες του γηπέδου. Συνολικά υπήρχαν 180 αστυφύλακες για να αστυνομεύσουν σχεδόν 40.000 φιλάθλους. Κατά τη διάρκεια της αυτοψίας, υπήρχε διχογνωμία αν το διαχωριστικό κιγκλίδωμα των Θυρών 7 και 8 ήταν ανοιχτό. Οι αστυνομικοί είπαν ότι ήταν κλειστό, ενώ οι φύλακες ότι ήταν ανοιχτό. Ο συνήγορος των θυμάτων, προσπάθησε να αποδείξει ότι τα τουρνικέ δεν είχαν απομακρυνθεί, με αποτέλεσμα οι φίλαθλοι να πηδήξουν τα εμπόδια για να σωθούν. Κοινή διαπίστωση ήταν η προχειρότητα των εγκαταστάσεων, που εγκυμονούσαν κινδύνους για την ασφάλεια των φιλάθλων. Μετά την αυτοψία τοποθετήθηκε κουπαστή στο μέσον, έγινε διαπλάτυνση στον κεντρικό διάδρομο των εξεδρών και ανοίχθηκαν τρεις επιπλέον έξοδοι για την εκκένωση της Θύρας.

Οι 5 φύλακες της Θύρας 7, που πρωτόδικα είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών, αθωώθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1986. Η «ετυμηγορία»  είναι ότι οι νέοι αυτοί άνθρωποι θυσιάστηκαν για την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό λόγω ενός τυχαίου γεγονότος ή μιας απροσεξίας. Οι οικογένειες των θυμάτων δεν αισθάνθηκαν ποτέ δικαιωμένοι, έστω και για την αβλεψία. Σήμερα, το σκουριασμένο τουρνικέ και η καταραμένη πόρτα έξω από το υπερσύγχρονο «Γ. Καραϊσκάκης» έχουν μείνει να θυμίζουν την μεγαλύτερη τραγωδία που έπληξε τον ελληνικό αθλητισμό.

Οι 21 ψυχές που άφησαν την τελευταία τους πνοή έχοντας στο μυαλό και τα χείλη τους τον Ολυμπιακό, θυσιάζοντας το υπέρτατο αγαθό τους.

• Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
• Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
• Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
• Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ)
• Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
• Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
• Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
• Νίκος Φίλος (19 ετών)
• Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
• Βασίλης Μάχας (20 ετών)
• Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)
• Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
• Ζωγραφιά Χαϊρατίδου (23 ετών)
• Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
• Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
• Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
• Κώστας Μπίλας (28 ετών)
• Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
• Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
• Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
• Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)

Τα (ηλεκτρονικά) ποδοσφαιράκια

 Από τότε που βγήκαν τα πρώτα ATARI, αργότερα οι πρώτοι υπολογιστές και οι κονσόλες, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να απέχει. Πιο πριν υπήρχε (και συνεχίζει να υπάρχει) το ξύλινο ποδοσφαιράκι. Αλλά ο άντρας (ή το αγόρι) λατρεύει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και λατρεύει το ποδόσφαιρο. Και όταν τα συνδυάσεις αυτά, του παίρνεις ένα κομμάτι από την ψυχή και ένα ακόμα μεγαλύτερο από τον χρόνο του. Ακολουθεί ένα αφιέρωμα παρελθοντολογίας, ένα ταξίδι στα παιδικά χρόνια πολλών από εμάς.

Πολλοί παιχνιδο-ιστορικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το πρώτο “πραγματικό” ποδοσφαιράκι ήταν το Fussball του 1978 για την 8-μπιτη κονσόλα VC 4000. Από το όνομα εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το παιχνίδι (όπως και η κονσόλα) ήταν γερμανικό, με μικρή σχετικά απήχηση εκτός της χώρας. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν ήταν κλασσικό παιχνίδι με δυο ματζαφλάρια ως τερματοφύλακες και ένα μπαλάκι σαν το κλασσικό Pong του ATARI, αλλά είχε παίκτες στημένους που μπορούσαν να κινηθούν οριζόντια. Ένα χρόνο αργότερα βγήκε το αμερικάνικο NASL Soccer που είχε “ελεύθερη” κίνηση και ήταν κάπως πιο ρεαλιστικό. Δυο παιχνίδια σχετικά ξεχασμένα, χωρίς μεγάλη επιτυχία αλλά με τις θέσεις τους στην “ηλεκτρονική ιστορία”.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 βγήκαν αρκετά ποδοσφαιράκια και ποιος θα έχανε την ευκαιρία να βγάλει μερικά φράγκα από αυτό; Σίγουρα όχι ο Πελέ, με το διάσημο Pele’s Soccer του 1980 για το ATARI 2600. Το παιχνίδι του Πελέ ήταν το πρώτο που έβαζε την κάμερα από πάνω και τη φορά του γηπέδου να μην είναι οριζόντια και συνεπώς ήταν πρωτοπόρο. Ο ήχος του είναι μαγευτικός και θύμιζε κάτι από Space Invaders ή άλλους αντίστοιχους τίτλους. Υπήρχαν κι άλλα παρόμοια παιχνίδια εκείνη την εποχή, όπως το International Soccer στο Commodore. Αν και λίγο καταθλιπτικό αφού δεν υπήρχε ήχος εκτός από τα σφυρίγματα των διαιτητών (και τον κόσμο που έκανε σαν τηλεόραση με παράσιτα), οι φιγούρες του έκαναν ξαφνικές ντρίμπλες, σούταραν τη μπάλα που αψηφούσε τους νόμους της Φυσικής και οι βουτιές των τερματοφυλάκων θύμιζαν γέρικα δένδρα που έπεφταν κάτω.

Σε ανάλογο στυλ ήταν και το Match Day του 1984, ένα παιχνίδι που έκανε μεγάλη επιτυχία και το ακόμα καλύτερο σίκουελ Match Day II υπό τους ήχους του “When the Saints Go Marching In” με πάρα πολλές πωλήσεις και αρκετά καινούρια στοιχεία. Την περίοδο εκείνη κυκλοφόρησαν ποδοσφαιράκια όπως το Konami Football, το Soccer, το Tehkan World Cup, το Mexico ’86 και άλλα πολλά. Από αυτά ξεχώριζε το Tehkan που καταβρόχθιζε τα εικοσάρικα από όσους ήθελαν να κοντραριστούν πάνω από την ίδια οθόνη. Φιλίες χαλούσαν, χέρια χτυπούσαν, καθώς οι δυο αντίπαλοι έσκυβαν τα κεφάλια τους πάνω από το ηλεκτρονικό που ήταν σαν τραπεζάκι και άνετα του έβαζες τραπεζομάντιλο. Λίγα παιχνίδια στα “ουφάδικα” είχαν τόσο σουξέ όσο τα ποδοσφαιράκια σε… κάτοψη και το Tehkan ήταν ο πρωτοπόρος.

 Ήταν τα τέλη της δεκαετίας εκείνης που βγήκαν μερικά ιστορικά παιχνίδια και έβαλαν την λέξη εθισμός στο λεξιλόγιό μας. Ανάμεσα σε τίτλους όπως το Εμίλιο Μπουτραγκένιο και το Goal!, τα δυο παιχνίδια που έκαναν το μπαμ ήταν το Microprose Soccer και κυρίως το Kick Off. Και τα δύο είχαν την κάμερα από πάνω, αλλά το 2ο ήταν εξαιρετικά γρήγορο παιχνίδι και αρκετά δύσκολο στον χειρισμό, με την μπάλα να εκτοξεύεται και να θέλει ιδιαίτερη τεχνική. Μπαίνοντας στη δεκαετία του 1990 υπήρχαν αρκετά παιχνίδια στα πρώτα της χρόνια, αλλά ενώ ο ήχος και τα γραφικά ήταν καλύτερα, το gameplay δεν άλλαζε ιδιαίτερα. Έτσι παιχνίδια όπως το Striker, το Nintendo World Cup, δεν έφεραν ιδιαίτερες καινοτομίες. Δύο παιχνίδια άφησαν εποχή, το ένα ήταν το Kick Off 2 ενώ ο περισσότερος κόσμος είχε τρέλα με το Sensible Soccer. Η κάμερα από πάνω (bird’s-eye όμως και όχι όπως του Kick Off), η φορά πάνω-κάτω και οι ώρες παιχνιδιού ατελείωτες. Μία ακόμα στάση στο παρελθόν:

Τα ποδοσφαιράκια συνέχισαν να βγαίνουν με καταιγιστικό ρυθμό, Tecmo World Cup, Super Sidekicks, Goal 2 ήταν ορισμένα από τα παιχνίδια της εποχής. Μιας εποχής που θα έβαζε τίτλους τέλους περίπου στα μέσα της δεκαετίας, μια που είχαν μπει οι βάσεις για την αρχή του… δικομματισμού στα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια. Πριν μιλήσουμε όμως γι’ αυτό, ας δούμε το τελευταίο καλό ποδοσφαιράκι της… ανεξάρτητης εποχής (αν και τη SEGA δεν την λες μικρό όνομα), το Virtua Striker. Ένα ποδοσφαιράκι που φαινόταν πανέμορφο τότε, με τέλεια γραφικά, αλλά είχε κι αυτό τα δικά του “κόλπα” για να σκοράρεις, όπως π.χ. κάποια σουτ που έμπαιναν σχεδόν πάντα αν ήξερες τα μυστικά.

Η σειρά Virtua Striker με τις πολλές εκδόσεις της ήταν ουσιαστικά η τελευταία πριν μπούμε στη “σύγχρονη” εποχή του ηλεκτρονικού ποδοσφαίρου. Όλα ξεκίνησαν το 1994 από την EA Sports, που πήρε κάποια δικαιώματα από τη ΦΙΦΑ και έκανε το FIFA International Soccer. Το παιχνίδι είχε “ισομετρικά γραφικά” και είχε αρκετά στοιχεία καινούρια ή που είχαν ξαναγίνει και απλά τα παρουσίασε σαν καινοτομίες (βλέπε Apple). Γνωστό και ως FIFA 94, είναι ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια όλων των εποχών, κυρίως γιατί ξεκίνησε τη σειρά των FIFA. Ακολούθησε η σαφώς καλύτερη έκδοση του 1996 και αργότερα το Road to World Cup του 1998 που εκτός όλων των άλλων είχε και το Song 2 να παίζει. Μοναδικά τα εισαγωγικά βιντεάκια των γηπέδων πριν την έναρξη του αγώνα.

Καθώς στην EA έτριβαν τα χέρια τους και μετρούσαν χρήματα, οι Γιαπωνέζοι της Konami δεν κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια. Η σειρά τους Winning Eleven απέκτησε επιτυχία αλλάζοντας όνομα στον υπόλοιπο κόσμο. Αρχικά ως ISS Pro και ISS Pro Evolution για να φτάσουμε στο Pro Evolution Soccer από το 2001 και μετά. Η μετέπειτα ιστορία γνωστή, η σειρά των PES γρήγορα έφτασε και ξεπέρασε τη σειρά της EA με αποτέλεσμα να θεωρείται το №1. Η πληθώρα των τίτλων εξαφανίστηκε και επί της ουσίας οι δυο εταιρείες μονοπωλούν την αγορά εδώ και πολλά χρόνια, εναλλασσόμενοι στη πρωτοκαθεδρία μεταξύ τους, χωρίς προς το παρόν νέοι “παίκτες” να φαίνονται στο προσκήνιο. Κλείνουμε το αφιέρωμα με ένα από τα καλύτερα PES, το πρώτο ίσως που έγινε εμπορική επιτυχία, το ISS Pro 98:

Από το el sombrero

Το Παιχνίδι στα Χέρια Σου

Κάπου στο 2015, το γαλλικό ποδοσφαιρικό περιοδικό France Football, το γνωστό που ξεκίνησε την ιστορία με τη Χρυσή Μπάλα, έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στα ξύλινα ποδοσφαιράκια. Αυτά τα μαγευτικά μαραφέτια με τις σειρές από παίχτες σε γραμμές που τους χειριζόσουν με τη λαβή. Οι λίγο μεγαλύτεροι θυμόμαστε ότι πριν βγουν τα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια τρώγαμε τα λεφτά μας σε αυτά τα κουτιά.

Το ξύλινο ποδοσφαιράκι είναι μια γαλλική εφεύρεση της δεκαετίας του 1960. Η εταιρία Σοσιετέ Μπονζινί τα φύτεψε σε πολλά καφέ, μπιλιαρδάδικα, μπαρ και μπιστρό πριν γίνουν μόδα και μανία. Στο θρυλικό στέκι «Εξαγκόν» του Παρισιού πήγαιναν το μήνα περίπου 250.000 Παριζιάνοι για να παίξουν το ξύλινο ποδοσφαιράκι. Σήμερα αυτό το νούμερο έχει πέσει στις 55.000 σύμφωνα με το γενικό διευθυντή της Μπονζινί. Τα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια έχουν κλέψει το κυρίως κοινό αυτών των στεκιών, παιδιά γυμνασίου και λυκείου, φοιτητές και διάφορους νέους κάτω των 35.

Μέσα από τη νοσταλγία των ανθρώπων που γεννήθηκαν μέχρι το 1990, αλλά και λίγο στη λογική της μόδας του ρετρό, τα ξύλινα ποδοσφαιράκια κάνουν μια δυναμική επανεμφάνιση. Το 2014 η Μπονζινί ανακοίνωσε αύξηση των παραγγελιών κατά 65%! Μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος των παραγγελιών πήγαινε σε ιδιώτες που ήθελαν ένα τέτοιο σπίτι τους. Η Γαλλία με την έντονη ρομαντική διάθεση που τη χαρακτηρίζει επιστρέφει στο ξύλινο ποδοσφαιράκι.

Δεν είναι μόνο η Γαλλία όμως. Στην Αγγλία πολλές παμπς πέρα από τα διάφορα φιλπεράκια και βελάκια που έχουν σταθερά, άρχισαν να εγκαθιστούν ξύλινα ποδοσφαιράκια. Όσο και αν φαίνεται περίεργη η εικόνα του μεθυσμένου Αγγλάρα που πάει να παίξει και το χέρι τρέμει στη λαβή, ενώ παράλληλα χύνει τη μπύρα στο ξύλινο γήπεδο με αποτέλεσμα να κολλάει η μπίλια μπάλα, οφείλω να ομολογήσω ως αυτόπτης μάρτυρας ότι συμβαίνει. Και όλα κλασικά: Ρίχνεις κέρμα, τραβάς μοχλό, πέφτουν οι μπάλες με το χαρακτηριστικό ήχο και, όπως άλλωστε και στο τάβλι, η μαγεία και η μαγκιά είναι το τακ-τακ σε κάθε παιξιά.

Το βασίλειό του όμως είναι στην Ισπανία, και ειδικά στη Βαρκελώνη, όπου το ξύλινο ποδοσφαιράκι είναι θεσμός. Μπορείς να το βρεις σε όλα τα μεγέθη, σε όλα τα καταστήματα παιχνιδιών. Υπάρχει παντού και μάλιστα διοργανώνεται τουρνουά σε εθνικό επίπεδο με έπαθλα, χρηματικά και κύπελλα, τηλεοπτική κάλυψη και τα πάντα. Είναι τόσο διαδεδομένο που σε τελικούς κυπέλλου στα περίπτερα που στήνονται εκτός από κασκόλ, φανέλες, μπύρες, αναψυκτικά, βρώμικο και τα γνωστά παραδοσιακά έχουν και υπαίθρια ξύλινα ποδοσφαιράκια για να λύνουν οι οπαδοί τις διαφορές τους πριν το ματς, χωρίς να πλακώνονται στο ξύλο.

Στις ακαδημίες τους οι περισσότερες ομάδες έχουν βάλει ξύλινα ποδοσφαιράκια. Η Μπαρσελόνα και η Μπιλμπάο υπήρξαν πρωτοπόρες και μάλιστα ένας από τους προπονητές της Μπιλμπάο στις μικρές ηλικίες δήλωσε ότι βοηθάει ώστε να εξηγήσουν στα παιδιά τις θέσεις και τις γραμμές μέσα από ένα παιχνίδι. Στην Καταλονία το ξύλινο ποδοσφαιράκι είναι τόσο βαθιά ριζωμένο που μετά το Γιούρο του 2012, ο Τσάβι έδωσε συνέντευξη στη μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, την Ελ Παΐς, με κεντρική φωτογραφία τον ίδιο μπροστά σε ένα τέτοιο.

Άλλωστε όσο εντυπωσιακά και αν είναι τα γραφικά, η κίνηση και ο ήχος του κάθε «ΠΡΟ» και κάθε «ΦΙΦΑ», το δέσιμο της παρέας και ο χαβαλές που μπορεί να προκαλέσει αυτό το «τακ» της μπίλιας στο ξύλο που ακολουθεί την ατάκα «Να σε παίξω ένα;» δεν το πετυχαίνει κανένα μπλιμπλίκι.

Από το el sombrero 

Tο ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων (10 μεγάλες αλήθειες)

 Για τους γεννημένους το πολύ μέχρι και την τελευταία δεκαετία του 20^ου αιώνα, υπάρχουν κάποιοι κανόνες που περιγράφουν το ποδόσφαιρο της αλάνας. Μιας και τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει, και τα βιώματα ειδικά των παλαιότερων εξ ημών είναι διαφορετικά από κάποιων άλλων, θεωρώ ότι αν κάποιος είναι πάνω από 25 ετών και μεγάλωσε σε κάποιο μέρος, που συνήθως υπήρχαν τέτοιοι χώροι πριν τσιμεντοποιηθούν, θα συμφωνήσει τουλάχιστον με τις περισσότερες από τις δέκα μεγάλες αλήθειες που περιγράφονται παρακάτω.

1. Το πιο σημαντικό άτομο ήταν ο "μπαλοκράτορας"

Ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα δεν γίνεται και η μπάλα όταν ήμασταν μικροί ήταν από τα μεγαλύτερα γκάτζετ (μια που τότε δεν είχαμε κινητά και εκτός από το γκειμ-μπόι και τον Άμστραντ δεν υπήρχε τόση τεχνολογία). Για κάποιον ανεξήγητο λόγο μπορεί να είχαμε καινούρια παπούτσια, αλλά λίγοι είχαν μπάλες. Και έπρεπε να τους έχουμε από κοντά. Κατά διαβολική σύμπτωση μπάλα είχε πολύ συχνά κάποιος αχώνευτος! Έτσι λοιπόν το ποδόσφαιρο μας μάθαινε από μικρούς την κοινωνική υποκρισία και τα ψεύτικα χαμόγελα προς άτομα που δεν χωνεύαμε. Και αν δεν ήταν αχώνευτος, σίγουρα ήταν από τους πιο άσχετους ποδοσφαιρικά και όταν έπιανε αέρα δεν μπορούσες να τον βρίσεις όσο ήθελες, καθώς πιθανότατα δεν θα ξαναέπαιζες. Πάντως, ίσως ο ιδιοκτήτης της μπάλας να ήταν το δεύτερο πιο σημαντικό άτομο, αφού το πρώτο ήταν η μάνα του! Γιατί αυτή θα ερχόταν να τον μαζέψει για να πάει να φάει ή δεν θα τον άφηνε να βγει από το σπίτι επειδή έπρεπε να διαβάσει ή επειδή φοβόταν μήπως αρρωστήσει ο κανακάρης της.

2. Τι γινόταν όταν δεν είχαμε μπάλα

Πολλές φορές ήθελες να παίξεις και δεν είχες μπάλα. Εκεί φαινόταν η δημιουργικότητα και η φαντασία σου. Αγαπημένα ήταν τα κουτιά γάλα συσκευασίας τετραπάκ ή όπως αλλιώς λέγεται, εκείνα τα τετράγωνα που είχαν αρκετό όγκο για να μπορείς να τα κλωτσήσεις και τόσο παράξενο σχήμα που ούτε ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο δεν μπορούσε να βάλει τα κατάλληλα φάλτσα. Επίσης πολύ της μόδας ήταν τα μπουκαλάκια νερού, τα κουτάκια από αναψυκτικά, τα μικρά κουτάκια από χυμούς που ήταν πιο μανιτζέβελα, αλλά χαλούσαν και ευκολότερα. Γιατί πάντα βρισκόταν κάποιος αρκετά άμπαλος που θα πατούσε το κουτί και από τρισδιάστο αντικείμενο θα γινόταν κάτι προς το επίπεδο, σαν το πακ του χόκεϊ επί πάγου! Ταυτόχρονα με την μετατροπή της μπάλας σε πακ, το παιχνίδι από ποδόσφαιρο γινόταν κλωτσοπατινάδα, αλλά δεν είχε τόση σημασία. Το γκολ πανηγυριζόταν και πάλι σαν να ήταν τελικός ΤσαμπιονσΛί.

3. Δεν έχουμε εστίες, ας φτιάξουμε

Γήπεδα μπάσκετ υπήρχαν, όχι πολλά αλλά υπήρχαν. Γήπεδα ποδοσφαίρου όχι. Έτσι λοιπόν οι εστίες ήταν αυτοσχέδιες. Το σύνηθες ήταν τον ρόλο των δοκαριών να τον παίζουν τα μπουφάν, οι μπλούζες και γενικά τα εφόδια του καθενός. Αν ήσουν πιο τυχερός τότε υπήρχε κάποιο δέντρο ή κάτι αντίστοιχο που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως δοκάρι. Παίξαμε σε «γήπεδο» που τα δοκάρια ήταν προτομές ηρώων! Βέβαια η μια “εστία” ήταν πιο μικρή σε μήκος από την άλλη (γιατί είχαν βάλει τα αγάλματα πιο κοντά), αλλά αυτό το λύναμε εύκολα αλλάζοντας εστία σε κάθε ημίχρονο. Το πρόβλημα ήταν πιο σοβαρό όταν διάφοροι περαστικοί μας έκραζαν γιατί δεν σεβόμασταν αυτούς που θυσιάστηκαν για εμάς. Και αν το πρόβλημα των κάθετων δοκαριών λυνόταν εύκολα, η μεγάλη πληγή ήταν τα οριζόντια. Ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου της αλάνας έλεγε ότι το οριζόντιο δοκάρι πάντα τοποθετείται νοητά στο μέγιστο ύψος που έφτανε ο εκάστοτε τερματοφύλακας. Μεγάλη διαφορά από το κανονικό ποδόσφαιρο που ο ψηλός τερματοφύλακας είναι πλεονέκτημα. Όπως είναι φυσικό, με την απουσία ριπλέι και εποπτών, υπήρχαν πολύ συχνά διαφωνίες για το αν κάποια σουτ ήταν γκολ ή “πολύ ψηλά”.

4. Πού παίζει ο καθένας

Όλοι ήθελαν να βάζουν γκολ, όλοι ήθελαν να σκοράρουν, αλλά δεν γινόταν. Ο κανόνας έλεγε ότι οι πιο άμπαλοι μπαίνουν στην άμυνα και ο πιο χοντρός στο τέρμα. Συνήθως ο πιο χοντρός ήταν κι ο τελευταίος που επιλεγόταν, ένα κοινωνικό στίγμα που δύσκολα ξεχνιέται. Αν δεν υπήρχε χοντρός ή κάποιος που ήθελε να κάτσει τέρμα, υπήρχε ο δημοκρατικός κανόνας σύμφωνα με τον οποίο ο τερματοφύλακας άλλαζε κάθε δύο γκολ. Φήμες λένε ότι κάποιοι άφηναν τα γκολ επίτηδες ώστε να επιστρέψουν μια ώρα αρχύτερα στο κανονικό παιχνίδι. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο μπακότερμα είτε λόγω αριθμητικής ανισορροπίας των ομάδων, είτε επειδή δεν άντεχε να μην παίζει λίγο κι αυτός.

5. Χάσαμε την μπάλα

Το ποδόσφαιρο δεν είναι τένις ή πινγκ-πονγκ και η μπάλα είναι μεγάλη. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν λίγες οι φορές που η μπάλα έφευγε. Είτε σε κάποιο μπαλκόνι, είτε σε κάποια στέγη, είτε σε κάποιον δρόμο, είτε οπουδήποτε τέλος πάντως μπορούσε να πάει μια μπάλα από ένα κακό δυνατό σουτ. Η χειρότερη μοίρα όμως της μπάλας ήταν να πάει κάτω από ένα αυτοκίνητο. Η προσπάθεια επανάκτησής της ένας πραγματικός γολγοθάς, με πιτσιρίκια να απλώνουν τα πόδια τους και να κάνουν κάτι σαν τάκλιν για να την φτάσουν. Το επίπεδο δυσκολίας ανέβαινε κι άλλο, όταν ο δρόμος ήταν γεμάτος νερά, φαινόμενο όχι σπάνιο σε ελληνικό δρόμο, κι ο ήρωας έπρεπε να γίνει μούσκεμα για να συνεχιστεί το παιχνίδι. Ειδικά μάλιστα όταν συνήθως υπήρχε και η διαφωνία αν υπεύθυνος ήταν αυτός που είχε στείλει την μπάλα εκεί ή η ομάδα που είχε την κατοχή.

 6. Απουσία διαιτητή, ανάγκη συμφωνίας στους κανόνες

Τις συντριπτικά περισσότερες φορές δεν υπήρχε κάποιος να αποφασίζει, δίκην διαιτητού! Τότε οι γενικές… ντιρεκτίβες λέγανε ότι για να δοθεί πέναλτι θα έπρεπε να το ζητήσει αυτός που έχει πέσει κάτω και «φαινόταν» ότι πονούσε!  Φυσικά ακόμα και να έβγαινε άκρη για το αν ένα φάουλ ήταν πράγματι φάουλ (συνήθως ήταν, αν το θύμα επέμενε πολύ και έπαιρνε την μπάλα στα χέρια του για το εκτελέσει…), μια καινούρια συζήτηση ξεκινούσε για τις αποστάσεις. Χωρίς ίντερνετ να γκουγκλάρει κάποιος, υπήρχαν διάφορες απόψεις για το πόσα μέτρα ή βήματα ήταν η σωστή απόσταση του τείχους και του πέναλτι και ειδικά όταν μιλούσαμε για “βήματα” ποιος θα τα μετρούσε, καθώς αν πήγαινε κανένας ψηλός η απόσταση μεγάλωνε σημαντικά! Φυσικά, ΔΕΝ υπήρχε οφσάιντ, ένας κανόνας ιδιαίτερα πολύπλοκος για να τηρείται. Γενικά πάντως οι διαφωνίες σπάνια έφερναν το τέλος του παιχνιδιού, καθώς η κάψα για μπάλα ήταν μεγαλύτερη. Φυσικά, οι «αδικημένοι» φρόντιζαν να χτυπάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα στους αντιπάλους «εκείνη» τη φάση που τελικά πέρασε το δικό τους, πλάθοντας σιγά σιγά τις επόμενες γενιές Ελλήνων φιλάθλων.

7. Πώς αρχίζει και πότε τελειώνει ένας αγώνας;

Στο ποδόσφαιρο της αλάνας δημιουργήθηκε και το ιδιότυπο ποδοσφαιρικό τζάμπολ «σκάει τρεις», όταν δεν υπήρχε συμφωνία για το ποιος θα κάνει τη σέντρα. Αν υπήρχε συμφωνία, ο κανόνας έλεγε ότι η πρώτη πάσα ήταν ελεύθερη με αποτέλεσμα να γίνονται και οι πρώτες οργανωμένες κομπίνες, ενώ μερικοί επίτηδες έκαναν την πρώτη πάσα απίστευτα αργά για να σπάσουν τα νεύρα των αντιπάλων. Η παντελής έλλειψη κανόνων είχε ως αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πότε τελείωνε ένα ματς. Κάποιες φορές παίζαμε μέχρι κάποια συγκεκριμένη ώρα, όπου και εκεί γινόταν χαμός γιατί όσοι είχαν ρολόγια παρουσίαζαν μεγάλες αποκλίσεις και 1-2 λεπτά ακόμα ήταν ένας αιώνας στην αλάνα, ενώ κάποιες φορές παίζαμε μέχρι συγκεκριμένο αριθμό γκολ. Αν για κάποιους λόγους το παιχνίδι έπρεπε να διακοπεί πριν την ώρα του (αποχώρηση «μπαλοκράτορα», νύχτα κ.λ.) και το σκορ ήταν ισόπαλο ή στη διαφορά ενός γκολ, υπήρχαν δυο σπουδαίοι κανόνες. Αυτός της «τελευταίας φάσης» με την αγωνία στο κατακόρυφο, αφού όλος ο ιδρώτας κρινόταν από μία και τελευταία κλωτσιά και αυτός του «όποιος το βάζει κερδίζει». Μερικά από τα σπουδαιότερα γκολ στης ιστορία του ποδοσφαίρου της αλάνας μπήκαν υπό αυτές τις συνθήκες! Που συνοδεύονταν από πανηγυρισμούς-κόπιες γνωστών αστέρων!

8. H αργκό του ποδοσφαίρου αλάνας

Η γλώσσα ήταν ένα συνονθύλευμα λέξεων καθαρεύουσας, λαϊκής δημοτικής και ξένων όρων που είχαν μπασταρδοποιηθεί. Στην περίπτωση που είχαμε χέρι ξεκινούσε μια συζήτηση με μαγικές λέξεις για τις ηλικίες όπως εσκεμμένο, ακούσιο και άλλα τέτοια που προστίθενταν στο λεξιλόγιο δίπλα σε λήμματα όπως το “τζατζάρισμα” , “παγκότερμα”, “αράουτ” , “δεν στρέχει” , “το γερμανικό” , “σφάλτσο” , “φάουλτ” κτλ, ενώ είχαν δημιουργηθεί και νέες θέσεις στον αγωνιστικό χώρο όπως το περιβόητο “περίπτερο” που όλοι μισούσαν, αλλά σε κάποια στιγμή της ζωής τους έπαιξαν. Εκεί πρωτοακούστηκαν και φράσεις όπως «όχι μπουμ» για να απαγορευτούν τα δυνατά σουτ που έθεταν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα του ατυχούς τερματοφύλακα.

9. Εγώ είμαι ο Πελέ, εμείς είμαστε η Γερμανία

Το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων μπορεί να ήταν μια στιγμή ευφορίας και ελευθερίας, αλλά πάντα μέσα μας θέλαμε να μοιάσουμε με μεγαλύτερους. Εκεί είχαμε τις διαφωνίες για το ποιος είναι ο καθένας και τι ομάδα είναι ο καθένας. Και μιας και δεν μπορούσαμε να διαλέξουμε ελληνικές ομάδες γιατί οι κόντρες ήταν μεγάλες, συνήθως γίνονταν επιλογές ξένων εθνικών ομάδων. Κάποιοι ήταν ο Πελέ/Κρόιφ/Πλατινί/Μαραντόνα και η ομάδα ήταν η Βραζιλία/Γερμανία/Αγγλία/Ιταλία και πάει λέγοντας. Συνήθως οι ομάδες επιλέγονταν με το πόσο ισχυρές ήταν εκείνες τις εποχές, δεν ήταν τυχαία η δημοφιλία της Ολλανδίας ή ακόμα και της Γιουγκοσλαβίας. Φανέλες ομάδων τότε δεν ήταν τόσο της μόδας και ήταν και δυσεύρετες, οπότε σπάνια υπήρχε διαχωρισμός χρωματικός.

10. Η μπάλα ήταν πάντα έτσι:

 

Μίξη και επεξεργασία από κείμενα του el sombrero №1 και el sombrero №2