Τζεφ Χολ: Ένας θάνατος που οδήγησε στη σωτηρία από την πολιομυελίτιδα

Ο Άγγλος δεξιός ακραίος αμυντικός Τζεφ Χολ (Jeffrey James Hall), γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1929 στο Σκάνθορπ του Λινκολνσάιρ, στη κεντρική ανατολική Αγγλία, το μεγαλύτερο κέντρο επεξεργασίας χάλυβα του Ηνωμένου Βασιλείου. Ένας δυνατός νέος, αθλητικός, εργατικός, με τρομερές αντοχές και σταθερότητα στο παιχνίδι του, προτερήματα που τον έκαναν βασικό στην μεγάλη  Μπέρμιγχαμ Σίτι της δεκαετίας του 1950, αλλά και την εθνική Αγγλίας, με την οποία έκανε 17 συμμετοχές! Όμως, ήταν ο θάνατός του από την πολιομυελίτιδα που βοήθησε να ξεκινήσει η ευρεία δημόσια αποδοχή στη Μεγάλη Βρετανία για την ανάγκη εμβολιασμού έναντι της θανατηφόρου ασθένειας! Αν και η ασθένεια γενικά «θέριζε» και παρά το γεγονός ότι το «εμβόλιο Σολκ» ήταν διαθέσιμο, ο εμβολιασμός ήταν απελπιστικά αργός. Τις επόμενες ημέρες μετά το θάνατο του Χολ, έχοντας γίνει γνωστή η αιτία θανάτου και αφού η χήρα σύζυγός του μίλησε για την απώλειά του, η ζήτηση για ανοσοποίηση αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό που έπρεπε να δημιουργηθούν κλινικές εμβολιασμού έκτακτης ανάγκης και να προμηθευτούν μεγάλες ποσότητες εμβολίων από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ανταποκριθούν στη ζήτηση!

Μετά την αποχώρηση από το σχολείο το 1945, έπαιξε σε διάφορα μικρά κλαμπ της περιοχής παραμένοντας ερασιτέχνης. Ήταν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, που τον εντόπισε ο επικεφαλής σκάουτερ της Μπέρμιγχαμ Σίτι, ο Γουόλτερ Τέιλορ, υπογράφοντας επαγγελματικό συμβόλαιο τον Μάιο του 1950.  Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα τον Ιανουάριο του 1951, αν και δεν έγινε βασικός μέχρι το 1953. Ήταν μέλος της ομάδας της Μπέρμιγχαμ που κατέκτησε το πρωτάθλημα της Β’ κατηγορίας τη σεζόν 1954/55 και ήταν μέλος της ομάδας που έφτασε στην 6^η θέση στην Α ’Κατηγορία, την υψηλότερη στην ιστορία της, τη σεζόν 1955/56, αλλά και στον τελικό του Κυπέλλου εκείνη τη σεζόν, χάνοντας με 3-1 από τη Μάντσεστερ Σίτι. Έπαιξε επίσης και στους αγώνες που έδωσε η Μπέρμιγχαμ στον Πρώτο Γύρο (Γύρος των 16) του Κυπέλλου Διεθνών Εκθέσεων 1958-1960, (για την ιστορία, η Μπέρμιγχαμ ήταν φιναλίστ στον διπλό τελικό με την Μπαρτσελόνα), τον πρόγονο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αντιμετωπίζοντας τους Επίλεκτους της Κολωνίας (14/10/1958, 2-2 εκτός και 11/11/1958, 2-0 εντός).

 

Η Μπέρμιγχαμ Σίτι του 1958/59

Τη σεζόν 1955/56, κέρδισε και τις πρώτες διεθνείς συμμετοχές του, κάνοντας ντεμπούτο  για την Αγγλία Β’ έναντι της αντίστοιχης της Δυτικής Γερμανίας, και σύντομα ακολούθησε η πρώτη του συμμετοχή για την Αγγλία, στις 2 Οκτωβρίου του 1955, σε μια νίκη 5–1 σε ένα φιλικό εκτός έδρας με τη Δανία. Ήταν βασικός και αναντικατάστατος σε όλους τους επόμενους 16 διεθνείς αγώνες με τα «3 Λιοντάρια», μέχρι τις 17 Μαΐου του 1957, στην ισοπαλία 1-1 με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958. Στις 17 Οκτωβρίου του 1957, τη θέση του πήρε ο Ντον Χάου (Don Howe) της Γουέστ Μπρομ. Από τους 17 διεθνείς αγώνες του, ανάμεσα τους μια νίκη με 4-2 επί της Βραζιλίας στο Γουέμπλεϊ, στις 9 Μαΐου του 1956 κι άλλη μια 3-1 επί της Δυτικής Γερμανίας μέσα στο Βερολίνο, 17 μέρες αργότερα, στις 26 Μαΐου, βρέθηκε στη πλευρά των ηττημένων μόνο μία φορά, στις 22 Οκτωβρίου του 1955, στην ήττα 1-2 από την Ουαλία για το Πρωτάθλημα των Βρετανικών Νήσων, σχηματίζοντας ένα απροσπέλαστο τείχος, εξαιρετικά συνεργαζόμενος, με τον  Ρότζερ Μπερν (Roger Byrne) της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Τζεφ Χολ υπήρξε ένας κλασικός «τίμιος δεξιός μπακ» που είχε όμως και την ικανότητα να προωθείται με σωστό τρόπο, αφού στα πρώτα χρόνια της καριέρας του αγωνιζόταν ως δεξιός χαφ.

Ο Χολ (3ος από δεξιά) σε αγώνα με την εθνική Αγγλίας

Ο τελευταίος αγώνας του Χολ για την Μπέρμιγχαμ ήταν μια ισοπαλία 1-1 εκτός έδρας με τη Πόρτσμουθ στις 21 Μαρτίου του 1959. Στο τέλος του παιχνιδιού, συνομιλούσε με συμπαίκτες και δημοσιογράφους έξω από τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων. Όπως παρατήρησαν όσοι συζήτησαν μαζί του, έμοιαζε εξαντλημένος, στα όρια της κατάρρευσης! Για κάποιον που είχε μόλις αγωνιστεί για 90 λεπτά, καλύπτοντας όλη τη δεξιά πλευρά της ομάδας του, αυτό δεν ήταν κάτι παράλογο, αλλά για τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή, έναν παίκτη που στα 29 του χρόνια φημιζόταν για την αθλητικότητα, την εργατικότητα, τις αντοχές και τη σταθερότητα, αυτή η εικόνα ήταν κάπως ασυνήθιστη! Εκείνο το απόγευμα οι αντοχές του φαίνονταν να τον έχουν εγκαταλείψει!

Το προηγούμενο βράδυ είχε αναφέρει στον γιατρό της ομάδας πως έχει δυσκολία στην κατάποση, με τον γιατρό να τον καθησυχάζει λέγοντάς του ότι μάλλον πρόκειται για κρυολόγημα. Υπερνικώντας τα όποια συμπτώματα του -υποτιθέμενου- κρυολογήματος, πραγματοποίησε ακόμα μια καλή εμφάνιση στον αγώνα με την Πόρτσμουθ, τον 227ο που έπαιξε για το αγγλικό πρωτάθλημα. Μετά τον αγώνα όμως, ένιωθε τόσο εξαντλημένος, σε βαθμό του να ζητήσει από τους δημοσιογράφους να τον πάρουν μαζί τους στο αμάξι τους στην επιστροφή για το Μπέρμιγχαμ, ώστε να φτάσει στο σπίτι όσο το δυνατόν γρηγορότερα! Ο ύπνος και το ζεστό τσάι, τον βοήθησαν να αποκοιμηθεί και το επόμενο πρωί πήγε να παρακολουθήσει, μαζί με συμπαίκτες του, έναν αγώνα της ομάδας νέων, όπως είχαν προγραμματίσει μέρες πριν. Όλοι όσοι συναναστράφηκαν μαζί του δεν παρατήρησαν κάτι διαφορετικό. Όταν ο αγώνας των μικρών τελείωσε, έδωσε ραντεβού μαζί τους για την προπόνηση της επόμενης μέρας και επέστεψε στο σπίτι του. Αυτή είναι η τελευταία φορά που τον είδαν ζωντανό. Ήταν 23 Μαρτίου του 1959 όταν ο Τζεφ Χολ μπήκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο και η διάγνωση που ανακοινώθηκε αποτελούνταν από μια μόνο λέξη: «Πολιομυελίτιδα»!

Ο Τζεφ Χολ και ο Ντον Ρέβι (αριστερά) στον τελικό του αγγλικού Κυπέλλου του 1956 μεταξύ Μάντσεστερ Σίτι και Μπέρμιγχαμ. Φωτογραφία: Colorsport/REX/Shutterstock

Η πολιομυελίτιδα είναι μια ιογενής νόσος η οποία επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα και μπορεί να οδηγήσει σε μερική ή ολική παράλυση και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και σε θάνατο. Αν και θεωρείται μια παιδική ασθένεια, καθώς προσβάλλει κατά κύριο λόγο βρέφη και παιδιά, ένα ποσοστό των θανάτων που έχουν καταγραφεί εξαιτίας της είναι ενήλικες μέχρι 30 ετών. Κανείς δεν γνωρίζει πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά αλλά το πιθανότερο είναι πως υπάρχει από τους προϊστορικούς χρόνους. Η πρώτη επίσημη αναφορά τοποθετείται κάπου στα τέλη του 18^ου αιώνα ενώ οι πιο γνωστές επιδημίες παραλυτικής πολιομυελίτιδας έκαναν την εμφάνιση τους στην Ευρώπη και την Αμερική στις αρχές και τα μέσα του 20^ου αιώνα. Ειδικότερα τη δεκαετία του 1950 η πολιομυελίτιδα ήταν ένα από τους μεγαλύτερους φόβους των περισσότερων γονιών. Μόνο στις ΗΠΑ η ασθένεια σκότωνε ή άφηνε παράλυτα περισσότερα από 50.000 παιδιά ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ενώ παγκοσμίως τα κρούσματα ξεπερνούσαν τα 600.000! Έπρεπε να φτάσουμε στο 1955 για να αποκτήσει επιτέλους η ανθρωπότητα ένα όπλο απέναντι στη συγκεκριμένη νόσο. Εκείνη τη χρονιά ο Αμερικάνος επιστήμονας Τζόνας Σολκ ανακοίνωσε πως είχε καταφέρει να φτιάξει ένα αποτελεσματικό εμβόλιο που θα βοηθούσε στην καταπολέμηση της αρρώστιας. Στις δοκιμές που ακολούθησαν, συμμετείχαν περισσότερα από 1 εκατομμύριο παιδιά, σε ένα πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής επιστημονικό πείραμα! Το εμβόλιο κρίθηκε ασφαλές και ένα χρόνο μετά έφτασε και στην Αγγλία, που επίσης υπέφερε αρκετά από την ασθένεια, μετρώντας πάνω από 6.000 σοβαρά κρούσματα ΜΟΝΟ το 1956.

Ο Τζεφ Χολ (στο κέντρο) γλιστράει στη χιονισμένη επιφάνεια του "Χόθορνς" για να αντιμετωπίσει τον Ρέι Μπάρλοου της Γουέστ Μπρομ. Φωτογραφία: PA/PA Archive/PA Images

Δυστυχώς όμως, το πρόγραμμα εμβολιασμού που ακολούθησε η βρετανική κυβέρνηση αποδείχτηκε αρκετά ελαττωματικό. Από τη μια η καχυποψία και ο φόβος πολλών πολιτών, που δεν ήθελαν να ρισκάρουν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, ειδικά μετά από τις πληροφορίες που κατέφτασαν τους πρώτους μήνες από τις ΗΠΑ και μιλούσαν για κάποιες περιπτώσεις ελαττωματικών εμβολίων, και από την άλλη, η ανοργανωσιά και η πολύπλοκη γραφειοκρατία του συστήματος υγείας, που δυσκολευόταν να υπολογίσει και να παραγγείλει τον κατάλληλο αριθμό εμβολίων, είχαν ως αποτέλεσμα μέχρι και τις αρχές του 1959 το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών και των νέων της Μεγάλης Βρετανίας, που είχαν προτεραιότητα, να μην έχει κάνει το εμβόλιο. Υπολογίζεται πως ως τότε μόλις το 50% των παιδιών σε Αγγλία και Ουαλία είχε εμβολιαστεί, ενώ τα ποσοστά στους νέους μεταξύ 18-26, που επίσης αντιμετώπιζαν κίνδυνο να νοσήσουν άσχημα, ήταν ακόμα χειρότερα και σε κάποιες περιπτώσεις ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΟΥΣΑΝ καν το 1%! Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, το υπουργείο υγείας ετοιμαζόταν να ξεκινήσει μια ακόμα εθνική καμπάνια ενημέρωσης. Η ιδέα τελικά δεν χρειάστηκε να γίνει πράξη εξαιτίας ενός απρόσμενου γεγονότος στο νοσοκομείο "Little Bromwich" του Μπέρμιγχαμ.

Μέσα σε ένα 24ωρο από την εισαγωγή του στο νοσοκομείο, παρά τις τρεις επεμβάσεις μέσα σε 24 ώρες στις οποίες εσπευσμένα υπεβλήθη, η κατάσταση της υγείας του Τζεφ Χολ είχε επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, που η αναπνοή του γινόταν πλέον με μηχανική υποστήριξη! Δώδεκα μέρες αργότερα, το μεγαλύτερο μέρος του σώματός του είχε παραλύσει ενώ και η ομιλία του είχε επηρεαστεί πολύ. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, η σύζυγός του τον είδε μόλις 4 φορές και μόνο υπό αυστηρές υγειονομικές συνθήκες! Δεκαέξι μόλις μέρες μετά, στις 4 Απριλίου του 1959, στις 09:20 το πρωί, οι εφημερίδες, που όλο αυτό το διάστημα κάλυπταν καθημερινά το θέμα με απεσταλμένους έξω από το νοσοκομείο, ενημερώνοντας όλη τη χώρα για την πορεία της υγείας του, ανακοίνωσαν τα δυσάρεστα: 

Σε ηλικία 29 ετών, ο διεθνής αμυντικός Τζεφ Χολ έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από την πολιομυελίτιδα! 

Το σοκ σε όλη τη χώρα ήταν τεράστιο. Ο Χολ δεν ήταν απλά ένας διάσημος που γνώριζαν σχεδόν όλοι. Ήταν ένας νέος, πολύ αθλητικός και ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ πρόβλημα υγείας, που ΕΦΥΓΕ ΤΟΣΟ ΞΑΦΝΙΚΑ και με ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΟ ΤΡΟΠΟ. Το μήνυμα που περνούσε αυτή η τραγωδία σε όλους τους νέους δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Και όπως αποδείχτηκε, δεν αγνοήθηκε! Αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν οι προηγούμενες καμπάνιες ενημέρωσης της κυβέρνησης και όλα τα σχετικά αφιερώματα των εφημερίδων τα προηγούμενα χρόνια, το έκανε ένας ποδοσφαιριστής, δυστυχώς, με τον θάνατο του! Από την επόμενη κιόλας μέρα, τα τηλέφωνα στα εμβολιαστικά κέντρα άρχισαν να χτυπάνε ασταμάτητα. Λίγο μετά την εμφάνιση των πρώτων αναφορών για την ασθένεια του Χολ, ένας αξιωματούχος του Τμήματος Δημόσιας Υγείας στο Γουέστ Μπρόμγουιτς, ανέφερε ότι δέχτηκε τηλεφωνικές κλήσεις στο σπίτι του κατά την ώρα του μεσημεριανού γεύματος(!) από νέους που ρωτούσαν για τον εμβολιασμό κατά της πολιομυελίτιδας! Σε πολλές περιπτώσεις, οι γιατροί της πρωινής βάρδιας είδαν έκπληκτοι ουρές ανθρώπων να τους περιμένει έξω από την είσοδο της κλινικής. Γονείς με τα παιδιά τους στο χέρι αλλά και πολλοί νέοι άνθρωποι, ανάμεσα τους και δεκάδες ποδοσφαιριστές κοντά στην ηλικία του Χολ, έσπευδαν άμεσα να εμβολιαστούν!

Ανταποκρινόμενοι στα αιτήματα, εργοδότες μέσα και γύρω από το Μπέρμιγχαμ, αλλά και στις άλλες μεγάλες αγγλικές πόλεις, ξεκίνησαν να προσφέρουν στους εργαζόμενους τους εμβολιασμούς επί τόπου! Πριν την έναρξη των αγώνων του Σαββάτου 11 Απριλίου, ένα μήνυμα του υπουργού Υγείας, Ντέρεκ Γουόκερ-Σμιθ, διαβάστηκε σε πάνω από 400 ποδοσφαιρικά σωματεία σε όλη τη χώρα.

«Ο θάνατος του Τζεφ Χολ μας εξέπληξε δυσάρεστα και δυστυχώς έκανε εμφανές ότι η πολιομυελίτιδα μπορεί να χτυπήσει ακόμη και τους πιο υγιείς ανάμεσά μας! Ακόμη και αν δεν είναι μοιραίο, μπορεί να σακατέψει για μια ζωή. Απευθύνω έκκληση σε όλους σας κάτω των 26 ετών, έντονα και ειλικρινά, να είστε σίγουροι να κάνετε τον εμβολιασμό για την πολιομυελίτιδα. Μην καθυστερείτε, κάντε το σύντομα».

Μέχρι τις 16 Απριλίου, οι τοπικές αρχές σε όλη τη χώρα ξεκίνησαν να αναφέρουν έλλειψη εμβολίων, με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας να περιγράφει «μια πρωτοφανή απαίτηση»! Στις 20 Απριλίου, οι κλινικές στο Μπέρμιγχαμ έκλεισαν λόγω ελλείψεως εμβολίων και το Μάντσεστερ ακολούθησε δύο ημέρες αργότερα, ενώ προμήθειες έκτακτης ανάγκης παραγγέλθηκαν εσπευσμένα στις ΗΠΑ. Οι ουρές έγιναν ακόμα πιο μεγάλες λίγες μέρες αργότερα, όταν η γυναίκα του Χολ αποφάσισε να βγει στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο και να μιλήσει για το χαμό του άντρα της. Το μήνυμα της υπέρ του εμβολιασμού κυκλοφόρησε σε όλη την Αγγλία.

«Δεν ήθελα ο θάνατος του Τζεφ να αποδειχτεί τελικά μάταιος και σίγουρα δεν ήθελα κανένας άλλος να περάσει από την ίδια δοκιμασία που περάσαμε εμείς»

Η Ντον Χολ αφιέρωσε τα επόμενα χρόνια της ζωής της προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει όλο και περισσότερο κόσμο πάνω στο θέμα του εμβολιασμού για την πολιομυελίτιδα και για την προσφορά της αυτή βραβεύτηκε μετά θάνατον με το Μετάλλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Μέσα στους επόμενους μήνες όλα τα διαθέσιμα εμβόλια εξαντλήθηκαν και καθώς οι ουρές δεν έλεγαν να τελειώσουν, το υπουργείο υγείας έκανε μια νέα, ακόμη μεγαλύτερη παραγγελία από τις ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα όλης αυτής της ενεργοποίησης δεν άργησαν να φανούν. Τον Φεβρουάριο του 1959, 2 μήνες ΠΡΙΝ τον θάνατο του Τζεφ Χολ, είχαν χορηγηθεί μόλις 500.000 δόσεις εμβολίου και μόνο ένας στους 12 ανθρώπους κάτω των 26 ετών είχε εμβολιαστεί! Σχεδόν ένα εξάμηνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1959, είχαν χορηγηθεί 2,5 εκατομμύρια δόσεις, το 50% στις κρίσιμες ηλικίες, είχε πάρει το εμβόλιο και οι ουρές εξακολουθούσαν να δημιουργούνται! Το 1958, ένα χρόνο ΠΡΙΝ τον θάνατο του Τζεφ Χολ, μόλις το 5% των νέων στις ηλικίες των 20 και το 3% αυτών στα 30 ήταν προστατευμένο. Μέχρι το 1961 τα στοιχεία αυτά έφτασαν στο 63% και 53% αντίστοιχα! Όταν μάλιστα το 1962, το πόσιμο διάλυμα εμβολιασμού, αντικατέστησε το ενέσιμο, η απορρόφηση αυξήθηκε περαιτέρω. Το 1955, ήταν η χειρότερη χρονιά, αφού καταγράφηκαν 3.712 περιπτώσεις παραλυτικής πολιομυελίτιδας στην Αγγλία και την Ουαλία, που ήταν παράλληλα το ένατο από τα 12 διαδοχικά χρόνια που ο αριθμός των πασχόντων από την πιο οξεία μορφή της νόσου έφτασε ΣΕ ΤΕΤΡΑΨΉΦΙΑ ΝΟΎΜΕΡΑ. Στη συνέχεια όμως, καθώς η επίδραση των εμβολιασμών άρχισε, οι αριθμοί άρχισαν να πέφτουν κατακόρυφα: 257 περιπτώσεις το 1960, 207 το 1961, 212 το 1962, 39 το 1963. Μόνο δύο χρονιές από το 1968, οι αριθμοί ήταν διψήφιοι μέχρι το 1984, όταν αναφέρθηκε ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΟ ΚΡΟΥΣΜΑ ΠΟΛΙΟΜΥΕΛΙΤΙΔΑΣ στο Ηνωμένο Βασίλειο! Παγκοσμίως, ωστόσο, ήταν (και είναι) μια συνεχής μάχη: το 1988 υπολογίστηκαν 350.000 περιπτώσεις πολιομυελίτιδας παγκοσμίως. Το 2015 αυτές ήταν 74, και για το 2016 είχαν επιβεβαιωθεί 34 κρούσματα, κυρίως στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν.

Στη μνήμη του Τζεφ Χολ, η Μπέρμιγχαμ έστησε ένα ρολόι και έναν πίνακα αποτελεσμάτων στο γήπεδο της, ενώ αρκετά χρόνια αργότερα ο δήμος τοποθέτησε μια τιμητική μπλε πινακίδα στο μέρος που βρισκόταν το σπίτι του. Δεκαετίες μετά το θάνατο του, το όνομα του Τζεφ Χολ μνημονεύεται ακόμα στα αφιερώματα για το πως η Αγγλία κατάφερε να βγει νικήτρια από τη μάχη με την πολιομυελίτιδα! Όπως δήλωσε και η αδερφή του Τζοάν σε μια συνέντευξη της σε μια εφημερίδα του Μπέρμιγχαμ πριν λίγα χρόνια:

«Νομίζω ότι ο Τζεφ θα ήταν χαρούμενος που ο θάνατος του τελικά δεν ήταν ανώφελος. Χάρη σ’ αυτόν βοηθήθηκε τόσος κόσμος και σώθηκαν πάρα πολλές ζωές!»

Οι πηγές από τον the guardian.com, το common-goal.org και το stoiximan.gr 

Δεκαεννέα δευτερόλεπτα!…

«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι πολύ απογοητευμένος μ’ αυτήν την στάση. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ, πολύ πιο σημαντικό απ’ αυτά» 

Το παραπάνω είναι μια από τις πιο διαδεδομένες ρήσεις  του ποδοσφαίρου, την οποία έχει πει ο μεγάλος Μπιλ Σάνκλι (William “Bill” Shankly), ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, ο άνθρωπος που αναμόρφωσε τη Λίβερπουλ. Ίσως σε μερικούς ν’ ακούγονται υπερβολικές αυτές οι κουβέντες, ότι αγγίζουν το όριο της γραφικότητας! Γεγονός είναι ότι στη διάρκεια της ζωής καθενός, συμβαίνουν μερικά πολύ σπουδαία γεγονότα, τέτοιας σημασίας που το να τοποθετείς το ποδόσφαιρο στις πρώτες θέσεις από αυτά ν’ ακούγεται «περίεργα», ακόμα και για τους ποδοσφαιρόφιλους! Αλλά… 

O Τρόι Ντίνι.

Ο Τρόι Ντίνι (Troy Deeney) είναι ένας Άγγλος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός. Γεννημένος στο Μπέρμιγχαμ στα τέλη Ιουνίου του 1988, ποδοσφαιρικά είχε μια καλή παρουσία στη Γουόλσολ, που ήταν και το διαβατήριό του για να πάρει το 2010 μεταγραφή στη Γουότφορντ, της οποίας είναι στέλεχος μέχρι και σήμερα! Στην αρχή της σεζόν 2012/13, ο -τότε 24χρονος- Τρόι Ντίνι ΔΕΝ συμμετείχε στην προετοιμασία της ομάδας, όχι λόγω φόρμας ή τραυματισμού, αλλά επειδή ήταν στη φυλακή! Στις 25 Ιουνίου του 2012, είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών για επίθεση, μαζί με τον αδελφό του και δύο φίλους τους, σε μια ομάδα φοιτητών στο Μπέρμιγχαμ, περιστατικό που είχε συμβεί τον Φλεβάρη. Ένα από τα θύματα είχε σπάσει το σαγόνι του, ένα άλλο χρειάστηκε 20 ράμματα, ενώ ο ίδιος φαινόταν να κλωτσάει το κεφάλι κάποιου πεσμένου στο έδαφος! Λόγω καλής διαγωγής και πρότερου έντιμου βίου αποφυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο. Η ομάδα τον στήριξε και μάλιστα μερικές μέρες μετά την αποφυλάκιση του, στη δεύτερη εμφάνιση του στο πρωτάθλημα πέτυχε το νικητήριο γκολ σ’ έναν αγώνα εναντίον της Χάντερσφιλντ. 

Η είσοδος της Γουότφορντ στον αγώνα με αρχηγό τον Μανουέλ Αλμούνια.

Στο τέλος της κανονικής περιόδου της σεζόν 2012/13, η Κάρντιφ και η Χαλ τερμάτισαν στις 2 πρώτες θέσεις, κερδίζοντας αυτόματα την άνοδο στη χρυσοφόρα Πρέμιερ Λιγκ. Το τρίτο και τελευταίο χρυσό εισιτήριο, θα διεκδικούσαν οι επόμενες 4 ομάδες της βαθμολογίας, αφού στον τελικό του Γουέμπλεϊ, θα συναντιόντουσαν οι νικήτριες των 2 διπλών ημιτελικών: η 3η της βαθμολογίας Γουότφορντ εναντίον της 6ης Λέστερ στον ένα ημιτελικό και η 4η Μπράιτον με την 5η Κρίσταλ Πάλας στον άλλο. Στον πρώτο ημιτελικό του ζευγαριού Γουότφορντ-Λέστερ, στο «Κινγκ Πάουερ Στάντιουμ» του Λέστερ, οι «Αλεπούδες» είχαν επικρατήσει με 1-0, χάρις σε μια κεφαλιά του Ντέιβιντ Νούγκεντ (David Nugent). Τρεις μέρες αργότερα, στις 12 Μαΐου του 2013, στο «Βίκαρεϊτζ Ρόουντ» του Γουότφορντ, οι καθοδηγούμενες από τον Τζιανφράνκο Τζόλα (Gianfranco Zola) «Σφήκες», πήραν το προβάδισμα στο 15ο λεπτό από ένα πανέμορφο γκολ του Τσέχου Ματέι Βίντρα (Matej Vydra), ισοφαρίστηκαν όμως λίγο αργότερα και πάλι από μια κεφαλιά του Νούγκεντ! Ήταν και πάλι ο Βίντρα αυτός που έδωσε το προβάδισμα με 2-1 στη Γουότφορντ στο 65ο λεπτό, σημειώνοντας το 22ο γκολ του εκείνη τη σεζόν, ύστερα από συνδυασμό με τον Ντίνι! 

Ο Ματέι Βίντρα σημειώνει το πανέμορφο πρώτο γκολ του στον αγώνα.

Φτάνουμ’ έτσι στα «τελειώματα της κλεψύδρας» και το παιχνίδι «δείχνει» να πηγαίνει σε παράταση, αφού στα πλέι-οφ ΔΕΝ υπάρχει πλεονέκτημα από τα εκτός έδρας γκολ! Είμαστε στα «χασομέρια» λοιπόν, στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων, όταν σε μια επιθετική προσπάθεια της Λέστερ από δεξιά, ο Γάλλος μεσοεπιθετικός Αντονί Νοκάρ (Anthony Knockaert), μπήκε στη περιοχή, όπου παρεμποδίστηκε από τον Ιταλό αμυντικό της Γουότφορντ Μάρκο Κασέτι (Marco Cassetti), με τον διαιτητή της αναμέτρησης, τον Μάικλ Όλιβερ (Michael Oliver) να δίνει ένα -μάλλον αυστηρό- πέναλτι! Μετά από τις μάλλον χλιαρές διαμαρτυρίες των παικτών της Γουότφορντ, η μπάλα στήνεται στην άσπρη βούλα και ο παίκτης που το κέρδισε, ο Νοκάρ, βρίσκεται απέναντι από τον Ισπανό τερματοφύλακα Μανουέλ Αλμούνια (Manuel Almunia Rivero), ετοιμαζόμενος να στείλει την Λέστερ στον τελικό! Ο Γάλλος εκτελεί, σουτάροντας στο κέντρο και λίγο δεξιά, και ο Ισπανός αποκρούει με τα πόδια! Ο Γάλλος που κυνηγάει τη φάση, προλαβαίνει τον 36χρονο Ισπανό και πλασάρει ξανά από το ένα μέτρο! Ο Ισπανός, που «δείχνει να αγωνίζεται» να σηκωθεί (παίζει με ενέσεις από προηγούμενο τραυματισμό του), μολαταύτα όμως προλαβαίνει να σηκώσει τα χέρια, μάλλον προσπαθώντας να προστατευτεί για να μη τη φάει στη μούρη, καταφέρνει να  σώσει και το δεύτερο σουτ! Η μπάλα φτάνει στα πόδια του Ιταλού που υπέπεσε στο πέναλτι, ο οποίος αμέσως γυρίζει και σουτάρει απεγνωσμένα προφανώς με σκοπό να διώξει τη μπάλα από τη περιοχή του, παρά για να δημιουργήσει προϋποθέσεις αντεπίθεσης! 

Το ρολόι τη στιγμή που απέκρουσε ο Αλμούνια έδειχνε 96:33… 

Η στιγμή που ο Μανουέλ Αλμούνια αποκρούει το δεύτερο σουτ του Αντονί Νοκάρ…

Η μπάλα, έχοντας πάει αρκετά ψηλά από την απόκρουση του Ιταλού, φτάνει στον Σκωτσέζο μέσο της Γουότφορντ Ικέτσι Άνια (Ikechi Anya) πριν το κέντρο του γηπέδου, στο μέσον περίπου της απόστασης σέντρας και μεγάλης περιοχής! Ο κόσμος στις εξέδρες αναθαρρεί, αφού μια απόκρουση, ειδικά σε πέναλτι και μάλιστα σε τέτοιο χρονικό σημείο λειτουργεί σαν σπίθα φωτιάς σε δεξαμενή με Υδρογονάνθρακες! Ξεσηκώνονται σχεδόν όλοι, φωνάζουν και παρακινούν τους παίκτες σε μια τελευταία προσπάθεια, αφού ως γνωστόν «ΤΙΠΟΤΕ δεν τελειώνει αν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή!» Οι παίκτες της  Γουότφορντ, εκμεταλλευόμενοι το σάστισμα από την απώλεια του πέναλτι που «φαίνεται» να κυριαρχεί στους παίκτες της Λέστερ, αλλά και τον περιρρέοντα ενθουσιασμό που υπάρχει στις κερκίδες, ξεχύνονται στην αντεπίθεση! Ο Άνια -έχοντας μάλλον κατά νου την καθυστέρηση- βρίσκει έναν σχετικά μεγάλο ελεύθερο «διάδρομο» στα δεξιά και «τραβάει» μερικούς της Λέστερ πάνω του! Οι υπόλοιποι της Λέστερ δείχνουν χαμένοι και προσπαθούν όποιος προλάβει να σταματήσει όποιον προλαβαίνει! Ο Άνια προχωράει και περνάει τη μπάλα στον Ιταλό επιθετικό, γεννημένο στην Αργεντινή, Φερνάντο Φορεστιέρι (Fernando Forestieri), ο οποίος, σχετικά πιεζόμενος από έναν παίκτη της Λέστερ, φτάνει δεξιά έξω από την περιοχή και κάνει τη σέντρα! 

Το ρολόι τη στιγμή που σέντραρε ο Φορεστιέρι έδειχνε 96:48… 

Η στιγμή που ο Τρόι Ντίνι εξαπολύει τον κεραυνό του! Δεξιά διακρίνεται ο Ματέι Βίντρα…

Η μπάλα φτάνει σχετικά μακριά από την εστία, εκεί που έχει τρέξει να πάρει θέση ο Τζόναθαν Χογκ (Jonathan Hogg), ο κεντρικός αμυντικός της Γουότφορντ ο οποίος κάνει την 38η εμφάνισή του εκείνη τη χρονιά και ψάχνει απεγνωσμένα να σημειώσει ΕΝΑ γκολ που θα είναι και το ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ εκείνη τη σεζόν! Όντας σε σχετικά δύσκολη γωνία, πιέζεται από έναν παίκτη της Λέστερ που «βλέπει» τη καταστροφή να ‘ρχεται και τρέχει να προλάβει να σώσει ότι μπορεί να σωθεί, παράλληλα και από τον τερματοφύλακα των «Αλεπούδων», τον Κάσπερ Σμάιχελ (Kasper Schmeichel) που κάνει μια -μάλλον άστοχη- έξοδο σε στυλ «αστέρι», ανοίγοντας δηλαδή χέρια και πόδια, που «δείχνει» περισσότερο πανικό παρά ενέργεια ουσίας αφού «χάνει» εμφανώς τη φάση! Ο Χογκ λοιπόν, πιάνει μια κεφαλιά-πάσα προς το πέναλτι, καταλαβαίνοντας ότι θα «χάσει τη δόξα» του σκόρερ, προσφέροντάς τη στους τρεις συμπαίκτες του εντός περιοχής που βρίσκονται σε καλύτερη θέση απ’ αυτόν. Ο ένας, ο πιο κοντά στη μπάλα, είναι ο σκόρερ των 2 τερμάτων της Γουότφορντ, ο Τσέχος ο Βίντρα, ο οποίος ΔΕΝ έχει ΤΟΣΟ καλή θέση, έχοντας το τέρμα στα δεξιά του! Εμφανώς παραμερίζοντας, αφήνει χαρακτηριστικά τη μπάλα να περάσει για τον επερχόμενο Τρόυ Ντίνι που έχει την εστία ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ και ουρλιάζει να του την αφήσει! 

Το ρολόι δείχνει πλέον 96:52…

 

Με τη μπάλα να στρώνεται μπροστά του, λίγο πιο μπροστά από το σημείο του πέναλτι, ο Τρόι Ντίνι, σε μια στιγμή βγαλμένη από τα μύχια όνειρα κάθε παιδιού πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη που έχει παίξει αυτό το υπέροχο παιχνίδι κι έχει κλωτσήσει μια μπάλα, σκόραρε πιθανώς το πιο δραματικό γκολ στην ιστορία της Γουότφορντ και έγινε πρωταγωνιστής στο επικότερο φινάλε στη ιστορία του δυσκολότερου ίσως πρωταθλήματος του πλανήτη, της αγγλικής Τσάμπιονσιπ! Το «γεμάτο» σουτ του Ντίνι, ξετίναξε τα δίχτυα της εστίας της Λέστερ και συνεχίζοντας την πορεία του μέσα σ’ ένα πλήθος που πλέον παραληρούσε, είχε βάλει στόχο -σύμφωνα με δήλωση του ιδίου- το σημείο που καθόταν στην εξέδρα η μητέρα του, με τον αδελφό του! Στη διαδρομή πέταξε τη φανέλα του, ενώ ΌΛΟ το γήπεδο είχε αρχίσει να κατακλύζεται από οπαδούς των γηπεδούχων που εκστασιασμένοι πανηγύριζαν μαζί με τον πάγκο της ομάδας και τον Τζόλα! Ο δε Τζόλα, τη στιγμή του γκολ και του πανηγυρισμού, μάλλον χωρίς να καταλαβαίνει που πάει, «έφαγε» τη μεγαλοπρεπέστερη «σαβούρτα» της ζωής του! 

Δεκαεννέα (αρ.: 19) δευτερόλεπτα… 

Οι πρωταγωνιστές της Γουότφορντ εκείνη την ημέρα, ο Μανουέλ Αλμούνια και ο Τρόι Ντίνι

Τόσος είναι ο χρόνος που μεσολάβησε από την δεύτερη απόκρουση του Αλμούνια μέχρι τη στιγμή που εξαπέλυσε την κανονιά του ο Ντίνι! Κάποιοι, «εκτός ποδοσφαίρου» βλέπουν ένα «… πανηγυράκι που είκοσι δυο μαντράχαλοι κυνηγάνε ένα τόπι»! Να πάτε να το πείτε σε αυτούς τους 16.142 θεατές-οπαδούς της Γουότφορντ και της Λέστερ, που βρέθηκαν εκείνη τη ημέρα στο γήπεδο της πρώτης! Η ζωή είναι Στιγμές ή μάλλον για να το πούμε καλύτερα ένα σύνολο Στιγμών! Στιγμές απλές, κάποιες αδιάφορες, άλλες κοινότυπες, πολλές χωρίς έντονα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά υπάρχουν και στιγμές γεμάτες συγκίνηση, που εκτοξεύουν την αδρεναλίνη σε τέτοια ασύγκριτα επίπεδα που δυσκολεύεσαι απλοϊκά να τα κατανοήσεις! Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, παράγει στιγμές! Είναι ένα σπορ που παράγει τέτοιες σε όλη του τη διαδικασία και σε όλες του τις εκφάνσεις! Από το πιο άσχετο παιχνίδι μεταξύ της παρέας μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου! Το σίγουρο είναι ότι οι στιγμές του παράγουν συγκινήσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες δεν έχει σημασία! Είναι αυτό που σπάει τη μονοτονία, κάνοντας τη ζωή να πηγαίνει πάνω-κάτω. 

Οι οπαδοί της Γουότφορντ έχουν κατακλύσει τον αγωνιστικό χώρο μετά το τέλος του παιχνιδιού!

Για την ιστορία… 15 μέρες αργότερα, στον τελικό στο Γουέμπλεϊ,  η Γουότφορντ ηττήθηκε από την Κρίσταλ Πάλας, μ’ ένα γκολ που σημειώθηκε μετά από χτύπημα πέναλτι στο τέλος του Α’ ημιχρόνου της παράτασης! Είναι σίγουρο ότι όλοι όσοι παρακολουθούσαν τον αγώνα, θυμήθηκαν τις σκηνές του αγώνα με την Λέστερ! Μόνο που τώρα ο Μανουέλ Αλμούνια δεν κατάφερε να αποκρούσει το πέναλτι! Και οι 2 πρωταγωνιστές σύλλογοι της ιστορίας μας αργότερα κατάφεραν ν’ ανέβουν στη Πρέμιερ Λιγκ με διαφορά μιας χρονιάς! Πρώτα η Λέστερ την περίοδο 2013/14 και μετά η Γουότφορντ την 2014/15! Και βέβαια να σας θυμίσω ότι μόλις 4 χρόνια αργότερα, την περίοδο 2015/16 η Λέστερ, η χαμένη της ιστορίας μας αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια της Πρέμιερ Λιγκ, σε μια σεζόν ορόσημο στην ιστορία του αγγλικού παιχνιδιού! Το γεγονός όμως παραμένει πως όσοι οπαδοί των 2 ομάδων έζησαν από κοντά το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι σίγουρο πως δεν θα το ξεχάσουν ποτέ! 

«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι πολύ απογοητευμένος μ’ αυτήν την στάση. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ, πολύ πιο σημαντικό απ’ αυτά» 

Μια αντικειμενική αλήθεια!… 

Στο παρακάτω video είναι τα εκτεταμένα στιγμιότυπα εκείνου του παιχνιδιού… 

Όταν σε κυνηγάνε ΚΑΙ οι 22!...

 Η διοργάνωση είναι το Κόπα Λιμπερταδόρες του 2016 και είμαστε στη δεύτερη φάση, τη Φάση των ομίλων. Ο 4ος Όμιλος, απαρτίζεται από την Ατλέτικο Νασιονάλ του Μεντεγίν από τη Κολομβία, την Ουρακάν από την Αργεντινή, την Πενιαρόλ από την Ουρουγουάη και τη Σπόρτινγκ Κριστάλ από το Περού. Έχουμε φτάσει στην 5η από τις 6 αγωνιστικές, οι Κολομβιανοί της Ατλέτικο Νασιονάλ κάνουν περίπατο, πετυχαίνοντας παντού νίκες, αλλά από κει και κάτω «…καίγεται το πελεκούδι» που λένε και στο χωριό μου! Οι Αργεντίνοι έχουν μεν ένα μικρό προβάδισμα, αλλά και οι άλλοι διατηρούν ελπίδες πρόκρισης, συνεπικουρούμενου και του προγράμματος. Βαθμολογικά, η Ουρακάν είναι στη 2η θέση με 6 βαθμούς, 3η είναι η Σπόρτινγκ Κριστάλ με 4 και τελευταία η Πενιαρόλ με 1.

Στις 12 Απριλίου του 2016, 5η αγωνιστική όπως είπαμε και η Ουρακάν υποδέχθηκε την Πενιαρόλ στο «Τομάς Αντόλφο Ντουκό» του Μπουένος Άιρες. Έχουμε φτάσει στα «τελειώματα της κλεψύδρας», το ματσάκι είναι στο 0-0 και μπαίνουμε στα «χασομέρια»! Η Ουρακάν επιτίθεται από αριστερά, η μπάλα φτάνει στον 37χρονο Ντανιέλ Μοντενέγκρο -με το παρατσούκλι «Ρόλφι» (Daniel Gastón “Rolfi” Montenegro Casella), που φτάνει σχετικά ανενόχλητος λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή των Ουρουγουανών, πιάνει το σουτ και γράφει το 1-0! Ο κόσμος τρελαίνεται, οι παίκτες αγκαλιάζονται, ο κλασικός Αργεντίνος σπίκερ παραληρεί, η κάμερα εστιάζει σ’ έναν παππού στις εξέδρες που χτυπιέται στα σύρματα (που αν είσαι άσχετος με το άθλημα, τη κατάσταση τη λες και εγκεφαλικό επεισόδιο!), αφήνοντάς τα μόνο για να ανοίξει τα χέρια του στον ουρανό σε στάση ικεσίας (προφανώς ευχαριστώντας τον Ύψιστο!), ΌΜΩΣ… η κάμερα εστιάζει σ’ έναν παίκτη της Ουρακάν που «τα λέει» με τον Επόπτη, για να γίνει αντιληπτό ότι τελικά το γκολ έχει ακυρωθεί, αφού ο επόπτης υπέδειξε οφσάιντ! 

Ο Ντανιέλ «Ρόλφι» Μοντενέγκρο διεκδικεί τη μπάλα από τον Ματίας Αγκιρεγκαράι (Δ) και τον Νικολάς Αλμπαρασίν.

Η Πενιαρόλ, που ξεκίνησε άσχημα με εντός έδρας ήττα από την Ουρακάν και στη συνέχεια ταξίδεψε στην Κολομβία, όπου έχασε από την Ατλέτικο Νασιονάλ με 2-0, κυνηγάει τις όποιες ελπίδες της για νίκη που θα της δώσει το δικαίωμα στη πρόκριση, μιας και την τελευταία αγωνιστική υποδέχεται τη Σπόρτινγκ Κριστάλ στο Μοντεβιδέο, ενώ η Ουρακάν θα ταξιδέψει στη Κολομβία! Παίζει με 10 από το 22ο λεπτό, μετά την αποβολή του Ναχιτάν Νάντες (Nahitan  Nández Acosta), και εκμεταλλευόμενη την αναστάτωση από την ακύρωση του γκολ και τις διαμαρτυρίες, φτάνει σχετικά εύκολα δεξιά και ο Ερνάν Νόβικ (Hernán Novick Rettich) μπαίνει ανενόχλητος μέσα στη μεγάλη περιοχή των Αργεντίνων! Εξαπολύει το δεξί, που αποκρούει με δυσκολία ο τερματοφύλακας της Ουρακάν, ο Μάρκος Ντίας (Marcos Guillermo Díaz) και κερδίζει κόρνερ (το σουτ πήγε χαμηλά γιατί αν πήγαινε ψηλά…).

Ο Φεντερίκο Μαντσινέλι της Ουρακάν σε μονομαχία με τον Νικολάς Αλμπαρασίν της Πενιαρόλ.

Ο τερματοφύλακας της Πενιαρόλ, ο Γκαστόν Γκουρουσεάγα (Gastón Guruceaga Fagúndez), μπαίνει ξαφνικά στο τηλεοπτικό κάδρο, προωθούμενος στην αντίπαλη περιοχή, προφανώς για ενίσχυση της επίθεσης! Το κόρνερ εκτελείται από τον Νόβικ, η μπάλα πάει στη καρδιά της μικρής περιοχής, ο Γκουρουσεάγα πηδάει μαζί με έναν ακόμα παίκτη της Πενιαρόλ ΚΑΙ τον Ντίας, κερδίζει την κεφαλιά και σκοράρει! ΑΛΛΆ… ο  διαιτητής Ομάρ Πόνσε (Omar Andrés Ponce Manzo) από τον Ισημερινό, βλέπει (μάλλον σωστά…) επιθετικό φάουλ! Ο ενθουσιασμός των Ουρουγουανών πέφτει στα τάρταρα, ο Γκουρουσεάγα πιάνει με απόγνωση το κεφάλι του και ξεκινάει απεγνωσμένα να επιστρέψει στην εστία του, τη ώρα που οι 3 παίκτες της Ουρακάν βρίσκονται ΗΔΗ λίγο μετά το κέντρο του γηπέδου, αντιμέτωποι με 2 παίκτες της Πενιαρόλ που ψάχνουν τρόπο να αναχαιτίσουν την επίθεση! Συμβαίνει όμως το -ποδοσφαιρικά- τρελό, αφού είναι εμφανές ότι οι παίκτες της Ουρακάν -φαίνεται να- καθυστερούν να κάνουν την γρήγορη επίθεση, ενώ κανείς τους ΔΕΝ σκέφτεται να κάνει έστω κι ένα σουτ στην άδεια εστία! Ο Ραμόν Άμπιλα (Ramón Darío Ábila), που όλοι στην Αργεντινή ξέρουν ως «Γουαντσόπε», κόβεται σχετικά εύκολα και η μπάλα βγαίνει πλάγιο!

Ο Ντιέγκο Φορλάν σε μια επιθετική του προσπάθεια με αντίπαλο τον Χούγκο Νέρβο.

Το πλάγιο εκτελείται, οι Ουρουγουανοί έχουν επιστρέψει και οργανωθεί, η μπάλα χάνεται για την Ουρακάν και οι κιτρινόμαυροι του Μοντεβιδέο ξεκινούν καινούργια αντεπίθεση, στην ύστατη προσπάθειά τους να πετύχουν το χρυσό γκολ! Βγαίνουν τρεις με τρεις, η μπαλιά όμως που γίνεται είναι περισσότερο για να «κάνουμε καθυστέρηση» παρά για να τους «πιάσουμε στον ύπνο»!  Η μπάλα φτάνει στον Ντιέγκο Φορλάν (Diego Martin Forlan Corazo) που είναι μεν μέσα στη μεγάλη περιοχή, αλλά περικυκλωμένος από τους Αργεντίνους που έχουν επιστρέψει! Βλέποντας ότι δεν μπορεί να γίνει ιδιαίτερα απειλητικός, βλέπει τον Νόβικ περίπου στο πέναλτι! Του πετάει τη μπάλα, αλλ’ αυτός μάλλον δεν την περίμενε και κόβεται πολύ εύκολα, με τη μπάλα να φτάνει στον Μάρκος Ντίας, ο οποίος κάνει το βολέ και μέχρι η μπάλα να ξανακουμπήσει χορτάρι, το παιχνίδι λήγει! 

Ο Μαρσέλ Νόβικ της Πενιαρόλ, διεκδικεί τη μπάλα με τον Ματίας Φρίτζλερ της Ουρακάν.

Και τότε ξεκίνησε το πανηγύρι! Το τηλεοπτικό κάδρο γεμίζει από τους παίκτες ΚΑΙ των δύο ομάδων που τρέχουν προς τον διαιτητή! Όχι, ΔΕΝ μαλώνουν μεταξύ τους, αλλά είναι ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΊΟΝ του διαιτητή, προφανώς για τα δυο γκολ που ακύρωσε στις καθυστερήσεις! Πρώτα οι της Ουρακάν εξαπολύουν τις διαμαρτυρίες προς τον «άρχοντα» ο οποίος έχει περικυκλωθεί από αστυνομικούς για προστασία! Ακολούθησαν σχεδόν αμέσως οι της Πενιαρόλ! Δημοσιογράφοι και παρατρεχάμενοι εισβάλουν στο γήπεδο, ψάχνοντας τους πρωταγωνιστές για δηλώσεις, με τον τερματοφύλακα Μάρκος Ντίας να παραχωρεί συνέντευξη, αγκομαχώντας προφανώς μετά από τις αψιμαχίες, χαρακτηρίζοντας τον ρέφερι «κλέφτη/ληστή» (…robó), φτάνοντας λίγο αργότερα, όταν τον βλέπει να αποχωρεί, να τον χαρακτηρίσει «…αρουραίο» (…rata)!

«Nos robó. Es un ladrón, se va como un rata»!
(Μας λήστεψε! Είναι ένας κλέφτης, κοιτάξτε τον που φεύγει σαν αρουραίος)!…

Ο Γκαστόν Γκουρουσεάγα πετυχαίνει το γκολ που ακυρώθηκε ως επιθετικό φάουλ.

Για την ιστορία: η Ουρακάν με την ισοπαλία πήγε στους 7 βαθμούς και η Πενιαρόλ -αποκλεισμένη πλέον- στους 2. Την ίδια αγωνιστική η Ατλέτικο Νασιονάλ νίκησε τη Σπόρτινγκ Κριστάλ με 1-0 στη Λίμα του Περού, κρατώντας τη στους 4 Βαθμούς. Τη τελευταία αγωνιστική, η Ουρακάν ήλθε ισόπαλη 0-0 με την Ατλέτικο Νασιονάλ στο Μεντεγίν, στο μοναδικό παιχνίδι που ΔΕΝ νίκησαν οι Κολομβιανοί στον Όμιλο, έφτασε τους 8 βαθμούς και προκρίθηκε. Η Πενιαρόλ αποχαιρέτισε τον θεσμό με νίκη 4-3 επί της Σπόρτινγκ Κριστάλ στο Μοντεβιδέο, τερματίζοντας στη 3η θέση με 5 βαθμούς.

Ο διαιτητής από τον Ισημερινό θα θυμάται ότι τον κυνηγούσαν ΚΑΙ ΟΙ 22 παίκτες!

Η κούρσα του Γκίγκς

Στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1990 και τα πρώτα αυτής του 2000, δυο ήταν οι ομάδες που σημάδεψαν το αγγλικό ποδόσφαιρο, η Άρσεναλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. H κυριαρχία τους ήταν τόσο καταφανής που από το 1996 έως το 2005 τερμάτιζαν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ στην πρώτη τριάδα της Πρέμιερ Λιγκ! Τη σεζόν 1998/99, πέραν της μονομαχίας τους πόντο-πόντο για τον αγγλικό τίτλο, βρέθηκαν αντιμέτωπες και στον ημιτελικό του αγγλικού Κυπέλλου! Στις 11 Απριλίου του 1999, συναντήθηκαν στο «Βίλα Παρκ» του Μπέρμιγχαμ, μπροστά σε περίπου 40.000 θεατές, φέρνοντας ισοπαλία 0-0 μετά από παράταση, στον τελευταίο ιστορικά ημιτελικό που η πρόκριση «πήγε» σε επαναληπτικό παιχνίδι, αφού έκτοτε «μπήκαν» στη διαδικασία τα πέναλτι! Οι δυο ομάδες ξανασυναντήθηκαν τρεις ημέρες αργότερα, στις 14 Απριλίου, στο ίδιο γήπεδο ενώπιον περίπου 30.000 θεατών, με τον ίδιο «άρχοντα του αγώνα», τον Ντέιβιντ Ελερέι (David Elleray).

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ (David Beckham) άνοιξε το σκορ για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο 17^ο λεπτό με σουτ από 30 μέτρα, η Άρσεναλ ισοφάρισε με τον Ντένις Μπέργκαμπ (Dennis Bergkamp) μ’ ένα σουτ από την ίδια σχεδόν απόσταση στα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου, προτού ακυρωθεί ένα δεύτερο γκολ της Άρσεναλ αφού υποδείχθηκε σε θέση οφσάιντ ο Νικολά Ανελκά (Nicolas Anelka). Στο τελευταίο 15λεπτο, η Γιουνάιτεντ αγωνίστηκε με 10 παίκτες μετά την αποβολή του Ρόι Κιν (Roy Keane) με δεύτερη κίτρινη, ύστερα από φάουλ στον Μαρκ Όβερμαρς (Marc Overmars). Στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, οι «Κανονιέρηδες» έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό όταν ο Ρέι Πάρλουρ (Ray Parlour), κέρδισε πέναλτι από μαρκάρισμα του Φιλ Νέβιλ (Phil Neville). Την ευθύνη της εκτέλεσης ανέλαβε ο Ντένις Μπέργκαμπ που σημάδεψε δεξιά, όμως ο Πέτερ Σμάιχελ (Peter Schmeichel) έπεσε σωστά και το ματς πήγε στην παράταση. Αυτό ήταν το τελευταίο πέναλτι που εκτέλεσε στην καριέρα του ο Μπέργκαμπ!

Στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης ο Πατρίκ Βιεϊρά (Patrick Viera) έδωσε μια αδικαιολόγητη λάθος πάσα στο κέντρο του γηπέδου, η μπάλα κατέληξε στα πόδια του Ράιαν Γκίγκς (Ryan Giggs), ο οποίος ξεκίνησε την πιο ιστορική κούρσα της καριέρας του, περνώντας κατ’ αρχήν τον Βιεϊρά λίγο μετά τη μεσαία γραμμή και στη συνέχεια τον Λι Ντίξον (Lee Dixon) -δύο φορές- τον Μάρτιν Κίουον (Martin Keown) και τον Τόνι Άνταμς (Tony Adams), φτάνοντας αριστερά μέσα στη μεγάλη περιοχή περίπου 2 μέτρα πλάγια έξω από τη μικρή. Εξαπέλυσε τότε έναν αριστερό κεραυνό που καρφώθηκε στον «ουρανό» των διχτύων του Ντέιβιντ Σίμαν (David Seaman)! Το γκολ αξιολογήθηκε σχεδόν αμέσως ως ένα από τα Καλύτερα που έχουν σημειωθεί στην ιστορία του αγγλικού Κυπέλλου, ενώ ο πανηγυρισμός του Γκιγκς με τη μετατροπή της φανέλας σε «έλικα ελικοπτέρου» και η είσοδος των εκστασιασμένων οπαδών στο γήπεδο ήταν η αφορμή ώστε η φάση να φτάσει έκτοτε στα επίπεδα του «μύθου»!

Το γκολ καθόρισε εκείνο τον ημιτελικό, τη διοργάνωση, τη χρονιά ολόκληρη για τους «Κόκκινους Διαβόλους»! Μια εβδομάδα αργότερα, στις 21 Απριλίου πέτυχε εκείνη την επική ανατροπή μέσα στο Τορίνο εναντίον της Γιουβέντους, όταν από 0-2 νίκησε 3-2 φτάνοντας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ! Ένα μήνα αργότερα, στις 16 Μαΐου, στο πλαίσιο της 38^ης αγωνιστικής, νικώντας 2-1 την Τότεναμ στο «Ολντ Τράφορντ» κατέκτησε τη Πρέμιερ Λιγκ τερματίζοντας έναν βαθμό πάνω από την Άρσεναλ! Εν συνεχεία, στις 22 Μαΐου, κατέκτησε το Κύπελλο νικώντας στον τελικό του Γουέμπλεϊ τη Νιούκαστλ με 2-0 και στις 26 Μαΐου κατέκτησε ΚΑΙ το Τσάμπιονς Λιγκ με εκείνη τη Θρυλικότερη Ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης, νικώντας την Μπάγερν Μονάχου στον τελικό της Βαρκελώνης! Το 2015 ο Αρσέν Βενγκέρ (Arsene Wenger) δήλωσε:

«Πιστεύω αυτό το γκολ τους έδωσε το τρέμπλ εκείνη τη χρονιά. Ήταν σαν τραύμα για εμάς. Ακόμα ακούω τις φωνές των οπαδών τους που πανηγύριζαν εκείνη τη νίκη, δεν το πίστευαν γιατί έπαιζαν με 10. Πιστεύω ότι αυτό το κύμα ευφορίας που τους προκάλεσε τους βοήθησε να πάρουν μετά και τον τίτλο»!

Του Αγίου Βαλεντίνου

Στις 14 Φλεβάρη του 2010, στο ημίχρονο του αγώνα Μπόλτον – Τότεναμ για το Κύπελλο Αγγλίας, προβλήθηκε μια διαφήμιση της PUMA, για να γιορτάσει την Ημέρα των Ερωτευμένων!

Πρόκειται για ένα pop τραγούδι της δεκαετίας του 1990 του αυστραλιανού συγκροτήματος “Savage Garden”, με τίτλο “Truly, Madly, Deeply“, τραγουδισμένο από οπαδούς της Τότεναμ, γυρισμένο στη παμπ “The Beehive Pub”!

Με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και μoτό το «Dedicate a song to someone you love as much as football» (Αφιερώστε ένα τραγούδι σε κάποιον που αγαπάτε όσο και το ποδόσφαιρο), η Puma οργάνωσε μια διαφημιστική καμπάνια, την “The Hardchorus“, καλώντας φανατικούς οπαδούς ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών συλλόγων -από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και αλλού- να τραγουδήσουν ένα ερωτικό τραγούδι στις λέσχες τους ή ακόμη και στις αγαπημένες τους pubs, με τον τρόπο που τραγουδούν τα συνθήματα των ομάδων τους στο γήπεδο!

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε μερικές από τις δημιουργίες!

Η Τραγωδία της Θύρας 7

Η «Τραγωδία της Θύρας 7», συνέβη στις 8 Φεβρουαρίου του 1981 στο (παλαιό) «Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης» στο Νέο Φάληρο, μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Είναι η Μεγαλύτερη Τραγωδία των ελληνικών γηπέδων και μία από τις χειρότερες στην ιστορία του αθλητισμού. Συνολικά, 21 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους και 54 τραυματίστηκαν, στη προσπάθειά τους να βγουν από το γήπεδο για να γιορτάσουν τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού με 6-0. Με την πόρτα σχεδόν κλειστή και τα τουρνικέ εισόδου στη θέση τους, αυτοί που βρίσκονταν κοντά στην έξοδο ποδοπατήθηκαν από όσους ακολουθούσαν! Η «Τραγωδία της Θύρας 7» έχει καταγραφεί ως μια από τις 20 Μεγαλύτερες που έχουν συμβεί στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου!...

Το μεγάλο ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος για την 20η αγωνιστική, ήθελε τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό των Σαργκάνη, Γαλάκου, Αναστόπουλου και Νικολούδη να φιλοξενεί την τρίτη  της βαθμολογίας ΑΕΚ, των Αρδίζογλου, Μπάγεβιτς και Μαύρου με τη σέντρα στις 15:15 και τους ερυθρόλευκους να είναι βαθμολογικά στο +2. Λόγω της κρισιμότητας του ντέρμπι, τα 35.450 εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από τις αρχές της εβδομάδας, πολλά από αυτά στη «μαύρη αγορά». Στο «Καραϊσκάκης» δεν έπεφτε καρφίτσα. Από τις 12 το μεσημέρι, τρεις ώρες πριν τη σέντρα, στις εξέδρες γινόταν χαλασμός. Ακόμη όμως και ο πιο αισιόδοξος δεν μπορεί να φανταστεί την εξέλιξη του παιχνιδιού, του απογεύματος και τελικά ολόκληρης της ζωής του με την ανάμνηση που θα έμελλε να κουβαλά μαζί του έκτοτε.

Το ματς εξελισσόταν σε θρίαμβο για τον Ολυμπιακό, που ξεκίνησε καλύτερα το παιχνίδι και μετά από μισή ώρα αγώνα, στο 30΄, μπήκε μπροστά στο σκορ με μονοκόμματο αριστερό σουτ του Μάικ Γαλάκου. Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε, όμως στο δεύτερο ξέσπασε η καταιγίδα!… Πέντε λεπτά μετά την έναρξη της επανάληψης, ο πρωτοεμφανιζόμενος Στέλιος Μανωλάς, αριστερό μπακ τότε, αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη κάρτα και η ΑΕΚ καταρρέει! Στο 53΄ ο Τάκης Περσίας σεντράρει από δεξιά και ο Γαλάκος με το αριστερό κάνει το 2-0. Στο 68΄ ο Τάκης Νικολούδης βγάζει μια κάθετη μπαλιά, που εκμεταλλεύεται ο Βαγγέλης Κουσουλάκης, γράφοντας το 3-0. Το πλήθος παραληρεί! Στο 75΄, ο Κώστας Ορφανός βγαίνει τετ-α-τετ με τον Σπύρο Οικονομόπουλο, τον ντριπλάρει και σε άδειο τέρμα σκοράρει για το 4-0. Πέντε λεπτά αργότερα, ο Νίκος Βαμβακούλας θα σημειώσει το καλύτερο γκολ εκείνου του παιχνιδιού, αφού θα ντριπλάρει την μισή ομάδα της ΑΕΚ , πλασάροντας για το 5-0. Ήταν το γκολ που έδωσε την αφορμή για να ξεσπάσει η φρενίτιδα! Το τρίτο γκολ του Γαλάκου στο 84΄, το έκτο συνολικά του Ολυμπιακού και πέμπτο ΜΠΡΟΣΤΑ στην Θύρα 7, την εξέδρα των φανατικών του Ολυμπιακού που παραληρεί, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Και έτσι, ξαφνικά, άρχισαν όλα…

Ο Χάρος που βγήκε παγανιά

Πολύς κόσμος δεν περίμενε ποτέ το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Ήταν εκείνοι που βιάζονταν να φύγουν νωρίτερα για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία της κίνησης στους γύρω δρόμους ή τον ανυπόφορο συνωστισμό στον Ηλεκτρικό. Κάποιοι άλλοι πάλι, ήθελαν να τρέξουν έξω από την θύρα 1, για να στήσουν εκεί τα επινίκια, την ώρα που θα αποχωρούσαν οι παίκτες και ο Κάζιμιρ Γκόρσκι για να τους αποθεώσουν. Ο ένας έπεφτε στην αγκαλιά του άλλου, σε όποιον έβρισκε μπροστά του! Ο κύριος όγκος της υπεράριθμης εξέδρας κινήθηκε προς τα έξω και πολλοί άρχισαν ήδη να σπρώχνονται πριν καν φτάσουν στις εξόδους. Όσοι έφευγαν γελαστοί ήταν όσοι είχαν βρει τις πόρτες ανοιχτές. Όλες δηλαδή, εκτός από μία. Το μοιραίο ήταν πια πολύ κοντά.

Η σκάλα της Θύρας 7 έμελλε να γίνει το σημείο που ο Θάνατος είχε στήσει την παγίδα του. Οι μαρτυρίες της εποχής για το τι πραγματικά συνέβη και ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος ποικίλουν. Σύμφωνα με το ένα σενάριο, το μόνο που χρειάστηκε για να γίνει το κακό ήταν ένα μαξιλαράκι από φελιζόλ, από αυτά που χρησιμοποιούσαν οι φίλαθλοι για να κάθονται στο γυμνό τσιμέντο λίγο πιο άνετα και πιο καθαρά. Κάποιος που κατέβαινε τη σκάλα το πάτησε, έχασε την ισορροπία του και από τη μια στιγμή στην άλλη, όσοι βρίσκονταν κοντά άρχισαν να κατρακυλούν σαν ντόμινο και να καταπλακώνονται. Το άλλο σενάριο υποστηρίζει πως έπεσε επειδή τα παλιά, τσιμεντένια σκαλιά ήταν σχεδόν λεία και φαγωμένα από την πολυκαιρία σε συνδυασμό με τα νερά που έτρεχαν από τις τουαλέτες. Το γεγονός είναι ότι ο κόσμος βρέθηκε στο έδαφος. Και ότι ακόμα κι έτσι θα υπήρχε σωτηρία εάν η πόρτα της Θύρας 7 ήταν ανοιχτή και τα τουρνικέ απουσίαζαν. Όμως, η πόρτα ήταν σχεδόν κλειστή και τα τουρνικέ της εισόδου δεν είχαν αφαιρεθεί ποτέ, όπως γινόταν κάθε φορά όταν άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο, προκειμένου έτσι να διευκολύνεται η αποχώρηση

Το μακελειό

Με τους πρώτους ήδη στο έδαφος, όσοι ακολουθούσαν προς την έξοδο συνέχιζαν να κατεβαίνουν κατά δεκάδες από την εξέδρα, χωρίς όμως να γνωρίζουν τι είχε συμβεί μπροστά, λόγω της διάταξης της σκάλας. Και αυτό γιατί η Θύρα 7 ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που ανάμεσα στη σκάλα και την εξέδρα, μεσολαβούσε μια σκοτεινή στοά μήκους περίπου 50 μέτρων! Όσοι βρέθηκαν μπροστά, κοντά στην πόρτα, ή βρίσκονταν ήδη έξω, κάνουν λόγο για μια πραγματική κόλαση! Οι πίσω πιέζαν ασφυκτικά και οι ανάσες λιγόστευαν. Κάποιοι προσπάθησαν να τραβήξουν μερικούς από τους μπροστινούς έξω, μέσα από τις τρύπες, ακόμη κι αυτό όμως στάθηκε αδύνατο. Ο κόσμος είχε γίνει πλέον μια μάζα. Όσοι δεν είχαν ποδοπατηθεί ή πολτοποιηθεί από τα σίδερα, δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν! Οι 19 βρίσκουν τραγικό θάνατο εκείνες τις στιγμές, κι ένας θα υποκύψει λίγο αργότερα στο «Τζάνειο»! Αλλά κι έξι μήνες αργότερα, ένας ακόμη που δεν συνήλθε ποτέ από το κώμα, θα προστεθεί στην τελική λίστα θανάτου. Ο απολογισμός είναι 21 νεκροί, 51 τραυματίες και χιλιάδες καταρρακωμένες ψυχές.

Οι στιγμές εκείνες θα σημαδέψουν μια ολόκληρη γενιά. Όσοι βρέθηκαν εκεί περιγράφουν μια κατάσταση αλλοφροσύνης. Έξω από την Θύρα 7 ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει το Κακό τρέχει να βοηθήσει μέσα σε πανικό. Κάποιοι αστυνομικοί κατάφεραν να βγάλουν τα τουρνικέ από τη θέση τους, για ν’ αρχίζει ο απεγκλωβισμός. Οι τραυματίες και οι νεκροί μεταφέρονται με περιπολικά και ασθενοφόρα στο «Τζάνειο» -κυρίως- αλλά και σ’ άλλα Νοσοκομεία της πρωτεύουσας, όπου αρχίζει να συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου, συγγενείς και φίλοι των ανθρώπων που δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους με τις σκηνές που εκτυλίσσονται, τραγικές. Όσοι έχουν επιστρέψει σπίτι τους, χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί, περίμεναν να δουν στην «Αθλητική Κυριακή» σε ριπλέι τα γκολ από τα ινδάλματά τους! Το μόνο όμως που βλέπουν είναι οι εκκλήσεις σε γιατρούς και αιμοδότες να σπεύσουν στα νοσοκομεία. Εκεί, το μόνο που ακούς όσο περνάει ο χρόνος είναι οι σπαραγμοί των μανάδων και τα χτυπήματα στα ντουβάρια των πατεράδων που έχασαν τα παιδιά τους. Στην -τότε ακόμη κρατική- τηλεόραση, το πρόγραμμα διακόπτεται. Εμφανίζεται μόνο μια οθόνη που πληροφορεί για την Τραγωδία με μουσική υπόκρουση μια πένθιμη συμφωνία του Μπετόβεν.

Ένα κράτος παντού ανεύθυνο

Είκοσι ένας (αρ: 21) άνθρωποι σκοτώθηκαν μπροστά στις σιδερένιες πόρτες της Θύρας 7 και μέχρι και σήμερα κανείς δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος γι’ αυτούς τους θανάτους! Τα δικαστήρια αποφάνθηκαν ότι δεν υπήρξε κάτι μεμπτό και κανείς δεν κρίθηκε ένοχος για οτιδήποτε. Τρία χρόνια μετά, στις 7 Μαρτίου του 1984, δικαστές ήλθαν στη Θύρα 7 για αυτοψία η οποία διήρκησε 40 λεπτά. Μια ενημέρωση από τους αστυνομικούς και τους φύλακες του γηπέδου. Συνολικά υπήρχαν 180 αστυφύλακες για να αστυνομεύσουν σχεδόν 40.000 φιλάθλους. Κατά τη διάρκεια της αυτοψίας, υπήρχε διχογνωμία αν το διαχωριστικό κιγκλίδωμα των Θυρών 7 και 8 ήταν ανοιχτό. Οι αστυνομικοί είπαν ότι ήταν κλειστό, ενώ οι φύλακες ότι ήταν ανοιχτό. Ο συνήγορος των θυμάτων, προσπάθησε να αποδείξει ότι τα τουρνικέ δεν είχαν απομακρυνθεί, με αποτέλεσμα οι φίλαθλοι να πηδήξουν τα εμπόδια για να σωθούν. Κοινή διαπίστωση ήταν η προχειρότητα των εγκαταστάσεων, που εγκυμονούσαν κινδύνους για την ασφάλεια των φιλάθλων. Μετά την αυτοψία τοποθετήθηκε κουπαστή στο μέσον, έγινε διαπλάτυνση στον κεντρικό διάδρομο των εξεδρών και ανοίχθηκαν τρεις επιπλέον έξοδοι για την εκκένωση της Θύρας.

Οι 5 φύλακες της Θύρας 7, που πρωτόδικα είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών, αθωώθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1986. Η «ετυμηγορία»  είναι ότι οι νέοι αυτοί άνθρωποι θυσιάστηκαν για την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό λόγω ενός τυχαίου γεγονότος ή μιας απροσεξίας. Οι οικογένειες των θυμάτων δεν αισθάνθηκαν ποτέ δικαιωμένοι, έστω και για την αβλεψία. Σήμερα, το σκουριασμένο τουρνικέ και η καταραμένη πόρτα έξω από το υπερσύγχρονο «Γ. Καραϊσκάκης» έχουν μείνει να θυμίζουν την μεγαλύτερη τραγωδία που έπληξε τον ελληνικό αθλητισμό.

Οι 21 ψυχές που άφησαν την τελευταία τους πνοή έχοντας στο μυαλό και τα χείλη τους τον Ολυμπιακό, θυσιάζοντας το υπέρτατο αγαθό τους.

• Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
• Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
• Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
• Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ)
• Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
• Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
• Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
• Νίκος Φίλος (19 ετών)
• Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
• Βασίλης Μάχας (20 ετών)
• Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)
• Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
• Ζωγραφιά Χαϊρατίδου (23 ετών)
• Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
• Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
• Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
• Κώστας Μπίλας (28 ετών)
• Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
• Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
• Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
• Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)

Τα (ηλεκτρονικά) ποδοσφαιράκια

 Από τότε που βγήκαν τα πρώτα ATARI, αργότερα οι πρώτοι υπολογιστές και οι κονσόλες, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να απέχει. Πιο πριν υπήρχε (και συνεχίζει να υπάρχει) το ξύλινο ποδοσφαιράκι. Αλλά ο άντρας (ή το αγόρι) λατρεύει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και λατρεύει το ποδόσφαιρο. Και όταν τα συνδυάσεις αυτά, του παίρνεις ένα κομμάτι από την ψυχή και ένα ακόμα μεγαλύτερο από τον χρόνο του. Ακολουθεί ένα αφιέρωμα παρελθοντολογίας, ένα ταξίδι στα παιδικά χρόνια πολλών από εμάς.

Πολλοί παιχνιδο-ιστορικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το πρώτο “πραγματικό” ποδοσφαιράκι ήταν το Fussball του 1978 για την 8-μπιτη κονσόλα VC 4000. Από το όνομα εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το παιχνίδι (όπως και η κονσόλα) ήταν γερμανικό, με μικρή σχετικά απήχηση εκτός της χώρας. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν ήταν κλασσικό παιχνίδι με δυο ματζαφλάρια ως τερματοφύλακες και ένα μπαλάκι σαν το κλασσικό Pong του ATARI, αλλά είχε παίκτες στημένους που μπορούσαν να κινηθούν οριζόντια. Ένα χρόνο αργότερα βγήκε το αμερικάνικο NASL Soccer που είχε “ελεύθερη” κίνηση και ήταν κάπως πιο ρεαλιστικό. Δυο παιχνίδια σχετικά ξεχασμένα, χωρίς μεγάλη επιτυχία αλλά με τις θέσεις τους στην “ηλεκτρονική ιστορία”.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 βγήκαν αρκετά ποδοσφαιράκια και ποιος θα έχανε την ευκαιρία να βγάλει μερικά φράγκα από αυτό; Σίγουρα όχι ο Πελέ, με το διάσημο Pele’s Soccer του 1980 για το ATARI 2600. Το παιχνίδι του Πελέ ήταν το πρώτο που έβαζε την κάμερα από πάνω και τη φορά του γηπέδου να μην είναι οριζόντια και συνεπώς ήταν πρωτοπόρο. Ο ήχος του είναι μαγευτικός και θύμιζε κάτι από Space Invaders ή άλλους αντίστοιχους τίτλους. Υπήρχαν κι άλλα παρόμοια παιχνίδια εκείνη την εποχή, όπως το International Soccer στο Commodore. Αν και λίγο καταθλιπτικό αφού δεν υπήρχε ήχος εκτός από τα σφυρίγματα των διαιτητών (και τον κόσμο που έκανε σαν τηλεόραση με παράσιτα), οι φιγούρες του έκαναν ξαφνικές ντρίμπλες, σούταραν τη μπάλα που αψηφούσε τους νόμους της Φυσικής και οι βουτιές των τερματοφυλάκων θύμιζαν γέρικα δένδρα που έπεφταν κάτω.

Σε ανάλογο στυλ ήταν και το Match Day του 1984, ένα παιχνίδι που έκανε μεγάλη επιτυχία και το ακόμα καλύτερο σίκουελ Match Day II υπό τους ήχους του “When the Saints Go Marching In” με πάρα πολλές πωλήσεις και αρκετά καινούρια στοιχεία. Την περίοδο εκείνη κυκλοφόρησαν ποδοσφαιράκια όπως το Konami Football, το Soccer, το Tehkan World Cup, το Mexico ’86 και άλλα πολλά. Από αυτά ξεχώριζε το Tehkan που καταβρόχθιζε τα εικοσάρικα από όσους ήθελαν να κοντραριστούν πάνω από την ίδια οθόνη. Φιλίες χαλούσαν, χέρια χτυπούσαν, καθώς οι δυο αντίπαλοι έσκυβαν τα κεφάλια τους πάνω από το ηλεκτρονικό που ήταν σαν τραπεζάκι και άνετα του έβαζες τραπεζομάντιλο. Λίγα παιχνίδια στα “ουφάδικα” είχαν τόσο σουξέ όσο τα ποδοσφαιράκια σε… κάτοψη και το Tehkan ήταν ο πρωτοπόρος.

 Ήταν τα τέλη της δεκαετίας εκείνης που βγήκαν μερικά ιστορικά παιχνίδια και έβαλαν την λέξη εθισμός στο λεξιλόγιό μας. Ανάμεσα σε τίτλους όπως το Εμίλιο Μπουτραγκένιο και το Goal!, τα δυο παιχνίδια που έκαναν το μπαμ ήταν το Microprose Soccer και κυρίως το Kick Off. Και τα δύο είχαν την κάμερα από πάνω, αλλά το 2ο ήταν εξαιρετικά γρήγορο παιχνίδι και αρκετά δύσκολο στον χειρισμό, με την μπάλα να εκτοξεύεται και να θέλει ιδιαίτερη τεχνική. Μπαίνοντας στη δεκαετία του 1990 υπήρχαν αρκετά παιχνίδια στα πρώτα της χρόνια, αλλά ενώ ο ήχος και τα γραφικά ήταν καλύτερα, το gameplay δεν άλλαζε ιδιαίτερα. Έτσι παιχνίδια όπως το Striker, το Nintendo World Cup, δεν έφεραν ιδιαίτερες καινοτομίες. Δύο παιχνίδια άφησαν εποχή, το ένα ήταν το Kick Off 2 ενώ ο περισσότερος κόσμος είχε τρέλα με το Sensible Soccer. Η κάμερα από πάνω (bird’s-eye όμως και όχι όπως του Kick Off), η φορά πάνω-κάτω και οι ώρες παιχνιδιού ατελείωτες. Μία ακόμα στάση στο παρελθόν:

Τα ποδοσφαιράκια συνέχισαν να βγαίνουν με καταιγιστικό ρυθμό, Tecmo World Cup, Super Sidekicks, Goal 2 ήταν ορισμένα από τα παιχνίδια της εποχής. Μιας εποχής που θα έβαζε τίτλους τέλους περίπου στα μέσα της δεκαετίας, μια που είχαν μπει οι βάσεις για την αρχή του… δικομματισμού στα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια. Πριν μιλήσουμε όμως γι’ αυτό, ας δούμε το τελευταίο καλό ποδοσφαιράκι της… ανεξάρτητης εποχής (αν και τη SEGA δεν την λες μικρό όνομα), το Virtua Striker. Ένα ποδοσφαιράκι που φαινόταν πανέμορφο τότε, με τέλεια γραφικά, αλλά είχε κι αυτό τα δικά του “κόλπα” για να σκοράρεις, όπως π.χ. κάποια σουτ που έμπαιναν σχεδόν πάντα αν ήξερες τα μυστικά.

Η σειρά Virtua Striker με τις πολλές εκδόσεις της ήταν ουσιαστικά η τελευταία πριν μπούμε στη “σύγχρονη” εποχή του ηλεκτρονικού ποδοσφαίρου. Όλα ξεκίνησαν το 1994 από την EA Sports, που πήρε κάποια δικαιώματα από τη ΦΙΦΑ και έκανε το FIFA International Soccer. Το παιχνίδι είχε “ισομετρικά γραφικά” και είχε αρκετά στοιχεία καινούρια ή που είχαν ξαναγίνει και απλά τα παρουσίασε σαν καινοτομίες (βλέπε Apple). Γνωστό και ως FIFA 94, είναι ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια όλων των εποχών, κυρίως γιατί ξεκίνησε τη σειρά των FIFA. Ακολούθησε η σαφώς καλύτερη έκδοση του 1996 και αργότερα το Road to World Cup του 1998 που εκτός όλων των άλλων είχε και το Song 2 να παίζει. Μοναδικά τα εισαγωγικά βιντεάκια των γηπέδων πριν την έναρξη του αγώνα.

Καθώς στην EA έτριβαν τα χέρια τους και μετρούσαν χρήματα, οι Γιαπωνέζοι της Konami δεν κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια. Η σειρά τους Winning Eleven απέκτησε επιτυχία αλλάζοντας όνομα στον υπόλοιπο κόσμο. Αρχικά ως ISS Pro και ISS Pro Evolution για να φτάσουμε στο Pro Evolution Soccer από το 2001 και μετά. Η μετέπειτα ιστορία γνωστή, η σειρά των PES γρήγορα έφτασε και ξεπέρασε τη σειρά της EA με αποτέλεσμα να θεωρείται το №1. Η πληθώρα των τίτλων εξαφανίστηκε και επί της ουσίας οι δυο εταιρείες μονοπωλούν την αγορά εδώ και πολλά χρόνια, εναλλασσόμενοι στη πρωτοκαθεδρία μεταξύ τους, χωρίς προς το παρόν νέοι “παίκτες” να φαίνονται στο προσκήνιο. Κλείνουμε το αφιέρωμα με ένα από τα καλύτερα PES, το πρώτο ίσως που έγινε εμπορική επιτυχία, το ISS Pro 98:

Από το el sombrero